z04.jpg

Жуков / Маршал Жуков. Хроники (2011)
Opowieść o życiu G.K. Żukowa, kontrowersyjnego radzieckiego dowódcy wojskowego, obejmująca lata 1945-1974. Nazwisko Żukowa jeszcze za życia obrosło legendą. Po wojnie cieszył się ogromną popularnością. W roku 1946 objął dowództwo nad całością wojsk lądowych ZSRR, jednak Józef Stalin usunął go z tej funkcji. Zagrożony aresztowaniem, uniknął go dzięki interwencji marszałków i generałów radzieckich (m.in. marsz. Iwana Koniewa), albowiem ci obawiali się nowej czystki, która zaczęłaby się od Żukowa. W latach 1946–1948 dowodził Odeskim Okręgiem Wojskowym. Po śmierci Stalina został mianowany I zastępcą ministra obrony ZSRR. 26 czerwca 1953, pod kierownictwem Nikity Chruszczowa brał udział w aresztowaniu Berii. W latach 1955–1957 pełnił funkcję ministra obrony ZSRR. W 1956 był inicjatorem i organizatorem stłumienia rewolucji węgierskiej, skierowanej przeciwko dominacji ZSRR i ustrojowi komunistycznemu. W 1958, po przegraniu walki o władzę z Nikitą Chruszczowem został wykluczony ze składu Komitetu Centralnego KPZR oraz odwołany ze wszystkich stanowisk i przeniesiony w stan spoczynku (według legendy stało się tak za sprzeciwianie się wpływowi KPZR na armię, czy też za nadmierną popularność zagrażającą władzy Nikity Chruszczowa). W 1964, po długiej izolacji politycznej i dojściu do władzy Leonida Breżniewa, częściowo odzyskiwał wpływy. W 1965 mógł przystąpić do pisania swoich wspomnień – pracy która komplikowała się na skutek ingerencji naczelnych władz partyjnych ZSRR w redagowanie jej treści. W 1967 przeszedł zawał serca. W marcu 1969 zostało opublikowane pierwsze wydanie wspomnień. Wspomnienia Żukowa zostały wydane w 18 językach, w milionowych nakładach, a autor przystąpił do redagowania i uzupełnienia II wydania. Co ciekawe, każde kolejne wydanie (oprócz pierwszego wszystkie są pośmiertne) różni się od poprzedniego - stając się zgodne z aktualną linią oficjalnych kremlowskich pism wojskowych. W życiu marszałka były trzy ukochane kobiety: żona Aleksandra Dijewna, która urodziła mu dwie córki, Lidia Zacharowa (9-letni związek) i Galina Siemionowa – ostatnia i największa miłość jego życia, matka młodszej córki Marii. Zmarł 18 czerwca 1974, przeżywszy o pół roku swoją żonę.


Reżyseria: Aleksiej Muradow

Aleksandr Bałujew, Jelena Jakowlewa, Lubow Tolkalina, Irina Rozanowa, Anna Banszczikowa, Borys Szczerbakow, Anatolij Dziwajew, Adam Bułguczew, Aleksandr Pieskow, Jurij Curiło, Maria Burawlewa, Kristina Brykowa, Oleg Cwietanowicz, Aleksandr Naumow, Aleksandr Tiutin, Igor Artaszonow, Igor Maryczew, Aleksandr Rezalin, Leonid Timcunik, Sergiej Bezdusznyj, Aleksandr Potapow, Oleg Maslennikow, Wiktor Bałabanow, Giennadij Powaruchin, Julia Sorokina, Wiktor Falalejew, Aleksandr Andrijenko, Jurij Woroblew, Walerij Anisimow.