443bbfa1d1.jpeg

Historia Polski - August_Zaleski_pap_550.jpeg

August Zaleski - prezydent RP na uchodźstwie w lat ...

August Zaleski - prezydent RP na uchodźstwie w latach 1947-1972. Urodził się 13 września 1883 roku. Przed I wojną światową ukończył studia w Londynie. Pracował w Warszawie jako bibliotekarz ordynacji Krasińskich. W roku 1917 podjął w Londynie stałe wykłady z literatury i języka polskiego i związał się z masonerią, wykorzystując tę organizację jako środek oddziałujący w interesie Polski. W czasie wojny jednym z jego zadań było przekonanie Brytyjczyków, że akcja wojska Piłsudskiego nie jest skierowana przeciwko mocarstwom koalicji, a wyłącznie przeciw Rosji. Był dyplomatą akredytowanym w Szwajcarii, Grecji, Włoszech. Po przewrocie majowym objął tekę ministra spraw zagranicznych. Od 1928 roku do 1935 piastował mandat senatora. Następnie został prezesem Rady Naczelnej Banku Handlowego w Warszawie. Po objęciu urzędu prezydenta na emigracji (VI 1947 r.) powołał na premiera gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego. Po 7 latach jego kadencja została przedłużona na czas nieokreślony. Jego zwolennikiem był Stanisław Cat-Mackiewicz, który objął po gen. Borze-Komorowskim urząd premiera, natomiast gen. Anders wypowiedział mu posłuszeństwo. Przed śmiercią w kwietniu 1972 roku wyznaczył na swego następcę Stanisława Ostrowskiego.

Boleslaw_Bierut_wiki.jpeg

Bolesław Bierut - W latach 1944-1947 prezydent Krajo ...

Bolesław Bierut - W latach 1944-1947 prezydent Krajowej Rady Narodowej. Prezydent RP od 1947 do 1952 r. Urodził się w rodzinie chłopskiej, we wsi Rury Jezuickie pod Lublinem 18 kwietnia 1892 r. Mieszkał z rodzicami w Lublinie, gdzie z ostatniej klasy szkoły został usunięty za udział w strajku w 1905 r. Pracował jako drukarz. Ukończył wieczorowe kursy handlowe. W 1912 r. wstąpił do PPS Lewicy. Zaangażował się w działalność spółdzielczą. W czasie pierwszej wojny, podobnie jak PPS-Lewica opowiadał się za międzynarodową rewolucją, a nie walką o niepodległość. Po wojnie wstąpił do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i z jej ramienia działał w ruchu klasowej spółdzielczości robotniczej. Z władz spółdzielczych został usunięty za postawę komunistyczną. Do 1924 r. był kilkakrotnie aresztowany. Potem stał się zawodowym funkcjonariuszem partii. W rok później wyjechał do Moskwy. Po przygotowaniu w szkole Kominternu wykonywał różne zadania z ramienia Międzynarodówki Komunistycznej, skierowany między innymi do Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Komunistycznej w Sofii. W 1933 r., po powrocie do kraju aresztowany i skazany na 7 lat więzienia, z którego wyszedł dzięki amnestii w końcu 1938 r. Po wybuchu kolejnej wojny przedostał się z Warszawy na teren okupacji radzieckiej. Na polecenie władz ZSRR i bezpośrednio NKWD w sierpniu 1943 r. powrócił do Warszawy. Należał do kierownictwa Polskiej Partii Robotniczej. 31 grudnia 1943 r. powołano go na przewodniczącego Krajowej Rady Narodowej. Od 31 grudnia 1944 r. Prezydent Krajowej Rady Narodowej. 4 lutego 1947 r. sejm wybrał go na prezydenta Rzeczypospolitej po uchwaleniu ustawy o trybie wyborów głowy państwa. Po uchwaleniu konstytucji PRL 22 lipca 1952 r., funkcję prezydenta zastąpiono funkcją przewodniczącego Rady Państwa. W latach 1952-54 był premierem. W 1948 r. wybrano go sekretarzem generalnym KC PPR. Następnie od 1948 do 1954 r. był przewodniczącym tej partii. W 1954 r. został I sekretarzem KC PZPR. Zmarł 12 marca 1956 r. w Moskwie podczas XX Zjazdu KPZR.

Ignacy_Moscicki_pap_550.jpeg

Ignacy Mościcki - prezydent RP w latach 1926-193 ...

Ignacy Mościcki - prezydent RP w latach 1926-1939 r. Urodził się 1 grudnia 1867 roku w Mierzanowie pod Ciechanowem, jako syn ziemianina, uczestnika Powstania Styczniowego. Szkołę Realną ukończył w Warszawie, a następnie studiował chemię na Politechnice w Rydze, podejmując równolegle działalność konspiracyjną w partii "Proletariat". Po powrocie do Warszawy, zagrożony aresztowaniem wyemigrował w 1892 r. do Londynu. Tam współdziałał z polskimi socjalistami pracując głównie jako robotnik. W 1896 roku poznał Józefa Piłsudskiego. W rok później zaangażowano go jako asystenta na Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii. Następnie pracował w przemyśle. Pierwszy zastosował na skalę przemysłową uzyskiwanie azotu z powietrza do produkcji kwasu azotowego. Opracował konstrukcję kondensatorów ogromnej mocy, stając się jednym z najlepszych specjalistów europejskich w tej dziedzinie. W 1912 roku objął katedrę chemii fizycznej i elektrochemii technicznej Politechniki Lwowskiej. W 1925 roku wybrany został rektorem Politechniki Lwowskiej i w tymże roku przeniósł się na Politechnikę Warszawską. Otrzymał doktoraty honoris causa wielu uczelni krajowych i zagranicznych. 4 czerwca 1926 r. został zaprzysiężony na Zamku Królewskim przed Zgromadzeniem Narodowym na prezydenta Rzeczypospolitej. 9 maja 1933 r., również na Zamku Królewskim, który uczynił swą siedzibą, został zaprzysiężony po wybraniu przez Zgromadzenie Narodowe na drugą kadencję prezydencką. Po internowaniu w Rumunii we wrześniu 1939 r. przekazał urząd Władysławowi Raczkiewiczowi. Zmarł pod Genewą 2 października 1946 r. Na zdjęciu akt przejęcia władzy przez prezydenta Ignacego Mościckiego z rąk marszałka Sejmu Macieja Rataja - akt odczytuje premier Kazimierz Bartel - 04.06.1926 r.

Gabryjel_Narutowicz_pap_550.jpeg

Gabriel Narutowicz - prezydent w czasie 11 - 16. ...

Gabriel Narutowicz - prezydent w czasie 11 - 16.12.1922 r. Pierwszy prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Wybrany 11 grudnia 1922 roku. W tydzień po objęciu urzędu został zastrzelony przez Eligiusza Niewiadomskiego. Urodził się 17 marca 1865 r. w Telszach na Żmudzi, w rodzinie powstańca styczniowego, właściciela majątku. Gimnazjum kończył w Lipawie na Łotwie. Ze względu na stan zdrowia przerwał naukę na Uniwersytecie w Petersburgu. Studia ukończył na Politechnice w Zurychu. W okresie studiów związany z emigracyjną grupą partii "Proletariat", co uniemożliwiło mu powrót do kraju, gdzie władze rosyjskie wydały nakaz jego aresztowania. Pracując w budownictwie hydroenergetycznym, uzyskał międzynarodowy rozgłos. Objął katedrę na Politechnice w Zurychu. Został uznany za jednego z najwybitniejszych europejskich twórców elektrowni wodnych i świetnego znawcę zagadnień geologicznych. Podczas I wojny światowej podjął działalność charytatywną na rzecz Polaków i stopniowo zbliżył się do koncepcji realizowanych przez Józefa Piłsudskiego. Po zakończeniu wojny współpracował w sprawie regulacji Wisły. W czerwcu 1920 r. otrzymał nominację na ministra robót publicznych. Został prezesem Akademii Nauk Technicznych i przewodniczącym Państwowej Rady Odbudowy. W czerwcu 1922 r. powołany na ministra spraw zagranicznych. Prasa prawicowa atakowała go za powiązania z Józefem Piłsudskim i popieranie polityki Naczelnika Państwa, z którym był spowinowacony. Po wyborze na pierwszego prezydenta Rzeczypospolitej, został zaprzysiężony 11 grudnia 1922 roku. 16 grudnia na otwarciu wystawy dzieł sztuki został zastrzelony przez Eligiusza Niewiadomskiego. Na procesie zabójca oświadczył, że zamierzał najpierw zabić Józefa Piłsudskiego.

443bbfa1d1.jpeg

Rudowlosa12