Kapitalizm Moja Miłość.jpg

Dokumentem "Capitalism: A Love Story", Michael Moore uniwersalizuje swój pół-amatorski głos społecznego sprzeciwu z przełomowego debiutu "Roger i ja" (1989) o sytuację ogólnokrajową. Tutaj nie chodzi już o przyczynę upadku filii General Motors mieszczącej się w rodzinnej miejscowości reżysera. Moore bierze znacznie większy zamach - prześwietla od podstaw struktury kapitalizmu, odpowiedzialnego za obecny kryzys gospodarczy. Czyni to w typowy dla siebie sposób - łącząc wygodne fakty z błahym populizmem.
Moore to wytrawny dramaturg, który swą ekranową charyzmę łączy z pozaekranową umiejętnością wyczuwania społecznych nastrojów. Doskonale wie, kiedy wepchnąć przed kamerę szlochającą familię, zbulwersować rozpasaniem polityczno-finansowych elit, czy ponaśmiewać się z nieodżałowanego George'a W. Busha. Sukcesywnie zamyka się przy tym na antagonizowane środowisko - wszelkich dyrektorów i decydentów traktuje instrumentalnie lub pobłażliwie: nie ich odpowiedzi się liczą, a jego pytania. Zamiast słuchać autorytetów, oddaje głos niedopłacanym pilotom lub... księdzu ze swojej parafii. W rezultacie, z prostej analizy dysfunkcyjności amerykańskiego kapitalizmu, Moore czyni efektowny spektakl, któremu w co lepszych momentach ciężko się oprzeć. Nieważny jest tabloidowy momentami charakter jego dokumentu - w swej idealistycznej i straceńczej walce o godność i poprawę świadomości amerykańskiego społeczeństwa, Moore wydaje się szczery.

Dopiero na końcu, gdy autor najpierw postanawia opieczętować banki policyjną taśmą i domagać się zwrotu obywatelskich oszczędności, a następnie unosi się patetyczną deklaracją i nostalgicznym wspomnieniem polityki T. Roosevelta, "Capitalism" zatraca właściwą równowagę - staje się oskarżycielską kpiną z niegodziwego systemu, którego wizja naprawienia jest czysto utopijna.