Rembrandt._A_Polish_Nobleman._1637.JPG

Tituuu / Malarstwo-obrazy / Obrazy Rembranta / Rembrandt._A_Polish_Nobleman._1637.JPG

Download: Rembrandt._A_Polish_Nobleman._1637.JPG

Pobierz

1,28 MB

(600px x 893px)

Szlachcic polski (ang. A Polish Nobleman) – obraz Rembrandta van Rijn z roku 1637. Według Jana Nowaka-Jeziorańskiego, wystawiony w waszyngtońskiej Galerii Narodowej, obraz Rembrandta przedstawia Andrzeja Reja, wnuka Mikołaja Reja. Andrzej Rej (ok. 1584-1641) był starostą libuskim, działaczem kalwińskim oraz dyplomatą, który w 1637 roku przebywał z misją dyplomatyczną na dworach duńskim, holenderskim i angielskim. Na portrecie pokazany został w pozie pełnej dostojeństwa, właściwej dyplomacie i szlachcicowi. Obraz znajduje się w National Gallery of Art w Waszyngtonie.

Komentarze:

Navar@ napisano 10.11.2010 14:47

Nie mogles zrobic obraz wolnydo sciagania.

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Tituuu

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Rembrandt_Harmensz._van_Rijn_-_Het_Joodse_bruidje.jpg

Żydowska narzeczona – obraz holenderskiego malarza Rembr ...

Żydowska narzeczona – obraz holenderskiego malarza Rembrandta. Dzieło często występuje pod tytułem Portret dwóch osób ze Starego Testamentu. Swoją nazwę zyskał na początku XIX wieku, za sprawą amsterdamskiego kolekcjonera sztuki Van der Hoopa, który zinterpretował obraz jako scenę rodzajową ukazującą ojca nakładającego naszyjnik córce. Te przypuszczenia wynikały z faktu, że Rembrandt utrzymywał bliskie kontakty z gminą żydowską w Amsterdamie i chętnie rysował ich przedstawicieli. W późniejszych latach znawcy twórczości Rembrandta w różny sposób interpretowali postacie przedstawione przez mistrza. Dopatrywano się w nich Tytusa (1641–1668) – ukochanego syna Rembrandta - oraz jego żony Magdaleny van Loo (1641–1669)[1]. Inna interpretacja mówiła, iż jest to scena ze sztuki teatralnej. Obecnie przyjmuje się, że dzieło może przedstawiać którąś z biblijnych par: Tobiasza i Sarę lub Judę i Tamarę. Jednakże na podstawie szkicu przygotowawczego, znajdującego się obecnie w prywatnej kolekcji w Nowym Jorku[2], najbardziej prawdopodobne jest, iż zakochana para to biblijny Izaak i Rebeka. Według Biblii Izaak, mieszkając wśród Filistynów, przedstawiał swoją żonę jako siostrę, a ich kontakt intymny był możliwy tylko wówczas, gdy nikt tego nie widział. Pierwotnie parę podglądał król Abimeleka, został on jednak zamalowany przez malarza. Przedstawiona para stanowi więc syntezę lub też uosobienie zmysłowej i duchowej miłości, skrywanej, lecz widocznej w każdym geście. Efekt potęgują złociste barwy i kolorystyka szat oraz klejnotów. Farba była nakładana szpachlą i nożem, mieszała się na płótnie, dając efekt iskrzenia, a ich wielobarwność potęguje wyrażone uczucie miłości. Czuły gest kochanka jest często przyrównywany do ojcowskiego gestu znanego z innego obrazu pt. Powrót syna marnotrawnego.

Rembrandt_prophet_hannah.jpg

Prorokini Anna – obraz holenderskiego malarza Rembrandta ...

Prorokini Anna – obraz holenderskiego malarza Rembrandta, przedstawiający matkę artysty.

Rembrandt_-_Klesveverlaugets_forstandere_i_Amsterdam.jpg

Syndycy cechu sukienników – jeden z ostatnich obrazów ho ...

Syndycy cechu sukienników – jeden z ostatnich obrazów holenderskiego malarza Rembrandta. Obraz został zamówiony w 1662 roku przez sześciu członków amsterdamskiej gildii sukienników. Był drugim po Straży nocnej portretem zbiorowym, powstałym po okresie spadku popularności malarza. Zanim dzieło zostało ukończone, Rembrandt wykonał kilka rysunków przygotowawczych; sportretował poszczególnych członków, a dopiero później umieścił wszystkie postaci na wspólnej kompozycji. Sama kompozycja obrazu ujęta jest natomiast w widoku od dołu, ponieważ zgodnie z pierwotnym zamiarem dzieło miało być umieszczone na dużej wysokości. Efekt taki miał też potęgować wrażenie wyższości i pychę władzy[1]. Większość rysunków przygotowawczych znajduje się w Amsterdamie w Rijksmuseum, natomiast rysunek postaci podnoszącej się z krzesła w Rotterdamie w Museum Boymans-van Beuningen. Centralnym punktem kompozycji jest otwarta dłoń i wzorzyste płótno. W zachowanym rysunku przygotowawczym znajdującym się obecnie w Berlinie w Kupferstichkabinett pt. Trzej syndycy cechu sukienników, malarz przedstawił trzy postacie skupione wokół próbek tkanin. Według jednej z najbardziej rozpowszechnionych interpretacji, malarz przedstawił radę odpowiadającą na zarzuty malwersacji, podnoszone przez czeladników znajdujących się tam, skąd patrzy widz. W reakcji na to oskarżenie jeden z członków, prawdopodobnie Volckert Jansz, gwałtownie podnosi się z krzesła, czym nadaje dziełu dynamizmu[2]. Centralna postać, prezes zarządu Willem van Doyenburg, ze srebrną zawieszką pod kołnierzem, energicznie pokazuje dłonią otwartą księgę, chcąc w ten sposób zaprzeczyć oskarżeniom. Obok niego, inny członek trzyma kartkę tej samej księgi i w ten sposób potwierdza tezę prezesa. Po prawej stronie siedzi skarbnik trzymający mieszek guldenów. Za nimi, jako jedyny bez kapelusza, stoi sekretarz. Wszystkie postacie są znane z imienia i nazwiska. Twarze postaci ukazują różnorakie emocje. Prezes jest osobą pewną siebie i pewną czystości działań rady. Wstająca postać wyraża oburzenie na zarzucane mu czyny, sąsiad prezesa lekko uśmiecha się i wydaje się mówić, iż "wszystko, co robi rada, jest zapisane w księdze". Sekretarz, stojący za jego plecami, jako jedyny spogląda na swojego szefa z wyrazem satysfakcji, że oto niejasne interesy wyszły na jaw. Jedynie siedzący po lewej stronie, najstarszy z członków, wydaje się spokojny i nie przejmuje się zamieszaniem. Obraz został zawieszony w Staalhof w pokoju wraz z innymi grupowymi portretami pochodzącymi z XVI wieku.

Rembrandt-Belsazar.jpg

Ofiara_Abrahama1.jpg

Ofiara Abrahama – jeden z dwóch obrazów olejnych i dwóch ...

Ofiara Abrahama – jeden z dwóch obrazów olejnych i dwóch szkiców Rembrandta, traktujący o motywie ofiary całopalnej. Temat obrazu został zaczerpnięty ze Starego Testamentu z Księgi Rodzaju (XXII,1,9). Historia opowiada o Abrahamie i poddaniu go próbie wiary przez Boga. Wszechmocny nakazał Abrahamowi złożyć w ofierze swego syna: A gdy przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego Izaaka położył go na tych drwal na ołtarzu. Potem Abraham sięgnął rękę po nóż, aby zabić swego syna. Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: "Abrahamie, Abrahamie!" A on rzekł: "Oto jestem" Anioł powiedział mu: "Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet jego jedynego syna (Rdz 22:9-12) Motyw ten był często przedstawiany przez wielu malarzy, m.in. Orazio Gentileschiego, Marca Chagalla, Davida Teniersa I czy Laurenta de LaHire. W 1635 roku Rembrandt namalował dwa obrazy o bardzo podobnej kompozycji, różniące się jedynie postacią anioła i gestem jego lewej ręki. W późniejszych latach malarz wykonał dwa szkice, rysunki przygotowawcze do obrazów, które nigdy nie zostały namalowane. Pierwszy z nich powstał w 1645 roku i dziś można go obejrzeć w Rijksmuseum w Amsterdamie. Drugi wykonany został w 1655 roku i aktualnie znajduje się w Graphische Sammlung Albertina w Wiedniu. Historia obrazu: Obraz, znajdujący się obecnie w Starej Pinakotece, jest uważany przez niektórych znawców malarstwa za pracę częściowo autorstwa ucznia Rembrandta – Goverta Flincka. Wskazywać na to może podpis widniejący obok daty: Rambrandt veranderten overgeschildert (Rembrandt to zmienił i przemalował). Dogłębniejsze badania obrazu, jak i prac Rembrandta z tego okresu, wykluczają taką hipotezę. W 1760 roku obraz znalazł się w zbiorach Lamberta Krahe, nadwornego malarza w Palatynacie. Później umieszczono go w Galerii Mannheim, a w XIX wieku został zakupiony przez Starą Pinakotekę. Opis obrazu: Dwa ukończone obrazy mistrza są przykładem wpływu, jaki wywierali na jego twórczość przedstawiciele europejskiego baroku. Widoczne jest to w przedstawieniu dynamizmu, czyli gestów połączonych z ruchem. Gra światła i gest anioła, powstrzymującego rękę trzymającą nóż, stanowi nawiązanie do obrazu włoskiego malarza Caravaggia. Biblia nie wspomina o kontakcie cielesnym anioła i Abrahama. Anioł powstrzymuje rękę, która wypuszcza bogato rzeźbiony nóż, a ten opada na ziemię. Druga ręka Abrahama spoczywa na twarzy syna, zasłaniając mu oczy. Z lewej strony znajduje się głowa baranka, prawdziwej ofiary: Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł baranka uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna (Rdz. 22:13)

Porwanie Europy.JPG

Porwanie Europy – obraz olejny Rembrandta, jedno z nieli ...

Porwanie Europy – obraz olejny Rembrandta, jedno z nielicznych dzieł o tematyce mitologicznej w twórczości tego malarza. Motyw obrazu nawiązuje do mitu opowiadającego o miłości Zeusa do fenickiej księżniczki Europy. Zeus, zakochawszy się w Europie, przybrał postać białego byka i zjawił się na łące, miejscu zabaw księżniczki i jej towarzyszek. Europa, uwiedziona łagodnością i delikatnością byka, usiadła na jego grzbiecie, a ten, wykorzystując to, zerwał się do ucieczki, przepłynął morze i zatrzymał się dopiero w grocie położonej na wyspie Krecie. Quote-alpha.png Ona widząc, że brzeg się oddala, przelękła się, jedną ręką za rogi się trzyma, drugą za grzbiet. Drży z lęku, a wiatr rozwiewa jej szaty. (Owidiusz, Metamorfozy) [2] Rembrandt za pomocą gry światła koncentruje uwagę widza na momencie porwania Europy oraz reakcji świadków na to zdarzenie. Był to typowy zabieg siedemnastowiecznych malarzy, mający na celu skupienie uwagi na psychologii postaci w przedstawianych wydarzeniach. Na obrazie byk porywa księżniczkę, a ta, trzymając się go kurczowo, z wyrazem przerażenia na twarzy odwraca się ku swoim towarzyszkom, jakby oczekiwała od nich pomocy. Dwie kobiety znajdujące się na brzegu, oświetlone promieniami słońca, prezentują odmienne reakcje. Jedna w ekspresywny sposób lamentuje, druga w spokoju składa ręce do modlitwy. Na kolanach jednej z nich spoczywają kwiaty, które według opowieści wcześniej ozdabiały rogi byka. W tle obrazu Rembrandt przedstawił miasto portowe, prawdopodobnie Amsterdam, w którym sam mieszkał od 1631 roku. Spowite mgłą, widoczne są siedemnastowieczny dźwig portowy i żaglowiec. Motyw porwania Europy był przedstawiany głównie przez malarzy XVI- i XVII-wiecznych, m.in Tycjana, Rubensa i Bernarda Strozziego.

Rembrandt_Krajobraz_z_miłosiernym_Samarytaninem.jpg

Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem znany również jako ...

Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem znany również jako Pejzaż z miłosiernym Samarytaninem to obraz autorstwa Rembrandta z 1638 roku. Jest jednym z sześciu pejzaży olejnych namalowanych przez Rembrandta. Obraz jest ilustracją przypowieści z ewangelii św. Łukasza o miłosiernym Samarytaninie. W roku 1774 został zakupiony na aukcji w Paryżu przez Jana Piotra Norblina i stąd trafił do Domu Gotyckiego w Puławach do kolekcji Izabeli Czartoryskiej. Po przeniesieniu kolekcji trafił do Krakowa. Stąd w 1939 roku obraz wraz z innymi dziełami został zagrabiony przez Niemców. Po wojnie dzięki staraniom Karola Estreichera, rewindykowany wrócił do Krakowa. Obecnie jest eksponowany w Muzeum Czartoryskich.

The_Anatomy_Lesson.jpg

Lekcja anatomii doktora Tulpa – obraz namalowany w 1632 ...

Lekcja anatomii doktora Tulpa – obraz namalowany w 1632 przez holenderskiego malarza Rembrandta. Obraz: Obraz przedstawia doktora Tulpa tłumaczącego widzom szczegóły anatomiczne ludzkiej ręki. Osoby przypatrujące się sekcji to wysoko postawieni mieszkańcy Amsterdamu. Na obrazie nie pojawia się postać tzw. preparatora, którego zadaniem było przygotowanie ciała do pokazu anatomicznego. W owym czasie naukowiec tak ważny jak dr Tulp nie zajmował się takim "podrzędnym" i dość krwawym zajęciem jak właściwa sekcja; dlatego obraz nie przedstawia również żadnych instrumentów służących do cięcia. Zamiast tego widzimy w prawym dolnym rogu wielką otwartą księgę - prawdopodobnie jest to De Humani Corporis Fabrica (1543) autorstwa Andreasa Vesaliusa. Dwie postacie obserwujące doktora (mężczyzna na górze i po lewej) zostały najprawdopodobniej domalowane już po ukończeniu obrazu[potrzebne źródło]. W głębi obrazu, na ścianie, widnieje podpis artysty: Rembrandt f 1632. Świadczy on, że Rembrandt był już w tym czasie świadom swojej wartości jako artysty, ponieważ w ten sam sposób (dodając do swojego imienia literę f, od łacińskiego słowa fecit) podpisywali obrazy wielcy mistrzowie, tacy jak: Tycjan, Rafael, Leonardo da Vinci, czy Michał Anioł. Wcześniej artysta podpisywał swoje obrazy sygnaturą RHL (Rembrandt Harmenszoon z Lejdy), bądź Rembrandt van Rijn. Kontrowersje: Obraz nie jest realistycznym przedstawieniem sekcji zwłok, co Rembrandtowi wielokrotnie zarzucano. W rzeczywistości sekcję rozpoczynano zazwyczaj nie od ręki, ale od brzucha zmarłego. Prawdopodobnie malarz chciał uzyskać efekt mniej dramatyczny malując dzieło w taki właśnie sposób.

The_Nightwatch_by_Rembrandt.jpg

Kompania Fransa Banninga Cocqa i Willema van Ruytenburch ...

Kompania Fransa Banninga Cocqa i Willema van Ruytenburcha lub Straż nocna lub Wymarsz strzelców – to obraz holenderskiego malarza Rembrandta Harmenszoona van Rijn. Obecnie znajduje się w zbiorach Rijksmuseum (hol. Muzeum Narodowe) w Amsterdamie. Dzieło powstało na zamówienie (w 1639 roku) amsterdamskiej kompanii arkebuzerów, nazwanych tak od arkebuza – szesnastowiecznej broni palnej. Holenderskie kompanie gwardii cywilnej stanowiły w czasach Rembrandta kluby zamożnych i wpływowych mieszczan. Pierwotnym celem tych jednostek było utrzymywanie porządku w mieście, lecz z czasem zaczęły one pełnić funkcje z gruntu ceremonialne. W salach zebrań często wieszano grupowe portrety co ważniejszych członków kompanii – zazwyczaj zasiadających wokół stołu lub stojących w zwartej grupie[potrzebne źródło]. Rembrandt zdecydował się jednak zastosować w tym olbrzymim dziele zupełnie inne podejście, przekształcając tradycyjny portret grupowy w kompozycję pełną indywidualnych postaci, w ożywionej interakcji. Opis obrazu: Gwardziści zostali ukazani podczas wymarszu z wielkiej bramy. Wzniesiona dłoń kapitana Fransa Banninga Cocqa identyfikuje go jako dowódcę wydającego swym podkomendnym rozkaz wymarszu. Cień wyciągniętego ramienia pada na postać porucznika Willema van Ruytenburcha (jasno oświetlonego mężczyzny w żółtym odzieniu). Van Ruytenburch trzyma w dłoni tzw. partyzanę – paradną broń drzewcową zwieńczoną szerokim ostrzem, symbol oficera. Widoczny na jego tunice cień kciuka i palca wskazującego Cocqa skierowany jest na wizerunek lwa z herbem Amsterdamu (trzema krzyżami). W środku grupy widoczna jest dziewczyna w żółtych szatach, obrócona w prawo, prostopadle do szyku gwardzistów. Widać przytroczonego do jej pasa kurczaka z nienaturalnie wielkimi pazurami – aluzja do holenderskiego słowa oznaczającego arkebuzera (klovenier brzmi jak klauvwenier, a klauw to "pazur"). Tarcza herbowa nad bramą zawiera nazwiska osiemnastu gwardzistów - aby znaleźć się na obrazie, należało wnieść odpowiednią opłatę (jedynym wyjątkiem jest tu wynajęty dobosz ukazany blisko prawej krawędzi dzieła). W XVIII wieku usunięto fragment o szerokości 65 cm z lewej strony płótna, przedstawiający trzy osoby (fotografia obok). Pierwotny stan znamy dzięki kopii wykonanej w XVII wieku. Tytuł: Nazwa Straż nocna wywodzi się z XIX wieku, kiedy to werniks pokrywający obraz zbrązowiał i dzieło utraciło swój dawny blask. Warstwa zużytego werniksu (a wraz z nim mroczny klimat sceny) została usunięta w 1975 r., lecz nowa nazwa zdążyła już na dobre przylgnąć do obrazu.

Rembrandt_Harmenszoon_van_Rijn_-_The_Polish_Rider.JPG

Jeździec polski (The Polish Rider) lub Lisowczyk – jeden ...

Jeździec polski (The Polish Rider) lub Lisowczyk – jeden z dwóch portretów konnych w twórczości Rembrandta powstały ok. 1655-57 r. Obecnie ozdoba nowojorskiej Kolekcji Fricka (Frick Collection). Płótno nabył w Amsterdamie ok. 1790-93 roku Michał Kleofas Ogiński (polski poseł w Holandii) lub Michał Kazimierz Ogiński (hetman wielki litewski) dla króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, który umieścił je w pałacu w Łazienkach. Po abdykacji monarchy obraz nabył od niego Ksawer Drucki-Lebecki, w 1815 r. dzieło znalazło się w rękach Stroynowskich, a ostatecznie ozdobiło galerię rodziny Tarnowskich w pałacu w Dzikowie. Jego sprzedaż przez Zdzisława Tarnowskiego za ocean w 1910 r. spotkała się ze sprzeciwem opinii publicznej. Jeździec nosi strój określany mianem "polski lub wschodni": kołpak – szpiczastą czapkę bez daszka pochodzenia mongolskiego z lisiego, wilczego lub rysiego futra, zielony pikowany jedwabny żupan pełniący rolę miękkiej zbroi, obcisłe czerwone spodnie i żółte skórzane buty z cholewami do połowy łydki. Lewą ręką prowadzi wodze konia, zaś w prawej dzierży nadziak. Przy siodle pod prawym kolanem ma przytroczoną szablę ciężką o rękojeści zamkniętej, a u lewego boku lekką o rękojeści otwartej. Ponadto ma u lewego boku łuk refleksyjny i kołczan ze strzałami z prawego boku. Pod siodłem rozpięta jest skóra drapieżnika, a koń ma na modę turecką zawieszony na ogłowiu buńczuk-podgardle. Do dziś toczy się spór kogo przedstawia obraz. Według jednych jest to portret ostatniego Lisowczyka. Przemawia za tym wiarygodność ubioru i broni co może oznaczać, że malarz korzystał z żywego modelu, a nie ze sztucznie dobranych rekwizytów lub wzorów graficznych. Z kolei historyk sztuki Jan Białostocki uważa, że tytuł miał być aluzją do osoby ariańskiego pisarza i myśliciela Jonasza Szlichtynga, polskiego emigranta, którego literacki pseudonim brzmiał "Eques Polonus", czyli szlachcic lub Jeździec polski.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin