Ogardy - Pałac8.jpg

Pałac zlokalizowany jest w północno-wschodniej części miejscowości, w sąsiedztwie założenia folwarcznego z wcześniejszym chronologicznie parterowym dworem właścicieli majątku. Pałac połączony jest w sensie kompozycyjnym po stronie południowo-wschodniej z założeniem parku krajobrazowego. Obiekt znajduje się po północnej stronie brukowanej drogi wiejskiej, prowadzącej do Ogardzkiego Młyna. Przed elewacją frontową pałacu usytuowany jest szpaler lip, od strony elewacji tylnej znajduje się obszerny taras założony na skarpie zabezpieczonej masywnym murem oporowym. Obecnie budynek wykorzystywany jest na cele mieszkaniowe i stanowi własność komunalną. Ogardy to miejscowość o genezie średniowiecznej, o której najstarsza wzmianka pochodzi z księgi ziemskiej margrabiego Ludwika z 1337 roku. Była to wieś rycerska, a następnie w okresie nowożytnym - szlachecka. Właścicielami tutejszych działów ziemskich byli przedstawiciele takich rodzin jak von Bornstedt, von Billerbeck czy von Papstein. W 1798 roku tutejsze dobra ziemskie znalazły się w posiadaniu szambelana dworu i prałata Sigismunda Friedricha hrabiego von Blankensee. Z jego inicjatywy wybudowano parterowy budynek dworu, znajdujący się po wschodniej stronie dziedzińca folwarcznego oraz kamienno-ceglane zabudowania gospodarcze. Rodzina von Blankensee władała tutejszym majątkiem ziemskim do 1907 roku. Budynek pałacu wzniesiony został po 1870 roku według projektu nierozpoznanego architekta z inicjatywy właścicielki majątku Marie von Blankensee-Firks. Budowli nadano cechy stylistyczne eklektyzmu z przewagą elementów klasycystycznych. W latach 1885-1905 majątek należał do hrabiny Aleksandry von Blankensee-Pückler, z domu baronowej Firks zu Ohlau. W 1907 roku majątek znalazł się w posiadaniu banku ziemskiego, być może w wyniku bankructwa. Od 1908 roku właścicielem był radca Kretzschmer, a od 1910 roku jego żona Marta Kretzschmer z domu Schopenthau. W 1929 roku wzmiankowany jest ich syn Karl Kretzschmer. Majątek ziemski wraz z pałacem, parkiem krajobrazowym oraz założeniem folwarcznym znajdował się w posiadaniu tej rodziny do początku 1945 roku. Po II wojnie światowej majątek ziemski został znacjonalizowany. W pałacu urządzono mieszkania dla pracowników miejscowego PGR, natomiast na parterze budynku wydzielono pomieszczenia na bibliotekę, stołówkę, przedszkole oraz świetlicę. Okresowo, mieszkali tutaj przesiedleńcy, pracownicy sezonowi, a po 1947 roku rodziny łemkowskie, przesiedlone na Ziemie Zachodnie w ramach akcji "Wisła". Budynek aktualnie znajduje się w posiadaniu Gminy Strzelce Kraj. i zarządzany jest przez Zakład Komunalny w Strzelcach Kraj. Pałac założony jest na planie wydłużonego prostokąta założonego na osi wschód-zachód z pseudoryzalitami w osiach elewacji podłużnych. Jest to budynek murowany z cegły ceramicznej na zaprawie wapiennej, o tynkowanych elewacjach. Budynek jest częściowo podpiwniczony, dwukondygnacyjny z poddaszem, nakryty dachem czteropołaciowym o niewielkim spadku, kryty blachą. Elewacje podłużne zostały zakomponowane jako trzynastoosiowe, z pseudoryzalitami mieszczącymi reprezentacyjne wejścia, natomiast elewacje boczne jako dwu i trzyosiowe. Elewacje opięte są w narożnikach budynku oraz w narożnikach ryzalitów kompozytowymi pilastrami w porządku kolosalnym, dźwigającymi belkowanie. Poziomymi elementami artykulacji jest gzyms cokołowy, podokienny oraz w górnej partii pseudobelkowanie z prostokątnymi płycinami o motywie kwiatowym i gzymsem koronującym z kroksztynami. Pseudoryzalit w elewacji frontowej - południowej zwieńczony jest herbem von Blankensee. Z kolei pseudoryzalit w elewacji tylnej - północnej zwieńczony został trójkątnym naczółkiem zwieńczonym akroterionem, w polu którego umieszczona jest dekoracja roślinna oraz herb rodowy von Blankensee. Pierwotnie elewacje pałacu zdobione były bonio-waniem, zamknięte balustradą tralkową i zwieńczone w narożnikach akroterionami. Pierwotny układ wnętrz budynku został niemal kompletnie zniekształcony w wyniku powojennych przebudów i modernizacji. Dostęp do wnętrza pałacu znajduje się w ryzalitach elewacji frontowej i tylnej oraz w elewacjach bocznych. Stropy w pomieszczeniu piwnicznym są oryginalne, ceramiczne, kolebkowe. Stropy nad pomieszczeniami w obrębie parteru i piętra zostały wymienione na żelbetowe. Stolarka okienna i drzwiowa jest w całości wtórna. Stolarka okienna jest drewniana, skrzynkowa, sześciopolowa, dzielona ślemieniem ze szczeblinami w dolnych skrzydłach. Drzwi nie nawiązują do historycznego charakteru budynku. Więźba dachowa pałacu jest oryginalna, drewniana, w typie krokwiowo-jętkowym z obustronną podporą stolcową. W pomieszczeniach pałacu z oryginalnego wystroju i wyposażenia zachowała się jedynie trzybiegowa klatka schodowa z balustradą oraz fragmentem boazerii. W budynku zachowane zostały również fragmentarycznie podłogi deskowe oraz parkiet dębowy. W latach 60. i 70. XX wieku przeprowadzono z inicjatywy miejscowego Przedsiębiorstwa Gospodarki Rolnej remont generalny w zakresie wymiany połaci dachowych, stropów oraz stolarki okiennej i drzwiowej. Zarazem z elewacji usunięto detale architektoniczne, w szczególności attykę oraz otynkowano budynek bez powtórzenia boni. W latach 80. XX wieku wprowadzono instalacje centralnego ogrzewania. W latach 90. XX wieku wymieniono pokrycie dachowe.