Dzień Wisły (1980) Tadeusz Kijański.rmvb

13 września 1944. W strefie przyfrontowych dzielnic Warszawy, na prawym brzegu Wisły młodzi, kilkunastoletni chłopcy zamierzają przeprawić się na drugą stronę rzeki. Chcą pomóc walczącym w Warszawie powstańcom. W przepełnionym, drewnianym domu przebywają ludzie odcięci od własnych mieszkań. Tadeusz - młody poeta z amputowanymi nogami zagląda wieczorem do swoich wierszy. Do jego pokoju wchodzi matka, zatroskana nieobecnością młodszego syna, Witka, a w chwilę później młoda kobieta, Katarzyna. Deklarują chęć pomocy, co go wyraźnie irytuje. Późną nocą z konspiracyjnej zbiórki wraca Witek. Na rzeczowe pytania brata, zainteresowanego jego późnymi powrotami, odpowiada wymijająco. Również propozycja pomocy Witka, wywołuje gwałtowny sprzeciw Tadeusza. Nazajutrz, jak co dzień zza Wisły dochodzą głuche odgłosy nie milknących detonacji. Mieszkańcy domu krzątają się po podwórzu. W rozmowie o bestialskich egzekucjach, bierze udział Florian - porucznik Armii Ludowej a także Samuel Blum, pianista światowej sławy. Załamany własną bezsilnością, Tadeusz, który na lewym brzegu pozostawił ojca oraz przyjaciół, wszczyna z ojcem Katarzyny, profesorem, rozmowę o sensie egzystencji i sensie twórczości poetyckiej w sytuacji totalnej klęski narodu. Na podwórzu pojawiają się coraz to nowi ludzie. Zajeżdża furmanka z rzeczami osobistymi ofiar egzekucji. Ubrania zostają rozdzielone między żywych. Otrzymane buty Tadeusz przekazuje Katarzynie. Kolejnymi gośćmi są polscy żołnierze przybyli z armią radziecką. Matka Tadeusza częstuje ich jabłkami. Polski oficer przedstawia porucznikowi Florianowi oraz Blumowi - manifest PKWN. Toczą dialog o dniu dzisiejszym i przyszłości kraju. W domu pojawia się też Kazimierz - major AK.