vvg_cotn_moma_01.jpg

Vincent van Gogh urodził się 30 marca 1853 roku w holenderskiej wiosce Groot Zundert położonej w północnej Brabancji, jako najstarszy syn pastora Theodorusa van Gogha. Vincent miał pięcioro rodzeństwa: Annę, Theo, Elisabeth, Wilhelmien i Cornelisa. W rodzinnym domu spędził pierwsze 16 lat życia, zanim przeniósł się do Hagi, gdzie podjął pracę w galerii marszandów Goupil & Co. Tam narodziła się jego miłość do sztuki.

W 1873 roku Vincent zostaje przeniesiony do londyńskiej filii galerii. Tam zakochuje się w córce swoich gopodarzy Eugenie Loyer. Jednak ona, będąc już zaręczona odrzuca propozycję małżeństwa ze strony Vincenta. Van Gogh, po rocznym pobycie w Londynie, wyjeżdża do Paryża. Zawód miłosny doprowadza go do alienacji i załamania, w wyniku czego w 1876 roku traci pracę w galerii.

Po tym wydarzeniu podejmuje pracę świeckiego kaznodziei, a w 1877 roku rozpoczyna studia w seminarium teologicznym w Amsterdamie, które jednak porzuca w rok później. Nie kończy także trzymiesięcznego kursu ewangelicznego w Brukseli. W latach 1878-80 ponownie pracuje jako kaznodzieja, tym razem w belgijskim zagłębiu górniczym. Jednak jego zainteresowanie religią stopniowo słabnie, zwiększa się za to fascynacja rysunkiem. Vincent rozdaje wszystko co posiada ubogim rodzinom górniczym i przenosi się do Brukseli, gdzie postanawia zostać artystą.

W 1881 roku van Gogh wraca do rodziców w Etten. Tam powstają pierwsze, szerzej znane dzieła jego autorstwa, inspirowane twórczoscią Jeana-Francoisa Milleta (np. Siewca). Jednak te sukcesy przerywa kolejna nieszczęśliwa miłość. Gwałtowne uczucie Vincenta do owdowiałej kuzynki Kee Vos (z domu Stricker) pozostaje nieodwzajemnione. Mimo, że ona zdecydowanie odrzuca jego zaloty, Vincent wyjeżdża za nią do Amsterdamu gdzie znosi dalsze upokorzenia.

Później van Gogh zrywa kontakty z ojcem i dzięki pomocy swego brata Theo przenosi się do Hagi. Tam pobiera nauki u malarza Antona Mauve. W 1882 roku, w życiu Vincenta pojawia się kolejna kobieta - była prostytutka Sien Hoornik, z którą żyje podczas pobytu w Hadze. W tym samym roku powstają pierwsze płótna olejne.

W sierpniu 1883 roku van Gogh odchodzi od Sien, opuszcza Hagę i przenosi się do Drenthe w północnej Holandii. Tam, żyjąc w spartańskich warunkach, spędza wiele czasu na spacerach po okolicy, szkicując i malując pejzaże i sceny z życia chłopów (na ile pozwalał mu na to brak pracowni i materiałów malarskich). W tym samym roku przyjeżdża do nowego domu rodziców w Nueuen. Tam mieszka do 1885 r. - roku śmierci jego ojca. Z tego okresu pochodzą takie obrazy jak Martwa natura z otwartą biblią lub Jedzący kartofle.

W listopadzie 1885 Vincent wyjeżdża do Antwerpii, gdzie w 1886 roku wstępuje do Królewskiej Akademii Sztuki. Stan zdrowia artysty jest wtedy bardzo zły. Stwierdzono u niego syfilis, jego dziąsła gniły, a chory żołądek często pozbawiony był pożywienia. Van Gogh szybko rezygnuje z nauki, gdyż jego gwałtowna, zbyt indywidualna technika nie zyskuje uznania na akademii. Rozczarowany porzuca więc studia i przeprowadza się do Paryża, prawdopodobnie nie wiedząc nawet, że nie zdał egzaminów i został zdegradowany do niższej klasy.

W Paryżu mieszka z Theo. Po nieudanych studiach w Antwerpii i raczej słabych pracach z tamtego okresu, w Paryżu Vincent próbuje zacząć wszystko od początku. Poznaje Emile'a Bernarda, Georgesa Seurata, Paula Signaca i Paula Gauguina. Podziwia obrazy impresjonistów i styka się z wieloma nowymi ideami. Musi minąć wiele czasu zanim ponownie jego twórczość uzyska swój własny niepowtarzalny styl. Najbardziej wyraźna zmiana jaką można zaobserwować w malarstwie Vincenta to zdecydowane rozjaśnienie palety, co najprawdopodobniej dokonało się pod wpływem impresjonistów. W Paryżu powstaje około 30 autoportretów artysty. Jednak najwybitniejszym jego dziełem z okresu paryskiego są chyba Cztery ścięte słoneczniki.

W 1888r. van Gogh przenosi się do Arles w Prowansji, na południu Francji. Tam powstaje wiele jego wspaniałych dzieł, np. Nocna kawiarnia, lub Taras kawiarni w nocy. Vincent chcąc uczynić z Arles centrum artystyczne przekonuje Paula Gauguina aby ten przyłączył się do niego w Arles. Wynajmuje "Żółty Dom", w którym razem malują. Między malarzami dochodzi jednak do konfliktów, pod wpływem których daje o sobie znać ukryta choroba psychiczna van Gogha. 23 grudnia 1888 r. dochodzi do ostrego kryzysu. Vincent odcina sobie częsć ucha i wręcza je miejscowej prostytutce. Następnego dnia zostaje znaleziony bliski śmierci i umieszczony w szpitalu w Arles. Podczas pobytu w szpitalu maluje słynny Autoportret z zabandażowanym uchem.

Od tamtej pory van Gogh jest chronicznie chory. Ataki halucynacji i załamania nerwowe nawiedzają go coraz częściej, i przeplatają się z okresami dobrego samopoczucia i jasności umysłu. Jednak zadziwiająca jest płodność artystyczna malarza, który mimo tragicznego stanu zdrowia, paradoksalnie tworzy w tamtym okresie chyba najwiekszą ilosć swych najwybitniejszych dzieł.

W marcu 1889 r. ludnosć Arles podpisuje petycję domagając się wyjazdu van Gogha z miasta, bądź zamknięcia go w szpitalu. W maju artysta opuszcza Arles i zgłasza się do szpitala psychiatrycznego w St. Remy. Tam stwierdzono u niego epilepsję (chociaż dziś podejrzewa się, że cierpiał raczej na porfirię) i zalecono dłuższą obserwację szpitalną. W tym okresie maluje m.in. Irysy oraz serię obrazów przedstawiających Cyprysy. Powstaje również jeden z jego najwspanialszych autoportretów.
Początek roku 1890 przyniósł Vincentowi lepsze samopoczucie. Opublikowana zostaje również pierwsza pozytywna ocena jego prac, pióra paryskiego krytyka Alberta Auriera. Jednak w marcu przechodzi najostrzejszy jak dotąd kryzys, który wyłącza go z pracy na blisko dwa miesiące. Pod koniec maja Vincent przyjeżdża do Auvers na północy Francji, gdzie opiekę zaofiarował mu dr Gachet, przyjaciel Camille'a Pissarra, lekarz będący jednoczeąnie mecenasem artystów. Tam powstaje około siedemdziesięciu (!) dzieł van Gogha: m.in. Kościół w Auvers i Pole ze stadem wron, obraz uznawany często za ostatnie dzieło malarza.

27 lipca 1890, w czasie kolejnego załamania nerwowego, nie potrafiąc dłużej znieść ciężkiego brzemienia, Vincent van Gogh próbuje popełnić samobójstwo. Pożycza rewolwer i na polu strzela sobie w brzuch. Próba samobójcza nie powiodła się. Van Gogh umierał przez dwa dni, palac fajkę i upierając się, że nie życzy sobie by go odratowano. Umarł 29 lipca 1890 roku.

W 1892 roku zorganizowano pierwszą retrospektywną wystawę prac van Gogha.

źródło http://www.impresjonizm.art.pl/vangogh/bio.html