back.jpeg

Po ogromnym sukcesie debiutanckiego albumu "Happiness", muzycy Hurts mieli pełną świadomość tego, że druga płyta będzie ich "być albo nie być" w branży muzycznej. Nie brakowało przecież głosów, że Hurts to grupa jednego przeboju ("Wonderful Life"), a ich twórczość skierowana jest głównie do nastoletniej bądź "radiowej" publiczności. Poza tym: nie od dziś wiadomo, jak wielu wykonawców "wyłożyło się" na drugich płytach. Wszystko to sprawiło, że w obozie Hurts panowała pełna moblizacja podczas pracy nad "Exile", a w wywiadach poprzedzających premierę płyty muzycy zapowiadali, że będzie to zbiór "lepszych kompozycji, bogatszych aranżacji i bardziej szalonych pomysłów". Dodatkowo, nowa płyta miała traktować o tak mrocznych tematach jak śmierć i cierpienie.
I już pierwsze przesłuchanie "Exile" przekonuje, że Theo Hutchcraft i Adam Anderson nie zmarnowali czasu w studio nagraniowym. Jeśli "Happiness", pomimo kilku świetnych momentów, raziło młodzieńczą, romantyczną naiwnością, to "Exile" brzmi jak w pełni świadome dzieło dojrzałego, pewnego siebie zespołu. Oczywiście Hurts nie zrezygnowali z patentów, które przyniosły im sukces na pierwszej płycie i dlatego nie brak tu bardzo ładnych ballad ("Somebody To Die For", "The Crow", zaśpiewane z towarzyszeniem samego pianina "Guilt" czy epickie, wzbogacone o partię chóru "Help").
Jednak to, co róźni "Exile" od poprzedniczki, to przede wszystkim o wiele więcej nawiązań do gitarowego rocka a la Coldplay. I nie jest to zarzut, gdyż korzystając z inspiracji grupą Chrisa Martina Hurts stworzyli własną jakość. A takie numery jak "Miracle" (najbardziej rockowy numer w historii Hurts), czy wspomniane już "Heaven" i "The Crow" robią duże wrażenie i należą do najlepszych w dyskografii Hurts. Jest tu także o wiele więcej tanecznych numerów w stylu Pet Shop Boys ("Only You", "Heaven"), które bez problemu mogą zawojować parkiety klubów z ambitniejszą muzyką.
Nie brakuje na tej płycie i niespodzianek. Do takich na pewno można zaliczyć "The Road", który z powodzeniem mógłby wyjść spod ręki Trenta Reznora (tak, tak!), otwierający płytę utwor tytułowy budzący skojarzenia z "przybrudzonymi" dźwiękowo dokonaniami Depeche Mode z albumu "Sounds Of The Universe" czy też "Sandman", który ma w sobie dalekie echa...muzyki r'n'b!!
Najistotniejsze jednak jest to, że te wszystkie elementy są do siebie dopasowane w przemyślany sposób. Odnoszę wrażenie, że nie ma tu ani jednego przypadkowego dźwięku. Dzięki tej płycie "Hurts" mają szansę na zdobycie nowych rzesz fanów i zerwanie z opinią zespołu "z list przebojów" oraz wizerunkiem ładnych chłopców w drogich garniturach. Czego im życzę, bo na to zasługują jak mało kto.
Źródło: centramusic.pl

Track list:
01.Exile [04:17]
02.Miracle [03:45]
03.Sandman [03:55]
04.Blind [04:24]
05.Only You [04:29]
06.The Road [04:39]
07.Cupid [02:43]
08.Mercy [04:06]
09.The Crow [05:34]
10.Somebody To Die For [04:36]
11.The Rope [04:15]
12.Help [04:17]
13.Heaven [04:01]
14.Guilt [02:53]