KONOPIE SIEWNE.jpg

MADEBYME / ▓►FLORA ▀▀▀▀▀% e2��▀▀▀▀▀▀�%8 0▀▀ / Zioła / KONOPIE SIEWNE.jpg

Download: KONOPIE SIEWNE.jpg

Pobierz

88 KB

(444px x 796px)

KONOPIE SIEWNE
(Cannabis sativa L.)

Konopie siewne

Jednoroczna roślina dwupienna, o łodydze szorstkiej, wzniesionej, liściach dłoniasto-3-7-siecznych. Kwiaty pręcikowe, wytwarzające dużo pyłku, zebrane są w szczytowe wiechy, kwiaty żeńskie pojawiają się w kątach liści. Zapyla je wiatr. Owocem jest orzeszek szarozielony, błyszczący. Gatunek ten, pochodzący z Indii, uprawiany jest w ciepłych rejonach jako roślina włóknista, oleista, lecznicza i narkotyczna.
Największą zawartością substancji leczniczych i narkotyku, zwanego haszyszem, odznaczają się konopie indyjskie. Są one uprawiane na skalę przemysłową na Wschodzie, w Indiach i Meksyku. Haszysz jest oleożywicą o silnym zapachu, wydzielaną przez gruczołki znajdujące się na górnych liściach i kwiatostanach żeńskich. Haszysz zbiera się tuż przed kwitnieniem, potrząsając roślinami. Stuży on do produkcji leków uspokajających układ nerwowy i używanych do leczenia depresji nerwowej, nadmiernej nerwowości, przemęczenia, migreny, kaszlu astmatycznego i do miejscowego znieczulenia w praktyce dentystycznej. Jest to również silny środek odurzający. Żuty lub palony wywołuje stan narkotyczny, któremu towarzyszą halucynacje. Wierzchołki pędów, tj. ziele (Herba Cannabis), po ścięciu i ususzeniu mogą również służyć do produkcji leków. Pochodną haszyszu jest marihuana.
Wszystkie gatunki konopi mają w łodygach długie, mocne włókna, które od dawna służą do wyrobu lin, sznurków i grubych tkanin. Nasiona zawierają do 35% oleju schnącego.

Okres kwitnienia:

VI-VIII
Zbiór haszyszu:

VII
Zbiór ziela:

VIII-IX
Zbiór nasion:

IX-X

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

MADEBYME

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

lecz-085.jpg

Jest to bylina o pokroju rozpierzchłym, łodydze kanciast ...

Jest to bylina o pokroju rozpierzchłym, łodydze kanciastej, czerwonawej, pokrytej liśćmi naprzemianległymi, pierzastodzielnymi, pod spodem białawowełnistymi. W kątach liści w górnej części wiechowato rozgałęzionej łodygi pojawiają się koszyczki złożone z żółtych kwiatów. Owocem jest niełupka. Gatunek ten występuje powszechnie w całej strefie umiarkowanej jako chwast ogrodów i terenów zadarnionych oraz jako roślina ruderalna. Jest to jedna z najstarszych roślin leczniczych. W celach farmaceutycznych zbiera się kwitnące wierzchołki pędów (Herba Artemisiae vulgaris), które suszy się tak jak inne rośliny z rodzaju Artemrsia. Ziele zawiera olejek eteryczny, którego głównymi składnikami są cyneol i tujon, a także garbniki i gorycze. Podobnie jak inne gatunki tego samego rodzaju bylica pospolita jest używana jako lek gorzki, aromatyczny, przeciwskurczowy, pobudzający wydzielanie soku żołądkowego i poprawiający trawienie, ale jej działanie jest nieco słabsze od działania pozostałych bylic. Odwar sporządza się zalewając łyżeczkę do kawy ziela filiżanką wrzącej wody, pozostawia na 10 minut i pije 2-3 razy dziennie. Lecznictwo ludowe stosuje tę bylicę przeciw zaburzeniom nerwowym, bezsenności i chorobom kobiecym. Olejek otrzymany ze świeżych pędów działa zmiękczająco, dezynfekuje przewód pokarmowy i jest środkiem przeciwrobaczycowym. Trzeba jednak zachować pewną ostrożność zarówno przy ustalaniu dawek, jak i częstotliwości przyjmowania olejku ze względu na toksyczność zawartega w nim tujonu. Bylica pospolita służy jako roślina aromatyczna do przyprawiania mięsa wołowego i baraniego oraz drobiu. Okres kwitnienia: VII-IX Zbiór ziela: VII-IX

lecz-086.jpg

Jest to bylina o bulwiastym kłączu, z którego wyrastają ...

Jest to bylina o bulwiastym kłączu, z którego wyrastają liście długoogonkowe, strzałkowate, czasem z brunatnymi plamami. Spomiędzy liści wyrasta łodyga zakończona kolbą kwiatową osłoniętą pochwą. U podstawy kolby znajdują się kwiaty słupkowe, u góry - kwiaty pręcikowe. Kolba wydziela wstrętny zapach, który zwabia owady zapylające. Owocem jest czerwona jagoda. Cała roślina jest trująca, ale toksyna rozkłada się w wysokiej temperaturze. Obrazki występują w Europie Środkowej i Południowej w rozproszeniu w wilgotnych lasach i zaroślach dolin, od nizin po góry. Dawniej uważane były za roślinę magiczną i kultową. Mąkę z kłączy dodawano do mąki używanej do wypieku chleba. Zbiera się kłącza (Rhizoma Ari). Po wykopaniu myje się je dokładnie, okorowuje, przecina wzdłuż i suszy na siatkach lub nawleczone na nitkę. Kłącze zawiera trujący glikozyd - aroinę, saponinę, skrobię i szczawian wapnia, który mu nadaje smak silnie palący. Rzadko dziś używane, zalecane było często przez medycynę średniowieczną w postaci proszku (z dodatkiem tataraku, krwiściągu, cynamonu, bylicy piołunu, drewna jałowca i cukru), którego odrobinę na końcu noża zażywano przed posiłkami w celu leczenia zaburzeń żołądkowych. Okres kwitnienia: IV-V Zbiór kłączy: III

lecz-087.jpg

Jest to bylina niska, płożąca się, o liściach zimotrwały ...

Jest to bylina niska, płożąca się, o liściach zimotrwałych, ciemnozielonych, lśniących. Z rozgałęzionego klącza wyrastają pojedynczo liście i króciutkie łodyżki zakończone dzwonkowatym, brunatnopurpurowym kwiatem. Owocem jest torebka. Cała roślina pachnie kamforą. Kopytnik rośnie w lasach i zaroślach Europy. Należy do roślin leczniczych słynnych w antycznej Grecji, gdzie służył do leczenia chorób nerek i do aromatyzowania wina. W celach leczniczych zbiesr się kłącza (Rhizoma Asari), czasem z liśćmi. Należy to robić ręcznie i ostrożnie. W Polsce kopytnik jest pod częściową ochroną. Kłącza czyści się i suszy rozpostarte cienką warstwą w temperaturze nie przekraczającej 35°C. Zawierają one olejek eteryczny (z którego przez krystalizację można otrzymać azaron), skrobię, żywice i substancje bakteriobójcze. Ich smak jest gorzki. Działają wymiotnie, moczopędnie i przeczyszczająco. Są skutecznym środkiem przeciw chorobom nerek lub dróg moczowych i żółciowych, jak również przeciw stanom zapalnym dróg oddechowych. Lecznictwo ludowe używa kłączy jako środka odwykowego w leczeniu alkoholizmu (powoduje wymioty). Cała roślina jest trująca; w dużych dawkach powoduje przekrwienie narządów miednicy małej, co jest szczególnie niebezpieczne dla kobiet w ciąży. Okres kwitnienia: IV-V Zbiór kłączy: VIII-IX Zbiór kłączy z liśćmi: VIII

LIPA DROBNOLISTNA.jpg

LIPA DROBNOLISTNA (Tilia cordata) Duże drzewo o ko ...

LIPA DROBNOLISTNA (Tilia cordata) Duże drzewo o koronie kulistej, osiągające do 25 m wysokości. Sercowate liście mają blaszkę nieco asymetryczną, o brzegu piłkowanym, z wierzchu ciemnozieloną, od spodu sinawą, z pęczkami rudawych włosków w kątach nerwów. W kątach liści tworzą się wierzchołki, złożone z 3-15 kwiatów, osadzone na długiej szypułce i podparte dużą, skórzastą podsadką. Owocem jest kulisty orzeszek. Gatunek ten rośnie w Europie, Azji i Ameryce, pojedynczo w lasach liściastych lub na skraju borów. Jest częściej sadzony jako roślina ozdobna w alejach, parkach, w pobliżu kościołów, pomników i domostw. Zbiera się kwiaty (Flos Tiliae) podczas ustalonej, słonecznej pogody. Suszy się je w miejscu cienistym, przewiewnym. Powinny zachować barwę zielonożółtą. Mają przyjemny zapach i smak śluzowaty. Odwar z kwiatów jest najpewniejszym lekiem przeciw przeziębieniom, ponieważ działa napotnie. Jest również środkiem poprawiającym apetyt, uspokajającym i moczopędnym. Suche gałązki służą do produkcji węgla lipowego (Carbo Tiliae) używanego przeciw wzdęciom, nadkwaśności soku żołądkowego, chorobom wątroby i pęcherzyka żółciowego, a także w przypadku zatrucia. Lipa jest doskonałym gatunkiem miododajnym; jedno drzewo umożliwia wyprodukowanie 10 kg jasnego miodu. Drewno jest używane w stolarstwie i drzeworytnictwie, łyko - w ogrodnictwie. Lipa szerokolistna (T.platyphyllos) znajduje takie same zastosowania. Okres kwitnienia: VI-VII Zbiór kwiatów: VI-VII

JARZĄB POSPOLITY (JARZĘBINA).jpg

JARZĄB POSPOLITY (JARZĘBINA) (Sorbus aucuparia L.) ...

JARZĄB POSPOLITY (JARZĘBINA) (Sorbus aucuparia L.) Drzewo, czasem krzew o gałęziach najpierw omszonych, później nagich, brunatnych, liściach naprzemianległych, nieparzystopierzastych. Drobne, białe kwiaty są zebrane w szczytowy podbaldach. Owoc jest jabłkowaty, czerwony, mięsisty. Gatunek ten, europejski i azjatycki, spotyka się w widnych lasach, w zaroślach i na rumowiskach od nizin po góry. Owoce były niegdyś używane jako środek przeczyszczający oraz do produkcji octu i wódki. Owoce (Fructus Sorbi) zbiera się zupełnie dojrzałe, podczas słonecznej pogody. Suszy się je powoli w cieniu, a dosusza na słońcu lub lepiej w suszarni w temperaturze najwyżej 40°C. Mają smak cierpki. Zawierają dużo kwasów organicznych i garbników, a ponadto cukry, pektyny i bardzo dużo witaminy C. Są używane jako łagodny środek przeciwbiegunkowy, moczopędny i odżywczy. Sporządza się odwar z 15 g suchych owoców i 200 cm³ wody i pije po łyżce 3-4 razy dziennie. Owoce są głównym źródłem sorbitolu, produktu spożywczego ważnego dla chorych na cukrzycę. Sorbitol służy również do produkcji witaminy C na skalę przemysłową. Owoce odmian słodkich służą do robienia domowych kompotów, likierów i win aromatycznych. Nie należy spożywać zbyt wielu owoców na jeden posiłek. Okres kwitnienia: V-VI Zbiór owoców: X-XI

lecz-090.jpg

Jest to roślina roczna, jedno z czterech podstawowych zb ...

Jest to roślina roczna, jedno z czterech podstawowych zbóż. Korzeń jest wiązkowy, źdźbło kolankowate, zakończone wiechą kwiatów. Liście równowąskie, z pochwą obejmującą źdźbło, mają krótki języczek. Zwisające kłoski są chronione przez dwie plewy. Owocem jest ziarniak. Owies, pochodzący z Europy Wschodniej, jest uprawiany, z wyjątkiem rejonów tropikalnych, na całym świecie, zwłaszcza na północy i w wyższych położeniach. W celach leczniczych używa się głównie ziarniaków (Fructus Avenae), w znacznie mniejszym stopniu - słomy. Ziarno, otrzymane po omłóceniu dojrzałego i suchego owsa, jest odłuszczane na specjalnych maszynach, a następnie prasowane w celu uzyskania płatków. Płatki zawierają cenne białka, glikoniny, koropleks witamin B, kwas pantotenowy, karoteny, enzymy, skrobię i skiadniki mineralne, w tym znaczne ilości związków krzemu. Z płatków sporządza się pożywne zupy i kleiki, szczególnie zalecane rekonwalescentom powracającym do sił po ciężkich chorobach, operacjach lub ostrych biegunkach. Odwar z 2-3 łyżeczek do kawy płatków na filiżankę wody (pić 3 razy dziennie) pobudza apetyt i łagodzi ból gardła i klatki piersiowej. Działa on również wzmacniająco w przypadkach zmęczenia nerwowego, nerwowości i bezsenności. Osłabia czynność tarczycy i stosowany jest jako środek pomocniczy przy leczeniu cukrzycy, miażdżycy i nadciśnienia. Ze słomy owsianej przygotowuje się kąpiele uspokajające bóle gośćcowe, kulszowe i bóle związane z chorobami wątroby. Odwarem leczy się skutecznie egzemę, odmrożenia i grzybice. Okres kwitnienia: VII Zbiór ziarna: VIII-IX Zbiór słomy: VIII-IX

Jarzmianka większa.jpg

Jarzmianka większa Jest to bylina o czarnym, zdrewnia ...

Jarzmianka większa Jest to bylina o czarnym, zdrewniałym kłączu, łodydze wzniesionej, słabo rozgałęzionej, zakończonej baldaszkami złożonymi z białych kwiatów. Baldaszki te są otoczone zwartymi lancetowatymi pokrywkami. Liście różyczki są długoogonkowe, palczastodzielne i ząbkowane. Owocem jest podwójna rozłupnia pokryta pęcherzykowatymi łuskami. Gatunek ten występuje w Europie, gdzie znajduje się go miejscami w widnych lasach i zaroślach, w sąsiedztwie wód i na wilgotnych łąkach. Dla celów leczniczych zbiera się kłącza (Radix Astrantiae) lub ziele (Herbu Astrantiae). Kłącza czyści się dokładnie, usuwa części nadziemne oraz drobne korzonki i suszy w cieniu. W suszarni temperatura nie powinna przekroczyć 40°C. Pędy ścina się ręcznie w pełni kwitnienia, podczas ciepłej, słonecznej pogody. Suszy się je jak kłącza. Obie części rośliny mają przyjemny zapach. Zawierają głównie olejek eteryczny pobudzający wydzielanie soku żołądkowego (stomachicum) i wskutek tego zwiększający apetyt. Używa się ich w postaci odwaru lub proszku. Wchodzą również w skład mieszanek moczopędnych. Cała roślina jest słabo trująca. W medycynie weterynaryjnej używa się jarzmianki większej w celu zwiększenia apetytu u zwierząt. Okres kwitnienia: VI-VIII Zbiór kłączy: IX-X Zbiór ziela: VI-VII

lecz-084.jpg

Jest to bylina o zdrewniałym kłączu, łodygach wzniesiony ...

Jest to bylina o zdrewniałym kłączu, łodygach wzniesionych, pokrytych liśćmi równowąskimi, naprzemianległymi. Łodygi kończą się wiechą kulistych, żółtych koszyczków. Owocem jest niełupka bardzo rzadko dojrzewająca w warunkach środkowoeuropejskich. Gatunek ten obejmuje zasięgiem Europę Wschodnią, Syberię, Mongolię i Chiny oraz Amerykę Północną. Ma wiele form uprawianych ze względu na aromat. W starożytności był używany przeciw dżumie. W celach leczniczych zbiera się ziele (Herba Dracunculi), ścinając je ręcznie w dni słoneczne i ciepłe. Wiąże się pędy w pęczki i suszy szybko w miejscu cienistym, przewiewnym lub w suszarni w temperaturze do 35°C. Główną substancją czynną jest olejek eteryczny, zawierający estragol i felandren; ponadto w zielu znajdują się gorycze i garbniki. Pije się odwar lub spożywa sproszkowane ziele w celu pobudzenia apetytu i wydzielania soku żołądkowego oraz dla przyspieszenia procesów trawiennych. Estragon pobudza również przemianę materii, wzmacniając organizm. Olejek eteryczny otrzymany przez destylację ze świeżych roślin znajduje to samo zastosowanie. Zaleca się żuć świeże liście, aby zapobiec miażdżycy i chorobom naczyniowym; lecznicze wino estragonowe powoduje te same dodatnie skutki. Estragon jest ważnym surowcem w przemyśle konserwowym i perfumeryjnym oraz bardzo cenioną przyprawą aromatyczną. Okres kwitnienia: VII-IX Zbiór ziela: VII-VIII

lecz-082.jpg

Jest to krzew o miękkich gałązkach gęsto pokrytych liśćm ...

Jest to krzew o miękkich gałązkach gęsto pokrytych liśćmi pierzastymi z równowąskimi odcinkami. Na wierzchotku łodygi w kątach liści znajdują się koszyczki złożone z żółtych kwiatów. Owocem jest niełupka. W chłodniejszych rejonach rzadko widzi się roślinę kwitnącą i owocującą. Gatunek ten pochodzi z Azji, ale dzięki uprawie rozpowszechnił się w Europie i Ameryce. Cała roślina ma przyjemny zapach, co jest wykorzystywane do odświeżania powietrza w mieszkaniach i sprzyja wypędzaniu z nich moli. Zbiera się ziele (Herba Abrotani), ścinając ręcznie niezdrewniałe pędy podczas suchej pogody. Suszy się je rozpostarte na siatkach w cieniu, oddzielnie od innych roślin leczniczych. Po wysuszeniu ziele przechowuje się w szczelnym opakowaniu, w ciemności. Zawiera dużo olejku eterycznego, goryczy, garbników i alkaloidów. Lecznictwo ludowe używa go do leczenia zaburzeń w trawieniu, do pobudzania apetytu, przeciw wzdęciom, biegunkom i pasożytom jefitowym. Działa również moczopędnie i napotnie. Przygotowuje się odwar z dwóch łyżeczek ziela na filiżankę wody i pije 2-3 filiżanki dziennie. Odwar z ziela służy też do przygotowania kąpieli i okładów w przypadku odmrożeń i różnych ran. Bylica boże drzewko jest używana również w kuchni do przyprawiania mięs oraz do sporządzania likierów. Okres kwitnienia: VIII-IX Zbiór ziela: VII-VIII

KONICZYNA ŁĄKOWA.jpg

KONICZYNA ŁĄKOWA (Trifolium pratense L.) Bylina ...

KONICZYNA ŁĄKOWA (Trifolium pratense L.) Bylina o rozgałęzionym korzeniu, różyczce liści odziomkowych i łodygach podnoszących się, kanciastych. Liście naprzemianległe, są złożone z 3 listków, z których każdy ma na wierzchu charakterystyczną, białą plamę w kształcie strzałki. Łodyga kończy się główkowatym kwiatostanem złożonym z purpurowoczerwonych kwiatów. Owocem jest strąk o 1-2 nasionach. Koniczyna łąkowa rośnie w Europie i Afryce Północnej na łąkach i pastwiskach, zwłaszcza na glebie wapiennej. W celach leczniczych zbiera się kwiatostany główkowe (Flos Trifolii pratensis), ścinając je ręcznie na początku kwitnienia podczas słonecznej pogody. Kwiatostany rozpościera się cienką warstwą w miejscu cienistym i przewiewnym. W suszarni temperatura nie powinna przekroczyć 35°C. Kwiaty zawierają garbniki, glikozydy, kwasy organiczne i barwniki. Lecznictwo ludowe używa odwaru z koniczyny do leczenia nieżytu oskrzeli, kaszlu, chrypki i biegunki. Zalewa się wodą 6 łyżeczek do kawy kwiatów i ogrzewa przez 10 minut, następnie po przefiltrowaniu pije w ciągu dnia. Koniczyna wchodzi w skład mieszanek "piersiowych" i żołądkowych, poprawiając jednocześnie ich smak i zapach. Jest używana w postaci kąpieli i okładów przeciw chorobom skórnym. Koniczyna łąkowa jest ważną rośliną miododajną, ale pszczoły muszą być najpierw odpowiednio przygotowane, aby mogły zbierać nektar i zapylać kwiaty. Okres kwitnienia: VI-IX Zbiór kwiatów: VI-IX

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin