France (27).jpg

3.jpg

000024.jpg

Zamek w Lidzbarku Warmińskim należy do najpiękniejszych ...

Zamek w Lidzbarku Warmińskim należy do najpiękniejszych budowli gotyckich w Polsce i stanowi zabytek klasy światowej. Potężna warownia jest głównym magnesem przyciągającym turystów do tego miasta. Ta biskupia rezydencja przypomina nieco zamki krzyżackie w Gniewie i Radzyniu Chełmińskim. Wcześniej istniał tu drewniany zamek-gród pruski, zdobyty później przez Krzyżaków. W 1242 roku zniszczony został przez Prusów, a następnie odbudowany z tego samego budulca. W XIII wieku wokół warowni powstała osada, która w roku 1308 uzyskała przywilej lokacyjny (o historii miasta przeczytasz na początku artykułu). Tutaj właśnie w roku 1260 wydano dekret erekcyjny kapituły warmińskiej. Budowę murowanego zespołu zamkowego rozpoczął w roku 1350 biskup Jan z Miśni. Roboty przerywane najazdami i pożarami kontynuowali biskupi: Jan II Stryprock, Henryk III Sorbom i ich następcy. Prace ukończono w połowie XV stulecia. Powstała czteroskrzydłowa budowla na planie kwadratu z dwukondygnacyjnym, krużgankowym dziedzińcem. Skrzydła zamku posiadały cztery kondygnacje naziemne i dwie kondygnacje piwnic. W północno-wschodnim narożniku stanęła dwunastokondygnacyjna wieża-stołp o podstawie kwadratowej, wyżej przechodząca w ośmiobok. W przyziemiu zlokalizowano loch więzienny. Nakryta została dachem stożkowym. Reszta warowni posiadała dwuspadowy, stromy dach z pokryciem ceramicznym w postaci dachówki rzymskiej. Zamek wzniesiony został z cegły w układzie polskim. Dolne partie murów zbudowane są z otoczaków. Budowla stanęła w ramionach rzek: Łyny i Symsarny. Od południa znajdowała się fosa, a od wschodu staw zamkowy. Od strony północnej, nad Łyną stały młyny wodne.

1085511265099.jpg

W 1390 roku pod kierunkiem Mikołaja Fellensteina, Krzyża ...

W 1390 roku pod kierunkiem Mikołaja Fellensteina, Krzyżacy zaczęli budować w Bytowie murowany zamek na wzniesieniu w południowo-wschodniej części miasta. Wzniesiono go na planie prostokąta o wymiarach 49x70 m. z kamieni eratycznych i cegły. Przy skrzydle północno-zachodnim postawiono trzypiętrowy, podpiwniczony dom mieszkalny. W budynku tym znajdowały się najważniejsze pomieszczenia, takie jak refektarz, kaplica i mieszkanie prokuratora. Na najwyższej kondygnacji mieściły się magazyny. Przy skrzydle południowo-zachodnim zbudowano piętrową kuchnię z magazynem żywności. W jej sąsiedztwie znajdowała się studnia. Brama wjazdowa została wzniesiona od strony północno-wschodniej. Przed bramą wjazdową wykopano fosę nad którą przerzucono most zwodzony. W narożnikach skrzydeł postawiono cztery potężne baszty. Warownia pozwalała zastosować do obrony broń palną. W 1466 roku zamek kupił książę pomorski Eryk II. W 1500 roku otoczono warownię ziemnymi fortyfikacjami i bastejami mogącymi prowadzić ostrzał artyleryjski. W drugiej połowie XVI wieku zamek był w rękach Gryfitów, którzy w latach 1560-70 wybudowali przy skrzydle południowo-wschodnim Dom Książęcy. W XVII wieku w domu średniowiecznym umieszczono piekarnię i browar. Przy kurtynie północno-wschodniej w roku 1623 zbudowano nowy budynek zwany Domem Wdów. Niewielkie zniszczenia przyniosła warowni wojna trzydziestoletnia. Wraz ze śmiercią w 1638 roku ostatniego z Gryfitów, na mocy układu zamek przechodzi w ręce Polski i pełni rolę siedziby starosty. W czasie wojny polsko-szwedzkiej zamek spłonął. Częściowo odbudowany po przejęciu miasta przez elektora brandenburskiego Fryderyka Wilhelma I. W XIX wieku umieszczono na zamku sąd i więzienie. Pierwsze prace konserwatorskie przeprowadzono w latach 1930-39. Ostatecznie zamek odbudowano z przerwami w latach 1957-62 i 1969-90 umieszczając w nim Muzeum Zachodniokaszubskie oraz hotel z restauracją i bibliotekę.

