BarbusTicto.jpg

Opis


Brzanka odeska - Barbus „odessa” Historia pochodzenia brzanki odeskiej jest bardzo ciekawa, a jej pochodzenie jest do końca nieznane. Niektórzy twierdzą, że ten gatunek brzanki nie występuje w naturze. Na bazarze w Odessie około roku 1971 rozpowszechniono informacje o odkryciu nowego gatunku brzanki. Po czym ten gatunek został hodowany na dużą skalę ze względu na jej zwinność i łatwość hodowli. Ale jej prawdziwe korzenie pochodzenia nadal pozostają niewyjaśnione. Przypuszcza się, że powstała ona z przypadkowego lub celowego skrzyżowania dwóch różnych gatunków brzanki, gdyż w naturze występują podobne odmiany, na przykład: brzanka dwuplama, brzanka stoliczka, brzanka cejlońska , brzanka różowa. Jedni hodowcy uważają brzankę odeską za barwniejszą odmianę brzanki birmańskiej lub brzanki stoliczki, natomiast inni twierdzą, że jest krzyżówką gatunków.

Rodzina
Karpiowate.

Pochodzenie
Nieznane w naturze.

Długość
Około 6 centymetrów.

Odżywianie
Nie jest wybredną odmianą, zjada każdy pokarm.

Temperatura
Od 22 do 30 C, aczkolwiek najodpowiedniejsza jest temperatura ze środka tego zakresu.

Warunki hodowlane
Dla brzanki odeskiej nie są istotne parametry wody, najlepiej jednak się czuje w wodzie lekko miękkiej i o odczynie pH zbliżonym do obojętnego. Jak inne brzanki lubi strefy z roślinnością oraz z wolną przestrzenią do pływania. Jednakże jasne światło nie wpływa na jej zachowanie, ale przyciemnione akwarium uwydatnia kolorystykę samców.

Rozmnażanie
Nie ma reguły w mnożeniu się par, niektóre dokonują tego z łatwością, inne natomiast wcale. Jak inne odmiany tego gatunku brzanki odeskie rozrzucają ikrę i ją zjadają. W zależności od temperatury wody młode wykluwają się po około półtorej doby.