Skip beat

Kyouko Mogami to przeciętna japońska dziewczyna, która za ukochanym poszłaby na kraniec świata. No, może nie aż tak daleko: z Kioto do Tokio. Nie patrząc na konsekwencje, zrezygnowała ze szkoły i własnych marzeń i pojechała do stolicy, aby wspierać robiącego muzyczną karierę Shou, w którym była zakochana już od dziecka. Jak się jednak okazało, Shou nie należał do osób, które doceniają starania innych. Któregoś dnia Kyouko podsłuchała rozmowę chłopaka i dowiedziała się, że wziął on ją ze sobą do Tokio tylko dlatego, że tak mu było wygodniej – ktoś musiał się nim opiekować. Do naszej bohaterki dotarło w końcu, że Shou jest samolubnym egocentrykiem, przez myśl przemknęły jej lata poświęceń i wyrzeczeń. Śmiejąc się szatańsko, wśród szalejących po komnacie własnych wewnętrznych demonów, krępowanych dotąd przez niewinność, naiwność i dobre serce, poprzysięgła zemstę. Plan przedstawiał się nadzwyczaj prosto: jako że Shou Fuwa jest popularnym piosenkarzem, żeby coś mu zrobić, trzeba dostać się do show­‑biznesu. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Dla Kyouko jednak nie ma teraz rzeczy niemożliwych. W nowej fryzurze i ubraniu dziewczyna udaje się do agencji L.M.E., firmy konkurencyjnej wobec tej, która zatrudnia Shou. Używając swego uroku osobistego i umiejętności perswazji, przekonuje przypadkowo spotkanego w agencji menedżera sekcji wyszukiwania talentów, pana Sawarę, by pomimo braku adekwatnych zainteresowań i teoretycznego braku talentu dopuścił ją do castingu. Pomimo zapierającej dech w piersiach prezentacji, casting kończy się porażką – okazuje się bowiem, że Kyouko brakuje (z winy Shou) ważnej cechy, niezbędnej do zostania gwiazdą: miłości, pragnienia jej dawania i otrzymywania jej od fanów. Dyrektor L.M.E, Lory Takarada, dostrzega jednak w dziewczynie potencjał i postanawia zaradzić problemowi – stwarza sekcję „Love Me!”. Przynależność do niej jest pod wieloma względami torturą: trzeba nosić uniform w koszmarnie różowym, odblaskowym kolorze i pomagać wszystkim, którzy tego potrzebują, czegokolwiek zadanie by nie dotyczyło – ma to teoretycznie umożliwić odzyskanie zagubionych ludzkich uczuć. Po jakimś czasie do Kyouko dołącza chłodna i opryskliwa Kanae Kotonami, nazywana przez naszą bohaterkę „Mouko­‑san”, jako że ciągle powtarza „mou” (co można na polski przełożyć mniej więcej jako „raaaany”), i od tej chwili obie kroczą powoli wyboistą ścieżką ku karierze aktorskiej (okazało się bowiem, że Kyouko przejawia całkiem spory talent w tym kierunku). Przeszkód będzie wiele: rozpieszczone młode gwiazdki, którymi trzeba się będzie opiekować, podstępne konkurentki, których główną kartą przetargową są pieniądze tatusia, a nade wszystko niezwykle zdolny i wymagający Ren Tsuruga, dla którego motywacja naszej bohaterki (zemsta, zemsta i jeszcze raz zemsta!) jest obrazą dla tak szacownego zawodu, jakim jest aktorstwo. Kyouko nie jest jednak osobą, która poddaje się bez walki, tym bardziej, że nieustannie pomagają jej pławiące się w ogniu nienawiści niebezpieczne wewnętrzne demony.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder