W

W 1960 roku słynny antropolog, dr Louis Leakey wysłał 26-letnią Jane Goodall do Tanzanii, by badała zwyczaje szympansów żyjących w warunkach naturalnych. Odkrycia Jane Goodall zmieniły nie tylko naszą wiedzę na temat zachowania tych małp, ale też wpłynęły na ludzkie zachowanie wobec nich.

Zobacz, jak dziesiątki milionów motyli z rodziny danaid niby złote chmury zapełniają niebo nad wyżynami meksykańskimi. Prześledź z uwagą, jak ptaki wędrowne kierują się według słońca, gwiazd i własnych instynktów. Rzuć okiem na pletwale błękitne żyjące w przepięknych lagunach Kalifornii.

"Skarb bogów" zabiera nas w podróż po tajemniczych zakątkach i oszałamiającej wysokości szczytach kanionu Zion. Wypełniające ekran fantastyczne obrazy czynią widza niemalże uczestnikiem odkrywczej podróży. Ukazują również piękno innych kanionów południowo-zachodniej części USA.

Ekipa Cousteau tym razem tropi wieloryby szare, które od 600 tysięcy lat przetrwały w niezmienionej formie

Ekipa Cousteau tym razem tropi wieloryby szare, które od 600 tysięcy lat przetrwały w niezmienionej formie.

Czy eksperymenty naukowe przeprowadzane w najlepszych laboratoriach świata pomogą wyprodukować lekarstwo na raka czy cukrzycę z jadów węży? W tym odcinku Nigel Marven doświadczy ekscytujących spotkań z niebezpiecznymi gatunkami zwierząt. Podąży śladami najbardziej jadowitych zwierząt na Ziemi. Przedstawi zwierzęta wytwarzające trucizny, takie jak węże, pająki, jaszczurki, ślimaki, żaby, ośmiornice, ryby czy skorpiony, i wyjaśni nam, co dzieje się z człowiekiem lub zwierzęciem, gdy do jego organizmu dostanie sie toksyna. Spotka się z ludźmi, którzy ryzykują życiem, aby zbierać zwierzęce jady. Nigel przekona się też, w jaki sposób nauka wykorzystuje śmiertelne trucizny do produkcji lekarstw ratujących życie.

Antarktyda jest siódmym kontynentem naszego globu. Mimo, że jej istnienia domyślali się już starożytni Grecy, została odkryta dopiero w połowie ubiegłego stulecia. Antarktyda pochodzi prawdopodobnie od greckiego słowa antarktikos.

W przeszłości na naszej planecie żyło przynajmniej 300 gatunków nosorożców. Dziś z powodu ograniczonej przestrzeni życiowej oraz kłusownictwa pozostało jedynie 5 gatunków tych zwierząt. W tym pełnym wrażeń odcinku Nigel Marven spotyka żyjące nosorożce (nosorożca białego, czarnego, indyjskiego, jawajskiego i jedyny owłosiony gatunek - nosorożca sumatrzańskiego), a za pomocą efektów specjalnych prezentuje również wymarłe gatunki nosorożców.

Zestawienie najlepszych samolotów świata. W programie zobaczymy, m.in. Antonowa 225, Airbusa A380 i myśliwiec Eurofighter Typhoon.

Ekipa filmowa podejmuje się rekonstrukcji faktów ze śledztwa, jakie toczyło się w okresie po II wojnie światowej. Celem słabo zbadanego dochodzenia było wytropienie oficera gestapo, który zamordował 50 lotników.

System polityczny był źródłem sukcesu Rzymian, ale został przez ten sukces obalony. Rywalizowano o zdobycze uzyskane w trakcie podbojów. W końcu mechanizmy rozwiązywania konfliktów zawiodły zupełnie, a władzę udawało się utrzymać jedynie z użyciem siły. To dlatego rankiem 9 sierpnia 48 roku p.n.e. dwie rzymskie armie stanęły naprzeciw siebie do bitwy na wąskiej równinie na północ od rzeki Enipeos w greckiej Tesalii. Bitwę stoczoną tego dnia nazwano bitwą pod Farsalos. Starcie to było kulminacją rozpadu republiki, który rozpoczął się mniej więcej sto lat wcześniej. Dwaj główni bohaterowie tych wydarzeń - Juliusz Cezar i Gnejusz Pompejusz, najwięksi wodzowie w historii Rzymu - doprowadzili do tego, że walka, która toczyła się w społeczeństwie od pokoleń, przeniosła się na pole bitwy. Nigdy dotąd w historii republiki tak wielu obywateli nie walczyło przeciw sobie. Dla historii Rzymu bitwa ta miała ogromne znaczenie.

W pierwszej połowie XIII wieku Czyngis-chan dał początek olbrzymiemu imperium mongolskiemu, które jego następcy poszerzyli i umocnili. Podboje mongolskie dokonywane na przepastnych terytoriach Azji Środkowej były doprawdy imponujące, lecz miały napotkać skuteczny opór na peryferiach wielkiego imperium. Wśród militarnych porażek Mongołów żadna nie dorównuje dramatyzmem tej, którą poniósł Kubilaj-chan, wnuk Czyngis-chana, dwukrotnie usiłując podbić Japonię. Po siedmiu latach od niepowodzenia pierwszej inwazji, w 1281 roku, wyruszyły dwie ogromne połączone armady, których celem był podbój Kraju Kwitnącej Wiśni. Powstrzymani od lądowania dzięki odwadze samurajów najeźdźcy padli ofiarą tajfunu o miażdżącej sile, który roztrzaskał ich flotę.

Europejscy monarchowie, widząc upadek Bastylii, obalenie francuskiego króla i ustanowienie władzy konstytucyjnej, powinni byli natychmiast zdecydować się na wojnę z rewolucjonistami, choćby po to, by zabezpieczyć się przed wybuchem podobnych rewolt w swoich krajach. Tak się jednak nie stało, przede wszystkim z powodu wydarzeń w innych częściach Europy, głównie na wschodzie. Fryderyk Wilhelm II, dumny ze zdobycia Holandii w roku 1787 i zadowolony z nabytków terytorialnych podczas pierwszego rozbioru Polski, liczył na dalsze zdobycze: Gdańsk i Toruń. Z kolei Austriacy i Rosjanie byli zajęci toczeniem wojen ze Szwecją i Turcją. Ponieważ wszystkie potęgi kontynentalnej Europy były zaangażowane przez dwa lata w intrygi i konflikty we wschodniej Europie, Francuzi mogli bez przeszkód, niemal niezauważenie, pielęgnować nowo narodzoną rewolucję.

Po zabójstwie Filipa Aleksander szybko zasiadł na tronie, usuwając tych, którzy byli dla niego zagrożeniem, na przykład Attalosa, a także zapewniając sobie lojalność tych, którzy go popierali, na przykład Parmeniona. Umocniwszy władzę w Macedonii, Aleksander podporządkował sobie zbuntowane plemiona z gór Ilirii i stłumił powstanie w Tebach, zrównawszy je z ziemią ku przestrodze innych greckich polis. Po swoim ojcu przejął tytuł hegemona (przywódcy) powstałego w roku 337 Związku Korynckiego. Pod koniec 335 roku rozpoczął przygotowania do najazdu na Persję. W 334 roku armia Aleksandra przeprawiła się przez Hellespont i starła z wojskami zachodnich satrapii perskich nad rzeką Granik.

W drugiej połowie lata roku 415 p.n.e. Ateny zaatakowały odległe Syrakuzy. Było to główne miasto greckie na bogatej, rolniczej Sycylii i jednocześnie silny sojusznik Sparty. Alkibiades, błyskotliwy, ale lekkomyślny ateński dowódca, zarzucał Syrakuzanom, że zaopatrują Spartan i ich sojuszników w żywność. Oprócz tego Sycylia jawiła mu się jako potencjalna baza wypadowa na tereny należące do Kartaginy. Zdobycie Syrakuz dałoby Ateńczykom kontrolę nad zachodnią częścią basenu Morza Śródziemnego. Mogli liczyć na wielkie łupy, którymi napełniliby ateński skarbiec. Nie zważając na fakt, że Syrakuzy znajdowały się w odległości ponad 900 kilometrów od Aten, miały duże rezerwy finansowe, dobrą jazdę i pokaźną flotę, Ateńczycy z zapałem przegłosowali rozpoczęcie kampanii.