slonecz1.jpg

Niron / DOKUMENTY / Wędkarstwo / Atlasy ryb / zdjęcia i opisy / slonecz1.jpg

Download: slonecz1.jpg

Pobierz

8 KB

(612px x 225px)

Nazwa polska: Słonecznica (Owsianka)
Nazwa lacińska: Leucaspinus delineatus
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae

Rysunek #1 Rysunek #2
Wygląd: wrzecionowate, nieco bocznie spłaszczone ciało. Pysk mały, górny, a koniec żuchwy wchodzi w płytką bruzdę na szczęce dolnej. Duże, srebrzyste i łatwo wypadające łuski koliste, 44-48 w rzędzie wzdłuż boku. Nie na linia boczna dochodzi tylko do 2.-12. łuski Płetwy piersiowe z 12-13, brzuszne z grzbietowa z 10-11, odbytowa z 13-16 promieniami. Brzuch między płetwami brzusznymi, a płetwą ogonową silnie ścieśniony, ale bez ostrej krawędzi. Zęby gardłowe jedno lub dwuszeregowe, a najczęściej spotyka wzorem jest 1.5-5[4].1. Ubarwienie: grzbiet brązowawy do oliwkowego, boki silnie srebrzyste z niebieskim połyskiem, brzuch białawy. Na bokach niebieskawa smuga, wyraźniejsza na trzonie ogonowym. Długość: 6-9, cm samice( do 12 cm) większe od samców.
Występowanie: od Renu i Dunaju po Ural, Morze Kaspijskie. W Polsce pospolita na rzekach całego kraju.
Środowisko: niewielkie zbiorniki wody i wolno płynące cieki wodne.
Tryb życia: odporna na niekorzystne wpływy klimatu, niewielka, stadnie żyjąca ryba. Przeważnie przebywa blisko powierzchni wody wśród obfitej roślinności strefy przybrzeżnej.
Rozród: tarło od kwietnia do czerwca. Za pomocą krótkiego pokładełka samica składa ikrę w spiralnych lub pierścieniowatych wstęgach na łodygach podwodnych roślin; do momentu wyklucia się larw (po 9-12 dniach) samiec pilnuje ikry. Słonecznica osiąga dojrzałość płciową pod koniec 1. roku życia.
Pokarm: zoo- i fitoplankton, owady.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Niron

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

kur1.jpg

Nazwa polska: Kur rogacz (Kur czterorogi) Nazwa lacińska ...

Nazwa polska: Kur rogacz (Kur czterorogi) Nazwa lacińska: Myoxocephalus quadricornis Rodzina: głowaczowate Cottidae Rysunek #1 Wygląd: kijankowate ciało o szerokiej, płaskiej głowie (na jej wierzchołku 4 gąbczaste, kostne wyrostki, nad pyskiem 2 małe kolce nosowe) Szeroki, końcowy otwór gębowy. Kość pokrywowa z 2, kość przedpokrywowa z 4 kolcami przy czym najwyższy z nich jest najdłuższy. Szczeliny skrzelowe szerokie, a błony podskrzelowe nie są zrośnięte z cieśnią. Brak łusek; między linią boczną a grzbietem jeden lub kilka szeregów płytek kostnych. Dwie płetwy grzbietowe; 1. ciernista, druga z 13-16 nitkowato wydłużonymi, miękkimi promieniami. Płetwy piersiowe rozszerzone wachlarzowato, o zgrubiałych, wystających z błony płetwowej dolnych promieniach. Brak pęcherza pławnego. Ubarwienie: grzbiet szarobrązowy, boki żółte, brzuch biały. Kostne "rogi" na głowie szara te. Płetwy z rzędami ciemnych plam. Długość: formy słodkowodne 10-25 cm, morskie do cm (Cieśnina Beringa). Występowanie: arktyczne wody przybrzeżne: na półkuli północnej, w Bałtyku relikt z okresu tzw. Morza Yoldiowego (u polskich brzegów spotykany rzadko); jako relikt z okresu epoki lodowej zachował się również w czystych. głębokich jeziorach, rzadziej w dolnych biegach rzek, głównie obniżenia środkowoszwrekiego. Tryb życia: ryba bentoniczna, przebywa na płyciznach, w Bałtyku w zimnych, głębokich, zimą w płytszych wodach. Rozród: tarło w grudniu i styczniu. Jaja składane w grudkach i pilnowane przez samca. Okres rozwoju zarodków ok. 5 tygodnia. Pokarm: pierścienice, skorupiaki, małe ryby.

krap1.jpg

Nazwa polska: Krąp Nazwa lacińska: Blicca bjoerkna Rodzi ...

Nazwa polska: Krąp Nazwa lacińska: Blicca bjoerkna Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: mocno wygrzbiecone, bocznie silnie spłaszczone ciało o tępym pysku z półdolnym otworem gębowym. Średnica oka jest większa od lub równa długości pyska. Wzdłuż linii bocznej 44-50 łusek. Płetwa grzbietowa z 11, odbytowa z 22-26 promieniami. Płetwy piersiowe nie sięgają nasad płetw brzusznych. Zęby gardłowe dwuszeregowe, o wzorze 1 (2, 3).5-5.(3, 2) 1. Ubarwienie: grzbiet szarozielony do czarnozielonego, boki jaśniejsze, brzuch białawy do czerwonawego, srebrzyście połyskujący. Płetwy ciemnoszare, piersiowe i brzuszne z czerwonawą nasadą. Samce podczas tarła z drobnoziarnistą wysypką perłową. Długość: 200, maksymalnie 35 cm (masa ciała 0,5 kg). Występowanie: Europa na północ od Pirenejów i Alp, od Francji po Ural i Zakaukazie. Środowisko: płytkie nizinne jeziora z dobrze rozwiniętą roślinnością, powoli płynące, większe rzeki, starorzecza, zbiorniki zaporowe, słonawe wody zatok i zalewów morskich. Tryb życia: ryba stadna, przebywająca głównie w przybrzeżnej roślinności, w pobliżu dna; tylko w zimie przenosi się w spokojniejsze partie wód (np. do starorzeczy). Rozród: trze się stadnie w maju i czerwcu wśród przybrzeżnej roślinności. Samica składa 1100-109 000 jaj, które przylegają do roślin wodnych. Młode krąpie rosną bardzo powoli, mogą jednak już po osiągnięciu długości 10-12 cm, a więc w 3.-5. roku życia, osiągnąć dojrzałość płciową. Pokarm: plankton, drobne bezkręgowce bentoniczne, niekiedy rośliny. Gdzie łowimy: Pospolity w niezbyt wartkich rzekach, jeziorach, kanałach, przybrzeżnych wodach morskich. Przebywa przy dnie, zwykle piaszczystym lub gliniastym. Przy podwyższonym stanie wody – bliżej brzegu. Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni, z największym natężeniem od lipca do września. Na co łowimy: Drobne przynęty roślinne i zwierzęce. Jak łowimy: Przepływanka, najczęściej przydenna na dużych głębokościach.

kozaa1.jpg

Nazwa polska: Koza (Kózka) Nazwa lacińska: Cobitis taeni ...

Nazwa polska: Koza (Kózka) Nazwa lacińska: Cobitis taenia Rodzina: kozowate Cobitidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, silnie bocznie spłaszczone ciało. Niewielki, dolny otwór gębowy. Na górnej wardze 6 krótkich wąsików (4 z przodu, 2 tuż nad kącikami ust). Przednie otwory nosowe rurkowate, ale krótkie. Tuż pod okiem w fałdzie skórnej znajduje się ruchomy, dwudzielny kolec. Bardzo małe, cienkie łuski, pokrywające jednak całe ciało. Linia boczna wykształcona tylko w przedniej części tułowia, praktycznie niewidoczna. Płetwa grzbietowa z 10-12, odbytowa z 7-9 promieniami. Samce z gruczołowato nabrzmiałym 2. promieńiem płetw piersiowych. Zęby gardłowe jednoszere-gowe, 8(9,10)-(10,9)8. Ubarwienie: grzbiet brudnożófty, z ciemnobrązowymi plamami, prążkami i marmurkowaniem, boki koloru piasku; poniżej ich linii środkowej ciągnie się podłużny szereg złożony z 10-20 ciemnobrązowych, jasno obwiedzionych plam połączonych ze sobą cienką, czarną linią, a ponad nimi biegnie szereg podobnych, ale mniejszych plamek. Brzuch białawy. Czarna plama w górnej części nasady płetwy ogonowej. Długość: 8-12 cm. Występowanie: niemal cała Europa, umiarkowana strefa Azji. W Polsce objęta ochroną. Środowisko: czyste wody płynące i płytkie partie jezior o piaszczystym i mulistym dnie. Tryb życia: dzień koza przeczekuje zagrzebana w miękkim dnie, a ożywia się dopiero po zapadnięciu zmroku. Rozród: trze się od kwietnia do czerwca. Samica składa od 175 do 450 lepkich jaj, przyklejających się do kamieni i roślin. Pokarm: głównie drobne bezkręgowce denne.

karpienpr1.jpg

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Apha ...

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Aphanius fasciatus Rodzina: karpieńcowate Cyprinodontidae Rysunek #1 Wygląd: umiarkowanie wydłużone, nieco bocznie spłaszczone ciało o płaskiej z wierzchu głowie. Niewielki, skośnie ku górze skierowany otwór gębowy; szczęki z małymi, trójwierzchołkowymi zębami. Duże łuski, 25-30 w rzędzie wzdłuż boku; brak linii bocznej. Przesunięta w pobliże ogona płetwa grzbietowa z 10-13, odbytowa z X12 promieniami. Ubarwienie: samce z 10-15 szerokimi, ciemnymi pręgami na bokach ciała; grzbiet oliwkowoniebieskozielony, brzuch biały ze srebrzystym połyskiem, płetwy żółte lub żółtozłote. Płetwa grzbietowa z ciemnym obrzeżeniem, ogonowa z szeroką, ciemną przepaską. Samice są jasno ubarwione, szarozielone, z niewyraźnymi, wąskimi pręgami i jasnoszarymi, przezroczystymi płetwami. Długość: samce do 5,5, samice do 6 cm. Występowanie: obszar śródziemnomorski od pd. Francji, Korsyki, Sardynii, Włoch do Azji Mniejszej, Cypru i Bliskiego Wschodu, a wzdłuż wybrzeża afrykańskiego od Libii do Maroka. Środowisko: wody słodkie i słonawe. Tryb życia: niewymagająca, bardzo odporna ryba przebywająca zwykle przy powierzchni wody. Rozród: tarło od wiosny do jesieni. Duże jaja są składane na delikatnych częściach roślin wyższych i plechach glonów. Wylęg następuje po 10-15 dniach. K. pręgowany dojrzewa płciowo pod koniec 1. roku życia. Pokarm: plankton, larwy i poczwarki owadów, glony, części roślinne i detrytus. Gatunki pokrewne: w Turcji żyją pokrewne gatunki karpieńczyków: A. anatolias, A. chantrei i A. cypris.

kaland1.jpg

Nazwa polska: Kalandino Nazwa lacińska: Retilus alburnoi ...

Nazwa polska: Kalandino Nazwa lacińska: Retilus alburnoides Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: ciało smukłe, wydłużone; bocznie spłaszczona głowa o spiczastym pysku z małym, ukośnie ku górze skierowanym otworem gębowym. Duże łuski koliste, 39-46 wzdłuż bocznej. Płetwy piersiowe z 17-18, grzbiet z 10, odbytowa z 10-12 promieniami. Przez krawędź wysokiej, wąskiej płetwy grzbiety wypukła. Zęby gardłowe jednoszeregowe Ubarwienie: grzbiet ciemny, zielonkawy o niebieskawym, metalicznym połysku, pokrywy skrzelowe i boki ciała srebrzyste, górna część pokrywy skrzelowej i żuchwa czarne, brzuch białawy; wszystkie płetwy bezbarwne, przezroczyste. Wzdłuż boków powyżej linii bocznej ciągnie się szeroka, ciemna smuga. Długość 10-12, maksymalnie 15 cm. Występowanie: dorzecza Duero, Gwad i Gwadalkiwiru na Półwyspie Iberyjskim. W greckiej rzece Langados występuje podgala R. a. hellenicus. Środowisko: wody stojące i wolno płyną. Tryb życia: ten osiągający niewielkie ciała gatunek płoci przebywa w spokojnych strefach wody; tworzy nieduże stada przeważnie w przypowierzchniowych warstwach wody. Rozród: tarło w kwietniu i maju; trze się stadami między roślinnością wodną na przybrzeżnych płyciznach. Dopiero po 2-5-0 okresie bezruchu larwy zaczynają pływać wśród roślin. Pokarm: drobne bezkręgowce, także niewielkie skorupiaki i mięczaki, owady wodne oraz ich larwy.

jesadr1.jpg

Nazwa polska: Jesiotr adriatycki Nazwa lacińska: Acipens ...

Nazwa polska: Jesiotr adriatycki Nazwa lacińska: Acipenser naccari Rodzina: jesiotrowate Acipenseridae Rysunek #1 Wygląd: 11-14 płytek grzbietowych, 32-42 ciasno do siebie przylegających płytek bocznych (ponad dwukrotnie tak wysokich jak ich szerokość u podstawy) i 8-11 płytek brzusznych. Ryjowaty, skostniały od strony górnej pysk jest umiarkowanej długości jego długość jest zaledwie równa 1/3 długości głowy; jest on w przedniej części zaokrąglony lub stożkowaty. Stosunkowo długie, gładkie, niepostrzępione i okrągłe na przekoju wąsiki przyłożone wzdłuż pyska nie sięgają jednak brzegu otworu gębowego. Ubarwienie: grzbiet może być żółtawy, ochrowy lub niemal czarny; brzuch, podobnie jak duże płytki kostne jest żółtawy lub brudnobiały. Dlugość: 100-150 cm. maksymalnie do 200 cm, jednak tak duże okazy spotyka się bardzo rzadko. Występowanie: wody przybrzeżne Adriatyku. skąd na tarło wkracza do rzek i potoków Niziny Padańskiej (Padu, Adygi i Tagliamento). Tryb życia: ryba wędrowna, anadromiczna wpływająca na tarło do wód słodkich. Jej biologia pozostaje w dużym stopniu nieznana. Rozród: przed zanieczyszczniem i zabudo większych rzek zlewiska Morza Adriatyckie j. adriatycki docierał w czasie wędrówki r rodczej do środkowego ich biegu, gdzie w kwietniu i maju odbywał tarło na głębszych miejscach o silnym prądzie i piaszczystym i żwirowatym dnie. Uwagi: jesiotr adriatycki był od dawna bar cenioną rybą konsumpcyjną, jednak obe jego populacje są poważnie zagrożone -wie nie obserwuje się już ciągów rozrodczych.

jelec2.jpg

Nazwa polska: Jelec Nazwa lacińska: Leuciscus leuciscus ...

Nazwa polska: Jelec Nazwa lacińska: Leuciscus leuciscus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: zależnie od miejsca przebywania mniej lub bardziej wydłużone, niemal okrągłe na przekroju ciało o niedużej głowie z wąskim, przesuniętym nieco w dolne położenie otworem gębowym. Duże łuski koliste (cykloidalne), 47-53 wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 16-20, brzuszne z X11, grzbietowa z 10[-12], odbytowa z 10[-11] promieniami; krawędź płetwy odbytowej wcięta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 2.5-5.2[3]. Ubarwienie: grzbiet stalowoszary z ołowianym połyskiem, boki żółtawo srebrzyste, brzuch białawy lub lekko szary. Płetwy piersiowe i brzuszne oraz płetwa odbytowa żółtawe do pomarańczowych. Linia boczna jest często od góry i dołu ciemniej obwiedziona. Długość: 15-20, do 25 cm. Występowanie: w Europie na północ od Pirenejów i Alp; brak na Płw. Iberyjskim, Płw. Apenińskim, w Szkocji oraz w zach. i pn. Norwegii, a także w zach. i pd, części Bałkanów. W Polsce pospolity na całym obszarze. Środowisko: głównie wody o wartkim prądzie i piaszczystym lub żwirowatym dnie. Tryb życia: towarzyska, najsprawniej spośród karpiowatych pływająca ryba przebywająca zwykle blisko powierzchni wody. Rozród: tarło od kwietnia do maja. W tym okresie samce są całe pokryte drobną, brodawkowatą wysypką godową. Jaja 2-milimetrowej średnicy przyklejają się do podwodnych roślin lub kamieni. Jelec osiąga dojrzałość płciową pod koniec 3. (rzadziej 2.) roku życia. Pokarm: plankton, skąposzczety, ślimaki, larwy owadów, wodne i spadające na wodę owady, rzadziej części roślin. Gdzie łowimy: Wartkie i czyste rzeczki o dnie twardym, najlepiej piaszczystym, ale i żwirowatym. W mniejszych trzyma się środka koryta, w szerszych — pobliża brzegu. W chłodnych porach woli wodę spokojniejszą i głębszą, latem wypływa na piaszczyste płycizny powyżej przykos, głębszych burt i rynien brzegowych. Żerowanie znaczy często kółkami na powierzchni, a czasem także wyskokami. Kiedy łowimy: Zaczyna już w kwietniu, a nawet wcześniej — tuż po zejściu lodów; bywa pierwszą zdobyczą wiosenną. Najlepszy czas nastaje pod koniec lata. Na co: Białe robaczki, dżdżownice, larwy wodne, kasze, ziarna, bułka, żywe owady, sztuczne muszki. Jak łowimy: Przepływanka na różnych głębokościach, w spokojniejszych odcinkach przybrzeżnych i tuż za większymi głębiami — lekka przystawka. Doskonale też łowi się na sztuczne muchy. Warunkiem powodzenia jest ostrożne zachowanie, ze względu na dużą ostrożność jelca. Z tegoż powodu wyższość wykazują wszelkie metody odległościowe.

jaź.jpg

Nazwa polska: Jaź Nazwa lacińska: Leuciscus idus Rodzina ...

Nazwa polska: Jaź Nazwa lacińska: Leuciscus idus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wydłużone, nieco wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało o małej głowie z wąskim, nieznacznie skośnie ku górze skierowanym otworem gębowym. Male łuski koliste (cykloidalne), 56-61 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11[-12], odbytowa z 12-13 promieniami; dolna krawędź płetwy odbytowej wcięta lub prosta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 3.5-5.3. Ubarwienie: grzbiet zielono- lub czarnoszary, boki jaśniejsze, silnie srebrzycie lśniące, brzuch białawy. Tęczówka oka żółta. Płetwy grzbietowa i ogonowa szaroniebieskie, pozostałe czerwonawe. Długość: 30-40 cm (masa ciała do 1 kg), rzadziej 50 cm i 2 kg, wyjątkowo do 80-100 cm (do 8 kg). Występowanie: szeroko rozmieszczony w Europie od dorzecza Renu na północ od Alp aż po Ural oraz na Zakaukaziu. Środowisko: w większych rzekach (kraina brzany) i połączonych z nimi jeziorach, a także w wodach słonawych. Tryb życia: żyjące zwykle samotnie lub w niedużych stadkach jazie przebywają przeważnie, zwłaszcza pod wieczór, w warstwach przypowierzchniowych wody; kilkukrotnie w ciągu roku gromadzą się w olbrzymie ławice przy dnie rzek lub jezior - dzieje się tak w porze tarła, intensywnego żerowania lub zbierania się na zimowiska. Rozród: tarło w kwietniu i maju. Lepkie jaja (40000-115000 na samicę) przyklejają się do kamieni i roślin wodnych. Pokarm: skąposzczety, drobne skorupiaki mięczaki, larwy owadów i spadające na wodę owady. Gdzie łowimy: Środkowe biegi większych rzek, kanały i przepływowe jeziora. Wrażliwy na zanieczyszczenie wody, przebywa często przy ujściach czystych dopływów. Lubi także pobliże brzegu porośniętego drzewami i krzewami, z których raz po raz na powierzchnię opada jakiś kąsek. Trzyma się również okolic główek. Wiosną i jesienią woli głębie, latem wypływa w miejsca płytsze, o niezbyt prądzie szybkim. Kiedy łowimy: Żeruje cały rok, także spod lodu. Najlepsze wyniki osiąga się w maju, a potem w końcu sierpnia i we wrześniu, kiedy to bierze przez cały dzień. Latem tylko z rzadka ożywia się w południe; normalnie pozostają głównie ranki i wieczory. Na co łowimy: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, z tych drugich szczególnie groch. Żywe owady. Sztuczne muszki. Małe błystki obrotowe, w zimie — podlodowe. Jak łowimy: Przede wszystkim niezbędna jest ostrożność, począwszy od cichego zachowania na brzegu czy w łodzi, unikania ubioru kontrastującego z otoczeniem, po ciche zarzucanie wędki. Haczyk dobrze jest chować nawet w przynęcie, z której normalnie grot się wystawia. Wszelkie odmiany przepływanki, przystawka, sztuczna mucha sucha i mokra, na dotyk (głównie w czerwcu), spinningowanie. Pomarańczowa odmiana jazia, zwana złotą orfą, bywa hodowana dla ozdoby stawów parkowych.

iglicznia1.jpg

Nazwa polska: Iglicznia czarnomorska Nazwa lacińska: Syg ...

Nazwa polska: Iglicznia czarnomorska Nazwa lacińska: Sygnathus nigrolineatus Rodzina: igliczniowate Syngnathiformes Rysunek #1 Wygląd: bardzo długie, cienkie ciało pokryte cienkimi kostnymi płytkami skórnymi (7 rzędów na tułowiu, 4 na trzonie ogonowym), połączonych ze sobą w pierścienie (15-17 tułowiowych i 37-41 ogonowych). Krótki, rurkowaty pysk (mieszczący się 7, 8-10 razy w długości ciała), lekko bocznie spłaszczony; oczy małe (ich średnica jest 3,8 razy mniejsza od długości pyska). Płetwa grzbietowa wsparta na 29-39 promieniach (położona nad 7-9 pierścieniami tułowiowymi), płetwa ogonowa z 10, odbytowa z 3, a piersiowa z 12-13 promieniami. Brak płetw brzusznych. Linia boczna pełna. Ubarwienie: zielonkawo- lub czerwonawo-brązowe z jaśniejszymi przepaskami, strona brzuszna ciemna. Na płetwie grzbietowej brak plam. Długość: 15-18, maksymalnie 22 cm. Występowanie: Morza Czarne i Azowskie oraz ich zlewiska (dorzecza Dunaju, Dniestru, Dniepru, Donu); w Morzu Kaspijskim i jego dopływach (Ural, Wołga i Kura) żyje jej podgatunek S. n. caspius. W przybrzeżnych wodach europejskich można spotkać również inne gatunki igliczniowatych: iglicznię, i. krótkopyską, i. wielką i wężynkę . Środowisko: obficie zarośnięte wody przybrzeżne, laguny, ujścia i dolny bieg rzek. Tryb życia: osiadła ryba doskonale zamaskowana wśród roślinności. Rozród: tarło od maja do sierpnia. Samiec nosi duże jaja aż do wylęgu w torbie lęgowej, utworzonej na brzuchu z 2 fałdów skórnych. Pokarm: zooplankton, drobne skorupiaki i wyląg ryb.

gorbusz1.jpg

Nazwa polska: Gorbusza Nazwa lacińska: Oncorhynchus gorb ...

Nazwa polska: Gorbusza Nazwa lacińska: Oncorhynchus gorbuscha Rodzina: łososiowate Salmonidae Rysunek #1 Wyględ: krępe, u starszych osobników bardzo silnie wygrzbiecone ciało ze smukłym trzonem ogonowym. Bardzo mała płetwa tłuszczowa. Długa płetwa odbytowa z 3 twardymi i 10-16 miękkimi promieniami. Bardzo drobne łuski, 177-240 wzdłuż linii bocznej. Pierwszy tuk skrzelowy z 263 (zwykle 28) krótkimi wyrostkami filtracyjnymi. Ubarwienie: podczas pobytu w morzu grzbiet zielonkawy lub niebieskawy, boki srebrzyste, połyskujące czerwonawo. Samce w szacie godowej różowe z czarnymi plamami na grzbiecie i pletwie ogonowej. Dlugość: 40-50, maksymalnie 64 cm. Samce większe od samic. Występowanie: Morze Arktyczne oraz szczególnie licznie w północnej część Oceanu Spokojnego; wzdłuż wybrzeży Azji od ujścia Lent' po Koreę i pn. Japonię; u wybrzeży Ameryki Północnej od Colville do San Lorenzo w Kalifornii. Aklimatyzowana w Morzu Białym, w związku z czym dociera niekiedy do brzegów Norwegii, Islandii i Szkocji. Środowisko: przybrzeżne wody morskie. Tryb życia: anadromiczna ryba wędrowna, do momentu osiągnięcia dojrzałości płciowej w 2. roku życia przebywająca w morzu. Rozród: tarło w zależności od miejsca trwa od sierpnia do października, a wędrówka rozpoczyna się w lipcu. Samice w miejscu o szybkim prądzie wygrzebują ogonem w żwirowatym dnie płytkie zagłębienie, do którego składają ikrę. Po tarle gorbusze giną. Rozwój zarodkowy trwa 100-120 dni. Narybek spływa do morza, gdzie szybko rośnie. Pokarm: głównie ryby.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin