Jemen.jpg

ROZWAZNA12 / GALERIA2 / ciekawostki / Jemen.jpg

Download: Jemen.jpg

Pobierz

101 KB

(630px x 399px)

Jemen

Sąsiadujący z Arabią Saudyjską Jemen rządzi się podobnymi prawami.

Za wszelką odmienność możemy zostać skazani nawet na śmierć.

To oczywiście tyczy się także cudzołóstwa, homoseksualizmu itp.

Tamtejsze zasady są bardzo surowe dla Jemeńczyków, w szczególności kobiet, które nie mają tam prawie żadnych praw.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

ROZWAZNA12

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

jamajka.jpg

Źródła mineralne, Jamajka Jamajka posiada trzy najsły ...

Źródła mineralne, Jamajka Jamajka posiada trzy najsłynniejsze źródła mineralne - Rockfort, Fountain i Milk River Bath - każde z nich posiada własną, legendarną już uzdrowicielską moc. korzyści zdrowotne, płynące z kąpieli w nich, wciąż wzbudzają spory. Jednak wielu turystów korzystających z tej atrakcji zauważa poprawę samopoczucia oraz ustąpienie dolegliwości. Legenda głosi, że ranny uciekający niewolnik schował się w Milk River Bath, gdzie po kilku dniach jego rany zagoiły się.

Ćerapundźi.jpg

W Ludzie z plemienia Khasi, zamieszkującego położone w o ...

W Ludzie z plemienia Khasi, zamieszkującego położone w odległym zakątku Indii miasteczko Ćerapundźi, mianem „hynniew-miat” określają deszcz padający nieprzerwanie przez dziewięć dni i nocy, a „khadsaw-miat”– przez dwa tygodnie. Monsunowa kropla drąży skałę Zanurzone w chmurach i otoczone pełnymi wodospadów, mglistymi dolinami Ćerapundźi należy do najwilgotniejszych miejsc na Ziemi, a średnie roczne opady atmosferyczne osiągają tu 11 430 mm. Z Zatoki Bengalskiej napływają tu monsunowe chmury, które przekroczywszy płaskie połacie Bangladeszu, rozrywają się po zderzeniu ze wzgórzami Khasi, okalającymi Ćerapundźi. Od lipca do września deszcze dudnią tu nieprzerwanie o dachy domów i szumią w koronach drzew, rzeźbiąc formacje skalne i zamieniając Ćerapundźi w labirynt rzeczułek. Mieszkańcy tych okolic do ochrony przed deszczem używają wyplatanych z bambusa osłon dopasowanych do wielkości ciała. Jak na ironię, mieszkańcy najwilgotniejszego zakątka Ziemi cierpią na niedobór wody. Przez niemal osiem miesięcy pory suchej miasteczko kompletnie wysycha, a ludzie zostają bez wody i elektryczności. W ciągu ubiegłego stulecia, najwyraźniej na skutek zmian klimatycznych, zmniejszyła się roczna ilość opadów; trudniej jest je także przewidzieć. W ciągu ostatnich 50 lat proces ten uległ wyraźnemu przyspieszeniu. Pora sucha jest teraz dłuższa i gorętsza, a deszcze nie padają prawie wcale, co powoduje wysychanie studni. Wycinanie okolicznych lasów na niewyobrażalną skalę i związana z tym erozja jeszcze bardziej pogarszają sytuację. Ziemia traci zdolność magazynowania wody, po tym jak górna warstwa gleby zostaje zmyta. W połączeniu z zapowiadanym wzrostem temperatur oraz jeszcze trudniejszymi do przewidzenia opadami deszczu fatalna sytuacja, w jakiej znaleźli się mieszkańcy Ćerapundźi (drożejąca woda i konieczność przemierzania wielu kilometrów, by ją zdobyć), może się jeszcze pogorszyć.

Kilimandżaro.jpg

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya ...

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya „Śniegi Kilimandżaro”, ten pokryty śnieżną czapą wschodnioafrykański szczyt nie tylko zyskał popularność, ale wręcz stał się legendą. Białe śniegi w Domu Boga Jednak dla Masajów, zamieszkujących równiny u stóp Kilimandżaro, góra ta była żywą legendą od niepamiętnych czasów. Nazywają ją Ngàja Ngái, co oznacza „Dom Boga”. Kiedy się patrzy z równin, szczyt Kilimandżaro wygląda jakby wynurzał się z pierścienia mgły i chmur okalających dolne, porośnięte lasem partie góry. Kiedy szczyt został opisany przez Hemingwaya, śnieżna czapa już powoli zaczynała topnieć. Między rokiem 1912 a 2003 zmiany klimatyczne spowodowały zmniejszenie pokrywy lodowej o 80%, a jak się szacuje, resztki śnieżnej czapy znikną zupełnie do 2020 roku. Samo zniknięcie śniegu ze szczytu Kilimandżaro nie będzie miało większego wpływu na ekosystem, gdyż daje on źródło zaledwie kilku potokom. Jednak symboliczny wymiar tej zmiany będzie ogromny: unaoczni, w jak błyskawicznym tempie zmienia się klimat. Na niższej położonych stokach góry już zaobserwowano zmniejszenie się ilości ciężkich chmur, które przynosząc górskim lasom mgielnym opady atmosferyczne i parę wodną, nawadniają lasy i zasilają rzeki. Jest to spowodowane wzrostem temperatury powietrza i zmniejszeniem ilości wilgoci w atmosferze. Tendencja ta prawdopodobnie będzie się nasilała, ale już teraz odnotowuje się zwiększoną częstotliwość pożarów lasów. Jeśli dodać do tego wynikające z działalności ludzkiej wycinanie lasów, zamienianych na obszary uprawne i osadnicze, ilość opadów jeszcze bardziej się zmniejszy. Miałoby to dalsze tragiczne konsekwencje dla zbiorowisk leśnych, a także ograniczyłoby dostęp do wody ludów Chagga i Masajów, zamieszkujących podnóże Kilimandżaro.

Australia Kraina Kakadu.jpg

Kraina Kakadu w północnej Australii od ponad 40 000 lat ...

Kraina Kakadu w północnej Australii od ponad 40 000 lat jest ojczyzną aborygeńskich klanów. Założono tu Park Narodowy Kakadu, słynący z wyjątkowego połączenia kultury z przyrodą, czego przykładem są naskalne malowidła sprzed ponad 25 000 lat. Wilgotny klimat monsunowy zapewnia tu doskonałe warunki rozwoju bogatej faunie i florze. Kraina żywej kultury Podmokłe, żyzne tereny Kakadu są domem dla ponad 60 gatunków ptaków wodnych, a wiosną przyciągają także około 30 gatunków ptaków migrujących z siedlisk godowych na Syberii i w Chinach. Wzdłuż rozlewisk ciągną się lasy bagienne z dominacją melaleuki, dające schronienie miodojadom, lorom oraz innym ptakom żywiącym się nektarem kwiatów. Lasy bagienne są niezwykle cenne dla ludności aborygeńskiej. Budowane przez Aborygenów z rosnących tu drzew czółna powstają przez wyginanie długich pojedynczych płatów kory. W Parku Narodowym Kakadu mieszka około 500 Aborygenów, którzy nadal żyją w zgodzie z odwieczną zasadą: troszczyć się o ziemię. Ich egzystencja w dużej mierze zależy od licznych turystów odwiedzających tutejsze porośnięte liliami szlaki wodne. Zmiany klimatyczne zagrażają obecnie całemu ekosystemowi Kakadu, co negatywnie wpłynie także na warunki życiowe Aborygenów. Podnoszenie się poziomu morza spowoduje intruzję słonej wody w głąb lądu, co może zniszczyć lasy bagienne, a także zmienić część żyznych rozlewisk w zasolone, wysychające błotnisko. Jeśli tak się stanie, wiele gatunków ptaków opuści park, co będzie tragiczne w skutkach dla całej przyrody mokradeł. Z pewnością zmniejszy to również turystyczną atrakcyjność regionu..

Mokenowie.jpg

Błękitne wody i białe rafy koralowe pogranicza południow ...

Błękitne wody i białe rafy koralowe pogranicza południowo-wschodniego wybrzeża Myanmaru i Tajlandii zamieszkuje lud Salon, zwany również Mokenami lub Morskimi Cyganami, jedno z ostatnich koczowniczych morskich plemion myśliwych i zbieraczy na Ziemi. Morscy Cyganie pośród koralowców Mokenowie większość życia spędzają na łodziach. Na nich przemieszczają się z wyspy na wyspę, zdobywają pożywienie, jedzą, gotują i śpią, a nawet rodzą dzieci. Ich główny żywioł stanowią przybrzeżne wody morskie i rafy koralowe, gdzie od pierwszych dni życia dzieci bawią się i nurkują w poszukiwaniu ryb, żółwi, skorupiaków i strzykw. Terytorium zamieszkiwane przez Mokenów jest siedliskiem żółwi szylkretowych, skrzydlic oraz najeżek. Przetrwanie Mokenów stoi obecnie pod znakiem zapytania. Zagrażają im następstwa zmian procesów kształtujących funkcjonowanie oceanu światowego, w tym wzrostu temperatury wody morskiej, który jest niebezpieczny dla całego ekosystemu rafy koralowej. Szacuje się, że w ciągu najbliższych 30 lat 30% wszystkich azjatyckich raf koralowych zginie na skutek wzrostu temperatury mórz. Jednocześnie postępujące osadnictwo na wyspach archipelagu Mjeik i związane z tym ich wylesianie będą przyczyną degradacji raf. Jeśli znikną one zupełnie, na zawsze zaginie materialny i kulturowy dorobek czterotysięcznej społeczności Morskich Cyganów.

Usa Obszar Arktycznej Równiny Nadbrzeżnej.jpg

Obszar Arktycznej Równiny Nadbrzeżnej, leżący w najbardz ...

Obszar Arktycznej Równiny Nadbrzeżnej, leżący w najbardziej wysuniętej na północ części półwyspu Alaska, tworzą potężne masy wiecznej zmarzliny. Teren pokrywają karłowate lasy oraz tundra, a wijące się rzeczki biorą początek w Górach Brooksa, aby ostatecznie wpaść do Morza Beauforta, będącego częścią Morza Arktycznego. Mimo że powierzchnia tego obszaru jest porównywalna z powierzchnią Wielkiej Brytanii, mieszka tam zaledwie około 7300 osób. Wrażliwa kraina topniejącej zmarzliny Oprócz wspaniałych widoków i dzikiej przyrody (można tam spotkać na przykład karibu, niedźwiedzie polarne i lisy polarne) na terytorium Arktycznej Równiny Nadbrzeżnej znajdują się również największe pola naftowe Ameryki Północnej. W okolicach zatoki Prudhoe na Morzu Beauforta na polach naftowych pracuje 5000 przyjezdnych robotników, a wydobywa się dziennie 650 000 baryłek ropy. Stąd ropa płynie Rurociągiem Transalaskańskim, biegnącym przez całą Alaskę aż do miasta Valdez na południu stanu. Obszar ten jest poważnie zagrożony topnieniem wiecznej zmarzliny. Jej aktywna warstwa – ta, która zamarza zimą i rozmarza na okres lata, umożliwiając wegetację – ma zazwyczaj grubość od kilku do kilkudziesięciu centymetrów. W ciągu ostatniego ćwierćwiecza wzrost temperatury powietrza sprawił, że zwiększyła się grubość aktywnej warstwy, która sięga już pokładów wiecznego lodu, stale zamarzniętej ziemi, skał i materiałów organicznych, czyli fundamentu geologicznej stabilności całego regionu. W wypadku prognozowanego dalszego wzrostu temperatur, będącego skutkiem globalnego ocieplenia, aktywna warstwa zmarzliny będzie coraz grubsza, co spowoduje dalsze powolne topnienie wiecznie zamarzniętego podłoża. Jeśli tak się stanie, dojdzie do stopniowego osłabiania się podłoża lasów oraz gruntów pod budynkami. Wraz z rozmarzaniem głębszych warstw wiecznej zmarzliny stopnieją również zamarznięte od tysiącleci substancje organiczne. Ta zmiana może uwolnić do atmosfery gazy cieplarniane, które jeszcze przyspieszą zmiany klimatyczne.

kongo Pigmeje.jpg

Las Ituri w północno-wschodniej części Demokratycznej Re ...

Las Ituri w północno-wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga zamieszkują Pigmeje z koczowniczego ludu Mbuti. Las stanowi podstawę ich utrzymania oraz kultury, ich życia materialnego i duchowego. W samym sercu Afryki Mbuti – grupa osiągających 130–150 cm wzrostu Pigmejów, zwanych też Bambuti – są jednym z wielu ludów zamieszkujących Kotlinę Konga, rozciągającą się od Kamerunu na zachodzie po Zambię na południowym wschodzie. Na tym rozległym obszarze znajduje się drugi co do wielkości las deszczowy na świecie, rozmiarem ustępujący tylko Amazonii. Kotlina Konga to jedno z najbogatszych w faunę i florę miejsc na świecie. Około 90% regionu pozostaje nietknięte, lecz postępujące wycinanie lasów może to wkrótce zmienić. Jeśli utrzyma się obecne tempo wylesiania, połowa tego lasu równikowego zniknie w ciągu 50 lat, zagrażając tym samym ludowi Mbuti, a także zamieszkującym las Ituri zwierzętom, takim jak okapi, bonobo, lamparty, słonie i bawoły afrykańskie. Następstwem wylesiania jest uwalnianie do atmosfery dużych ilości dwutlenku węgla. W 2004 roku z tego powodu wyemitowano go na całym świecie 8,4 miliarda ton. Równa się to jednej czwartej globalnej emisji dwutlenku węgla z paliw kopalnych.

Sudan.jpg

Sudan jest największym państwem w Afryce, a także najważ ...

Sudan jest największym państwem w Afryce, a także najważniejszym producentem gumy arabskiej na świecie. Wzdłuż całego kraju ciągnie się szeroki pas akacji senegalskich, z których wytwarza się gumę i które są źródłem utrzymania zarówno dla drobnych rolników, jak i całej sudańskiej gospodarki. Bezcenna żywica z Sudanu Guma arabska, której używano już w starożytnym Egipcie w procesie mumifikacji zwłok i od czasów biblijnych do wyrobu farb i zabezpieczania powierzchni obrazów, nadal stanowi cenny surowiec. Ten naturalny emulgator o właściwościach podobnych do kleju jest również jadalny i rozpuszczalny w wodzie. Używa się go do produkcji napojów, gdyż zapobiega oddzielaniu się barwników i wytrącaniu cukru. Podobnie działa w lekarstwach, wiążąc poszczególne składniki. W gazetach kilka warstw gumy arabskiej pełni funkcję ochronnej błony, zapewniającej trwałość druku. Na całym świecie istnieje duże zapotrzebowanie na ten surowiec, który sudańscy rolnicy pozyskują poprzez wykonywanie nacięć na korze pni akacji, z których spływa złocista żywica. Trafia ona do Europy, gdzie jest przetwarzana i sprzedawana. Jednak w ostatniej dekadzie eksport znacznie się zmniejszył, częściowo z powodu trwającego w Darfurze konfliktu, który zepsuł reputację całego Sudanu. Drugim powodem są globalne zmiany klimatyczne. W ostatnich 50 latach częste susze, wzrastająca temperatura powietrza oraz mniejsza ilość opadów wpływały negatywnie na tutejsze widne lasy oraz sawanny, co odbiło się ujemnie na ilości pozyskiwanej gumy arabskiej, a co za tym idzie, wpłynęło na pogłębienie biedy milionów Sudańczyków. Akacja senegalska oprócz tego, że przynosi dochody, dostarczając gumę arabską, poprawia też żyzność gleby i zmniejsza erozję wietrzną dzięki rozbudowanemu systemowi korzeniowemu. W obliczu wzrastających temperatur i niepewnych tendencji w opadach deszczu trudno powiedzieć, jaka będzie przyszłość widnych lasów akacjowych. Łatwo jednak przewidzieć, że dalsze uszczuplanie lasów, niepozostające bez wpływu na dochody ludności, może utrudnić jej utrzymanie się oraz spowodować eskalację konfliktów w regionie.

Chorwacja Korcula.jpg

Korcula - wyspa i miasto o tej samej nazwie. Według star ...

Korcula - wyspa i miasto o tej samej nazwie. Według starożytnej legendy, książe trojański Antentor, założył tutaj pierwszą kolonię. Wyspa ma około 280 km2 i należy do jednej z większych wysp dalmatyńskich. Od półwyspu Peljesac dzieli ją 2 kilometrowa cieśnina. Dawni mieszkańcy Korculi byli słynnymi żeglarzami - urodził sie tutaj sławny podróżnik i odkrywca Marco Polo.

wielki_kanal01 kanal.jpg

Najdłuższy kanał świata, a przy tym najstarszy z wielkic ...

Najdłuższy kanał świata, a przy tym najstarszy z wielkich. Ciągnie się na długości 1,7 tys. km od Hangzhou na południe od ujścia Jangcy do Pekinu. Od początku służy jednemu celowi; połączeniu południa Chin ze stolicą. A w zasadzie utrzymywania tego rejonu w posłuszeństwie. Bo wznowienie budowy nastąpiło w czasach dynastii Sui w latach 605-609, gdy Chiny ponownie stały się jednym państwem po pokonaniu ostatniego niezależnego południowego królestwa Chen. Zjednoczenie nie trwało długo, więc o kanale na całe wieki znów zapomniano. Do budowy powrócili cesarze mongolscy, potomkowie Czyngiz Chana z dynastii Juan. Dzięki Wielkiemu Kanałowi z bogatego południa mogła płynąc na północ żywność, głównie ryż. A na południe, w razie niepokojów, można nim posłać zaopatrzenie dla armii przywracającej porządek. A przy okazji kanał służył nawadnianiu i odprowadzaniu nadmiaru wody. Kanał wymagał podobnego wysiłku, co budowa Wielkiego Muru. Przez długie lata budowały miliony chłopów chińskich. I wiele tysięcy przy kopaniu zginęło. Owszem, pracowali pod przymusem, ale wiedzieli, że to dla ich dobra. Chiny i w ogóle wszystkie kraje żywiące się ryżem, nie mogą istnieć bez centralnego systemu irygacyjnego, zapewniającego wodę, bez której ryż nie wyrośnie. A opiekę nad rozbudowana siecią kanałów mogła zapewnić tylko silna i rządząca na rozległym terenie władza. A ta nakazywała budowę tylko wtedy, gdy na polach ryżowych nie było pracy. Gdy się zaczynała, robotnicy odkładali narzędzia i wracali do domów.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin