Janusz Stokłosa.jpg

ROZWAZNA12 / RÓŻNOŚCI / znani i sławni / muzycy,dyrygenci / Janusz Stokłosa.jpg

Download: Janusz Stokłosa.jpg

Pobierz

74 KB

(1364px x 767px)

Absolwent Katedry Teorii i Historii Muzyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (1978). Jest autorem ponad 150 partytur muzyki teatralnej i filmowej. Debiutował w krakowskim Teatrze STU, muzyką do spektaklu Pacjenci według Mistrza i Małgorzaty Bułhakowa w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego (1976).
W latach 1984–1990 był kierownikiem muzycznym Teatru Ateneum w Warszawie, gdzie wraz z Wojciechem Młynarskim i Januszem Józefowiczem współtworzył spektakle Brel, Hemar, Wysocki. Od 1986 do 1991 współpracował z Michałem Bajorem, koncertując z nim w wielu krajach Europy, USA i Kanadzie.
W 1991 skomponował muzykę do musicalu Metro, który wystawiany jest w reżyserii i z choreografią Janusza Józefowicza. Musical ten odniósł spektakularny sukces w kraju. 16 kwietnia 1992 w Minskoff Theatre na Broadwayu odbyła się jego amerykańska premiera. Do listopada 2010 zagrano ponad 1500 przedstawień. Za muzykę do musicalu Metro Stokłosa został nominowany do broadwayowskiej nagrody Tony Award, w kategorii: „najlepsza partytura teatralna w sezonie 1991/1992”. W lutym 1994 ścieżka dźwiękowa musicalu uzyskała status złotej płyty, w listopadzie 1997 platynowej, a 30 maja 1998 podwójnej platynowej. W latach 1990–2004 Stokłosa współpracował z następującymi teatrami za granicą: Schauspielhaus (Zürich), Akademietheater (Wiedeń), Burgtheater (Wiedeń), Teatr Kreatur (Berlin), Deutsches Theater (Berlin), Schaubuhne (Berlin), Volksbühne (Berlin) i Bremer Theater (Brema)[2]. W październiku 1992 został prezesem spółki Studio Buffo. W tym samym roku założył Wydawnictwa Muzyczne i Nutowe Stokłosa Editions. Był kierownikiem muzycznym programów telewizyjnych MdM, Przebojowa noc i Złota sobota.
W 2002 roku film N. Winton – The Power of Good (reż. M. Minac) z muzyką Stokłosy otrzymał Emmy Award. W 2004 skomponował muzykę do musicalu Romeo i Julia (wg Shakespeare’a) oraz do musicalu Panna Tutli Putli Witkacego. Jako dyrygent i dyrektor artystyczny od 2006 prowadzi uroczyste koncerty bożonarodzeniowe, organizowane przez Polpharmę, w katedrze Cystersów w Pelplinie, w których udział biorą najwybitniejsze gwiazdy polskiej opery i estrady.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

ROZWAZNA12

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Bez słów.

Words (F.R. David)

Będąc tylko muzykiem - problemy miał
gdy jej powiedzieć, wyznać uczucia - chciał.
Bo nie łatwo mu przychodziły słowa,
gdy miłosnych brzmień pełna była głowa ...

W muzyce miłość też mocno oplata,
lecz trudniej wskazać uczuć adresata.
Dopiero piosenka zawiera słowa,
wskazuje która to jest Białogłowa.

Fraza bez słów, więc nie każda rozumie,
że to do Niej te nutki skierowane,
intencji muzyka poznać nie umie,
nie słyszy, że serce - rozdygotane.

Więc Muzyk myśli: - jak Ci powiedzieć mam,
żeś Ty jedyna, Ciebie tylko - kocham!
Więc jęknie nagle nutka rozedrgana,
Muzyk grać przestaje - pada na kolana ...

Ręce szeroko rozrzuca, unosi,

Inne pliki do pobrania z tego chomika

JACEK CYGAN.jpg

Jacek Antoni Cygan (ur. 6 lipca 1950 w Sosnowcu) – polsk ...

Jacek Antoni Cygan (ur. 6 lipca 1950 w Sosnowcu) – polski autor tekstów piosenek, poeta, scenarzysta, autor musicalowy, juror i organizator festiwali muzycznych, członek kapituły Nagrody Literackiej im. Leopolda Staffa, a także osobowość telewizyjna. Kawaler Orderu Uśmiechu. Członek Akademii Fonograficznej ZPAV. Od 2014 honorowy obywatel Sosnowca. W rodzinnym mieście ukończył Szkołę Podstawową nr 15 i liceum im. Emilii Plater. Od 1968 mieszka w Warszawie, gdzie w 1973 ukończył studia na Wydziale Cybernetyki WAT. Pierwsze piosenki zaczął pisać już na studiach. W 1975 założył wraz z Jerzym Filarem zespół Nasza Basia Kochana, z którym w 1976 zdobył I nagrodę na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. W 1978 zdobył nagrodę Programu III Polskiego Radia za napisaną wspólnie z Elżbietą Adamiak piosenkę „Rozmowa”. Od tego czasu współpracuje z czołówką polskich kompozytorów i wokalistów muzyki rozrywkowej. Współpracował m.in. z zespołem Crash oraz z kompozytorem Krzesimirem Dębskim. Napisał ponad 1000 tekstów piosenek, z czego wiele stało się znanymi przebojami. Sześć z nich otrzymywało pierwsze nagrody Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu: 1984 – „Jaka róża, taki cierń”, wyk. Edyta Geppert, 1985 – „Diamentowy kolczyk”, wyk. Anna Jurksztowicz, 1989 – „Wypijmy za błędy”, wyk. Ryszard Rynkowski, 1994 – „Mrok”, wyk. Ryszard Rynkowski (I Nagroda i Grand Prix), 1999 – „Ten sam klucz”, wyk. Ryszard Rynkowski, 2015 – „Wszystko ma swój czas”, wyk. zespół Perfect (Superjedynka). Jednym z jego największych przebojów artystycznych było napisanie tekstu piosenki do kompozycji „To nie ja!” skomponowanej przez Stanisława Syrewicza dla Edyty Górniak. Utwór reprezentował Polskę podczas 39. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1994 i zajął ostatecznie drugie miejsce, osiągając tym samym najlepszy wynik w historii udziału kraju w konkursie. W latach 80. silnie zaangażowany w rozwój polskiej muzyki dziecięcej. Współpracował z Majką Jeżowską, zespołem Papa Dance. Wspólnie wylansowali wiele nastoletnich gwiazdek, m.in. Magdę Fronczewską i Krzysia Antkowiaka.

Franz Joseph Haydn.jpg

Franz Joseph Haydn (ur. 31 marca 1732 w Rohrau, zm. 31 m ...

Franz Joseph Haydn (ur. 31 marca 1732 w Rohrau, zm. 31 maja 1809 w Wiedniu) – austriacki kompozytor klasycyzmu, najstarszy z tzw. trzech klasyków wiedeńskich, obok Wolfganga Amadeusa Mozarta i Ludwiga van Beethovena. Joseph Haydn był jednym z głównych przedstawicieli muzyki klasycystycznej oraz jednym z tych, którzy zdefiniowali główne formy muzyczne tej epoki. Szczególnie interesujące są jego dzieła z lat 1760–1770, tworzone w stylu Sturm und Drang, który był awangardowym kierunkiem w ramach kultury klasycystycznej, będąc jednocześnie zapowiedzią romantyzmu. W muzyce Haydna objawiło się to stosowaniem niecodziennych akordów, rzadkich tonacji molowych oraz nieoczekiwanych zmian nastroju. Jego młodszy brat, Michael Haydn (1737-1806), był także cenionym kompozytorem, działającym przede wszystkim w Salzburgu.

Fryderyk Franciszek Chopin.jpeg

Fryderyk Franciszek Chopin ur. 22 lutego lub 1 marca 18 ...

Fryderyk Franciszek Chopin ur. 22 lutego lub 1 marca 1810↓ w Żelazowej Woli, zm. 17 października 1849 w Paryżu) – polski kompozytor i pianista. Od września 1831 roku mieszkał we Francji. Jest uważany za jednego z najwybitniejszych kompozytorów romantycznych, a także za jednego z najważniejszych polskich kompozytorów w historii. Był jednym z najsłynniejszych pianistów swoich czasów, często nazywany poetą fortepianu. Elementem charakterystycznym dla utworów Chopina jest pogłębiona ekspresja oraz czerpanie z wzorców stylistycznych polskiej muzyki ludowej. Z okazji 150-lecia urodzin Fryderyka Chopina uchwałą Rady Państwa z 8 maja 1958 rok 1960 został ogłoszony Rokiem Chopinowskim. Z okazji jubileuszu 200-lecia urodzin Chopina zarówno uchwałą Sejmu RP z 9 maja 2008, jak i uchwałą Senatu RP z 7 października 2009, rok 2010 został ustanowiony Rokiem Fryderyka Chopina.

Antonio Lucio Vivaldi.png

Antonio Lucio Vivaldi zwany Il Prete Rosso, pol. „Rudy K ...

Antonio Lucio Vivaldi zwany Il Prete Rosso, pol. „Rudy Ksiądz” (ur. 4 marca 1678 w Wenecji, zm. 28 lipca 1741 w Wiedniu) – wenecki duchowny rzymskokatolicki, skrzypek i kompozytor. Uznawany jest za jednego z najwybitniejszych kompozytorów epoki baroku. Antonio Vivaldi urodził się w Wenecji. Jego ojciec, początkowo cyrulik z zamiłowaniem muzycznym, był skrzypkiem, który ostatecznie znalazł zatrudnienie w orkiestrze bazyliki św. Marka. To od niego młody Vivaldi uczył się gry na tym instrumencie. W wieku 25 lat otrzymał święcenia kapłańskie. Pół roku później we wrześniu 1703 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel gry na skrzypcach w sierocińcu dla dziewcząt Ospedale della Pietà, dla którego komponował do końca życia. W 1705 r. został opublikowany jego pierwszy zbiór sonat a tre, a cztery lata później nowa seria sonat skrzypcowych. W 1713 roku Vivaldi napisał swoją pierwszą operę Ottone in villa. W roku 1718 udał się do Mantui, gdzie pozostał przez dwa lata, dyrygując muzyką świecką na dworze księcia Filipa. Po powrocie do Wenecji, w 1727 r. opublikował Il cimento dell'armonia e dell'inventione ze słynnym zbiorem Le quattro stagioni (Cztery pory roku). W ostatnich latach życia podróżował po Europie dyrygując wykonaniami swoich dzieł. W 1740 wyruszył do Wiednia, gdzie rok później zmarł na nierozpoznaną do końca chorobę.

Piotr Iljicz Czajkowski.jpg

Piotr Iljicz Czajkowski ur. 25 kwietnia? 7 maja 1840 w W ...

Piotr Iljicz Czajkowski ur. 25 kwietnia? 7 maja 1840 w Wotkińsku, zm. 25 października?/ 6 listopada 1893 w Petersburgu) – rosyjski kompozytor. Twórczość Czajkowskiego wywarła silny wpływ na dalszy rozwój muzyki rosyjskiej. Studiował między innymi pod kierunkiem Antona Rubinsteina i N.I. Zaremby. Ukończył konserwatorium w Petersburgu w 1866 r. W następnym roku został profesorem teorii muzyki w konserwatorium w Moskwie. Na tym stanowisku pozostał 11 lat, był to okres dużej aktywności twórczej Czajkowskiego. Powstałe wówczas kompozycje świadczą o dojrzewaniu indywidualnego stylu kompozytora. Kryzys psychiczny związany z nieudaną próbą założenia rodziny spowodował wyjazd Czajkowskiego na dłuższy czas za granicę. W latach 1877–1878 w Szwajcarii ukończył pracę nad dwoma dziełami: Symfonią f-moll i operą liryczną Eugeniusz Oniegin według poematu A. Puszkina. Pomoc materialna zaprzyjaźnionej z kompozytorem mecenas sztuki, Nadieżdy von Meck, umożliwiła mu poświęcenie się wyłącznie pracy twórczej. W latach 1880–1890 ugruntowała się sława kompozytora, który jako dyrygent odbył tournée koncertowe po wielu krajach Europy. Na Uniwersytecie Cambridge otrzymał tytuł doktora honoris causa. Muzyka Czajkowskiego odznaczająca się doskonałością rzemiosła, łączy osiągnięcia zachodniej techniki kompozytorskiej z pierwiastkami narodowymi. Uprawiał przede wszystkim formy muzyki symfonicznej i operowej. Twórczość symfoniczna Czajkowskiego jest przykładem połączenia romantycznych założeń programowych z klasycystyczną jasnością formy. Czajkowski zmarł, w wieku 53 lat, 25 października?/ 6 listopada 1893 roku, w Petersburgu, gdzie został pochowany. Oficjalna przyczyna to cholera. Muzykolog David Brown oraz pisarz Anthony Holden podają, że powodem śmierci artysty było „wymuszone samobójstwo” wynikające z lęku przed ujawnieniem własnej orientacji seksualnej po tym, jak Piotr Czajkowski zainteresował się młodym arystokratą hrabią Stenbok-Fermor. Romans ten miał być odkryty przez stryja hrabiego. Z obawy przed ujawnieniem Piotr miał popełnić samobójstwo na podstawie wyroku orzeczonego przez „sąd honorowy”.

Wilhelm Richard Wagner.jpg

Wilhelm Richard Wagner (ur. 22 maja 1813 w Lipsku, zm. 1 ...

Wilhelm Richard Wagner (ur. 22 maja 1813 w Lipsku, zm. 13 lutego 1883 w Wenecji) – niemiecki kompozytor, dyrygent i teoretyk muzyki okresu romantyzmu. Uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców dramatu muzycznego. Był reformatorem muzyki operowej. Kontynuując artystyczne poszukiwania Glucka, tworzył dramaty muzyczne, z których najsłynniejsze to Lohengrin, Tristan i Izolda, misterium sceniczne Parsifal oraz tetralogia Pierścień Nibelunga. Wagner zasłynął też jako nowator w dziedzinie harmonii, wykorzystując maksymalnie możliwości tkwiące w systemie dur-moll, oraz w sztuce orkiestracji, m.in. konstruując i wykorzystując tubę wagnerowską. Richard Wagner do dziś wzbudza kontrowersje głównie ze względu na swoje szowinistyczne i antysemickie pisma polemiczne. Szczegółowo omawia tę kwestię jego prawnuk, bardzo krytycznie oceniający rolę dzieła i poglądów Wagnera w ukształtowaniu nazistowskiej ideologii. Jako muzykolog zwraca uwagę na to, że skoro pradziadek komponował utwory do własnych librett, traktując je jako posłannictwo dziejowe, to nie można abstrahować od jego ideologii, traktując te dzieła jakby były muzyką instrumentalną, bez tekstu. Twórczość operowa i poglądy estetyczne Wagnera wywarły znaczny wpływ na muzykę przełomu XIX i XX w. Obok oper w spuściźnie Wagnera znajdują się dzieła na chór i orkiestrę (Kantata noworoczna, Volkshymne, Descedons), chór męski a capella (Weihegruß, Gruß seiner Treuer an Friedrich August den Geliebten, An Webersgrabe), uwertury (d-moll, C-dur, Polonia, Rule Britannia, Faust), Symfonia C-dur, muzyka fortepianowa, pieśni, wyciągi fortepianowe (m.in. z oper G. Donizettiego, F. Halévy’ego, IX Symfonii L. van Beethovena, Ch.W. Glucka, G.P. Palestriny, W.A. Mozarta) oraz pisma teoretyczne: Die Kunst und die Revolution, Das Kunstwerk der Zukunft, Zukunftsmusik, Religion und Kunst. Muzyka Wagnera wzbudza skrajne reakcje, a przez jej entuzjastów otaczana jest wręcz kultem. Muzyka Wagnera, podobnie jak poglądy Nietzschego, była utożsamiana z gloryfikacją etosu germańskiej dominacji. Uważa się, że stało się tak dlatego, że zaaprobowała je oficjalnie (jako nieliczne z dziewiętnastowiecznej tradycji niemieckiej) propaganda III Rzeszy, a żarliwym wielbicielem Wagnera był Adolf Hitler.

Siergiej Rachmaninow.jpg

Siergiej Wasiljewicz Rachmaninow ur. 20 marca?/ 1 kwiet ...

Siergiej Wasiljewicz Rachmaninow ur. 20 marca?/ 1 kwietnia 1873 w Siemionowie koło Nowogrodu Wielkiego, zm. 28 marca 1943 w Beverly Hills) – rosyjski kompozytor, pianista i dyrygent. Studiował w konserwatoriach w Petersburgu i Moskwie. W 1917 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, często mieszkał także w Paryżu. Jego muzyka nawiązuje do twórczości Piotra Czajkowskiego i Modesta Musorgskiego. Obydwoje rodzice byli pianistami amatorami. Kiedy Siergiej miał cztery lata, matka zaczęła dawać mu lekcje gry na fortepianie, a w 1882 roku jego dziadek, Arkadij Aleksandrowicz Rachmaninow, sprowadził z Sankt Petersburga nauczycielkę Annę Ornatską. Uczyła ona młodego Siergieja przez „dwa do trzech lat”, dopóki długi nie zmusiły rodziny Rachmaninowów do sprzedaży domu i przeprowadzenia się do Moskwy. Rachmaninow studiował w Konserwatorium Petersburskim, zanim postanowił przeprowadzić się do Moskwy, by uczyć się gry na fortepianie od Nikołaja Zwieriewa i Aleksandra Silotiego (który był jego kuzynem i byłym uczniem Franciszka Liszta). Studiował również harmonię u Antona Areńskiego i kontrapunkt u Siergieja Taniejewa. W swojej młodości Rachmaninow okazał wysokie umiejętności w komponowaniu. Będąc jeszcze studentem w konserwatorium napisał jednoaktową operę Aleko jako pracę dyplomową, za którą otrzymał złoty medal. Skomponował też swój I Koncert fortepianowy (1891) oraz zbiór utworów fortepianowych Morceaux de Fantaisie, który zawiera słynne Preludium cis-moll. Popularność tego napisanego przez Rachmaninowa w wieku 20 lat utworu zaczęła później drażnić kompozytora. W Moskwie Rachmaninow poznał kompozytora Piotra Czajkowskiego, który stał się dla niego ważnym mentorem i zlecił nastoletniemu Rachmaninowowi skomponowanie fortepianowej transkrypcji suity ze swojego baletu Śpiąca królewna. Zlecenie to zostało najpierw zaoferowane Silotiemu, który odmówił, ale jednocześnie zaproponował w swoje miejsce Rachmaninowa. Czajkowski przystał na tę alternatywę, a Siloti patronował umowie. Rachmaninow zdradził Zwieriewowi swoje pragnienie dalszego komponowania i poprosił o prywatny pokój, gdzie mógłby komponować w ciszy. Zwieriew postrzegał go jednak tylko jako pianistę i zerwał z nim kontakt, odmawiając mu przez trzy lata nawet rozmowy. Rachmaninow wyprowadził się i kontynuował komponowanie. Rachmaninow zmarł na czerniaka 28 marca 1943, w Beverly Hills w Kalifornii, cztery dni przed swoimi siedemdziesiątymi urodzinami. Chór zaśpiewał jego Całonocne czuwanie na pogrzebie. Rachmaninow chciał, by po śmierci pochowano go na terenie jego posiadłości w Szwajcarii, ale trwająca II wojna światowa uniemożliwiła spełnienie jego życzenia. Został więc pochowany 1 czerwca na cmentarzu Kensico w Valhalli w stanie Nowy Jork[

Joseph-Maurice Ravel.jpg

Joseph-Maurice Ravel (ur. 7 marca 1875 w Ciboure, zm. 2 ...

Joseph-Maurice Ravel (ur. 7 marca 1875 w Ciboure, zm. 28 grudnia 1937 w Paryżu) – francuski kompozytor i pianista, jeden z przedstawicieli impresjonizmu. Choć większość jego dzieł stanowią pieśni i utwory fortepianowe, to najbardziej znane są jego utwory orkiestrowe, a przede wszystkim Boléro. Jego styl muzyczny charakteryzował się subtelną rytmiką, bogatą harmonią i wyrafinowaną orkiestracją. Utwory Ravela wymagają od instrumentalistów brawury wykonawczej. W początkowym okresie twórczości pozostawał pod wpływem romantyków, w szczególności Emmanuela Chabriera oraz modernisty Erika Satie, których poznał osobiście. W późniejszych latach był pionierem impresjonizmu, a jednocześnie rywalem Claude’a Debussy’ego w pierwszeństwie do miana prekursora tego stylu w muzyce. W powojennym (po I wojnie światowej) okresie twórczości zbliża się do neoklasycyzmu. W 1920 roku został przedstawiony do odznaczenia Legią Honorową, jednak odmówił jej przyjęcia. Ravel komponował przy fortepianie, następnie rozpisywał gotowy utwór na orkiestrę. Wiele swoich miniatur fortepianowych po latach opracował na orkiestrę. Instrumentował również utwory innych kompozytorów, takie jak: cykl miniatur fortepianowych Obrazki z wystawy Modesta Musorgskiego. Jest twórcą instrumentacji kadysza na skrzypce i fortepian.

