Klarnet-instrument-muzyczny-klarnet-Wysokiej-Jako-ci-17-Klawisze-Crampon-Klarnet-z-Akcesoria-do-Muzyczne-Gry.jpg_640x640.jpg
ROZWAZNA12 / GALERIA2 / inst. muzyczne,muzycy / dęte / klarnet / Klarnet-instrument-muzyczny-klarnet-Wysokiej-Jako-ci-17-Klawisze-Crampon-Klarnet-z-Akcesoria-do-Muzyczne-Gry.jpg_640x640.jpg
Pobierz
Inne foldery z plikami do pobrania
-
a ja mam dwie lewe ręce -
ABBA -
ach ty cyganko -
Amores -
animacje -
bal weteranów -
balanga -
ballada o Marii Magdalenie -
batory statku jedyny -
Boże Ciało -
Czeskie -
czterdziestolatek -
Dansing Band -
Duo Fenix -
Dynamic -
filmiki -
Franz Peter Schubert -
humor -
i to i owo -
Jadę z Amelia -
Kornelia i Leszek Filec -
Leszek Orkisz -
Liban -
list do matki -
łóżka -
Maria Magdalena -
melodie -
Metrum -
Nimfa z czarnego stawu -
o pszczołach -
ostatni taniec -
pies -
piosenki -
pola zielone -
Polskie po czesku -
pozwól mi Panie -
procesje -
przemijanie -
Rosyjska -
Rysiek i Gosia -
Ryszard Sawicki -
samotna fregata -
Sierra Madre -
Słońce Jamajki -
The Shadows -
trzy razy kukułeczka -
wideo -
wróżka czarodziejka -
wspominalem ten dzień -
zarzucę płaszcz
Klarnet– instrument dęty drewniany z grupy aerofonów stroikowych z pojedynczym stroikiem. Do tej samej rodziny należą także saksofony.
Dzisiaj skala klarnetu wynosi od e (brzmiące d, gdyż klarnet jest instrumentem transponującym) do g3. Są też możliwości wykonania wyższych dźwięków, aż do c4 (a nawet wyższe), ale tylko przez muzyków z dużym doświadczeniem. Skala klarnetu basowego B wynosi, w zależności od odmiany, od Es (mały) lub od C (duży) do c3. Istnieje też kilka innych rzadziej stosowanych odmian klarnetów takich jak: klarnet piccolo, klarnet altowy, klarnet kontrabasowy, rożek basetowy.
Rejestry klarnetu:
najniższy e-e¹, o ciemnej barwie i dramatycznym charakterze,
niski f¹-b¹, dźwięki najmniej wyraziste, przytłumione (obydwa najniższe rejestry tworzą łącznie tzw. rejestr chalumeau)
środkowy , clarino, h¹-cis³, jasny, wyrazisty, o barwie ciepłej,
wysoki d³-g³, ostry, przenikliwy
najwyższy gis³-c4, dźwięki bardzo ostre.
Charakterystyczną cechą barwy klarnetu jest tzw. stopliwość, czyli łatwość zlewania się z barwą innych instrumentów drewnianych, blaszanych czy smyczkowych. Klarnet zaczął być używany jako instrument orkiestrowy i solowy już od połowy XVIII wieku. Bardzo szybko stał się jednym z głównych instrumentów orkiestry o dużej skali i znacznej ruchliwości. Klarnet często zastępował altówkę w zespołach instrumentalnych. Począwszy od początków XIX wieku, wraz z nadejściem romantyzmu w muzyce, wzrastała popularność klarnetu. W szczególności w twórczości Carla Marii von Webera zajmuje on poczesne miejsce. XIX wiek to także czas pierwszych wirtuozów klarnetu. Należeli do nich bracia Anton i Johann Stadler, Heinrich Joseph Bärmann (późny XVIII wiek), Richard Mühlfeld (druga połowa XIX wieku) oraz późniejsi Stanley Drucker, Richard Stolzman, Larry Combs, James Pyne, Anton Giglitti, Jon Manasse, Martin Fröst.
Klarnet stał się także istotnym instrumentem w muzyce rozrywkowej. W szczególności w jazzie, a także w żydowskiej muzyce klezmerskiej (mistrzem klezmerskiego klarnetu jest David Krakauer). Klarnet jest instrumentem występującym w kapelach ludowych. Jego brzmienie dodaje charakterystycznego klimatu wykonywanym utworom.
Dzisiaj skala klarnetu wynosi od e (brzmiące d, gdyż klarnet jest instrumentem transponującym) do g3. Są też możliwości wykonania wyższych dźwięków, aż do c4 (a nawet wyższe), ale tylko przez muzyków z dużym doświadczeniem. Skala klarnetu basowego B wynosi, w zależności od odmiany, od Es (mały) lub od C (duży) do c3. Istnieje też kilka innych rzadziej stosowanych odmian klarnetów takich jak: klarnet piccolo, klarnet altowy, klarnet kontrabasowy, rożek basetowy.
Rejestry klarnetu:
najniższy e-e¹, o ciemnej barwie i dramatycznym charakterze,
niski f¹-b¹, dźwięki najmniej wyraziste, przytłumione (obydwa najniższe rejestry tworzą łącznie tzw. rejestr chalumeau)
środkowy , clarino, h¹-cis³, jasny, wyrazisty, o barwie ciepłej,
wysoki d³-g³, ostry, przenikliwy
najwyższy gis³-c4, dźwięki bardzo ostre.
Charakterystyczną cechą barwy klarnetu jest tzw. stopliwość, czyli łatwość zlewania się z barwą innych instrumentów drewnianych, blaszanych czy smyczkowych. Klarnet zaczął być używany jako instrument orkiestrowy i solowy już od połowy XVIII wieku. Bardzo szybko stał się jednym z głównych instrumentów orkiestry o dużej skali i znacznej ruchliwości. Klarnet często zastępował altówkę w zespołach instrumentalnych. Począwszy od początków XIX wieku, wraz z nadejściem romantyzmu w muzyce, wzrastała popularność klarnetu. W szczególności w twórczości Carla Marii von Webera zajmuje on poczesne miejsce. XIX wiek to także czas pierwszych wirtuozów klarnetu. Należeli do nich bracia Anton i Johann Stadler, Heinrich Joseph Bärmann (późny XVIII wiek), Richard Mühlfeld (druga połowa XIX wieku) oraz późniejsi Stanley Drucker, Richard Stolzman, Larry Combs, James Pyne, Anton Giglitti, Jon Manasse, Martin Fröst.
Klarnet stał się także istotnym instrumentem w muzyce rozrywkowej. W szczególności w jazzie, a także w żydowskiej muzyce klezmerskiej (mistrzem klezmerskiego klarnetu jest David Krakauer). Klarnet jest instrumentem występującym w kapelach ludowych. Jego brzmienie dodaje charakterystycznego klimatu wykonywanym utworom.
