Białe na czarnym.jpg

Ruben , David Gallego Gonzales - '' Białe na czarnym ''



Książka uznana za najlepszą rosyjską powieść 2003 roku, uhonorowana prestiżową nagrodą Bookera. Ta historia jest zupełnie nieprawdopodobna. Tymczasem zdarzyła się naprawdę. hiszpańskie nazwisko autora rosyjskiej książki to najmniej zaskakujący w tym wszystkim element. Opowieść o tym, jak przejść przez piekło i zwyciężyć...



To jedna z tych lektur, które zostawiają w człowieku ślad na zawsze. Ruben Gallego w spisał swoje wspomnienia. Opowiedział czytelnikowi dwie historie: brutalność komunistycznej Rosji wobec chorych, starych i kalekich ludzi i swoją walkę z niesprawnym, ułomnym ciałem. Ruben rodzi się z dziecięcym porażeniem mózgowym. Ma niesprawne ręce i nogi. Każdy dzień jego życia zostaje naznaczony cierpieniem, bólem i upokorzenieniami. Zwykłe czynności, nad którymi zdrowy człowiek nie zastanawia się nawet, dla niego są dobrem nieosiągalnym. Czytając o tym, jak mały chłopiec czołga się nagi po korytarzu, aby dostać sie do ubikacji, odczułam błogosławieństwo posiadania sprawnych rąk i nóg. Bycie "chodzącym" jest w zakładach, w których przebywa Gallego największym dobrem, wyznacznikiem wartości człowieka.Chodzisz - możesz wszystko, nie chodzisz - jesteś nikim, debilem, przedmiotem, zawadą, choćby w głowie czaił się geniusz. Zaskakujące jest, że autor nie osądza nauczycieli, lekarzy ani wychowawców. Jest pełen ciepła i wyrozumiałości wobec ludzi, którzy traktowali go okrutnie, brutalnie, raniąc i tak chore ciało, kalecząc duszę. Tłumaczy ich przed czytalnikiem, wybacza, rozgrzesza. Z wdzięcznością opisuje ludzkie odruchy dobroci, choćby proste podzielenie się jedzeniem. O opiekunkach mówi, że choć brutalne, były szczere. Przekonuje nas, że to nie zła wola, ale niewiedza, bezmyślność powodowały okrucieństwo opiekunów. Oni również są ofiarami sytemu, walczącymi o przetrwanie w sowieckiej Rosji. Ruben Gallego nie żeruje na emocjach czytelnika. Nie ma w tej książce drobiazgowych opisów nikczemności ani wulgarnego języka. Siłą tej książki jest pokazanie ogromnej woli życia, a nie wzbudzanie litości.

Szczerze polecam....