Dymitr Szostakowicz.jpg

Rosyjski kompozytor i pianista, autor aż 15 symfonii i 1 ...

Rosyjski kompozytor i pianista, autor aż 15 symfonii i 15 kwartetów smyczkowych! Dymitr Szostakowicz urodził się w Petersburgu 25 września 1906 roku w zamożnym domu, gdzie muzykowali zarówno rodzice, jak starsza siostra. Rodzina Szostakowiczów od strony ojca miała korzenie polskie. Dymitr Szostakowicz urodził się w Petersburgu 25 września 1906 roku w zamożnym domu, gdzie muzykowali zarówno rodzice, jak starsza siostra. Rodzina Szostakowiczów od strony ojca miała korzenie polskie. Pradziad Piotr (1808-71) brał udział w litewskim i polskim powstaniu roku 1831, jego dziad zaś został zesłany do Tomska, a następnie na daleki Sybir, gdzie urodził się ojciec Dymitra. Mały Dymitr początkowo nie chciał uczyć się muzyki, jednak kiedy przekonany przez matkę zaczął lekcje fortepianu w wieku 9 lat, jego muzyczne talenty szybko rozkwitły. Miał słuch absolutny i w ciągu miesiąca grał już proste utwory Mozarta i Haydna. Wtedy też zaczął komponować i bardzo lubił improwizować utwory ilustracyjne, które opatrywał słownymi komentarzami. Studiował w Konserwatorium Petersburskim — harmonię, orkiestrację, kontrapunkt, formy muzyczne i kompozycję u ucznia Rimskiego-Korsakowa, Maksymiliana Steinberga, któremu nie podobało się zainteresowanie Szostakowicza nowymi prądami z Zachodu. Reformy w kierunku bardziej postępowym zostały wprowadzone w konserwatorium przez Wladimira Szczerbakowa i Borisa Asafiewa dopiero pod koniec studiów Szostakowicza. Później studiował grę na skrzypcach i dyrygenturę, a jego niezwykły dar czytania nut i pamięć muzyczna szybko stały się sławne.

Jan Krenz.jpg

Jan Krenz urodził się 14 lipca 1926 roku we Włocławku. J ...

Jan Krenz urodził się 14 lipca 1926 roku we Włocławku. Jego ojciec, Otton, był ewangelickim pastorem, więźniem niemieckiego obozu koncentracyjnego, a matka i siostra zginęły podczas niemieckiego bombardowania Warszawy. Krenz początkowo uczył się gry na fortepianie u Zbigniewa Drzewieckiego, a kompozycji u Kazimierza Sikorskiego. W 1944 roku został wywieziony z Warszawy i osadzony w niemieckim obozie w Pruszkowie. W 1947 roku ukończył studia muzyczne w Państwowej Szkole Muzycznej w Łodzi. Debiutował jako dyrygent w Łodzi, prezentując m.in. własną Toccatę na fortepian i orkiestrę smyczkową. Przez kilka lat był drugim dyrygentem w Państwowej Filharmonii w Poznaniu. Od 1950 roku regularnie dawał koncerty poza granicami kraju. W latach 1953–1968 był dyrygentem i dyrektorem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, z którą koncertował od ZSRR, po Mongolię, Chiny, Japonię, Nową Zelandię czy Australię. W 1967 został pierwszym dyrygentem, a w 1968 także dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Warszawie. W latach 1968–1973 prowadził także orkiestrę radia duńskiego w Kopenhadze i współpracował z radiem holenderskim w Hilversum (1983–1985), a także z orkiestrą Yomiuri Nippon Symphony Orchestra w Tokio. Krenz tworzył również muzykę filmową, m.in. do „Błękitnego Krzyża”, „Kanału”, „Zezowatego szczęścia” czy „Popiołu i diamentu”.5 października 2005 podczas uroczystości w krakowskim magistracie został uhonorowany przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin