z11.JPG
Pobierz
Inne foldery z plikami do pobrania
-
2016 -
2017 -
A -
Abramow-Newerly -
B -
C -
Cichy Don 2015 -
D -
E -
Ekipaż -
Filmy -
G -
Geroy -
Goldberg -
Grochowiak -
H -
Ivan syn Amira -
J -
Jeniec -
K -
Kontrybucja -
Krasnaya koroleva -
L -
Leszczenko -
Lyubimaya zhenshchina mekhanika Gavrilova -
M -
Mantykora -
Margarita Nazarova -
Mata Hari -
Moya lyubimaya svekrov -
Muslim Magomaev -
N -
Okhota na dyavola -
Otel posledney nadezhdy -
P -
R -
Rozmowy w tancu(!) -
S -
Sciaga z mojego zycia -
Semeynyj albom -
Shtrafnik -
Sudya -
T -
U-W -
Vosmerka -
Wrocław 1991 -
Z -
Zapret -
Zatoka aniołów -
Zhemchuga
Astenicheskiy sindrom/Астенический синдром - 1989
Tytuł oznacza stan chorobowy, charakteryzujący się skrajnym zmęczeniem, brakiem panowania nad sobą, ciągłymi zmianami nastroju, a także częstym popadaniem w śpiączki. Syndrom asteniczny, na który cierpi bohater filmu jest jednocześnie symbolem stanu psychofizycznego, na który zapadła radziecka społeczność po kilkudziesięciu latach komuny, symbolem egzystencji zdradzającej cechy kompletnej dezintegracji i degrengolady. Pierwsza czterdziestominutowa część filmu to studium skrajnej rozpaczy, opowieść o kobiecie, która właśnie pochowała swojego męża i przeżywa pierwsze chwile samotności. Szybko okazuje się jednak, że to, co oglądamy nie jest właściwą fabułą, ale filmowym cytatem, kinowym seansem, zresztą fatalnie przyjętym przez publiczność. Prawdziwy bohater Syndromu znajduje się na widowni. Jest nim pozbawiony chęci do życia nauczyciel, który podczas seansu filmowego dostał kolejnego ataku narkolepsji. Druga część filmu ukazuje jego losy poprzez szereg luźno powiązanych scen i obserwacji. O niezwykłej sile filmu decyduje nie tylko prowokacyjna konstrukcja filmu, ale też przewrotny sposób kreowania postaci. Film jest porażającą diagnozą stanu, do jakiego doprowadzić mogą lata prania mózgu i cywilizacji kłamstwa.
Aleksandra Svenskaya, Pavel Polishchuk, Olga Antonova, Viktor Aristov
A great movie about the contemporary world, but far from an easy one to take or understand, because it breaks so many rules about what films are supposed to be like. Directed in 1989 by the venerable (and venerably transgressive) Kira Muratova, who was then in her mid-50s, The Asthenic Syndrome has been perhaps rightly called the only "masterpiece of glasnost." It is also the only Russian film made during Perestroika that was banned by the Russian government – mainly, it would appear, for obscenity, though it wound up being shown anyway after the government sold the rights to a film club in Moscow. It begins with a powerful, 40-minute black-and-white narrative about a middle-aged woman doctor named Natasha (Olga Antonova) who is in an exploding, aggressive rage about the death of her husband. The film then eventually turns into an even more unorthodox tale in color about a disaffected high-school English teacher named Nikolai (played by co-writer Sergei Popov) who periodically falls asleep regardless of what is happening around him. The title alludes to a form of weakness or disability that presumably encompasses both the doctor's aggressivness and the schoolteacher's passivity. Muratova evidently regards these two forms of behavior as emblematic of what is blighted about contemporary society in general; "I don't see any fundamental difference between us and the West," she has said. "Mankind is everywhere, in general, the same. I see in the world a level of suffering and cruelty which surpasses understanding."
Tytuł oznacza stan chorobowy, charakteryzujący się skrajnym zmęczeniem, brakiem panowania nad sobą, ciągłymi zmianami nastroju, a także częstym popadaniem w śpiączki. Syndrom asteniczny, na który cierpi bohater filmu jest jednocześnie symbolem stanu psychofizycznego, na który zapadła radziecka społeczność po kilkudziesięciu latach komuny, symbolem egzystencji zdradzającej cechy kompletnej dezintegracji i degrengolady. Pierwsza czterdziestominutowa część filmu to studium skrajnej rozpaczy, opowieść o kobiecie, która właśnie pochowała swojego męża i przeżywa pierwsze chwile samotności. Szybko okazuje się jednak, że to, co oglądamy nie jest właściwą fabułą, ale filmowym cytatem, kinowym seansem, zresztą fatalnie przyjętym przez publiczność. Prawdziwy bohater Syndromu znajduje się na widowni. Jest nim pozbawiony chęci do życia nauczyciel, który podczas seansu filmowego dostał kolejnego ataku narkolepsji. Druga część filmu ukazuje jego losy poprzez szereg luźno powiązanych scen i obserwacji. O niezwykłej sile filmu decyduje nie tylko prowokacyjna konstrukcja filmu, ale też przewrotny sposób kreowania postaci. Film jest porażającą diagnozą stanu, do jakiego doprowadzić mogą lata prania mózgu i cywilizacji kłamstwa.
Aleksandra Svenskaya, Pavel Polishchuk, Olga Antonova, Viktor Aristov
A great movie about the contemporary world, but far from an easy one to take or understand, because it breaks so many rules about what films are supposed to be like. Directed in 1989 by the venerable (and venerably transgressive) Kira Muratova, who was then in her mid-50s, The Asthenic Syndrome has been perhaps rightly called the only "masterpiece of glasnost." It is also the only Russian film made during Perestroika that was banned by the Russian government – mainly, it would appear, for obscenity, though it wound up being shown anyway after the government sold the rights to a film club in Moscow. It begins with a powerful, 40-minute black-and-white narrative about a middle-aged woman doctor named Natasha (Olga Antonova) who is in an exploding, aggressive rage about the death of her husband. The film then eventually turns into an even more unorthodox tale in color about a disaffected high-school English teacher named Nikolai (played by co-writer Sergei Popov) who periodically falls asleep regardless of what is happening around him. The title alludes to a form of weakness or disability that presumably encompasses both the doctor's aggressivness and the schoolteacher's passivity. Muratova evidently regards these two forms of behavior as emblematic of what is blighted about contemporary society in general; "I don't see any fundamental difference between us and the West," she has said. "Mankind is everywhere, in general, the same. I see in the world a level of suffering and cruelty which surpasses understanding."
