Wykorzystujemy pliki cookies i podobne technologie w celu usprawnienia korzystania z serwisu Chomikuj.pl oraz wyświetlenia reklam dopasowanych do Twoich potrzeb.

Jeśli nie zmienisz ustawień dotyczących cookies w Twojej przeglądarce, wyrażasz zgodę na ich umieszczanie na Twoim komputerze przez administratora serwisu Chomikuj.pl – Kelo Corporation.

W każdej chwili możesz zmienić swoje ustawienia dotyczące cookies w swojej przeglądarce internetowej. Dowiedz się więcej w naszej Polityce Prywatności - http://chomikuj.pl/PolitykaPrywatnosci.aspx.

Jednocześnie informujemy że zmiana ustawień przeglądarki może spowodować ograniczenie korzystania ze strony Chomikuj.pl.

W przypadku braku twojej zgody na akceptację cookies niestety prosimy o opuszczenie serwisu chomikuj.pl.

Wykorzystanie plików cookies przez Zaufanych Partnerów (dostosowanie reklam do Twoich potrzeb, analiza skuteczności działań marketingowych).

Wyrażam sprzeciw na cookies Zaufanych Partnerów
NIE TAK

Wyrażenie sprzeciwu spowoduje, że wyświetlana Ci reklama nie będzie dopasowana do Twoich preferencji, a będzie to reklama wyświetlona przypadkowo.

Istnieje możliwość zmiany ustawień przeglądarki internetowej w sposób uniemożliwiający przechowywanie plików cookies na urządzeniu końcowym. Można również usunąć pliki cookies, dokonując odpowiednich zmian w ustawieniach przeglądarki internetowej.

Pełną informację na ten temat znajdziesz pod adresem http://chomikuj.pl/PolitykaPrywatnosci.aspx.

Nie masz jeszcze własnego chomika? Załóż konto

Beda - W. Wysocki.mp3

Download: Beda - W. Wysocki.mp3

3,93 MB

0.0 / 5 (0 głosów)
Я несла свою Беду
По весеннему по льду.
Надломился лед - душа оборвалася,
Камнем под воду пошла,
А Беда, хоть тяжела, -
А за острые края задержалася.

И Беда с того вот дня
Ищет по свету меня.
Слухи ходят вместе с ней с Кривотолками.
А что я не умерла,
Знала голая ветла
Да еще перепела с перепелками.

Кто ж из них сказал ему,
Господину моему, -
Только выдали меня, проболталися.
И от страсти сам не свой,
Он отправился за мной,
А за ним - Беда с Молвой увязалися.

Он настиг меня, догнал,
Обнял, на руки поднял,
Рядом с ним в седле Беда ухмылялася...
Но остаться он не мог -
Был всего один денек,
А Беда на вечный срок задержалася.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Inne pliki do pobrania z tego chomika
Z filmu "Opasnye gastroli" Было так, я любил и страдал. Было так, я о ней лишь мечтал. Я ее видел часто во сне Амазонкой на белом коне. Что мне была вся мудрость скучных книг, Когда к следам ее губами мог припасть я? Что с вами было, королева грез моих? Что с вами стало, мое призрачное счастье? Что с вами было, королева грез моих? Что с вами стало, мое призрачное счастье? Наши души купались в весне. Наши головы были в огне. И печаль с ней, и боль далеки, И, казалось, не будет тоски. Ну, а теперь хоть саван ей готовь, Смеюсь сквозь слезы я и плачу без причины. Вам вечным холодом и льдом сковало кровь От страха жить и от предчувствия кончины. Вам вечным холодом и льдом сковало кровь От страха жить и от предчувствия кончины. Понял я, больше песен не петь. Понял я, больше снов не смотреть. Дни тянулись с ней нитями лжи, С нею были одни миражи. Я жгу остатки праздничных одежд, Я струны рву, освобождаясь от дурмана, Мне не служить рабом у призрачных надежд, Не поклоняться больше идолам обмана. Мне не служить рабом у призрачных надежд, Не поклоняться больше идолам обмана.
Замок временем срыт и укутан, укрыт В нежный плед из зеленых побегов, Но развяжет язык молчаливый гранит, И холодное прошлое заговорит О походах, боях и победах. Время подвиги эти не стерло, Оторвать от него верхний пласт Или взять его крепче за горло, И оно свои тайны отдаст. Упадут сто замков и спадут сто оков, И сойдут сто потов целой груды веков, И польются легенды из сотен стихов, Про турниры, осады, про вольных стрелков. Ты к знакомым мелодиям ухо готовь И гляди понимающим оком, Потому что любовь, это вечно любовь, Даже в будущем вашем далеком. Звонко лопалась сталь под напором меча, Тетива от натуги дымилась, Смерть на копьях сидела, утробно урча, В грязь валились враги, о пощаде крича, Победившим сдаваясь на милость. Но не все, оставаясь живыми, В доброте сохраняли сердца, Защитив свое доброе имя От заведомой лжи подлеца. Хорошо, когда конь закусил удила, И рука на копье поудобней легла, Хорошо, если знаешь откуда стрела, Хуже, если по подлому из-за угла. Как у вас там с мерзавцами? Бьют? Поделом. Ведьмы вас не пугают шабашем? Но, не правда ли, зло называется злом, Даже там, в добром будущем вашем. И во веки веков, и во все времена, Трус, предатель - всегда презираем, Враг есть враг, и война все равно есть война, И темница тесна, и свобода одна, И всегда на нее уповаем. Время подвиги эти не стерло, Отодрать от него верхний пласт, И дымящейся кровью из горла Чувства вечные хлынут на нас. Ныне, присно, вовеки веков, старина, И цена есть цена, и вина есть вина, И всегда хорошо, если честь спасена, Если другом надежно прикрыта спина. Чистоту, простоту мы у древних берем, Саги, сказки из прошлого тащим, Потому, что добро остается добром В прошлом, будущем и настоящем.
Если рыщут за твоею Непокорной головой, Чтоб петлей худую шею, Сделать более худой, Нет надежнее приюта, Скройся в лес, не пропадешь, Если продан ты кому-то С потрохами ни за грош. Бедняки и бедолаги, Презирая жизнь слуги, И бездомные бродяги, У кого одни долги, Все, кто загнан, неприкаян, В этот вольный лес бегут, Потому что здесь хозяин Славный парень - Робин Гуд! Здесь с полслова понимают, Не боятся острых слов, Здесь с почетом принимают Оторви-сорвиголов, И скрываются до срока Даже рыцари в лесах, Кто без страха и упрека, Тот всегда не при деньгах. Знают все оленьи тропы, Словно линии руки, В прошлом слуги и холопы, Ныне вольные стрелки, Здесь того, кто все теряет, Защитят и сберегут, По лесной стране гуляет Славный парень - Робин Гуд! И живут да поживают, Всем запретам вопреки, И ничуть не унывают Эти вольные стрелки, Спят, укрывшись звездным небом, Мох под ребра подложив, Им, какой бы холод ни был, Жив и славно, если жив. Но вздыхают от разлуки, Где-то дом и клок земли, Да поглаживают луки, Чтоб в бою не подвели, И стрелков не сыщешь лучших, Что же завтра, где их ждут, Скажет первый в мире лучник Славный парень - Робин Гуд!
Баллада о борьбе Средь оплывших свечей и вечерних молитв, Средь военных трофеев и мирных костров, Жили книжные дети, не знавшие битв, Изнывая от мелких своих катастроф. Детям вечно досаден их возраст и быт, И дрались мы до ссадин, до смертных обид, Но одежды латали нам матери в срок, Мы же книги глотали, пьянея от строк. Липли волосы нам на вспотевшие лбы, И сосало под ложечкой сладко от фраз, И кружил наши головы запах борьбы Со страниц пожелтевших слетая на нас. И пытались постичь мы не знавшие войн, За воинственный клич принимавшие вой, Тайну слова приказ, назначенье границ, Смысл атаки и лязг боевых колесниц. А в кипящих котлах прежних войн и смут, Столько пищи для маленьких наших мозгов, Мы на роли предателей, трусов, иуд, В детских играх своих назначали врагов. И злодея следам не давали остыть, И прекраснейших дам обещали любить, И друзей успокоив, и ближних любя, Мы на роли героев вводили себя. Только в грезы нельзя насовсем убежать, Краткий век у забав, столько боли вокруг, Попытайся ладони у мертвых разжать И оружье принять из натруженных рук. Испытай, завладев еще теплым мечом, И доспехи надев, что почем, что почем, Разберись, кто ты? - трус иль избранник судьбы, И попробуй на вкус настоящей борьбы. И когда рядом рухнет израненный друг, И над первой потерей ты взвоешь скорбя, И когда ты без кожи останешься вдруг, Оттого, что убили его, не тебя. Ты поймешь, что узнал, отличил, отыскал, По оскалу забрал это смерти оскал, Ложь и зло, погляди, как их лица грубы, И всегда позади воронье и гробы. Если мяса с ножа ты не ел ни куска, Если руки сложа, наблюдал свысока, А в борьбу не вступил с подлецом, палачом, Значит, в жизни ты был ни при чем, ни при чем. Если путь, прорубая отцовским мечом, Ты соленые слезы на ус намотал, Если в жарком бою испытал, что почем, Значит, нужные книги ты в детстве читал.
Благодать или благословение Ниспошли на подручных твоих - Дай нам, Бог, совершить омовение, Окунаясь в святая святых! Исцеленьем от язв и уродства Будет душ из живительных вод, - Это - словно возврат в первородства, Или нет - осушенье болот. Все пороки, грехи и печали, Равнодушье, согласье и спор - Пар, который вот только нам дали, Вышибает, как пули, из пор. Все, что мучит тебя, - испарится И поднимется вверх, к небесам, - Ты ж, очистившись, должен спуститься - Пар с грехами расправится сам. Не стремись прежде времени к душу, Не равняй с очищеньем мытье, - Нужно выпороть веником душу, Нужно выпарить смрад из нее. Здесь нет голых - стесняться не надо, Что кривая рука да нога. Здесь - подобие райского сада, - Пропуск тем, кто раздет донага. И в предбаннике сбросивши вещи, Всю одетость свою позабудь - Одинаково веничек хлещет, Как ты там не выпячивай грудь! Все равны здесь единым богатством, Все легко переносят жару, - Здесь свободу и равенство с братством Ощущаешь в кромешном пару. Загоняй поколенья в парную И крещенье принять убеди, - Лей на нас свою воду святую - И от варварства освободи! 1971
Rozpal piec i nie żałuj ogniowi drew, niech z kamieni rozejdzie się żar, niechaj para wytopi mój żal i gniew, i ten mróz, który w ciało się wżarł. Powspominam po prostu minione dni, zimnej wody zaczerpnę na dłoń i tatuaż z lat kultu jednostki mi tu, na piersi, nabiegnie znów krwią. Ile łagrów i kopalń poznałem tam, ile lasu tam padło, i nas... Popatrz - profil Stalina pod sercem mam, a tu, z prawej - Marinka en face. Rozpal piec, jeszcze więcej kamieni wnieś, niech gorącym owioną mnie tchem, może wtedy przez gardło mi zdoła przejść, co widziałem, przeżyłem i wiem... Za niewinność, za wiarę w ten cały raj rajskie życie zgotował mi sąd; tajgę, tundrę i step po najdalszy skraj przemierzyłem wśród śniegów i błot. Przyszli rankiem dlaczego, czort jeden wie. Próżno matka błagała, i brat i powieźli z Syberii na Sybir mnie okrągłych dwadzieścia pięć lat. Rozpal piec, jeszcze więcej kamieni wnieś, niech gorącym owioną mnie tchem, może wtedy przez gardło mi zdoła przejść, co widziałem, przeżyłem i wiem... Potem w smrodzie baraków niejedną noc w skórę znaną wkłuwaliśmy twarz, tuż przy sercach, by słyszał ich gniewny głos - że wciąż biją, że jeszcze są w nas. Zostaw piec, bo gorąco wyciska łzy, nie polewaj kamieni - już dość, rozkrochmale się w cieple za bardzo i niepotrzebnie opowiem ci coś... Rozpal piec, jeszcze więcej kamieni wnieś, niech gorącym owioną mnie tchem, może wtedy przez gardło mi zdoła przejść, co widziałem, przeżyłem i wiem... Od tych wspomnień na nowo ogarnia lęk, myśl się tłucze o czaszkę jak ćma - niech więc para gorąca spowije mnie i wypali koszmary do cna. Tylko z NIM mnie do śmierci połączył los, tatuażu nie zmyje już nic, ot, miotełką brzozową w znajomy wąs mogę sobie najwyżej go bić... Rozpal piec, jeszcze więcej kamieni wnieś, niech gorącym owioną mnie tchem, może wtedy przez gardło mi zdoła przejść, co widziałem, przeżyłem i wiem... Michał B. Jagiełło
