Chiny.jpg

Niemcy.jpg

Niemiecka wioska w kształcie odcisku palca.

kanada.jpg

49-piętrowa wieża mieszkalna, Vancouver, Kanada

Samozapalenie.jpg

19 lutego 1888 wezwano doktora J.Mackenzie Bootha na str ...

19 lutego 1888 wezwano doktora J.Mackenzie Bootha na strych stajni na ulicy Constitution.Znalazł tam zwęglone zwłoki ok.65-letniego gościa.Spłonęła prawie cała tkanka mięśniowa, pod nią widoczne były wypalone kości.Podłoga spaliła się, a zwłoki spoczywały tylko na zwęglonej desce.Mężczyzna widziany był poprzedniego wieczoru, kiedy z butelką i lampą szedł na strych.Początkowo przypuszczano, że przewrócił on lampę i spalił się odurzony alkoholem oraz dymem (Booth opisuje "starego żołnierza" jako pijaka).Zauważono jednak, że lampa wypaliła się wkrótce po tym, jak facet wszedł na strych, a ogień wybuchł dopiero w nocy.Poza tym na sztychu, zamieszczonym w British Medical Journalz 21 kwietnia 1888 r.(wg fotografii tej sceny), można zauważyć, iż belki wokół niego pozostały nienaruszone.Spalona twarz zachowała cechy pozwalające na identyfikację.Ten fakt i "swobodne ułożenie ciała" świadczą wg Bootha o tym, że nie rozegrała się tu "z pewnością walka na śmierć i życie". W rozdziale powieści karola Dickensa Bleak House William Guppt i Tony Weevle znajdują nieżywego łajdaka Krooka.Pozostała z niego tylko kupka popiołu.Pokój wypełniony jest "obrzydliwą sadzą", sprzęty pokryte odrażającą "żółtą mazią". Nazwijcie śmierć jak chcecie...możecie ją przypisać komu tylko chcecie, albo powiedzcie, że mógłby się tak czy inaczej od niej uchronić, ale i tak pozostaje to ta sama śmierć-przyrodzona, zakorzeniona, powstała w zepsutych sokach występnego ciała i tylko w nich- samozapalenie i żaden inny z rodzajów śmierci, jakich można doświadczyćPrzez długi czas wierzono, że w pewnych warunkach ludzkie ciało może ulec samozapaleniu, a płomienie buchają z taką siłą, iż po kilku min.z ofiary pozostaje tylko kupka popiołu.Ta wiara- traktowana przez wielu jako przesąd- przetrwała stulecia i opeirała się na wierze w boski odwet. "Umierają poprzez tchnienie Boga i połykani są przez jego oddech" - napisano w Księdze Hioba.Te pełne grozy obrazy były bardzo rozpowszechnione w XVIII i XIX w.Także Karol Dickens zaascynowany był tym tematem i badał nawet "jako sędzia" zjawisko samozapalenia.Znał on prawie wszystkie wczesne źródła i opisy takich wydarzeń

Natomia.gif

Na Natomie nie było często lodów!,,Nie robiłam mielonych ...

Na Natomie nie było często lodów!,,Nie robiłam mielonych mięsnych kotletów od 10 lat, więc James nigdy ich nie jadł” – opowiadała mama chłopca - Kiedy usiadł i je zobaczył, powiedział natychmiast „Kulki mięsne! Nie jadłem ich od kiedy byłem na Natomie”Ciekawa była także jego reakcja na widok lodów, które kiedyś pojawiły się na koniec posiłku. James powiedział rodzicom, że „on kiedyś jak był duży bardzo lubił jeść lody, ale oni nie mogli mieć lodów na Natomie każdego dnia”.Jego ojciec Bruce zainteresował się dziwnymi opowieściami syna i zaczął poszukiwać jakichkolwiek informacji w książkach historycznych, które mogłyby zweryfikować opowieść syna. W zapisach dotyczących wojny na Atlantyku okrył wzmiankę o małej eskadrze lotniczej broniącej niszczyciela o nazwie Natoma Bay, który brał udział w bitwie Iwo Jimy. 21 osób z tej grupy zginęło. Bruce odkrył także, że tylko jedna osoba z grupy Natoma ocalała, nazywała się James, James Huston. Samolot Jamesa Hustona został postrzelony w silnik przez Japończyków w Marcu 1945 roku, spadł w dół w płomieniach i utonął natychmiast wraz z całą załogą. Pilot Jack Larson był świadkiem wypadku. James Huston urodził się 22 Października 1923 roku w South Band, Indiana, i żył w miasteczku Union w latach 30-tych. Jego ojcem był sierżant James McCready Huston i matką Daryl Green Huston urodzona w Nowej Genewie i dorastająca w miasteczku Union. James był jedynakiem.

Francja Paryż.JPG

Ściana na której napisano słowa "kocham cię" we wszystki ...

Ściana na której napisano słowa "kocham cię" we wszystkich znanych i jeszcze nie poznanych językach

jamajka.jpg

Źródła mineralne, Jamajka Jamajka posiada trzy najsły ...

Źródła mineralne, Jamajka Jamajka posiada trzy najsłynniejsze źródła mineralne - Rockfort, Fountain i Milk River Bath - każde z nich posiada własną, legendarną już uzdrowicielską moc. korzyści zdrowotne, płynące z kąpieli w nich, wciąż wzbudzają spory. Jednak wielu turystów korzystających z tej atrakcji zauważa poprawę samopoczucia oraz ustąpienie dolegliwości. Legenda głosi, że ranny uciekający niewolnik schował się w Milk River Bath, gdzie po kilku dniach jego rany zagoiły się.

Ćerapundźi.jpg

W Ludzie z plemienia Khasi, zamieszkującego położone w o ...

W Ludzie z plemienia Khasi, zamieszkującego położone w odległym zakątku Indii miasteczko Ćerapundźi, mianem „hynniew-miat” określają deszcz padający nieprzerwanie przez dziewięć dni i nocy, a „khadsaw-miat”– przez dwa tygodnie. Monsunowa kropla drąży skałę Zanurzone w chmurach i otoczone pełnymi wodospadów, mglistymi dolinami Ćerapundźi należy do najwilgotniejszych miejsc na Ziemi, a średnie roczne opady atmosferyczne osiągają tu 11 430 mm. Z Zatoki Bengalskiej napływają tu monsunowe chmury, które przekroczywszy płaskie połacie Bangladeszu, rozrywają się po zderzeniu ze wzgórzami Khasi, okalającymi Ćerapundźi. Od lipca do września deszcze dudnią tu nieprzerwanie o dachy domów i szumią w koronach drzew, rzeźbiąc formacje skalne i zamieniając Ćerapundźi w labirynt rzeczułek. Mieszkańcy tych okolic do ochrony przed deszczem używają wyplatanych z bambusa osłon dopasowanych do wielkości ciała. Jak na ironię, mieszkańcy najwilgotniejszego zakątka Ziemi cierpią na niedobór wody. Przez niemal osiem miesięcy pory suchej miasteczko kompletnie wysycha, a ludzie zostają bez wody i elektryczności. W ciągu ubiegłego stulecia, najwyraźniej na skutek zmian klimatycznych, zmniejszyła się roczna ilość opadów; trudniej jest je także przewidzieć. W ciągu ostatnich 50 lat proces ten uległ wyraźnemu przyspieszeniu. Pora sucha jest teraz dłuższa i gorętsza, a deszcze nie padają prawie wcale, co powoduje wysychanie studni. Wycinanie okolicznych lasów na niewyobrażalną skalę i związana z tym erozja jeszcze bardziej pogarszają sytuację. Ziemia traci zdolność magazynowania wody, po tym jak górna warstwa gleby zostaje zmyta. W połączeniu z zapowiadanym wzrostem temperatur oraz jeszcze trudniejszymi do przewidzenia opadami deszczu fatalna sytuacja, w jakiej znaleźli się mieszkańcy Ćerapundźi (drożejąca woda i konieczność przemierzania wielu kilometrów, by ją zdobyć), może się jeszcze pogorszyć.

Badżawowie.jpg

Badżawowie od wieków prowadzą koczowniczy tryb życia na ...

Badżawowie od wieków prowadzą koczowniczy tryb życia na wodach mórz Sulu i Celebes w tropikalnym klimacie monsunowym. Lud ten przybył tu z południowo-zachodniego wybrzeża Filipin, a teraz zamieszkuje obszar całego „koralowego trójkąta”, rozciągającego się między Filipinami, Indonezją i Malezją. Tak wielka, że widać ją z Księżyca Badżawowie łowią ryby, jedzą i śpią w ręcznie budowanych łodziach zwanych lipa-lipa. Łodzie te są wyposażone w wykonane z mat i pali zadaszenia, które chronią ich część mieszkalną. Posiłki są przygotowywane na przenośnych glinianych paleniskach. Badżawowie łowią ryby za pomocą włóczni lub trzymanej w dłoniach żyłki, a podczas bezksiężycowych nocy wabią ryby, oświetlając morze latarniami. Ich wędrówki są w dużej mierze uzależnione od występowania strzykw, w wielu azjatyckich krajach uważanych za wyjątkowy przysmak. W ich poszukiwaniu potrafią nurkować na głębokość nawet 30 m. Choć Badżawowie to głównie sunnici, niektórzy z nich nadal kultywują dawne rytuały, takie jak wypuszczanie w morze specjalnych łodzi, które mają odpędzać złe duchy. Wielu członków tej grupy etnicznej osiedliło się na stałym lądzie – zostali rolnikami i hodowcami bydła, tak że obecnie na łodziach żyje około 10% Badżawów. Jednak kultywowanie tradycyjnego trybu życia staje się dla nich coraz trudniejsze. Z powodu zbyt intensywnego rybołówstwa oraz wykorzystywania nielegalnych metod połowu, takich jak używanie ładunków wybuchowych czy trucizn, niszczone są rafy koralowe i inne naturalne siedliska ryb oraz strzykw. W wyniku zmian klimatycznych powodujących wzrost temperatury powierzchni morza oraz zwiększenie jego zakwaszenia degradacja raf może być w przyszłości jeszcze dotkliwsza. Ostatecznie może to doprowadzić do zaniknięcia tradycyjnego stylu życia Badżawów.

Kilimandżaro.jpg

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya ...

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya „Śniegi Kilimandżaro”, ten pokryty śnieżną czapą wschodnioafrykański szczyt nie tylko zyskał popularność, ale wręcz stał się legendą. Białe śniegi w Domu Boga Jednak dla Masajów, zamieszkujących równiny u stóp Kilimandżaro, góra ta była żywą legendą od niepamiętnych czasów. Nazywają ją Ngàja Ngái, co oznacza „Dom Boga”. Kiedy się patrzy z równin, szczyt Kilimandżaro wygląda jakby wynurzał się z pierścienia mgły i chmur okalających dolne, porośnięte lasem partie góry. Kiedy szczyt został opisany przez Hemingwaya, śnieżna czapa już powoli zaczynała topnieć. Między rokiem 1912 a 2003 zmiany klimatyczne spowodowały zmniejszenie pokrywy lodowej o 80%, a jak się szacuje, resztki śnieżnej czapy znikną zupełnie do 2020 roku. Samo zniknięcie śniegu ze szczytu Kilimandżaro nie będzie miało większego wpływu na ekosystem, gdyż daje on źródło zaledwie kilku potokom. Jednak symboliczny wymiar tej zmiany będzie ogromny: unaoczni, w jak błyskawicznym tempie zmienia się klimat. Na niższej położonych stokach góry już zaobserwowano zmniejszenie się ilości ciężkich chmur, które przynosząc górskim lasom mgielnym opady atmosferyczne i parę wodną, nawadniają lasy i zasilają rzeki. Jest to spowodowane wzrostem temperatury powietrza i zmniejszeniem ilości wilgoci w atmosferze. Tendencja ta prawdopodobnie będzie się nasilała, ale już teraz odnotowuje się zwiększoną częstotliwość pożarów lasów. Jeśli dodać do tego wynikające z działalności ludzkiej wycinanie lasów, zamienianych na obszary uprawne i osadnicze, ilość opadów jeszcze bardziej się zmniejszy. Miałoby to dalsze tragiczne konsekwencje dla zbiorowisk leśnych, a także ograniczyłoby dostęp do wody ludów Chagga i Masajów, zamieszkujących podnóże Kilimandżaro.

Australia Kraina Kakadu.jpg

Kraina Kakadu w północnej Australii od ponad 40 000 lat ...

Kraina Kakadu w północnej Australii od ponad 40 000 lat jest ojczyzną aborygeńskich klanów. Założono tu Park Narodowy Kakadu, słynący z wyjątkowego połączenia kultury z przyrodą, czego przykładem są naskalne malowidła sprzed ponad 25 000 lat. Wilgotny klimat monsunowy zapewnia tu doskonałe warunki rozwoju bogatej faunie i florze. Kraina żywej kultury Podmokłe, żyzne tereny Kakadu są domem dla ponad 60 gatunków ptaków wodnych, a wiosną przyciągają także około 30 gatunków ptaków migrujących z siedlisk godowych na Syberii i w Chinach. Wzdłuż rozlewisk ciągną się lasy bagienne z dominacją melaleuki, dające schronienie miodojadom, lorom oraz innym ptakom żywiącym się nektarem kwiatów. Lasy bagienne są niezwykle cenne dla ludności aborygeńskiej. Budowane przez Aborygenów z rosnących tu drzew czółna powstają przez wyginanie długich pojedynczych płatów kory. W Parku Narodowym Kakadu mieszka około 500 Aborygenów, którzy nadal żyją w zgodzie z odwieczną zasadą: troszczyć się o ziemię. Ich egzystencja w dużej mierze zależy od licznych turystów odwiedzających tutejsze porośnięte liliami szlaki wodne. Zmiany klimatyczne zagrażają obecnie całemu ekosystemowi Kakadu, co negatywnie wpłynie także na warunki życiowe Aborygenów. Podnoszenie się poziomu morza spowoduje intruzję słonej wody w głąb lądu, co może zniszczyć lasy bagienne, a także zmienić część żyznych rozlewisk w zasolone, wysychające błotnisko. Jeśli tak się stanie, wiele gatunków ptaków opuści park, co będzie tragiczne w skutkach dla całej przyrody mokradeł. Z pewnością zmniejszy to również turystyczną atrakcyjność regionu..

Chiny.jpg

ROZWAZNA12