28808.3.jpg

CEREMONIA PICIA HERBATY
.


W Japonii, również i obecnie, celebruje się zwyczaj picia tzw. "herbaty ceremonialnej", którą parzy się podczas obrzędów religijnych lub przy szczególne doniosłych okazjach. Przygotowanie takiej herbaty oraz uroczyste jej picie (jap. cianoju) stanowi dość długą ceremonię, która w całości odbywa się na oczach jej uczestników. Jest to przy tym niezwykle barwne widowisko w rodzaju pantonimy.
Na wstępie kobiety rozcierają liście zielonej herbaty "tien-cza" na bardzo drobny proszek. Towarzyszą temu piękne, plastyczne ruchy ciała i różne gesty. Sproszkowaną herbatę wsypuje się z pietyzmem niewielkimi porcjami do filiżanki o wymyślnym kształcie lub do specjalnego czajnika w kształcie elipsy i w ślad za każdą wsypaną porcją, takimi samymi maleńkimi porcjami, wlewa się gorącą wodę. Każdą porcję herbety zalanej wrzątkiem ubija się specjalnąryżową miotełką na masę o konsystancji kremu, a wszystkie operacje powtarza się ponownie, aż do napełnienia naczynia. Napój przypomina rzadką śmietankę o barwie przecieru szpinakowego. Teraznaczynie z herbatą wedruje od gościa do gościa, który łyknąwszy odrobinę napoju wyciera krawędź serwetką. Po wysączeniu ostatniej kropli filiżankę puszcza się ponownie w obieg, zaś goście oceniająjaj jakość wykonania jako dzieła sztuki ceramicznej.
Ceremonia herbaciana przyczyniła się do rozwoju japońskiej sztuki ceramicznej wpływając równocześnie na finezję i subtelność obyczajów. Sama herbata natomiast ma niezwykle gorzki smak (pije się ją bez cukru), ale jest bardzo aromatyczna i mocna, o stężeniu 100-200g suchej herbaty na 500g wody.
Prawodawca ceremonii herbacianej i twórca pierwszego pawilonu herbacianego Rikyu, właściwie Sen-no-Soeko, koło 1590r. ustalił sześć przykazań kultu herbacianego:
1. sygnałem wzywającym gości do herbacianego pawilonu musi być dźwięk drewnianej kołatki,
2. miseczka do polewania rąk musi byćzawsze napełniona czystą wodą,
3. gość, który zauważy jakąkolwiek niewłaściwość w urządzeniu pawilonu, powinien natychmiast wyjść, po cichu i bez słowa,
4. rozmowa przy herbacie może dotycznyć tylko tematów poważnych i godnych,
5. ust gości nie może skazić kłamstwo, pochlebstwo, plitka ani obmowa,
6. ceremonia nie może trwać dłużej niż 4 godziny
Tradycje rytualnego picia herbaty sięgają praktyk buddystów południowej sekty cz'am, która przejeła wiele doktryn taoistycznych. Mnisi zbierali się przed wizerunkiem Bodhidharmy i pili herbatę ze wspólnej czarki niczym rytualnie przyjmując sakrament. U nich więc powstał skoplikowany rytuał herbaciany, który w XV i XVI wieku przekształcił się w uroczysty ceremoniał picia herbaty.