Schönrade - Tuczno, pałac 1900 rok 41.jpg

Kreis Friedeberg

Tuczno (Schönrade)

Tuczno (niem. Schönrade) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie strzelecko-drezdeneckim, w gminie Strzelce Krajeńskie.

W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie gorzowskim.

Neoklasycystyczny pałac zlokalizowany jest w centralnej części wsi. Północną część założenia pałacowego zajmuje park o charakterze krajobrazowym z pałacem i oficyna po stronie południowej. Zespół pałacowo-parkowy jest wygrodzony historycznym murem ceglanym. Od południa pałac sąsiaduje z folwarkiem, zabudowanym na planie obszernego czworoboku. Historycznie w obrębie założenia znajdował się, nie zachowany do dnia dzisiejszego, kościół z cmentarzem. Pierwotny dojazd do pałacu prowadził od zachodu, obecnie jest już zatarty. Aktualnie używane drogi dojazdowe na teren zespołu prowadzą od północy - przez polanę parkową i od południa - przez podwórze gospodarcze. Pałac wzniesiono w latach 1897-1899 jako rezydencję ówczesnego właściciela majątku - Maxa von Wedemayera. Fakt ten potwierdzają daty budowy wraz z inicjałami właściciela, umieszczone nad portalem w portyku pałacu. W rękach rodu von Wedemayer majątek w Tucznie pozostawał do czasu II wojny światowej. Ostatni właściciel Franz Just von Wedemayer został zastrzelony przez żołnierzy radzieckich. W 1945 roku pałac wraz z folwarkiem znacjonalizowano. W pałacu mieściły się biura PGR, mieszkania oraz pomieszczenia domu kultury. Następnie, podczas administrowania pałacu przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa był on dzierżawiony. Aktualnie pałac z oficyną i parkiem są własnością prywatną. Budynek pałacu zbudowano z cegły ceramicznej. Pod całością budynku znajdują się piwnice ze stropami ceramicznymi typu Kleina. Dwukondygnacyjna bryła jest wieloczłonowa, złożona z prostokątnego korpusu ze skrzydłami bocznymi. Całość budowli nakrywa wysoki dach mansardowy z lukarnami. W obrysie pałac ma kształt litery "L". Elewacja frontowa - północna korpusu jest siedmioosiowa z ryzalitem środkowym zwieńczonym trójkątnym tympanonem, w centrum którego umieszczony jest herb rodowy z bogato opracowanym kartuszem. Ozdobne wejście główne do budynku umieszczone jest w osi ryzalitu elewacji frontowej, bezpośrednio z tarasu. Nad nim znajduje się balkon wsparty na ozdobnych konsolkach. Elewacja tylna korpusu i skrzydła zachodniego jest ośmioosiowa. Elewacja boczna - południowo-zachodnia korpusu jest trzyosiowa, z parterowym, kolumnowym portykiem i tarasem. Umieszczony w portyku portal zwieńczony jest dekoracyjnym kartuszem, w którym widnieje inskrypcja z Pisma Świętego. Elewacje cechują się bogatą kompozycją, z rytmicznie rozmieszczonymi lizenami, wyznaczającymi podziały osiowe. Pierwotne dwutraktowe rozplanowanie korpusu pałacu, zostało częściowo przekształcone poprzez wtórne podziały i wydzielenie dodatkowych pomieszczeń biurowych. W pomieszczeniach reprezentacyjnych, w tym w sali balowej, zachował się historyczny wystrój w postaci ozdobnych boazerii płycinowych i sztukaterii. Po częściowym pożarze pałacu w latach 60. XX wieku przeprowadzono remont generalny. W latach 80. XX wieku odremontowano elewacje i pomieszczenia pałacowe, w tym salę balową. Po kolejnym pożarze na początku lat 90. XX wieku wymieniono część konstrukcji dachu i pokrycie oraz wykonano remont wnętrza pałacu.

Liczba mieszkańców:

1933 r. - 387
1939 r. - 385
2003 r. - 710