zamek_bedzin_p1.jpg

Zamek będziński położony na wysokiej skarpie na lewym br ...

Zamek będziński położony na wysokiej skarpie na lewym brzegu Czarnej Przemszy stanowi przykład budownictwa obronnego z połowy XIV w. Na pierwszym piętrze Zamku zaprezentowano broń palną, która wraz z akcesoriami strzeleckimi tworzy najliczniejszą grupę w zbiorze militariów. Kolekcja broni palnej, głównie zachodnioeuropejskiej, ilustruje rozwój myśli technologicznej w konstrukcji zamków - od zamka lontowego do iglicowego. Zobaczymy tu więc różne przykłady broni lontowej np. hakownicę lontową - jeden z najstarszych rodzajów broni palnej; kołowe arkebuzy i muszkiety a także broń skałkową i kapiszonową - długą i krótką. Z akcesoriów strzeleckich na wystawie pokazano prochownice muszkieterskie i myśliwskie (głównie rogowe) oraz ładownice - jedną turecką i dwie oficerskie kawalerii austriackiej. Na pierwszym piętrze zamku wyeksponowano także broń artyleryjską. Należą do niej moździerze i lufy armatnie małego kalibru.

beeb475f03107f64a96a4200b8948dce_big.jpg

Zamek Ogrodzieniecki w Podzamczu to najbardziej imponują ...

Zamek Ogrodzieniecki w Podzamczu to najbardziej imponujące Orle Gniazdo spośród wszystkich zamków Jury Krakowsko - Częstochowskiej. Usytuowany na Górze Janowskiego - najwyższym wzniesieniu Jury (504 m. n.p.m.) - zbudowany z twardego wapienia i dolomitów przetrwał wieki, będąc długo niezdobytą twierdzą piastowskich orłów na Krakowie, a później kolejnych potężnych i znamienitych magnackich rodów. Gród zamkowy istniał na Górze Janowskiego już w XII w. Mimo, że było to wtedy niewielkie grodzisko liczące zaledwie kilka drewnianych chat, osłoniętych z trzech stron skałami, a od północy palisadą, nazywano ja wówczas "Wilcza Szczęka" ze względu na wyjątkowe walory obronne, chroniące przed najazdami książąt czeskich i śląskich. Wówczas zamkiem rządził stary rycerski ród Włodków herbu Sulima. Kiedy w 1241 r gród został splądrowany i spalony podczas najazdu Tatarów Włodkowie wznieśli gotycki zamek z kamienia, który do 1470r. był ich siedziba rodową. W latach kolejnych zamek zmieniał właścicieli aż do roku 1523 kiedy stał się własnością Jana Bonera, przedstawiciela wielce możnego i znaczącego rodu kupieckiego, radcy krakowskiego, bankiera i doradcy króla polskiego, burgrabii i żupnika krakowskiego. Jego bratanek - Seweryn Bonar - w latach 1532 - 1547 rozbudował zamek czyniąc z niego imponującą renesansową siedzibę obronną, w owych czasach dorównującą swoim przepychem Wawelowi. Kolejny własciciel - Jan Firlej, mąż córki Seweryna Zofii, marszałek wielki koronny, wojewoda i starosta krakowski oraz kolejni przedstawiciele wielkich partiotów, wybitnych polityków i mecenasów sztuki władali Ogrodzieńcem ponad 100 lat - nadal rozbudowywali zamek nadając wnętrzom pyszny barokowy styl. Najazd Szwedów w roku 1655 poważnie uszkodził południowe mury zamkowe. Kolejny właściciel - Stanisław Warszycki ( postać wielce dwuznaczna pod względem historycznym: z jednej strony odważny patriota, budowniczy, zwolennik postępu z drugiej strony jawi się w przekazach historycznych jako postać niezwykle okrutna, dręcząca i katująca poddanych) - dokonał koniecznych napraw, a także wzniósł na przedzamczu stajnie i wozownię oraz wybudował potężny mur obronny. Kolejny najazd Szwedów w 1702r. oraz pożar wzniecony przez najeźdźców rozpoczął etap upadku potężnej twierdzy. Ostatni właściciele opuścili zamek w 1810 r. Ruiny służa okolicznym chłopom, jako budulec i popada w coraz większą ruinę. Obecny stan ruin zamku jest efektem prac archeologiczno - konserwatorskich dokonanych przez państwo w latach 1959 - 1973. Nie daje on jednak rzeczywistego wyobrażenia o wyglądzie tej siedziby magnackiej z okresu jej świetności oraz o znaczeniu rodów, które kolejno nim władały.

BD_Zamek_Kliczkow.jpg

Początki osadnictwa w Borach Dolnośląskich sięgają mezol ...

Początki osadnictwa w Borach Dolnośląskich sięgają mezolitu (8000-4200 lat p.n.e.), kiedy to dotarła na ten teren ludność prowadząca koczowniczo-myśliwski tryb życia. W okresie średniowiecza Bory Dolnośląskie, ze względu na mało urodzajne gleby, nie podzieliły losu innych puszcz i nie zostały zamienione w pola uprawne. Kolonizacja nie przybrała tu zbyt wielkich rozmiarów i ograniczała się głównie do dolin rzecznych. Miejscowa ludność trudniła się głównie bartnictwem, łowiectwem, rybołówstwem, węglarstwem i smolarstwem. Od XIV w. pomyślnie rozwijało się hutnictwo żelaza. Wiele miejscowości leżących w Borach Dolnośląskich (m.in. Jagodzin, Piaseczna, Świętoszów, Stary Węgliniec) zawdzięcza swój początek dawnym kuźnicom żelaza (hamerniom), które pracowały w oparciu o niskoprocentowe rudy darniowe.

bojnice.jpg

Główną atrakcją Bojnic jest wspaniały, wręcz bajkowy zam ...

Główną atrakcją Bojnic jest wspaniały, wręcz bajkowy zamek wraz z otaczającym go parkiem. Swoim wyglądem przypomina zamek Disney’a (wzorowany na zamku Neuschwanstein w Bawarii) czy też zamki nad Loarą we Francji. Zamek znajduje się na wzgórzu na zachód od miasta. Pod zamkiem znajduje się trawertynowa jaskinia z dwoma jeziorkami. Obok zamku mieści się najstarsze i największe na Słowacji ZOO (znajduje się tu około 270 gatunków zwierząt i ponad 2600 okazów na powierzchni 42 hektarów). Bojnice słyną również z położonego tu kąpieliska termalnego (wody o temperaturach od 28 do 52 stopni Celsjusza), w którym leczy się choroby układu nerwowego i narządów ruchu. W mieście można również miło spędzić czas w zabytkowym centrum, zobaczyć gotycki kościół w mieście oraz wybrać się na wycieczkę jednym z licznych szlaków górskich. Baza turystyczna tego małego miasta (ok. 5 tys. mieszkańców), choć jednocześnie jednego z najpiękniejszych miast Słowacji, jest dobrze rozwinięta. Wykopaliska archeologiczne dowodzą, że na tych terenach przebywał już człowiek neandertalski. Zamek w Bojnicach został wzniesiony w XII w. Najstarsza pisemna wzmianka o zamku pochodzi z 1113r. z dokumentów opactwa Zaborskiego. Był to wówczas gród drewniany postawiony na istniejącym tu poprzednio grodzisku. Początkowo gród był majątkiem królewskim oddawanym w dziedziczne użytkowanie podległym królowi wielmożnym. Pierwszym właścicielem grodu, o którym przetrwały informacje pisemne był Matúš Čák Trenčiansky. Prawa miejskie Bojnice otrzymały w XIV w. a od XVI w. stały się szerzej znane dzięki leczniczym właściwościom miejscowych wód termalnych. W 1643r. zamek przejmuje węgierska rodzina magnacka Pálffych. Za ich panowania w mieście rozbudowane zostało uzdrowisko oraz wybudowano budowle obronne, głównie w celu obrony przed Turkami. Obecny wygląd zamku to wynik gruntownej przebudowy w stylu neogotyckim dokonanej w latach 1889-1910 przez hrabiego Jána Pálffy’ego, który władał zamkiem od 1852r.

chlewiska-ca.jpg

Legenda mówi, iż w średniowieczu drewniany gród w Chlewi ...

Legenda mówi, iż w średniowieczu drewniany gród w Chlewiskach został spalony przez Tatarów. Część z nich dostała się do niewoli i została zmuszona do odbudowy obiektu w postaci murowanego zamku. Oni to wydrążyli tajemnicze i wciąż nie zbadane lochy. Pewnego razu jeden z Chlewickich - młody Kostek, wracając z polowania zobaczył piękną wieśniaczkę i od razu zakochał się w niej. Ojciec nie chciał nawet słyszeć o ich związku. I gdy Kostek nie zamierzał kierować się nakazami ojca lecz serca, postanowił sprawę zakończyć ostatecznie. Kazał więc pojmać dziewczynę i zamurować w lochach zamkowych. Kostek zaczął badać ściany, aż w końcu znalazł ukryte wejście. Ukochana wciąż żyła, ale gdy chcieli opuścić piwnice okazało się, że wszystkie drogi zagradzały kamienne ściany. Zrozpaczeni pozostali w ciemnościach... Po latach wyszło na jaw, że to sam Chlewicki kazał zamurować wejście odkryte przez syna, aby oszczędzić hańby jaka spadłaby na ród po ślubie syna z chłopką. Jakiś czas później podobno sam zniknął bez wieści. Od tej pory duchy Kostka i jego ukochanej dają o sobie znać w ciemne noce. Usłyszeć można płacz, jęki i wołanie o pomoc dobywające się z lochów zamkowych.

zamek_w_korniku_027aa.jpg

ZAMEK W KÓRNIKU Jego początki sięgają średniowiecza. Pi ...

ZAMEK W KÓRNIKU Jego początki sięgają średniowiecza. Pierwotna budowla obronna została wzniesiona w XIV wieku z inicjatywy Wyszoty, brata poznańskiego biskupa Mikołaja. Budowla otoczona była fosą, dostęp do niej był możliwy przez most zwodzony oraz spuszczaną okutą kratę. Do dziś z tego okresu zachowały się stare mury i piwnice obiektu. Przebudowy dokonywane przez kolejnych właścicieli dóbr kórnickich (Górkowie, Nałęcz Czarnkowscy, Grudzińscy) zmieniały stopniowo wygląd zamku. W połowie XVI wieku zamek rozbudowano i zwiększono jego funkcje obronne. W XVIII wieku Teofilia z Działyńskich przeobraziła średniowieczny zamek w barokowy pałac. Obecny neogotycki kształt jest zasługą Tytusa Działyńskiego, który zrealizował zmodyfikowany przez siebie wspólnie z M. Cybulskim projekt Karla Friedricha Schinkla. Prace przy remoncie i przebudowie zamku prowadzone były także przez syna Tytusa, Jana Działyńskiego.

France (27).jpg

amidos