Powitania dziś są bez sensu już Więc z daleka cię żegnam Bo towarowy pociąg na wschód mnie wiózł Do kopalni gdzieś w Bodajbo Ucichł łoskot kół transport skończył się Dalej nie ma szyn, drogi kres Tutaj wszyscy milczą choć wyć się chce Na tej ziemi brak nawet łez Nie sił się na płacz po co sztuczny żal Jesteś młoda masz prawo żyć Powiedz sobie śmiało – a sześć go pal Tak widocznie już musi być O mnie nie martw się bo losowi wbrew Ja z nieszczęścia też sobie drwię W żyłach złota płynie i moja krew Więc ojczyźnie ją oddać chcę Choć na pryczy śpię Od wolności sennej prawdziwszą ma życia moc Twoich oczu błękit twój głos daleki Wciąż zapomnieć chcę w dzień i w noc Dookoła las nie ma dokąd iść Choć horyzont tu nie ma granic Sześć tysięcy wiorst już poza mną dziś A przede mną sześć długich lat Sześć tysięcy wiorst już poza mną dziś A przede mną sześć długich lat
PIOSENKA BOKSERA I cios i zwód i sierp i hak, szum w głowie, w piersi ból — Budkiejew Borys bije tak, nokautów ciężkich król i znów zapędził mnie do lin i choć zasłaniam się, znów Krasnodaru dzielny syn na deski posłał mnie. I myślał sięgając pięściami mych szczęk, że człowiek brzmi dum... i życie jest pięk… Na „siedem" leżę wciąż na wznak, trybuny wyją w głos, na „osiem" wstaję i znów hak i cios i zwód i cios, zniszczony czuję się doszczęt¬nie, bo wiem, co tu kryć, ja od dzieciństwa czuję wstręt by w twarz człowieka bić. I dumał Budkiejew, gdy wył w koło tłum, że życie jest pięk... i człowiek brzmi dum… A na trybunach rośnie wrzask — Pruj flaki mu! To tchórz! I znów mnie Borys dyszlem trzask, a ja na deskach już, Sybirak, nie daruje mi, choć sam już ledwo tchnie, choć jęczę mu — przyhamuj i odpocznij durny łbie! Lecz on nie odpocznie, aż gongu dźwięk, bo człowiek brzmi dum... i życie jest pięk… Znów czort po ringu goni mnie, aż nagle strasznie zbladł, bo tak tym biciem zmęczył się, że sam na deski padł, wzniesiono w górę moją dłoń, tę, co nie biła go. Na ringu plackiem leżał on, Budkiejew, król K.O! I myślał, że człowiek brzmi dumnie, że hej, A mnie czasem brzmi… a czasem ciut mniej… przełożył Wojciech Młynarski
Ballada o cvetah-   , .mp4
play
oglądaj online
Nad ziemią, niewysoko, Gdzie promień słońca padł, Pod ...
Nad ziemią, niewysoko, Gdzie promień słońca padł, Pod stałe czujnym okiem Kwitł w sadzie róży kwiat. Nie było mamy w domu, Jej tata przepadł gdzieś, Lecz w chłód ją Kasztan chronił, W upały poił deszcz. Z daleka, czy też z bliska Ktoś tajny dawał znak, Lecz Róża oczywiście Dojrzała go i tak. On wdzięku wzorem służył, Maniery miał, lecz cóż... Niejednej młodej róży Aromat wdychał już. Rzecz jasna nie był chamem, Na imię Narcyz miał... Szlachcianką była mama, Na giełdzie tata grał. Przed Różą skłonił głowę I wyznał: „Kocham cię!“ I ona na te słowa Nabrała łatwo się. Aż raz z samego rana Lowelas, sprytny gość Oświadczył: „Ukochana, Z ogrodu do mnie chodź!“ Czy mogła któraś dama Się oprzeć słowom tym? I Róża tak jak stała W nieznane poszła z nim. Wszystkimi jej płatkami Zawładnął złudny żar, - Zajęta była mama, Bez liści Kasztan stał. Szukała Róża szczęścia I nie widziała jak Z miłości do niej cierpiał Dojrzały prawie Mak. Lecz losem swym niełatwym Przejmowałby się któż... Opadły wszystkie płatki I Róży nie ma już Zostało tylko w Maku Wspomnienie słodkich snów, - Jak dziecko Kasztan płakał, Gdy wiosną zakwitł znów.
Klony znów zmieniają wszystko I kolory kradną kwiatom, To już blisko, to już blisko Babie lato, babie lato. To już blisko, to już blisko Babie lato, babie lato. Czemu liście więdną?, pytam, Czemu nie ma na to rady? A ja tak, jak liście chwytam Nasze daty, nasze daty. A ja tak, jak liście chwytam Nasze daty, nasze daty. Po wariacku pokochałem Bardzo lekkomyślne dziewczę, Ale takiej jej szukałem, Ani gorszej, ani lepszej. Ale takiej jej szukałem, Ani gorszej, ani lepszej. I popadam w dziwne stany, Noc mi siostrą, księżyc bratem. No i chodzę wciąż pijany, Babim latem, babim latem. No i chodzę wciąż pijany, Babim latem, babim latem. I zupełnie tracę głowę, Dnie i noce tracę lato, Za to złote, purpurowe Babie lato, babie lato. Za to złote, purpurowe Babie lato, babie lato.
więcej plików z tego folderu...
Zgłoś jeśli naruszono regulamin
W ramach Chomikuj.pl stosujemy pliki cookies by umożliwić Ci wygodne korzystanie z serwisu. Jeśli nie zmienisz ustawień dotyczących cookies w Twojej przeglądarce, będą one umieszczane na Twoim komputerze. W każdej chwili możesz zmienić swoje ustawienia. Dowiedz się więcej w naszej Polityce Prywatności