Ruiny Zamku Ojcowskiego.jpeg

Na Szlaku Orlich Gniazd spotykamy wiele zrujnowanych zamków. Trwałą ruiną jest też zamek w Ojcowie, upośledzony trochę, bo zarośnięty dorodnymi bukami i brzozami stał się prawie niewidoczny. Jednak prowadzi do niego całkiem wygodna droga, dziwiliśmy się więc, dlaczego nie potrafimy jej znaleźć, klucząc i błądząc wokół przez dobrą godzinę. Przed bramą stanęliśmy, gdy słońce zabarwiało krwistą czerwienią wapienne bloki i pnie brzóz. Zmartwiliśmy się, że jest już za późno na zwiedzanie. Wtedy u wejścia pojawił się staruszek kustosz i zaprosił nas do wejścia. Podaliśmy mu pieniądze aby kupić bilety wstępu. "Myśleliśmy, że już nikogo tu nie ma" - powiedziałam. "Nigdy nie jest tak, żeby tu nikogo nie było" - staruszek zaśmiał się i wydał nam resztę. Zwiedziliśmy ocalałą basztę, potem rozejrzeliśmy się po ruinach. Oprócz nas była tam najwyraźniej jeszcze jedna turystka - w jasnej sukni, którą słońce barwiło na czerwono, siedziała na cembrowinie studni o głębokości, jak napomknął kustosz, szesnastu pięter, (30 sążni). "Niebezpiecznie tak siadać" ktoś powiedział. Kobieta wstała, uniosła ręce nachyliła się nad cembrowiną i bezgłośnie znikła w otchłani. Przerażeni podbiegliśmy do studni - wewnątrz zamocowano solidną kratę, aby nikt nie mógł wpaść do środka. Doszliśmy do wniosku, że to było zbiorowe przewidzenie; byliśmy głodni i zmęczeni po całym dniu zwiedzania, więc mogło się to zdarzyć.

W restauracji na Złotej Górze osłupiały kelner zapytał "Co mi pan tu daje?" Na stoliku leżała archaiczna moneta z zatartym wizerunkiem..