sumikk1.jpg

Niron / DOKUMENTY / Wędkarstwo / Atlasy ryb / zdjęcia i opisy / sumikk1.jpg

Download: sumikk1.jpg

Pobierz

8 KB

(510px x 182px)

Nazwa polska: Sumik karłowaty
Nazwa lacińska: Ictlurus neblosus
Rodzina: sumikowate
Ictaluruidae

Rysunek #1
Wygląd: wydłużone, bezłuskie, jedynie w tylnej części bocznie spłaszczone ciało o szerokiej, płaskiej głowie. Cztery pary wąsów; 2 długie (o długości dorównującej długości głowy) na szczęce górnej, 4 krótsze na spodniej stronie głowy i po jednym przy tylnym otworze nosowym. Linia boczna pełna. Płetwa grzbietowa z twardym, ciernistym i 6 miękkimi promieniami, odbytowa z 21-24 miękkimi promieniami. Tylna krawędź przekształconego w kolec 1. promienia płetwy piersiowej silnie piłkowana. Ubarwienie: grzbiet ciemnobrązowy, brzuch białawy lub żółtawy. Błona łącząca promienie w płetwie odbytowej jasna. Długość: 20-30, maksymalnie 45 cm.
Występowanie: Ameryka Pn. od Wielkich Jezior po Zatokę Meksykańską. Od 1885 r. aklimatyzowany i obecnie rozsiedlony miejscami w zachodniej, środkowej i wschodniej Europie. W Polsce przedostał się z hodowli stawowych do rzek i jezior Pomorza Pomorskiego, Pojezierza łęczyńsko-Włodawskiego, nizin Wielkopolsko-Kujawskiej i Mazowieckiej, wyżyn Małopołskiej i Lubelskiej oraz Beskidu Wschodniego.
Środowisko: wody wolno płynące i stojące.
Tryb życia: aktywna w nocy ryba bentoniczna.
Rozród: tarło zależnie od stanowiska od kwietnia do lipca. Samiec i samica budują płytkie gniazdo i wspólnie strzegą ikry.
Pokarm: drobne zwierzęta bentoniczne, później skorupiaki, małe ryby i żaby.
Uwagi: w środk. i pd. Wtoszech zaaklimatyzowano s. czarnego (I. melas), w pd.-wsch. Anglii s. kanalowego (I. punctatus), w pd. Rosji s. blękitnego (I, furcatus) i s. kociego (I. catus).
Gdzie łowimy: Choć nie jest gatunkiem rodzimym (został w końcu ubiegłego wieku sprowadzony z Ameryki, toteż jest także zwany sumikiem amerykańskim), rozmnaża się w sposób naturalny. Trzyma się przybrzeżnej strefy wód stojących lub wolnopłynących, gęsto porośniętych, o dnie miękkim.
Kiedy łowimy: Od maja do września, najlepiej w drugiej połowie lata.
Na co łowimy: Drobne przynęty zwierzęce, ale czasem bierze także na roślinne.
Jak łowimy: Spławikówki wszelkiego rodzaju. Bierze bardzo łapczywie, łykając haczyk od razu głęboko. Czasami nie dopuszcza do przynęty innych ryb. Jest zatem ceniony przez początkujących, jako ryba łatwa, ale nie lubiany przez wędkarzy nastawiających się na ryby poważniejsze. Zwłaszcza że ostre kolce płetw kłując zakażają jadem z gruczołów umieszczonych u ich nasady; skaleczenia takie goją się powoli. Szczęśliwie ma dość wysokie wymagania co do czystości wody, nie grozi więc nadmierne rozplenienie tego niepożądanego przybysza.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Niron

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

kozaa1.jpg

Nazwa polska: Koza (Kózka) Nazwa lacińska: Cobitis taeni ...

