Ćerapundźi.jpg

W Ludzie z plemienia Khasi, zamieszkującego położone w odległym zakątku Indii miasteczko Ćerapundźi, mianem „hynniew-miat” określają deszcz padający nieprzerwanie przez dziewięć dni i nocy, a „khadsaw-miat”– przez dwa tygodnie.


Monsunowa kropla drąży skałę

Zanurzone w chmurach i otoczone pełnymi wodospadów, mglistymi dolinami Ćerapundźi należy do najwilgotniejszych miejsc na Ziemi, a średnie roczne opady atmosferyczne osiągają tu 11 430 mm. Z Zatoki Bengalskiej napływają tu monsunowe chmury, które przekroczywszy płaskie połacie Bangladeszu, rozrywają się po zderzeniu ze wzgórzami Khasi, okalającymi Ćerapundźi.


Od lipca do września deszcze dudnią tu nieprzerwanie o dachy domów i szumią w koronach drzew, rzeźbiąc formacje skalne i zamieniając Ćerapundźi w labirynt rzeczułek. Mieszkańcy tych okolic do ochrony przed deszczem używają wyplatanych z bambusa osłon dopasowanych do wielkości ciała.


Jak na ironię, mieszkańcy najwilgotniejszego zakątka Ziemi cierpią na niedobór wody. Przez niemal osiem miesięcy pory suchej miasteczko kompletnie wysycha, a ludzie zostają bez wody i elektryczności. W ciągu ubiegłego stulecia, najwyraźniej na skutek zmian klimatycznych, zmniejszyła się roczna ilość opadów; trudniej jest je także przewidzieć. W ciągu ostatnich 50 lat proces ten uległ wyraźnemu przyspieszeniu. Pora sucha jest teraz dłuższa i gorętsza, a deszcze nie padają prawie wcale, co powoduje wysychanie studni.


Wycinanie okolicznych lasów na niewyobrażalną skalę i związana z tym erozja jeszcze bardziej pogarszają sytuację. Ziemia traci zdolność magazynowania wody, po tym jak górna warstwa gleby zostaje zmyta. W połączeniu z zapowiadanym wzrostem temperatur oraz jeszcze trudniejszymi do przewidzenia opadami deszczu fatalna sytuacja, w jakiej znaleźli się mieszkańcy Ćerapundźi (drożejąca woda i konieczność przemierzania wielu kilometrów, by ją zdobyć), może się jeszcze pogorszyć.