a991655b21.jpg
Pobierz
Inne foldery z plikami do pobrania
-
a ja mam dwie lewe ręce -
ABBA -
ach ty cyganko -
Amores -
animacje -
bal weteranów -
balanga -
ballada o Marii Magdalenie -
batory statku jedyny -
Boże Ciało -
Can't Help Falling In Love -
czarny Orfeusz -
Czeskie -
Dansing Band -
Dynamic -
Franz Peter Schubert -
humor -
i to i owo -
Jadę z Amelia -
Kornelia i Leszek Filec -
Leszek Orkisz -
Liban -
list do matki -
Maria Magdalena -
melodie -
Metrum -
Mexican Lady -
Monti różni wykonawcy -
Nimfa z czarnego stawu -
ostatni taniec -
pies -
piosenki -
pod papugami -
pojedyńcze -
pola zielone -
Polskie po czesku -
pozwól mi Panie -
procesje -
przemijanie -
Rosyjska -
Rysiek i Gosia -
samotna fregata -
Sierra Madre -
Słońce Jamajki -
The Shadows -
trzy razy kukułeczka -
wróżka czarodziejka -
wspominalem ten dzień -
zarzucę płaszcz -
Zibi i zespół Orjon
Maras to miasto w Świętej Dolinie Inków , 40 km na północ od Cuzco , w regionie Cuzco w Peru . Miasto jest znane ze swoich stawów do odparowywania soli, położonych w kierunku Urubamba od centrum miasta, które są używane od czasów Inków . Stawy do odparowywania soli znajdują się cztery kilometry na północ od miasta, w dół kanionu, który schodzi do Rio Vilcanota i Świętej Doliny Inków. Od czasów pre-Inca, sól została uzyskana w Maras przez odparowanie słonej wody z lokalnego podziemnego strumienia. Wysoko słona woda pojawia się na źródle, naturalnym ujściu podziemnego strumienia. Przepływ jest kierowany do skomplikowanego układu maleńkich kanałów zbudowanych w taki sposób, że woda płynie stopniowo w dół do kilkuset starożytnych tarasowych stawów. Prawie wszystkie stawy mają mniej niż cztery metry kwadratowe powierzchni i żaden nie przekracza głębokości trzydziestu centymetrów. Wszystkie są koniecznie ukształtowane w wielokąty, a przepływ wody jest dokładnie kontrolowany i monitorowany przez robotników. Wysokość stawów powoli maleje, dzięki czemu woda może przepływać przez niezliczone gałęzie kanałów dostarczających wodę i być wprowadzana powoli przez wycięcie w jednej ścianie bocznej każdego stawu. Właściwa konserwacja sąsiedniego kanału zasilającego, ścian bocznych i wcięcia w wodę, powierzchnia dna stawu, ilość wody i usuwanie nagromadzonych osadów soli wymaga ścisłej współpracy wśród społeczności użytkowników. Uzgodniono między lokalnymi mieszkańcami i pracownikami stawów, że system spółdzielczy powstał w czasach Inków, jeśli nie wcześniej. Gdy woda wyparowuje z rozgrzanych przez słońce stawów, woda staje się przesycona i sól wytrąca się w postaci kryształów o różnych rozmiarach na wewnętrznych powierzchniach ziemnych ścian stawu i na glinianej podłodze stawu. Strażnik stawu zamyka następnie otwór podajnika wody i pozwala stawowi wyschnąć. W ciągu kilku dni strażnik ostrożnie odkurza suchą sól z boków i dna, wkłada ją do odpowiedniego naczynia, otwiera ponownie otwór zaopatrzenia w wodę i przenosi sól. Kolor soli zmienia się od białej do jasnoczerwonej lub brązowawej opalenizny, w zależności od umiejętności danego pracownika. Część soli sprzedawana jest w pobliskim sklepie z pamiątkami. Kopalnie soli tradycyjnie były dostępne dla każdego, kto chce zebrać sól. Właściciele stawów solnych muszą być członkami wspólnoty, a rodziny, które są nowe dla wspólnoty, która chce przebłagać staw solny, otrzymują tę, która znajduje się najdalej od społeczności. Wielkość sadzawki solnej przypisanej do rodziny zależy od wielkości rodziny. Zwykle dostępnych jest wiele niewykorzystanych basenów solnych do hodowli. Każdy potencjalny hodowca soli musi tylko zlokalizować pusty obecnie nieużywany staw, skonsultować się z lokalną nieformalną spółdzielnią, nauczyć się, jak prawidłowo zachować staw w przyjętym systemie komunalnym i zacząć pracę.
