Świat się śmieje (1934) reż.Grigorij Aleksandrow.avi

zuzelia111 / @rosyjskie i radzieckie / Świat się śmieje (1934) reż.Grigorij Aleksandrow.avi

Download: Świat się śmieje (1934) reż.Grigorij Aleksandrow.avi

Pobierz plik

699,83 MB

Czas trwania: 86 min

czas trwania: 1 godz. 36 min.
gatunek: Komedia, Musical
premiera: 9 grudnia 1934 (świat) (więcej...)
produkcja: ZSRR
reżyseria: Grigorij Aleksandrow
scenariusz: Nikolay Erdman, Vladimir Mass

Kostek Potiechin, pastuch znad Morza Czarnego, kocha muzykę i często przygrywa swojej trzodzie na fujarce. Talent chłopaka wzbudza zainteresowanie młodego profesora wiolinistyki. Pod jego kierunkiem Kostek uczy się grać na skrzypcach, robiąc szybkie postępy. Pewnego dnia Elena, ekscentryczna panna z dobrego domu, bierze omyłkowo Kostka za słynnego dyrygenta Leopolda Fraschiniego. Nie dziwią jej nawet rubaszne maniery pastucha, gdyż uznaje je za przejaw oryginalności artysty. Elena zaprasza Kostka na przyjęcie do swojej luksusowej nadmorskiej willi. Z winy Potiechina przyjęcie kończy się wielką klapą. Kilka miesięcy później Kostek wyrusza do Moskwy.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

zuzelia111

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Stalker (1979) reż. Andriej Tarkowski.avi

Olśniewająca plastycznie, prowokująca intelektualnie i w ...

Olśniewająca plastycznie, prowokująca intelektualnie i wyjątkowo zdyscyplinowana w sposobie opowiadania kolejna filmowa przypowieść Andrieja Tarkowskiego. Tym razem zarys fabuły wziął twórca „Andrieja Rublowa” z jednego z najlepszych utworów autorstwa klasyków rodzimej fantastyki literackiej Andrieja i Borysa Strugackich – „Piknik na skraju drogi”. Była to opowieść o zagadkowej wizycie na Ziemi – a raczej jej skutkach – przybyszy z odległego zakątka Kosmosu. U Tarkowskiego przewodnik czyli Stalker (Aleksandr Kajdanowski) prowadzi Pisarza (Anatolij Sołonicyn) i Profesora (Nikołaj Grińko) przez apokaliptyczny krajobraz obszaru zwanego Strefą do zagadkowej Komnaty, gdzie można ponoć spełnić najbardziej skryte ludzkie marzenia. „Ludziom nie zostało już nic. Po co niszczyć wiarę?”. To zdanie padające z ekranu jest trafnym podsumowaniem filmu. Jak słusznie zauważył francuski krytyk Michel Ciment: „Tarkowski mówi nam o swoim kraju i swojej epoce”. Ale „Stalker” to przecież nie tylko aluzyjna krytyka totalitarnego systemu i symboliczny obraz duchowych spustoszeń, jakie się dzięki niemu dokonały. Tarkowski po raz kolejny usiłował uchwycić na ekranie to, co się z reguły filmowcom wymyka. Obecność tajemniczej boskiej siły. Tym filmem dołączył jeszcze raz do nielicznego grona tych ludzi kina – jak jego mistrzowie Robert Bresson i Ingmar Bergman – którym taki więcej niż zuchwały zamiar się powiódł.