Nazwa polska: Koza (Kózka) Nazwa lacińska: Cobitis taenia Rodzina: kozowate Cobitidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, silnie bocznie spłaszczone ciało. Niewielki, dolny otwór gębowy. Na górnej wardze 6 krótkich wąsików (4 z przodu, 2 tuż nad kącikami ust). Przednie otwory nosowe rurkowate, ale krótkie. Tuż pod okiem w fałdzie skórnej znajduje się ruchomy, dwudzielny kolec. Bardzo małe, cienkie łuski, pokrywające jednak całe ciało. Linia boczna wykształcona tylko w przedniej części tułowia, praktycznie niewidoczna. Płetwa grzbietowa z 10-12, odbytowa z 7-9 promieniami. Samce z gruczołowato nabrzmiałym 2. promieńiem płetw piersiowych. Zęby gardłowe jednoszere-gowe, 8(9,10)-(10,9)8. Ubarwienie: grzbiet brudnożófty, z ciemnobrązowymi plamami, prążkami i marmurkowaniem, boki koloru piasku; poniżej ich linii środkowej ciągnie się podłużny szereg złożony z 10-20 ciemnobrązowych, jasno obwiedzionych plam połączonych ze sobą cienką, czarną linią, a ponad nimi biegnie szereg podobnych, ale mniejszych plamek. Brzuch białawy. Czarna plama w górnej części nasady płetwy ogonowej. Długość: 8-12 cm. Występowanie: niemal cała Europa, umiarkowana strefa Azji. W Polsce objęta ochroną. Środowisko: czyste wody płynące i płytkie partie jezior o piaszczystym i mulistym dnie. Tryb życia: dzień koza przeczekuje zagrzebana w miękkim dnie, a ożywia się dopiero po zapadnięciu zmroku. Rozród: trze się od kwietnia do czerwca. Samica składa od 175 do 450 lepkich jaj, przyklejających się do kamieni i roślin. Pokarm: głównie drobne bezkręgowce denne.

kilkaar1.jpg

Nazwa polska: Kilka abrauska Nazwa lacińska: Clupeonella ...

Nazwa polska: Kilka abrauska Nazwa lacińska: Clupeonella abrau Rodzina: śledziowate Clupeidae Rysunek #1 Wygląd: sardynkowate, bardzo wydłużone ciało okryte dużą, iatwo odpadającą kolistą (cykloidalną) łuską. Wysokość ciała wynosi poniżej 20% całkowitej jego długości. Krótka płetwa grzbietowa. Brak linii bocznej. Dwa ostatnie promienie płetwy odbytowej wydłużone. Górna szczęka bez wcięcia. Żuchwa nie sięga do tylnego brzegu oka. Szczęki i lemiesz bezzębne. Wyrostki filtracyjne w liczbie 38-52. Ubarwienie: grzbiet i wierzch głowy jasnoszare do zielonawo połyskujących, boki i brzuch srebrzyste; za pokrywą skrzelową brak jakich kolwiek plam. Dlugość: 6-7 do 8,5 cm. Występowanie: bardzo mała przedstawicielka śledziowatych, opisana w 1931 r. z jeziora Abrau k. Noworosyjska na Przedkaukaziu. Występuje w tym jeziorze, leżącym na wysokości 60 m n.p.m., bardzo licznie. Jej podgatunek C. a. muhlisi odkryto w 1943 r. w jez. Apoliont koło miasta Bursa w Turcji, leżącym w zlewisku morza Marmara. Tryb życia i rozród: k. abrauska jest jedną z nielicznych przedstawicielek rodziny śledziowatych, żyjących wyłącznie w wodach siodkich. Tarło rozpoczyna się w końcu czerwca i trwa do października. Unoszące się swobodnie w toni wodnej jaja zawierają dużą kroplę tłuszczu. Już po 12 godzinach następuje wylęg. Małe kilki rosną bardzo szybko - jednoroczne mają już 3,5-4,5 cm, dwuletnie 7-8 cm długości. K. abrauska uzyskuje dojrzałość płciową w 2. roku życia. Pokarm: bezkręgowce, głównie należące do skorupiaków lasonogi (Mesomysis), wodne owady i ich larwy.

kiedlu2.jpg

Nazwa polska: Kiełb długowąsy Nazwa lacińska: Gobio uran ...

Nazwa polska: Kiełb długowąsy Nazwa lacińska: Gobio uranoscopus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wydłużone ciało z długim, cienkim trzonem ogonowym. Długa, płaska głowa o dużych, skierowanych ku górze oczach, spiczastym pysku i dolnym otworze gębowym. Średnica oczu równa odległości między oczami. Skierowany do tyłu wąsik sięga daleko poza tylną krawędź oka. Duże łuski kuliste 40-42 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa 9-10, odbytowa z 9-11 promieniami. Zęby gardłowe dwuszeregowe 3.4-5.3 (rzadziej 2.5-5.2). Ubarwienie: grzbiet szarobrązowy do czarniawoszarego z 5 rozmytymi poprzecznymi pręgami sięgającymi do linii bocznej, boki jaśniejsze, szarosrebrzyste, brzuch białawy. Wszystkie płetwy żółtawe, a grzbietowa i ogonmowa z 1-2 wyraźniejszymi niż u k. Kasslera pasami z plam. Długość:10-12, do15 cm. Występowanie: jedynie w dorzeczu Dunaju opisany z Izary koło Monachium. W górnej i środkowej części dorzecza Dunaju występuje podgatunek nominotypowy G. u. Uranoscopus. w dolnym (Bułgaria, Rumunia) G. ufrici. Środowisko: płytkie, piaszczyste i miejsca w bystro płynących, dobrze natlenionych wodach krain pstrąga i lipienia. Tryb życia: pływająca przeważnie stadkami ryba przydenna. Rozród: tarło w maju i czerwcu. W tym czasie trące się ryby zbierają się w większe stada i ciągną w górę biegu rzek. Samce łatwo rozpoznać po silnej wysypce godowej. Składanie ikry odbywa się na przybrzeżnych płyciznach w bystrym prądzie. Pokarm: drobne organizmy bentoniczne wyląg ryb.

karpp1.jpg

Nazwa polska: Karp Nazwa lacińska: Cyprinus carpio Rod ...

Nazwa polska: Karp Nazwa lacińska: Cyprinus carpio Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: dziki karp, czyli sazan, ma krępe słabo bocznie spłaszczone ciało z niewielką głową o końcowym otworze gębowym. W górnej wardze 4 wąsiki, 2 dłuższe i 2 krótsze, ciemniejsze. Duże łuski, 33-40 wzdłuż bocznej. U form hodowlanych, których jest silniej wygrzbiecone, wyróżnia się: 1 karpia pełonołuskowego (o pełnym ułuszczeniu). 2 karpia lustrzenia (z nieregularnie rozmieszczonymi dużymi, >>lustrzanymi<< łuskami), 3. Karpia liniowego (z rzędem łusek wzdłuż lini bocznej), 4. karpia gołego (bezłuski lub z nielicznymi łuskami). Płetwa grzbietowa z 20-26, odbytowa z 8 promieniami. Płetwa ogonowa wyraźnie wcięta. Zęby gardłowe trójszeregowe 1.1.3-3.1.1. Ubarwienie: brązowawe. grzbiet ciemny, brzuch jasny. Długość: 25-75 kasymatnie 120 cm (masa ciała ponad 30 kg.) Występowanie: pierwotnie zlewiska mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego, oraz środkowa i wsch. Azja. Jako najważniejsza z ryb hodowlanych karp został już w średniowieczu aklimatyzowany w niemal całej Europie; obecnie kosmopolityczny. Środowisko: ciepłe, stojące lub powoli płynące wody o piaszczystym lub mulistym dnie i obfitej roślinności. Tryb życia: w ciągu dnia karpie przebywają zwykle w głębokich, zacisznych miejscach, ożywiają się dopiero po zapadnięciu zmroku. Rozród: trze się od maja do lipca. Samica składa 180 000-1 500 000 jaj. W Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się.Pokarm: drobne bezkręgowce i rośliny. Gdzie łowimy: Jako gatunek nie do końca — mimo wielowiekowej hodowli — zaaklimatyzowany, nie odbywa tarła naturalnego (nie licząc niepewnego sazana). Jest więc rozmnażany sztucznie i do wód otwartych dostaje się w wyniku bądź zarybienia, bądź ucieczek ze stawów, czemu wybitnie sprzyjają wiosenne przybory rzek. Toteż można go spotkać wszędzie, z wyjątkiem wód o charakterze górskim. Najczęściej jednak w zbiornikach zamkniętych, włącznie z jeziorami, o wodzie spokojnej, dnie miękkim, roślinności obfitej. Trzyma się raczej miejsc głębszych, ale latem wypływa na płycizny. W rzekach wyszukuje spokojnych zatoczek, wstecznych prądów. Jego obecność można często rozpoznać po pojawianiu się pęcherzyków gazu, po ruchach trzcin, spowodowanych przeciskaniem się między nimi potężnego tułowia, oraz po mlaskaniach i cmoknięciach, towarzyszących zbieraniu pokarmu z powierzchni wody lub z dolnych części pływających liści. Kiedy łowimy: W naszych warunkach klimatycznych zimą raczej nie żeruje. Brania rozpoczyna już wiosną, ledwie zazielenia się stoki podwodne — najszybciej w zbiornikach szybko się nagrzewających, jak wyrobiska pożwirowe czy glinianki. Za najlepsze uchodzą miesiące letnie, od lipca do września. W jeziorach i zbiornikach zaporowych, w których woda stygnie powoli, bierze jeszcze do listopada i później. W poszczególnych wodach przez dłuższe okresy miewa ściśle ustalone pory żerowania; trzyma się ich z zadziwiającą regularnością. Na co: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, zwłaszcza ochotki, bułka, kasza kukurydziana, ziarna kukurydzy, kulki proteinowe. Jak łowimy: Wskazane jest nęcenie przyzwyczajające, prowadzone co najmniej kilka dni, w mie

karpienpr1.jpg

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Apha ...

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Aphanius fasciatus Rodzina: karpieńcowate Cyprinodontidae Rysunek #1 Wygląd: umiarkowanie wydłużone, nieco bocznie spłaszczone ciało o płaskiej z wierzchu głowie. Niewielki, skośnie ku górze skierowany otwór gębowy; szczęki z małymi, trójwierzchołkowymi zębami. Duże łuski, 25-30 w rzędzie wzdłuż boku; brak linii bocznej. Przesunięta w pobliże ogona płetwa grzbietowa z 10-13, odbytowa z X12 promieniami. Ubarwienie: samce z 10-15 szerokimi, ciemnymi pręgami na bokach ciała; grzbiet oliwkowoniebieskozielony, brzuch biały ze srebrzystym połyskiem, płetwy żółte lub żółtozłote. Płetwa grzbietowa z ciemnym obrzeżeniem, ogonowa z szeroką, ciemną przepaską. Samice są jasno ubarwione, szarozielone, z niewyraźnymi, wąskimi pręgami i jasnoszarymi, przezroczystymi płetwami. Długość: samce do 5,5, samice do 6 cm. Występowanie: obszar śródziemnomorski od pd. Francji, Korsyki, Sardynii, Włoch do Azji Mniejszej, Cypru i Bliskiego Wschodu, a wzdłuż wybrzeża afrykańskiego od Libii do Maroka. Środowisko: wody słodkie i słonawe. Tryb życia: niewymagająca, bardzo odporna ryba przebywająca zwykle przy powierzchni wody. Rozród: tarło od wiosny do jesieni. Duże jaja są składane na delikatnych częściach roślin wyższych i plechach glonów. Wylęg następuje po 10-15 dniach. K. pręgowany dojrzewa płciowo pod koniec 1. roku życia. Pokarm: plankton, larwy i poczwarki owadów, glony, części roślinne i detrytus. Gatunki pokrewne: w Turcji żyją pokrewne gatunki karpieńczyków: A. anatolias, A. chantrei i A. cypris.

karaś ch.jpg

Nazwa polska: Karaś chiński Nazwa lacińska: Carassius au ...

Nazwa polska: Karaś chiński Nazwa lacińska: Carassius auratus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: krępe, mniej lub bardziej silnie wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 282 wzdłuż linii Bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o prostej lub zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest gruby, głęboko piłkowany. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami, tylna krawędź płetwy ogonowej wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 35-48 wyrostków filtracyjnych, dłuższych i cieńszych niż u karasia. Ubarwienie: grzbiet jasny, brązowawy, boki i brzuch żółtawe, o srebrzystym połysku. Otrzewna czarna. Długość: 15-35, maksymalnie 45 cm. Występowanie: pierwotnie tylko wschodnia Azja (dorzecze Amuru), obecnie znaczna część Eurazji (wsiedlony). Środowisko: stojące i powoli płynące, obficie zarośnięte wody o miękkim, mulistym dnie. Tryb życia: podobny jak karasia. Rozród: trze się w maju i czerwcu. Samica składa 160 000-380 000 jaj wśród gęstej roślinności, rosnącej na płyciźnie. Pokarm: bezkręgowce, rośliny wodne. Uwagi: oprócz przedstawionego tu karasia srebrzystego, czyli Japończyka (C. a. gibelio), istnieje jeszcze drugi podgatunek k. chińskiego, a mianowicie karaś zlociaty (C. a. auratus), mający taką samą budowę ciała, ale nieco większe łuski (28-28 wzdłuż linii bocznej). Jego udomowiona, barwna odmiana to często hodowana przez akwarystów i wsiedlona przez nich do wielu zbiorników zachodniej Europy "złota rybka".

karas1.jpg

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius ...

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: silnie wygrzbiecone, krępe, spłaszczone bocznie ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest stosunkowo miękki, elastyczny, a jego tylna krawędź jedynie delikatnie piłkcwana. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Ubarwienie: grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem, boki jaśniejsze, żółtawobrązowe, brzuch z do brudnobiałego. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 2,5 kg), maksymalnie 50 cm. Występowanie: od Anglii i Francji po wschodnią Rosję. W wielu krajach wsiedlony. Środowisko: głównie płytkie, obficie zarośnięte stawy, starorzecza, torfowiska, glinianki, jeziora, spokojne odcinki rzek. Tryb życia: jedna z najbardziej plastycznych ekologicznie ryb karpiowatych, znosząca nawet znaczne zanieczyszczenie wód i niedobór w nich tlenu. W zimie zagrzebuje się w mulistym dnie i zapada w coś w rodzaju snu zimowego; również gdy dojdzie do wyschnięcia zbiornika, w którym żyje, potrafi przetrwać ukryty w mule. Rozród: trze się w maju i czerwcu w płytkich, obficie zarośniętych miejscach. Samica składa 150 000-400 000 lepkich jaj, przyklejających się do wodnych roślin. Rozwój zarodkowy trwa 3-7 dni. Pokarm: niewielkie bezkręgowce. a także zjadane wraz z nimi rośliny wodne. Gdzie łowimy: Nagrzane i zarośnięte wody stojące, zwłaszcza starorzecza, stawy, doły potorfowe. Dzięki niespotykanej odporności na niedostatek tlenu (przez pewien czas może się całkiem obejść bez niego) przebywa w całkiem nawet bagnistych bajorkach, gdzie żadna inna ryba nie wytrzyma. W wodach bieżących występuje rzadko. Trzyma się na ogół dna — w warunkach mu odpowiadających najczęściej mulistego. Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni; zimę spędza w odrętwieniu, zagrzebany w mule. Najlepszy okres przypada na lipiec i sierpień. Na ochłodzenie reaguje zaprzestaniem brań. Na co: Wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaczki. Jak łowimy: Z zanętą rozproszoną (twarda więzłaby w mule), przynętą najczęściej umieszczoną kilka centymetrów nad dnem. Sposób brania taki, że wymaga bardzo precyzyjnego obciążenia; w przeciwnym razie może się ono nie odbić na zachowaniu spławika. On sam także przy łowieniu odległościowym zamocowany raczej dwupunktowo, jedynie w obecności przeszkadzających prądów powierzchniowych lepiej przejść na jednopunktowy, chyba że wystarczy zmiana na cięższy. Małe karasie należą do żywych przynęt najczęściej stosowanych, ze względu na dużą żywotność; nie wszędzie jednak wykazują skuteczność.

jesadr1.jpg

Nazwa polska: Jesiotr adriatycki Nazwa lacińska: Acipens ...

Nazwa polska: Jesiotr adriatycki Nazwa lacińska: Acipenser naccari Rodzina: jesiotrowate Acipenseridae Rysunek #1 Wygląd: 11-14 płytek grzbietowych, 32-42 ciasno do siebie przylegających płytek bocznych (ponad dwukrotnie tak wysokich jak ich szerokość u podstawy) i 8-11 płytek brzusznych. Ryjowaty, skostniały od strony górnej pysk jest umiarkowanej długości jego długość jest zaledwie równa 1/3 długości głowy; jest on w przedniej części zaokrąglony lub stożkowaty. Stosunkowo długie, gładkie, niepostrzępione i okrągłe na przekoju wąsiki przyłożone wzdłuż pyska nie sięgają jednak brzegu otworu gębowego. Ubarwienie: grzbiet może być żółtawy, ochrowy lub niemal czarny; brzuch, podobnie jak duże płytki kostne jest żółtawy lub brudnobiały. Dlugość: 100-150 cm. maksymalnie do 200 cm, jednak tak duże okazy spotyka się bardzo rzadko. Występowanie: wody przybrzeżne Adriatyku. skąd na tarło wkracza do rzek i potoków Niziny Padańskiej (Padu, Adygi i Tagliamento). Tryb życia: ryba wędrowna, anadromiczna wpływająca na tarło do wód słodkich. Jej biologia pozostaje w dużym stopniu nieznana. Rozród: przed zanieczyszczniem i zabudo większych rzek zlewiska Morza Adriatyckie j. adriatycki docierał w czasie wędrówki r rodczej do środkowego ich biegu, gdzie w kwietniu i maju odbywał tarło na głębszych miejscach o silnym prądzie i piaszczystym i żwirowatym dnie. Uwagi: jesiotr adriatycki był od dawna bar cenioną rybą konsumpcyjną, jednak obe jego populacje są poważnie zagrożone -wie nie obserwuje się już ciągów rozrodczych.

jelec2.jpg

Nazwa polska: Jelec Nazwa lacińska: Leuciscus leuciscus ...

Nazwa polska: Jelec Nazwa lacińska: Leuciscus leuciscus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: zależnie od miejsca przebywania mniej lub bardziej wydłużone, niemal okrągłe na przekroju ciało o niedużej głowie z wąskim, przesuniętym nieco w dolne położenie otworem gębowym. Duże łuski koliste (cykloidalne), 47-53 wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 16-20, brzuszne z X11, grzbietowa z 10[-12], odbytowa z 10[-11] promieniami; krawędź płetwy odbytowej wcięta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 2.5-5.2[3]. Ubarwienie: grzbiet stalowoszary z ołowianym połyskiem, boki żółtawo srebrzyste, brzuch białawy lub lekko szary. Płetwy piersiowe i brzuszne oraz płetwa odbytowa żółtawe do pomarańczowych. Linia boczna jest często od góry i dołu ciemniej obwiedziona. Długość: 15-20, do 25 cm. Występowanie: w Europie na północ od Pirenejów i Alp; brak na Płw. Iberyjskim, Płw. Apenińskim, w Szkocji oraz w zach. i pn. Norwegii, a także w zach. i pd, części Bałkanów. W Polsce pospolity na całym obszarze. Środowisko: głównie wody o wartkim prądzie i piaszczystym lub żwirowatym dnie. Tryb życia: towarzyska, najsprawniej spośród karpiowatych pływająca ryba przebywająca zwykle blisko powierzchni wody. Rozród: tarło od kwietnia do maja. W tym okresie samce są całe pokryte drobną, brodawkowatą wysypką godową. Jaja 2-milimetrowej średnicy przyklejają się do podwodnych roślin lub kamieni. Jelec osiąga dojrzałość płciową pod koniec 3. (rzadziej 2.) roku życia. Pokarm: plankton, skąposzczety, ślimaki, larwy owadów, wodne i spadające na wodę owady, rzadziej części roślin. Gdzie łowimy: Wartkie i czyste rzeczki o dnie twardym, najlepiej piaszczystym, ale i żwirowatym. W mniejszych trzyma się środka koryta, w szerszych — pobliża brzegu. W chłodnych porach woli wodę spokojniejszą i głębszą, latem wypływa na piaszczyste płycizny powyżej przykos, głębszych burt i rynien brzegowych. Żerowanie znaczy często kółkami na powierzchni, a czasem także wyskokami. Kiedy łowimy: Zaczyna już w kwietniu, a nawet wcześniej — tuż po zejściu lodów; bywa pierwszą zdobyczą wiosenną. Najlepszy czas nastaje pod koniec lata. Na co: Białe robaczki, dżdżownice, larwy wodne, kasze, ziarna, bułka, żywe owady, sztuczne muszki. Jak łowimy: Przepływanka na różnych głębokościach, w spokojniejszych odcinkach przybrzeżnych i tuż za większymi głębiami — lekka przystawka. Doskonale też łowi się na sztuczne muchy. Warunkiem powodzenia jest ostrożne zachowanie, ze względu na dużą ostrożność jelca. Z tegoż powodu wyższość wykazują wszelkie metody odległościowe.

jaź.jpg

Nazwa polska: Jaź Nazwa lacińska: Leuciscus idus Rodzina ...

Nazwa polska: Jaź Nazwa lacińska: Leuciscus idus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wydłużone, nieco wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało o małej głowie z wąskim, nieznacznie skośnie ku górze skierowanym otworem gębowym. Male łuski koliste (cykloidalne), 56-61 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11[-12], odbytowa z 12-13 promieniami; dolna krawędź płetwy odbytowej wcięta lub prosta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 3.5-5.3. Ubarwienie: grzbiet zielono- lub czarnoszary, boki jaśniejsze, silnie srebrzycie lśniące, brzuch białawy. Tęczówka oka żółta. Płetwy grzbietowa i ogonowa szaroniebieskie, pozostałe czerwonawe. Długość: 30-40 cm (masa ciała do 1 kg), rzadziej 50 cm i 2 kg, wyjątkowo do 80-100 cm (do 8 kg). Występowanie: szeroko rozmieszczony w Europie od dorzecza Renu na północ od Alp aż po Ural oraz na Zakaukaziu. Środowisko: w większych rzekach (kraina brzany) i połączonych z nimi jeziorach, a także w wodach słonawych. Tryb życia: żyjące zwykle samotnie lub w niedużych stadkach jazie przebywają przeważnie, zwłaszcza pod wieczór, w warstwach przypowierzchniowych wody; kilkukrotnie w ciągu roku gromadzą się w olbrzymie ławice przy dnie rzek lub jezior - dzieje się tak w porze tarła, intensywnego żerowania lub zbierania się na zimowiska. Rozród: tarło w kwietniu i maju. Lepkie jaja (40000-115000 na samicę) przyklejają się do kamieni i roślin wodnych. Pokarm: skąposzczety, drobne skorupiaki mięczaki, larwy owadów i spadające na wodę owady. Gdzie łowimy: Środkowe biegi większych rzek, kanały i przepływowe jeziora. Wrażliwy na zanieczyszczenie wody, przebywa często przy ujściach czystych dopływów. Lubi także pobliże brzegu porośniętego drzewami i krzewami, z których raz po raz na powierzchnię opada jakiś kąsek. Trzyma się również okolic główek. Wiosną i jesienią woli głębie, latem wypływa w miejsca płytsze, o niezbyt prądzie szybkim. Kiedy łowimy: Żeruje cały rok, także spod lodu. Najlepsze wyniki osiąga się w maju, a potem w końcu sierpnia i we wrześniu, kiedy to bierze przez cały dzień. Latem tylko z rzadka ożywia się w południe; normalnie pozostają głównie ranki i wieczory. Na co łowimy: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, z tych drugich szczególnie groch. Żywe owady. Sztuczne muszki. Małe błystki obrotowe, w zimie — podlodowe. Jak łowimy: Przede wszystkim niezbędna jest ostrożność, począwszy od cichego zachowania na brzegu czy w łodzi, unikania ubioru kontrastującego z otoczeniem, po ciche zarzucanie wędki. Haczyk dobrze jest chować nawet w przynęcie, z której normalnie grot się wystawia. Wszelkie odmiany przepływanki, przystawka, sztuczna mucha sucha i mokra, na dotyk (głównie w czerwcu), spinningowanie. Pomarańczowa odmiana jazia, zwana złotą orfą, bywa hodowana dla ozdoby stawów parkowych.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin