ż-Nana Mouskouri.jpg
-
a ja mam dwie lewe ręce -
ABBA -
ach ty cyganko -
Amores -
animacje -
bal weteranów -
balanga -
ballada o Marii Magdalenie -
batory statku jedyny -
Boże Ciało -
Can't Help Falling In Love -
czarny Orfeusz -
Czeskie -
Dansing Band -
Duo Fenix -
Dynamic -
Franz Peter Schubert -
humor -
i to i owo -
Jadę z Amelia -
Kornelia i Leszek Filec -
Leszek Orkisz -
Liban -
list do matki -
Maria Magdalena -
melodie -
Metrum -
Mexican Lady -
Monti różni wykonawcy -
Nimfa z czarnego stawu -
ostatni taniec -
pies -
piosenki -
pod papugami -
pojedyńcze -
pola zielone -
Polskie po czesku -
pozwól mi Panie -
procesje -
przemijanie -
Rosyjska -
Rysiek i Gosia -
samotna fregata -
Sierra Madre -
Słońce Jamajki -
The Shadows -
trzy razy kukułeczka -
wróżka czarodziejka -
wspominalem ten dzień -
zarzucę płaszcz
W 1958 spotkała greckiego kompozytora i producenta Manosa Hadjidakisa, który oczarowany jej głosem, został jej mentorem i kompozytorem. W 1959 wzięła udział w Festiwalu Piosenki Greckiej, gdzie jej piosenka "Kapou Iparchi Agapi Mou" zdobyła pierwsze miejsce. W kolejnych latach jej piosenki także zdobywały wysokie pozycje w tym festiwalu. W 1961 wykonała ścieżkę dźwiękową do niemieckiego filmu dokumentalnego o Grecji. Pochodzi z niego niemieckojęzyczny utwór "Weisse Rosen aus Athen", który stał się hitem na niemieckim rynku muzycznym, osiągając nakład miliona sprzedanych singli.
W 1962 spotkała amerykańskiego producenta Quincy'ego Jonesa, z którym nagrała album The Girl from Greece Sings podczas sesji w Nowym Jorku. W 1963 opuściła Grecję, by zamieszkać na stałe w Paryżu. W tymże roku wystąpiła na konkursie Eurowizji w Luksemburgu wykonując piosenkę "A' Force de Prier". Utwór ten stał się międzynarodowym przebojem, dzięki któremu zdobyła nagrodę Grand Prix du Disque we Francji. W 1965 nagrała angielskojęzyczną płytę Nana Sings, która przykuła uwagę producenta Harry'ego Belafonte, z którym odbyła tournée w 1966. Jej kolejny francuskojęzyczny album Le Jour Ou` la Colombe z 1967 przyniósł jej status supergwiazdy we Francji. Album zawiera najsłynniejsze wykonanie piosenki "Guantanamera". W 1968 prowadziła program rozrywkowy Nana and Guests w brytyjskiej telewizji. W 1969 ukazał się brytyjski longplay artystki Over and Over. W latach 70. i 80. Nana Muschuri wydała wiele albumów płytowych a także odbyła liczne trasy koncertowe w Europie, Azji, USA i Kanadzie. Wiele z jej utworów zajmowało wysokie pozycje w rankingach. W latach 90. poświęciła się działalności politycznej i charytatywnej. W 1993 została mianowana ambasadorem dobrej woli przy ONZ po zmarłej aktorce Audrey Hepburn. Jej pierwszą misją było zbadanie losów dzieci podczas wojny domowej w Jugosławii. Zorganizowała wiele koncertów charytatywnych w Szwecji i Belgii. W 1994 została wybrana na deputowaną do Parlamentu Europejskiego IV kadencji z listy centroprawicowej partii Nowa Demokracja. W 2004 zapowiedziała zakończenie kariery w ciągu kolejnych dwóch lat. Jako powód odejścia ze sceny podaje chęć zakończenia kariery w dobrej formie wokalnej. W latach 2005–2008 zagrała pożegnalną trasę koncertową obejmującą występu w wielu krajach, w tym m.in. finałowe koncerty zorganizowane 23 i 24 lipca 2008 roku w Atenach. Według danych wytwórni muzycznych sprzedała ponad 300 milionów płyt. Ma na koncie nagranych ponad 1500 piosenek w 15 językach oraz 450 albumów (w tym 300 uzyskało status złotej, platynowej lub diamentowej płyty).
W 2011 roku zdecydowała się na powrót na scenę muzyczną i wydała płytę zatytułowaną Tragudia apo ta elinika nisia W 2012 roku wyruszyła w trasę koncertową po Niemczech (wystąpiła min. w Berlinie). 30 maja 2013 Nana Muschuri otrzymała tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu McGill w Montrealu. W 2014 na 80. urodziny artystki pojawiła się płyta zatytułowana Happy Birthday Tour.
Nana Muschuri mieszka w Szwajcarii z drugim mężem André Chapelle, którego poślubiła w 2003.