Ludzie.jpg

Film_Polski_1111 / Polskie / 1960 / Dokument / LUDZIE W DRODZE 1960 / Ludzie.jpg

Download: Ludzie.jpg

Pobierz

45 KB

(615px x 467px)

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Film_Polski_1111

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Ludzie1.jpg

Ludzie w Drodze [1960].mp4

oglądaj online

Produkcja Rok produkcji: 1960 Reżyseria: Kazimie ...

Produkcja Rok produkcji: 1960 Reżyseria: Kazimierz Karabasz Scenariusz: Kazimierz Karabasz Liryczna dokumentalna ballada o cyrkowcach, studium barwnej codzienności wędrownych artystów. Film trwa zaledwie 10 minut, ale pomieścił w sobie kilkadziesiąt krótkich ujęć, z których każde pokazuje jakiś istotny szczegół, gest, sytuację, wyraz twarzy. Cierpliwie złowione obrazy opowiadają o życiu między występami. Film rozpoczynają wieczorne ujęcia demontażu namiotu cyrkowego. Dalej następuję niezapomniana, nastrojowa scena nocnej podróży. Raz po raz przydrożne światła wydobywają z mroku jakiś szczegół z wnętrza wozu: zawieszoną maskotkę, twarz karła, małpkę, rozrzucone na stole przedmioty. O świcie postój. Treser wychodzi nakarmić niedźwiedzie. Staje namiot cyrkowy. Rozpoczyna się zwyczajny dzień w obozie cyrkowców. Kamera Niedbalskiego łowi drobne zdarzenia, próby, ćwiczenia, ale i porządkowanie wozów, wywieszanie prania, czy małpkę zabawiającą się z psem. Dla Karabasza właśnie teraz zaczął się prawdziwy spektakl. Pojawiają się widzowie - zza płotów zerkają zaciekawione dziecięce twarze, a kamera skrzętnie zapisuje malujące się na nich emocje. I znów wieczór. Trwają ostatnie przygotowania. Artyści kończą charakteryzację. Od strony sceny dobiega głos konferansjera zapowiadającego występ państwowego cyrku "Miś". Pierwsze oklaski. Gdzieś poza kadrem rozpoczyna się widowisko... Aby nie peszyć cyrkowców pracą głośnej kamery filmowcy łowili ujęcia z pewnego oddalenia, obiektywami o długich ogniskowych. Kazimierz Karabasz wspominał w "Odczytać czas": "Nauczyliśmy się wówczas tego, co dotychczas było dla nas postulatem ważnym, ale dość abstrakcyjnym: dyskrecji pracy ekipy. Zaczęliśmy także rozumieć, jak ważną jest ta niby oczywista sprawa: cierpliwość podczas obserwowania ludzkich zachowań."