Download: Pelargonie bluszczolistne.jpg
Pelargonia
Pelargonie pochodzą głównie z Afryki Południowej. Rodzaj ten obejmuje około 230 gatunków, głównie zimozielonych bylin, sukulentów, półkrzewów i krzewów.
Pelargonie wielkokwiatowe
czyli angielskie (Pelargonium grandiflorum). Jest to chyba najładniejsza grupa mieszańców, kwiaty przypominają kwiaty azalii - osiągają średnicę 6-8 cm i zebrane są po kilka w kwiatostanach. Okres kwitnienia trwa od kwietnia do lipca. Są one bardziej wrażliwe iż inne na warunki atmosferyczne. W lecie wymagają dużo światła, ale nie bezpośredniego nasłonecznienia. Również źle tolerują deszcz, lepiej wybierać stanowisko zadaszone. W zimie powinny stać w miejscu o temperaturze nie wyższej niż 10-15 stopni. Najlepsza jest żyzna ziemia kompostowa lub inspektowa. W doniczce konieczny jest drenaż. Od marca do sierpnia podlewać obficie, nadmiar wody nie powinien pozostawać na podstawce.
Pelargonie rabatowe.
Pochodzą od pelargonii pasiastej (Pelargium zonale) i po niej odziedziczyły ciemnozielona pręgę biegnącą dookoła przez okrągławy, omszony liść. Bywają też odmiany o pręgach białych lub żółtych. Kwiaty pelargonii rabatowych zebrane są w obfite kwiatostany, które mienią się żywymi barwami. Pelargonie te używane są do obsadzeń skrzynek balkonowych i na tarasach. Chętnie uprawiane są na oknach. Lubią dużo słońca, znoszą suche powietrze i nie wymagają obfitego podlewania. Zraszania nie należy stosować. Zimą trzymamy je w chłodnym pomieszczeniu, 6-8 stopni, przy oknie i podlewamy tylko 2-3 razy na miesiąc. W marcu przycinamy i zaczynamy umiarkowane podlewanie. Z przyciętych pędów możemy sporządzić sadzonki.
Pelargonie bluszczolistne
Mieszańce Pelargonium peltatum pokrojem wyraźnie różnią się od poprzednich grup. Można je stosować jako rośliny zwisające do skrzynek, wiszących donic, koszyków lub też w ceramicznych wazach na tarasach. Grube, sztywne i lśniące liście podobne są do liści bluszczu. Kwiaty mniejsze od pelargonii rabatowej, o węższych płatkach i o lżejszym rysunku. Ziemia do uprawy powinna być żyźniejsza niż w pelargoniach rabatowych, nie wymagają cięcia, należy jednak usuwać pędy uszkodzone i zwiędłe kwiaty.
Rozmnażanie
Wszystkie wymienione pelargonie żyją dość krótko. Ładnie wyglądają tylko przez 2-3 lata. Pelargonie rabatowe rozmnażamy przez sadzonkowanie. Sadzonki sporządzamy w lutym - marcu, po raz drugi w sierpniu z bocznych pędów, tnąc tak, aby miały długość 6-10 cm. Zostawiamy na nich po 2-3 liście, pozostałe obcinamy. Po ścięciu zostawiamy na kilka godzin na powietrzu. Następnie sadzimy do skrzynek z piaszczystą ziemią lub piaskiem i ustawiamy w miejscu widnym, lecz nie nasłonecznionym. Podlewamy umiarkowanie. Pelargonie wielkokwiatowe rozmnażamy tak samo, lecz po przekwitnieniu, w sierpniu i sadzimy wprost do małych doniczek z piaskiem z mieszanym z torfem. Najlepiej ukorzeniają się w temperaturze 25 stopni.