FC Barcelona

FC BARCELONA

Futbol Club Barcelona [Barça (IPA: baɾsa)] – hiszpański wielosekcyjny klub sportowy, istniejący od chwili założenia drużyny piłkarskiej. Założony w 1899 przez grupę Szwajcarów, Anglików i Hiszpanów, z czasem stał się katalońską instytucją o dużym znaczeniu społecznym. Jego dewiza to Més que un club (pl. Więcej niż klub).

Drużyna należy do najbardziej utytułowanych zespołów świata w tej dyscyplinie - ma na koncie dziewiętnaście mistrzostw Hiszpanii, dwadzieścia pięć Pucharów Króla Hiszpanii, siedem Superpucharów Hiszpanii, trzy Puchary Europy, cztery Puchary Zdobywców Pucharów, trzy Puchary UEFA, trzy Superpuchary Europy i wiele innych trofeów.

Klub posiada 162 979 socios - członków klubu i miliony culés na całym świecie, z których część zrzeszona jest w penyach, czyli oficjalnych fanklubach, których jest 1054. Posiada również rozbudowaną infrastrukturę - stadiony Camp Nou, Mini Estadi, miasteczko sportowe Ciutat Esportiva Joan Gamper, szkółkę La Masía i halę Palau Blaugrana, w której rozgrywają swoje mecze zawodnicy innych sekcji.

Poza sekcją piłkarską do FC Barcelona należą jeszcze: Winterthur FCB, Barcelona-Cifec i FC Barcelona Sorli Discau. Klub posiada także rezerwową i młodzieżową drużynę piłki nożnej (FC Barcelona B), a także profesjonalne zespoły futsalu (FC Barcelona Senseit), koszykówki kobiet (UB-Barça), rugby (FC Barcelona Rugby), piłki nożnej kobiet oraz liczne sekcje amatorskie.

Historia

1899

29 listopada 1899 pasjonujący się futbolem 22-letni Szwajcar Hans Gamper wraz z grupą przyjaciół zebranych w sali gimnastycznej Gimnasio Solé, przy barcelońskiej ulicy La Rambla utworzył Foot-Ball Club Barcelona. Angielskie pochodzenie nazwy nie jest zbiegiem okoliczności, ponieważ pierwszy prezes klubu, Walter Wild i jego koledzy John Parsons i Wiliam Parsons pochodzili z Wielkiej Brytanii.
Akt założycielski podpisali: Walter Wild, Lluís d'Ossó, Bartomeu Terradas, Joan Gamper, Otto Kunzle, Otto Maier, Enric Ducal, Pedro Cabot, Carlos Pujol, Jose Llobet, John Parsons i William Parsons.

Pierwszym prezesem klubu został Walter Wild, skarbnikiem mianowano Bartomeu'a Terradasa, a Lluísowi d'Ossó powierzono funkcję sekretarza. Wybrano też bordowo-granatowe barwy, a klubowym symbolem uczyniono miejski herb oraz ustalono składkę członkowską na utrzymanie klubu, która wynosiła dwie pesety.

5 grudnia do zarządu klubu dołączyli: Elies Juncosa, Antonio López, Arthur Witty, Juan de Urruela, Lomba i Shilling. Tydzień później wybrano wiceprezesa, którym został John Parsons, a do drużyny dołączył William Parsons, którego mianowano drugim kapitanem zespołu.

1899-1912

Dziesięć dni po założeniu klubu, 8 grudnia 1899 o godzinie piętnastej, na pierwszym boisku FC Barcelona, Velodromo de la Bonanova, rozegrano pierwszy, historyczny mecz, a rywalem byli Anglicy, którzy wygrali to spotkanie 1:0; bramka padła w pierwszej połowie spotkania. Ciekawostką jest to, iż grano w dziesięcioosobowych składach. Następnego dnia w istniejącym do dziś katalońskim dzienniku "La Vanguardia" napisano obszerną informację o tym meczu.

Swoje pierwsze zwycięstwo w historii drużyna odniosła 25 grudnia, wygrywając 3:1 w towarzyskim meczu z lokalnym zespołem Catala FC. Kilka miesięcy później zdecydowano, iż drużyna zasługuje na własne boisko, którego nie będzie musiała dzielić z inną drużyną. Zarząd wydzierżawił obiekt w pobliżu hotelu Casanovas[26].

Pierwsze derby Katalonii rozegrano 23 grudnia 1900, przeciwko studenckiej drużynie Sociedad Española de Futbol. W składzie FC Barcelona nie było obcokrajowców, a spotkanie zakończyło się bezbramkowym remisem.

W 1901 drużyna brała udział w turnieju o puchar ufundowany przez Alfonso Macaya. Zajęła w nim drugie miejsce, jednak już w następnej edycji zatriumfowała, strzelając we wszystkich ośmiu meczach sześćdziesiąt bramek, tracąc przy tym dwie[27].

13 maja 1902, Barça rozegrała swój pierwszy mecz poza Katalonią, a rywalem był nowo powstały Madrid FC (obecnie znany jako Real Madryt), który przegrał z Blaugraną 1:3[28]. Było to spotkanie półfinałowe o Puchar Króla, które to rozgrywki zainicjował Alfons XIII. W finale katalońska drużyna przegrała z Vizcayą 1:2[29].

Dwa lata później, 1 maja 1904, drużyna po raz pierwszy wyjechała z kraju, do Francji, gdzie w Tuluzie na obiekcie Stade Olympique pokonała miejscowy zespół Stade O.E.T. 3:2[30].

W 1905, FC Barcelona triumfował w Pucharze Katalonii, wygrywając w jego finale z Espanyolem 3:2[31]. Jednak wygrana ta nie uchroniła klubu przed kryzysem - malała liczba socios, w rezultacie w 1908 pozostało ich tylko 38[32]. Wszystko wskazywało na to, że klub się rozpadnie. W tej sytuacji, Joan Gamper zrezygnował z funkcji kapitana drużyny, kończąc sportową karierę i wszedł w skład zarządu jako prezes, który panował przez pięć kadencji. Efekty jego pracy były widoczne już w następnym roku, kiedy to drużyna przeniosła się na wykupiony na własność klubową Stadion de la calle Industria, gdzie od 14 marca 1909 zaczęto rozgrywać mecze.

W sezonie 1909/1910 FC Barcelona wywalczył mistrzostwo Katalonii oraz Puchar Hiszpanii, gdzie w finale drużyna wygrała 3:2 z Españolem Madrid. To spowodowało, że do klubu sami zaczęli zgłaszać się kandydaci na socios i już w następnym sezonie (1910/1911) ich liczba wzrosła do 367. Zespół ponownie był triumfatorem Katalonii oraz zdobył Puchar Pirenejów. W sezonie 1911/1912 przeciwko zarządowi klubowemu zbuntowali się piłkarze, domagając się zapłaty za ich grę dla klubu.

W tym okresie w klubie grał jedyny jak dotąd Polak, W. Rozitsky.

1912-1930
Figura woskowa Joana Gampera w muzeum klubowym.

14 sierpnia 1912 w klubie pojawił się Paulino Alcántara. W chwili przyjścia do klubu miał niewiele ponad 15 lat. Zadebiutował w wygranym 8:2 spotkaniu w Sabadell z miejscową drużyną CE Sabadell FC[35]. W pierwszym oficjalnym meczu strzelił hat-tricka, a jego drużyna pokonała 9:0 Català SC w rozgrywkach o Puchar Katalonii. Jest do dziś niepokonanym rekordzistą w ilości zdobytych bramek dla klubu (357 goli w 357 meczach)[36].

Rok później klub zdobył trzeci w historii Puchar Hiszpanii, pokonując w finale Real Sociedad San Sebastian 3:2[37], a w następnym roku doznał trzech porażek w meczach z angielską drużyną, Notts County (0:2, 0:4, 3:10)[38].

W 1916 Real Madryt po raz pierwszy rozegrał mecz w Katalonii, który przegrał 0:3. Zawodnikiem drużyny ze stolicy Hiszpanii był Santiago Bernabéu[39].

17 lipca 1917, gdy pierwszym oficjalnym trenerem piłkarzy został Jack Greenwell, FC Barcelona wygrał z CE Europa 3:1.

W 1922 uzyskano nowy stadion, który nosił nazwę Camp de Les Corts, jednak zespół nie miał możliwości rozgrywania meczów ze względu na nawierzchnię boiska, które początkowo nie było porośnięta trawą. Wybudowanie stadionu uczczono rozegraniem meczu ze szkockim klubem St. Mirren, który drużyna Barcelony uwieńczyła sukcesem 2:1. W tym samym roku klub zdobył kolejny Puchar Hiszpanii, pokonując w jego finale Unión de Irun 5:1 (gole Torralby, Samitiera, Gracii, Alcántary . W 25-lecie istnienia klub liczył już 12 207 członków.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder