szyp1.jpg

PORADNIK-WEDKARSKI.PL / ☆Atlas Ryb W Wersji Chomikuj / szyp1.jpg

Download: szyp1.jpg

Pobierz

6 KB

(680px x 148px)

Nazwa polska: Szyp
Nazwa lacińska: Acipenser nudiventis
Rodzina: jesiotrowate
Acipenseridae

Rysunek #1
Wygląd: 12-15 płytek grzbietowych z kolcem za środkiem, 55-56 płytek bocznych i 12-16 płytek brzusznych. Ciało jest uderzająco grube i krępe. Pysk jest krótki i na końcu stożkowaty; warga dolna nie jest pośrodku podzielona. Okrągłe na przekroju wąsiki mają wewnętrzny brzeg postrzępiony. Ubarwienie: zależnie od miejsca przebywania ryby grzbiet może być popielatoszary, czerwonawo lub ciemnobrązowy, boki są jaśniejsze, brzuch podobnie jak płytki kostne jest brudnobiały. Wszystkie płetwy są lekko szare, zaś płetwy brzuszne niekiedy z ciemnymi plamami. Dlugość: rzadko do 200 cm; masa ciała tego jesiotra wynosi przeciętnie 8-10 kg, przy maksymalnych rozmiarach powinna jednak osiągać 40-50 kg. Występowanie: dorzecze Dunaju, Morze Czarne, Morze Kaspijskie i Jezioro Aralskie.
Tryb życia: znane są 4 odmiany ekologiczne tego gatunku jesiotra. W Dunaju powyżej Żelaznej Bramy (Jugosławia,Rumunia) żyje forma niewędrowna, rozradzająca się w Wagu, Cisie i Maruszy. Pozostałe 3 odmiany to formy wędrowne, anadromiczne, ciągnące z morza do rzek na tarło. W rejonie Morza Kaspijskiego wędrówka rozrodcza może obywać się zarówno jesienią (połączona ze spoczynkiem zimowym w głębokich, spokojnych partiach rzek), jak i dopiero na wiosnę; znanymi rzekami tarliskowymi są Kura, Wołga i Ural. W Jeziorze Aralskim występuje jedynie ciąg zimowy.
Rozród: właściwe tarło wszystkich odmian odbywa się od marca do maja.
Pokarm: bentoniczne bezkręgowce (zwłaszcza mięczaki) i żyjące przy dnie ryby.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

PORADNIK-WEDKARSKI.PL

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

sumzw1.jpg

Nazwa polska: Sum (Sum zwyczajny) Nazwa lacińska: Siluru ...

Nazwa polska: Sum (Sum zwyczajny) Nazwa lacińska: Silurus glanis Rodzina: sumowate Siluroidei Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, bezłuskie, śluzowate ciało o szerokiej, płaskiej głowie. Duży, końcowy otwór gębowy; na szczękach drobne, szczeciniaste zęby. Na szczęce górnej 2 bardzo długie wąsy, 4 krótsze na spodniej stronie głowy. Linia boczna pełna. Płetwa grzbietowa z 3-5, odbytowa z 84-92 promieniami. Przedni promień płetwy piersiowej na końcu tylnej krawędzi ząbkowany. Pęcherz pławny łączy się kanałem powietrznym z przewodem pokarmowym. Ubarwienie: grzbiet czarnoniebieski, brązowy lub zielonkawy, boki jasniejsze, ciemno marmurkowane, brzuch brudnobiały, czerwonawo mieniący się. Dlugość: 100-200 cm, maksymalnie 500 cm (masa ciała do 300 kg). Występowanie: środkowa i wschodnia Europa na wschód od Renu; wskutek zarybiania obecnie szerzej rozmieszczony niż pierwotnie. W Polsce pospolity na obszarze całego kraju, spotykany również w Bałtyku. Środowisko: ciepłe jeziora, starorzecza, środkowy i dolny bieg rzek o miękkim dnie; słonawe wody Bałtyku i Morza Czarnego. Tryb życia: aktywna w nocy ryba przydenna, spędzająca dzień schowana w swojej kryjówce; zimą sum schodzi w głębsze miejsca i przestaje żerować. Rozród: tarło od maja do lipca; samce wygrzebują na gęsto zarośniętych przybrzeżnych płyciznach zagłębienia, do których samice skła-dają ikrę (ok. 30000 jaj na kg masy ciała samicy). Rozwój zarodków trwa 3-10 dni. Przebywającymi w gnieździe kijankowatymi larwami opiekuje się samiec. Pokarm: ryby, żaby, ptaki wodne i małe ssaki. Gdzie łowimy: Jeziora, zbiorniki zaporowe, środkowe i dolne biegi rzek. Do miejsc występowania licznych dużych okazów należą w szczególności pobliża dopływu cieplejszych wód, np. zrzutowych z elektrociepłowni. Najczęściej przebywa w kryjówkach pod korzeniami, w jamach, wśród zatopionych drzew, wraków. Kiedy łowimy: Od pierwszych wyraźnych ociepleń do jesiennego ochłodzenia, najlepiej w lipcu i sierpniu. W ciągu dnia w pobliżu kryjówek, nocą także w większych od nich odległościach. Na co łowimy: Wszelkie przynęty zwierzęce, najlepiej w większych porcjach (np. rosówki w postaci pęku); błystki wahadłowe, woblery, w tym także imitacje myszy. Jak łowimy: Wszelkie spławikówki, przystawki, paternostery i inne żywcówki; spinningowanie przynętami sztucznymi i martwymi rybkami. Sprzęt ze zrozumiałych powodów bardzo mocny. Sum jest wrażliwy na odgłosy; można go na miejsce łowienia zwabić za pomocą tzw. sumówki albo kwoka — urządzenia w kształcie wklęśniętego tłuczka kuchennego na zakrzywionym trzonku, wykonanego z twardego drewna lub rogu. Uderza się nim o powierzchnię wody i następnie prowadzi tuż pod nią, jak gdyby wiosłując, czemu towarzyszy rodzaj cmoknięcia.

strzpot1.jpg

Nazwa polska: Strzebla potokowa Nazwa lacińska: Phoxinus ...

Nazwa polska: Strzebla potokowa Nazwa lacińska: Phoxinus phoxinus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wydłużone, prawie okrągłe na przekroju ciało, jedynie trzon ogonowy nieco bocznie spłaszczony. Otwór gębowy mały, końcowy. Bardzo małe łuski koliste, 80-92 wzdłuż linii bocznej, która jest zwykle niepełna i za środkiem ciała przerwana. Płetwa grzbietowa z 10, odbytowa z 9-10 promieniami. Zęby gardłowe dwuszeregowe 2.5-5[4].2. Ubarwienie: bardzo zmienne - grzbiet przeważnie szarozielony, boki jaśniejsze ze srebrzystym połyskiem, często z ciemnymi poprzecznymi prążkami i złoto opalizującą podłużną smugą, brzuch białawy. W porze tarła samce stają się ciemniej ubarwione, mają czerwonawy brzuch i jasną plamę na pokrywie skrzelowej. Dlugość: 7-10, maksymalnie do 14 cm (samice). Występowanie: w Europie od pn. Hiszpanii, Francji i Wysp Brytyjskich (z wyjątkiem północnej Szkocji) do Uralu i dalej w pn. Azji. W Polsce pod ochroną. Środowisko: czyste, dobrze natlenione wody rzek o charakterze górskim, rzadziej podgórskim, nad kamienistym dnem; niekiedy również w jeziorach. Tryb życia: niewielka, żwawa, bardzo plastyczna ekologicznie, żyjąca stadnie ryba przebywająca przeważnie blisko powierzchni wody. Rozród: tarło od maja do lipca na położonych na płyciznach kamienistych ławicach. Lepkie jaja średnicy 1-1,3 mm (200-1000 na samicę) składane są na kamienie, rzadziej na rośliny wodne.

starlet1.jpg

Nazwa polska: Sterlet Nazwa lacińska: Acipenser ruthenus ...

Nazwa polska: Sterlet Nazwa lacińska: Acipenser ruthenus Rodzina: jesiotrowate Acipenseridae Rysunek #1 Wygląd: 11-17 płytek grzbietowych z długim, ostrym grzebieniem i hakiem, 60-70 małych, zachodzących dachówkowato na siebie płytek bocznych i 10-18 płytek brzusznych. Ciało jest smukłe. Pysk jest wąski, długi i na końcu lekko zakrzywiony ku górze. Długie wąsiki postrzępione na końcach, przyłożone do tyłu sięgają do przedniego brzegu pyska. Pletwy piersiowe są uderzająco duże. Ubarwienie: grzbiet ciemnoszary, szarobrązowy lub czarnobrązowy, z zielonkawym lub niebieskawym połyskiem, brzuch żóftawo- lub czerwonawobiały, płytki kostne są barwy kości słoniowej. Dlugość: przeważnie 35-110 cm, rzadko do 100 cm (i 6 kg masy ciała). Występowanie: w rzekach zlewisk mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego, w większych rzekach i jeziorach pn. Rosji i Syberii oraz w niektórych rzekach wpadających do wsch-Bałtyku (np. w Dźwinie). W Polsce kilkakrotn wsiedlany do rzek, dotąd bezskutecznie. Tryb życia: po okresie spoczynku zimowe w głębokich starorzeczach dojrzałe płcio sterlety ciągną wczesną wiosną w górę rzek. Tak jest np. w Dunaju i jego dopływach, gdz dawniej spotykano sterlety aż koło Ulm, La shut i Laufen. Rozród: trze się w maju i czerwcu nad żw watym dnem w wartkim nurcie. Jaja średnicy 3 mm zatrzymują się między ziarnami żw Zależnie od wielkości jedna samica skł 11000-140000 jaj. Już po 4-5 dniach wyl się larwy, spływające z prądem. Pokarm: larwy owadów, skąposzczety, dr skorupiaki, małe ryby.

sirotka1.jpg

Nazwa polska: Sirotka Nazwa lacińska: Gymnocephalus acer ...

Nazwa polska: Sirotka Nazwa lacińska: Gymnocephalus acerina Rodzina: okoniowate Percidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, niskie ciało o długim, spiczastym pysku (przynajmniej 1,5 raza dłuższym od średnicy oka) i szerokim, płaskim czole. Na spodzie głowy długie, płytkie dołki śluzowe. Pokrywa skrzelowa z długim kolcem, kość przedpokrywowa ząbkowana. Drobne łuski grzebykowate (ktenoidalne), 50-55 wzdłuż niepełnej linii bocznej. Płetwa grzbietowa dwuczęściowa; jej przednia część z 17-19 twardymi, ciernistymi, tylna z 12-14 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2 twardymi, ciernistymi i 5-6 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet i boki oliwkowo- lub szarozielone z małymi, czarnymi plamami, brzuch białawy lub żółtawy. Na przedniej, ciernistej części płetwy grzbietowej rzędy brązowych punktów, pozostałe płetwy bez plam. Długość: 16-20 cm. Występowanie: rzeki zlewiska mórz Czarnego (Dniestr, Prypeć, Boh, Dniepr) i Azowskiego (Don z Dońcem i rzadko delta Kubania). Środowisko: czyste wody bieżące. Tryb życia: sirotka przebywa przy dnie, jest samotnikiem. Rozród: tarło w kwietniu i maju; jaja są składane między kamieniami i wśród roślin na przybrzeżnych płyciznach. Pokarm: głównie drobne bezkręgowce bentoniczne (skąposzczety, niewielkie skorupiaki, larwy owadów, mięczaki), rzadziej również małe ryby żyjące przy dnie oraz ikra i wyląg ryb.

pardill1.jpg

Nazwa polska: Pardilla Nazwa lacińska: Rutilus lemmingi ...

Nazwa polska: Pardilla Nazwa lacińska: Rutilus lemmingi Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: smukłe, wydłużone ciało o tępym pysku i stosunkowo małym, przesuniętym nieznacznie w dolne położenie otworze gębowym. Małe łuski koliste, 59-63 wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 17-18, grzbietowa z 10, odbytowa również z 10 promieniami. Przednia krawędź wysokiej, wąskiej płetwy grzbietowej wypukła. Zęby gardłowe jednoszeregowe 6-5. Ubarwienie: grzbiet ciemny, oliwkowozielony o niebieskawym, metalicznym połysku, boki srebrzyste z ciemną, podłużną smugą ciągnącą się od pokrywy skrzelowej do nasady płetwy ogonowej, brzuch białawy, w porze tarła opalizujący czerwonawo. Dlugość: 13-15, maksymalnie do 20 cm. Występowanie: dorzecza Duero, Gwadiany i Gwadalkiwiru na Półwyspie Iberyskim. Środowisko: wody stojące i wolno płynące. Tryb życia: stadna ryba przebywająca głównie w przydennych warstwach wody; jej tryb życia, podobnie jak biologia p. alpejskiej jaziowatej, jest poznany bardzo słabo. Rozród: dojrzałe płciowo płocie gromadzą się w kwietniu i maju na tarło w pobliżu brzegów; trą się stadami w płytkich, zarośniętych roślinnością miejscach. Kleiste jaja, jak również wylęgające się larwy, osiadają na roślinach wodnych. Po 2-5-dniowym okresie bezruchu larwy zaczynają aktywnie pływać i zdobywać aokarm w postaci zoo- i fitoplanktonu. Wraz z wiekiem zaczynają stopniowo przenosić się coraz głębsze warstwy wody. Pokarm: drobne bezkręgowce żyjące przy dniee, takie jak skąposzczety i larwy owadów.

okon1.jpg

Nazwa polska: Okoń Nazwa lacińska: Perca fluviatilis Rod ...

Nazwa polska: Okoń Nazwa lacińska: Perca fluviatilis Rodzina: okoniowate Percidae Rysunek #1 Wygląd:mniej lub bardziej wygrzbiecone ciało o tępym pysku z szerokim, końcowym otworem gębowym. Pokrywa skrzelowa w tylnej części spiczasto wyciągnięta i zakończona mocnym kolcem. Drobne łuski grzebykowate, 57-74 wzdłuż linii bocznej. Dwie oddzielone od Okoń siebie płetwy grzbietowe: 1. z 13-17 twardymi, ciernistymi, 2. z 1-3 cierniami i 13-15 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2-3 twardymi, ciernistymi i 8-10 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet ciemnoszary do niebieskiego lub oliwkowozielonkawego, boki jaśniejsze z 6-9 ciemnymi pręgami lub rozwidlonymi przepaskami, brzuch biały do czerwonawego ze srebrzystym połyskiem. Pierwsza płetwa grzbietowa z czarną plamą na tylnej krawędzi; płetwy brzuszne i odbytowa czerwonawe. Samce są jaskrawiej ubarwione od samic. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 1,2 kg), maksymalnie 50 cm (i masie do 2 kg; w delcie Kubania do 4 kg). Występowanie: w Europie szeroko rozmieszczony, w Polsce należy do najpospolitszych gatunków ryb. Środowisko: stojące i płynące wody po krainę lipienia (do wysokości 1000 m n.p.m.). Tryb życia: ryba osiadła, preferująca czyste wody o spokojnym nurcie nad twardym dnem. Rozród: tarło od wczesnego marca do czerwca; drobne jaja połączone śluzem zawisają w postaci długich taśm lub zasłon na wodnych roślinach, kamieniach i zatopionych gałęziach. Wyląg następuje po 2-3 tygodniach. Pokarm: bezkręgowce, ikra i wyląg, małe ryby. Gdzie łowimy: Wszelkie wody płynące i stojące, z wyjątkiem najbystrzejszych odcinków górskich oraz ubogich w tlen bajorek. Zdecydowanie jednak lubi wodę dobrze natlenioną. Trzyma się pobliża kryjówek: kamieni, zatopionych drzew itd. W jeziorach duże stada żerują w różnych miejscach i na różnych wysokościach, w miarę jak przemieszczają się ławice drobnicy, podążającej za skupiskami planktonu. Miejsce okoniowych łowów wskazują czasem stada rybitw, polujących z góry na rybki uciekające ku powierzchni. Kiedy łowimy: Cały rok. Najlepszy sezon rozpoczyna się w sierpniu i trwa do pierwszych przymrozków. Spod lodu — najlepiej w grudniu i styczniu. Na co łowimy: Czerwone i białe robaczki, kawałki rosówek, ochotki; żywe i martwe rybki; woblery i błystki obrotowe, których skuteczność znacznie podnosi czerwony wabik; sztuczne muszki typu nimfa; błystki podlodowe i mormyszki, których atrakcyjność zwiększa założenie na haczyk oka złowionego okonia; skrawki okoniowego mięsa. Jak łowimy: Wszelkie metody spławikowe i przystawki; spinningowanie woblerami, błystkami lub systemikami z martwą rybką, latem bliżej powierzchni, w pozostałych porach przy dnie; podlodówka i muchówka. Holować trzeba ostrożnie, bo ma kruche wargi. Małe okonie stanowią doskonałą przynętę na różne drapieżniki. Nie ma potrzeby obcinania im płetwy grzbietowej. Mięso bardzo smaczne, ale wielu zniechęca konieczność skrobania mocno przylegającej łuski. Są jednak i na to sposoby.

mulawka2.jpg

Nazwa polska: Muławka europejska Nazwa lacińska: Umbra k ...

Nazwa polska: Muławka europejska Nazwa lacińska: Umbra krameri Rodzina: muławkowate Umbridae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wysmukłe ciało z daleko ku tyłowi przesuniętą płetwą grzbietową, mającą 15-16 promieni. Tylna krawędź płetwy ogonowej słabiej zaokrąglona. Duże, koliste łuski, pokrywa-jące również wierzch i częściowo boki głowy oraz wieczko skrzelowe; wzdłuż ciała 33-35 łusek. Ubarwienie: grzbiet, wierzch głowy i częściowo boki brązowawe z nieregularnie rozrzuconymi ciemnymi plamami. Żuchwa jasna. Od wieczka skrzelowego do trzonu ogonowego ciągnie się jaśniejszy pas. Pletwa grzbietowa i ogonowa jasnobrązowe, z rzędem ciemnych kropek; płetwa ogonowa ponadto z dodatkową poprzeczną, ciemną przepaską. Dlugość: samce do 8,5, samice do 13 cm. Występowanie i środowisko: wody stojące i powoli płynące o mulistym dnie w środkowej i dolnej części dorzecza Dunaju oraz dolnej partii dorzecza Dniestru. W Polsce stwierdzona dotychczas trzykrotnie (zawleczona z importowanym narybkiem. Tryb życia: bardzo żywotna, osiadła ryba, potrafiąca przeżyć nawet w bardzo płytkich, silnie nagrzewających się w lecie zbiornikach. W razie niedoboru tlenu wypływa ku powierzchni wody, pobiera powietrze i pod wodą przepuszcza je przez skrzela. Rozród: trze się od lutego do kwietnia. Samica składa około 150 jaj do przygotowanego uprzednio gniazda, które następnie zamyka i strzeże. Wylęg następuje po 6-l0 dniach. Muławki osiągają dojrzałość płciową po 2 latach, a żyją nie dłużej niż 7 lat. Pokarm: skorupiaki, larwy owadów, narybek.

karpp1.jpg

Nazwa polska: Karp Nazwa lacińska: Cyprinus carpio Rod ...

Nazwa polska: Karp Nazwa lacińska: Cyprinus carpio Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: dziki karp, czyli sazan, ma krępe słabo bocznie spłaszczone ciało z niewielką głową o końcowym otworze gębowym. W górnej wardze 4 wąsiki, 2 dłuższe i 2 krótsze, ciemniejsze. Duże łuski, 33-40 wzdłuż bocznej. U form hodowlanych, których jest silniej wygrzbiecone, wyróżnia się: 1 karpia pełonołuskowego (o pełnym ułuszczeniu). 2 karpia lustrzenia (z nieregularnie rozmieszczonymi dużymi, >>lustrzanymi<< łuskami), 3. Karpia liniowego (z rzędem łusek wzdłuż lini bocznej), 4. karpia gołego (bezłuski lub z nielicznymi łuskami). Płetwa grzbietowa z 20-26, odbytowa z 8 promieniami. Płetwa ogonowa wyraźnie wcięta. Zęby gardłowe trójszeregowe 1.1.3-3.1.1. Ubarwienie: brązowawe. grzbiet ciemny, brzuch jasny. Długość: 25-75 kasymatnie 120 cm (masa ciała ponad 30 kg.) Występowanie: pierwotnie zlewiska mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego, oraz środkowa i wsch. Azja. Jako najważniejsza z ryb hodowlanych karp został już w średniowieczu aklimatyzowany w niemal całej Europie; obecnie kosmopolityczny. Środowisko: ciepłe, stojące lub powoli płynące wody o piaszczystym lub mulistym dnie i obfitej roślinności. Tryb życia: w ciągu dnia karpie przebywają zwykle w głębokich, zacisznych miejscach, ożywiają się dopiero po zapadnięciu zmroku. Rozród: trze się od maja do lipca. Samica składa 180 000-1 500 000 jaj. W Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się.Pokarm: drobne bezkręgowce i rośliny. Gdzie łowimy: Jako gatunek nie do końca — mimo wielowiekowej hodowli — zaaklimatyzowany, nie odbywa tarła naturalnego (nie licząc niepewnego sazana). Jest więc rozmnażany sztucznie i do wód otwartych dostaje się w wyniku bądź zarybienia, bądź ucieczek ze stawów, czemu wybitnie sprzyjają wiosenne przybory rzek. Toteż można go spotkać wszędzie, z wyjątkiem wód o charakterze górskim. Najczęściej jednak w zbiornikach zamkniętych, włącznie z jeziorami, o wodzie spokojnej, dnie miękkim, roślinności obfitej. Trzyma się raczej miejsc głębszych, ale latem wypływa na płycizny. W rzekach wyszukuje spokojnych zatoczek, wstecznych prądów. Jego obecność można często rozpoznać po pojawianiu się pęcherzyków gazu, po ruchach trzcin, spowodowanych przeciskaniem się między nimi potężnego tułowia, oraz po mlaskaniach i cmoknięciach, towarzyszących zbieraniu pokarmu z powierzchni wody lub z dolnych części pływających liści. Kiedy łowimy: W naszych warunkach klimatycznych zimą raczej nie żeruje. Brania rozpoczyna już wiosną, ledwie zazielenia się stoki podwodne — najszybciej w zbiornikach szybko się nagrzewających, jak wyrobiska pożwirowe czy glinianki. Za najlepsze uchodzą miesiące letnie, od lipca do września. W jeziorach i zbiornikach zaporowych, w których woda stygnie powoli, bierze jeszcze do listopada i później. W poszczególnych wodach przez dłuższe okresy miewa ściśle ustalone pory żerowania; trzyma się ich z zadziwiającą regularnością. Na co: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, zwłaszcza ochotki, bułka, kasza kukurydziana, ziarna kukurydzy, kulki proteinowe. Jak łowimy: Wskazane jest nęcenie przyzwyczajające, prowadzone co najmniej kilka dni, w mie

karpienpr1.jpg

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Apha ...

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Aphanius fasciatus Rodzina: karpieńcowate Cyprinodontidae Rysunek #1 Wygląd: umiarkowanie wydłużone, nieco bocznie spłaszczone ciało o płaskiej z wierzchu głowie. Niewielki, skośnie ku górze skierowany otwór gębowy; szczęki z małymi, trójwierzchołkowymi zębami. Duże łuski, 25-30 w rzędzie wzdłuż boku; brak linii bocznej. Przesunięta w pobliże ogona płetwa grzbietowa z 10-13, odbytowa z X12 promieniami. Ubarwienie: samce z 10-15 szerokimi, ciemnymi pręgami na bokach ciała; grzbiet oliwkowoniebieskozielony, brzuch biały ze srebrzystym połyskiem, płetwy żółte lub żółtozłote. Płetwa grzbietowa z ciemnym obrzeżeniem, ogonowa z szeroką, ciemną przepaską. Samice są jasno ubarwione, szarozielone, z niewyraźnymi, wąskimi pręgami i jasnoszarymi, przezroczystymi płetwami. Długość: samce do 5,5, samice do 6 cm. Występowanie: obszar śródziemnomorski od pd. Francji, Korsyki, Sardynii, Włoch do Azji Mniejszej, Cypru i Bliskiego Wschodu, a wzdłuż wybrzeża afrykańskiego od Libii do Maroka. Środowisko: wody słodkie i słonawe. Tryb życia: niewymagająca, bardzo odporna ryba przebywająca zwykle przy powierzchni wody. Rozród: tarło od wiosny do jesieni. Duże jaja są składane na delikatnych częściach roślin wyższych i plechach glonów. Wylęg następuje po 10-15 dniach. K. pręgowany dojrzewa płciowo pod koniec 1. roku życia. Pokarm: plankton, larwy i poczwarki owadów, glony, części roślinne i detrytus. Gatunki pokrewne: w Turcji żyją pokrewne gatunki karpieńczyków: A. anatolias, A. chantrei i A. cypris.

karas1.jpg

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius ...

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: silnie wygrzbiecone, krępe, spłaszczone bocznie ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest stosunkowo miękki, elastyczny, a jego tylna krawędź jedynie delikatnie piłkcwana. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Ubarwienie: grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem, boki jaśniejsze, żółtawobrązowe, brzuch z do brudnobiałego. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 2,5 kg), maksymalnie 50 cm. Występowanie: od Anglii i Francji po wschodnią Rosję. W wielu krajach wsiedlony. Środowisko: głównie płytkie, obficie zarośnięte stawy, starorzecza, torfowiska, glinianki, jeziora, spokojne odcinki rzek. Tryb życia: jedna z najbardziej plastycznych ekologicznie ryb karpiowatych, znosząca nawet znaczne zanieczyszczenie wód i niedobór w nich tlenu. W zimie zagrzebuje się w mulistym dnie i zapada w coś w rodzaju snu zimowego; również gdy dojdzie do wyschnięcia zbiornika, w którym żyje, potrafi przetrwać ukryty w mule. Rozród: trze się w maju i czerwcu w płytkich, obficie zarośniętych miejscach. Samica składa 150 000-400 000 lepkich jaj, przyklejających się do wodnych roślin. Rozwój zarodkowy trwa 3-7 dni. Pokarm: niewielkie bezkręgowce. a także zjadane wraz z nimi rośliny wodne. Gdzie łowimy: Nagrzane i zarośnięte wody stojące, zwłaszcza starorzecza, stawy, doły potorfowe. Dzięki niespotykanej odporności na niedostatek tlenu (przez pewien czas może się całkiem obejść bez niego) przebywa w całkiem nawet bagnistych bajorkach, gdzie żadna inna ryba nie wytrzyma. W wodach bieżących występuje rzadko. Trzyma się na ogół dna — w warunkach mu odpowiadających najczęściej mulistego. Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni; zimę spędza w odrętwieniu, zagrzebany w mule. Najlepszy okres przypada na lipiec i sierpień. Na ochłodzenie reaguje zaprzestaniem brań. Na co: Wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaczki. Jak łowimy: Z zanętą rozproszoną (twarda więzłaby w mule), przynętą najczęściej umieszczoną kilka centymetrów nad dnem. Sposób brania taki, że wymaga bardzo precyzyjnego obciążenia; w przeciwnym razie może się ono nie odbić na zachowaniu spławika. On sam także przy łowieniu odległościowym zamocowany raczej dwupunktowo, jedynie w obecności przeszkadzających prądów powierzchniowych lepiej przejść na jednopunktowy, chyba że wystarczy zmiana na cięższy. Małe karasie należą do żywych przynęt najczęściej stosowanych, ze względu na dużą żywotność; nie wszędzie jednak wykazują skuteczność.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin