wielki_kanal01 kanal.jpg

Najdłuższy kanał świata, a przy tym najstarszy z wielkich. Ciągnie się na długości 1,7 tys. km od Hangzhou na południe od ujścia Jangcy do Pekinu. Od początku służy jednemu celowi; połączeniu południa Chin ze stolicą. A w zasadzie utrzymywania tego rejonu w posłuszeństwie. Bo wznowienie budowy nastąpiło w czasach dynastii Sui w latach 605-609, gdy Chiny ponownie stały się jednym państwem po pokonaniu ostatniego niezależnego południowego królestwa Chen. Zjednoczenie nie trwało długo, więc o kanale na całe wieki znów zapomniano. Do budowy powrócili cesarze mongolscy, potomkowie Czyngiz Chana z dynastii Juan.

Dzięki Wielkiemu Kanałowi z bogatego południa mogła płynąc na północ żywność, głównie ryż. A na południe, w razie niepokojów, można nim posłać zaopatrzenie dla armii przywracającej porządek. A przy okazji kanał służył nawadnianiu i odprowadzaniu nadmiaru wody.

Kanał wymagał podobnego wysiłku, co budowa Wielkiego Muru. Przez długie lata budowały miliony chłopów chińskich. I wiele tysięcy przy kopaniu zginęło. Owszem, pracowali pod przymusem, ale wiedzieli, że to dla ich dobra. Chiny i w ogóle wszystkie kraje żywiące się ryżem, nie mogą istnieć bez centralnego systemu irygacyjnego, zapewniającego wodę, bez której ryż nie wyrośnie. A opiekę nad rozbudowana siecią kanałów mogła zapewnić tylko silna i rządząca na rozległym terenie władza. A ta nakazywała budowę tylko wtedy, gdy na polach ryżowych nie było pracy. Gdy się zaczynała, robotnicy odkładali narzędzia i wracali do domów.