Sanitariuszka Rena (2004).avi

the.ville / Filmy dokumentalne / Polska / Biografie / Sanitariuszka Rena (2004).avi

Download: Sanitariuszka Rena (2004).avi

Pobierz plik

174,16 MB

Czas trwania: 22 min 44 s

Film dokumentalny o Irenie Kowalskiej-Błasińskiej, żonie kawalerzysty, pułkownika 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich, która w czasie Powstania Warszawskiego pełniła funkcje sanitariuszki w grupie "Krybar" Armii Krajowej. Wcześniej pani Irena działała w "Szarych Szeregach", gdzie była instruktorką "przysposobienia Wojskowego Kobiet do Obrony Kraju i Ratownictwa Sanitarnego". Film oparty jest na drukowanych przed laty wspomnieniach Ireny Kowalskiej-Błasińskiej, a także wzbogacony dzisiejszymi jej refleksjami.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

the.ville

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Gospodarz (2008).avi

Portret Jerzego Ziętka, generała Ludowego Wojska Polskie ...

Portret Jerzego Ziętka, generała Ludowego Wojska Polskiego i długoletniego wojewody katowickiego, postaci niejednoznacznej, przedstawiciela komunistycznej władzy, konformisty, a jednocześnie twardego gospodarza. Ziętek był inicjatorem takich przedsięwzięć jak: Park Kultury i Wypoczynku w Chorzowie, Stadion Śląski czy katowicki Spodek. Dzięki niemu Śląsk zyskał kilkanaście szpitali, kilkadziesiąt szkół, sanatoriów i osiedli mieszkaniowych. Przez trzydzieści lat sprawowania urzędu, Ziętek zyskał autentyczną popularność i szacunek mieszkańców Górnego Śląska. Była to sytuacja niewygodna dla partii, ponieważ kierował województwem jak własnym gospodarstwem. Liczne sukcesy pozwalały mu jednak trwać na stanowisku, a Pierwszemu Sekretarzowi Komitetu Wojewódzkiego PZPR - Edwardowi Gierkowi, ułatwiły drogę na szczyt władzy w PRL.

Obywatel poeta (2000).mkv

Jeden z największych poetów naszych czasów urodził się w 1924 roku we Lwowie. W dzieciństwie boleśnie przeżył śmierć brata, potem na młodzieńca spadły kolejne ciosy - sowiecka i niemiecka okupacja. Koniec wojennej zawieruchy zastał go w podkrakowskich Proszowicach. Zbigniew Herbert był wówczas mocno zaangażowany w działalność konspiracyjną. Po wojnie zapisał się do uczelni plastycznej, aktorskiej oraz do handlowej. Zdał egzaminy wstępne do wszystkich trzech, wybrał szkołę handlową. Studia kontynuuował w Toruniu na Wydziale Prawa UMK. Świeżo upieczony prawnik otrzymał przydział do prokuratury wojskowej. Wtedy postanowił się "zgubić". Wyjechał do Warszawy, roztopił w tłumie. Biedował, niedojadał. Imał się różnych, nader "egzotycznych" zajęć, między innymi projektował urządzenia sanitarne, pracował w przedsiębiorstwie eksploatacji torfu i redakcji "Głosu Kupieckiego". Nie utrzymywał kontaktów ze środowiskiem twórczym. Choć marzył o pisarstwie i literackim sukcesie, odrzucił pokusy, którym uległo wtedy wielu ludzi kultury. Świadomie wybrał życiową drogę, skazał się na niedostatek i zapomnienie. Czekał nadejścia czasów swobody i wolności. Zdawało mu się, że upragniony przełom nadszedł w 1956 roku. Po "Październiku" wydał tomy poezji "Struna światła" oraz "Hermes, pies i gwiazda", a później, w roku 1961, "Studium przedmiotu". Wtedy już wiedział, że na spełnienie pragnień o wolności trzeba będzie poczekać. Nie czekał bezczynnie. Nieustannie swarzył się z władzą, prowokował ją, zaskakiwał. Choć wiele czasu spędzał poza granicami kraju, we Włoszech, Francji i w Stanach Zjednoczonych, gdzie wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim, nie zdecydował się na emigrację. Za upór i bezkompromisowość przyszło mu płacić - kłopotami z publikacją kolejnych dzieł i innymi szykanami czynionymi przez władzę, ostracyzmem części środowiska twórczego, nieporozumieniami z kolegami po piórze, utratą przyjaciół, zdrowiem, wreszcie - przedwczesną śmiercią. O życiowej drodze Zbigniewa Herberta, jego trudnych zmaganiach i trudnych wyborach mówią, między innymi, Jan Adamski, Andrzej Dobosz, Gustaw Herling Grudziński, Antoni Libera, Zbigniew Najder, Jacek Trznadel i Rafał Żebrowski.

Marszałek Józef Piłsudski (2009).avi

Dokument poświęcony życiu Józefa Piłsudskiego.

Kaziu Polska Ci dziękuje (2006).avi

Filmowa opowieść o życiu Kazimierza Górskiego. Kazimierz ...

Filmowa opowieść o życiu Kazimierza Górskiego. Kazimierz Górski urodził się we Lwowie 2 marca 1921 roku. Karierę piłkarską rozpoczął od pozycji napastnika. Występował m. in. w drużynach: RKS Lwów, Spartak Lwów, Dynamo Lwów oraz Legia Warszawa. Pierwszą samodzielną pracę szkoleniowca zaczął w 1954 roku, kiedy to prowadził drużynę Marymont Warszawa. Trenował m. in. drużyny: Legii Warszawa, Gwardii Warszawa, Lublinianki, Łódzkiego KS, greckie drużyny: Panathinaikos Ateny, Kastoria oraz Olimpiakos Pireus. W latach 1956 - 66 prowadził reprezentację Polski juniorów, a latach 1966 - 70 pierwszą reprezentację narodową. Był to czas jego największych sukcesów. Wywalczył wówczas z tą ekipą złoty medal na igrzyskach olimpijskich w Monachium w 1972 roku, srebrny medal na mistrzostwach świata w 1974 roku oraz srebrny krążek na igrzyskach olimpijskich w Montrealu w 1976 roku. Po zakończeniu kariery szkoleniowca Kazimierz Górski od 1986 roku zasiadał we władzach Polskiego Związku Piłki Nożnej. Od 1987 roku był wiceprezesem Związku, a w latach 1991-1995 - jego prezesem. Od 3 lipca 1995 roku był honorowym prezesem PZPN.

Demon komizmu - Antoni Fertner (1987).avi

"Demon komizmu", "arcymistrz humoru", "król komedii", "p ...

"Demon komizmu", "arcymistrz humoru", "król komedii", "przedwojenny Louis de Funes" to tylko niektóre etykietki, przypinane Antoniemu Fertnerowi (1874 - 1959) zarówno za życia, jak i po śmierci. Jedno nie ulega wątpliwości. Był wybitnym aktorem komediowym, obdarzonym na tyle dużą skalą emocji, że jego ojcowie, kupcy, ziemianie, prominentni urzędnicy państwowi, gubernatorzy i prezesi nie stanowili powielanego do znudzenia farsowego stereotypu. Każdemu z nich ofiarowywał Fertner cząstkę własnej wrażliwości i wyobraźni. Każdego starał się wyposażyć w rys indywidualności, przykuwający uwagę widza i pozostający w pamięci. Niski wzrost, okrągła twarz, niespecjalny głos, wyraźna nadwaga i postępująca łysina dla większości aktorów stanowiłyby źródło kompleksów i przyczynę zawodowych niepowodzeń. Antoni Fertner z defektów swej fizjonomii uczynił atut. Bez jego korpulentnej sylwetki nie sposób sobie już dziś wyobrazić takich filmów, jak "Romeo i Julcia", "Antek policmajster", "Jaśnie pan szofer", "Ada, to nie wypada", "Będzie lepiej" czy "Papa się żeni". Lecz nie tylko dlatego nazwisko Fertnera zawsze już będzie przywoływane, gdy mowa o historii rodzimego kina. Drugim powodem jest fakt, że przyszły "demon komizmu" zagrał w 1908 roku główną rolę w pierwszym polskim filmie fabularnym pt. "Antoś pierwszy raz w Warszawie". W owego Antosia wcielał się później jeszcze kilkadziesiąt razy, zarówno w Polsce, jak i w Rosji, zyskując i tu, i tam ogromne powodzenie. Coraz bardziej zaawansowany wiek nie przeszkadzał mu w artystycznym rozwoju. W wieku 64 lat zadebiutował jako aktor...śpiewający. Było to w "Zapomnianej melodii" Konrada Toma i Jana Fethkego, zrealizowanej w 1938 roku. Po wojnie Fertner nie wrócił już do filmu. Skoncentrował się na pracy w teatrze i pisaniu wspomnień. Film Tadeusza Pawłowicza i Zbigniewa Wawra to próba biografii "demona komizmu", bogato ilustrowana fotografiami z jego życia rodzinnego i zawodowego. Nie zabrakło oczywiście fragmentów najsłynniejszych ról Fertnera.

Tata Kazika - wersja dokumentalna (1993).avi

Z tylu różnych dróg przez życie każdy ma prawo wybrać źl ...

Z tylu różnych dróg przez życie każdy ma prawo wybrać źle... śpiewał Stanisław Staszewski w swej balladzie "Bal kreślarzy". Nagrane przez niego taśmy, teksty piosenek i osobiste drobiazgi przyjechały do kraju wraz z trumną zmarłego w 1973 roku we Francji emigranta. Nie wzbudziły zachwytu u pozostawionego przed laty w kraju syna-Kazika. Ojca - w chwili wyjazdu Stanisława miał zaledwie cztery lata - nie rozumiał ani nie akceptował jego dawnej decyzji opuszczenia rodziny, wreszcie biesiadne, często knajackie piosenki wydawały mu się niezmiernie odległe od ulubionego wówczas punkrocka. Musiało minąć sporo czasu, nim sam nagrał na płycie ojcowskiego "Baranka". Rodzina Staszewskich tuż przed wojną przeniosła się z Pabianic do Warszawy, na Pragę. Po powstaniu dziewiętnastoletni Stanisław Staszewski trafił do Mauthausen. Przeżył pracę w kamieniołomach, okropności obozu koncentracyjnego, przeżył własną śmierć - wyciągnięto go spod sterty zwłok. Dlatego może życie traktował później nader lekko. Ukończył architekturę, zyskał dość eksponowane stanowisko naczelnego architekta w Płocku, należał do partii, ale ani pracy zawodowej, ani polityki, ani rodziny nie traktował serio. Bawił się, organizował balangi i baleciki, pił. Przy zastawionym stole siadał z gitarą i śpiewał biesiadnikom swoje piosenki. Uciekając od otaczającej go rzeczywistości, jak wielu innych przedstawicieli tego pokolenia, wyjechał w końcu z kraju i osiadł w Paryżu. Wiodło mu się różnie. Pracował jako kreślarz, a wieczorami występował w małych kafeteriach, zwłaszcza w "Ravayacu". Tam właśnie powstały dokonane "domowym" sposobem nagrania, które krążyły wśród emigracyjnych przyjaciół i czasem docierały do kraju. Ostatnią kasetę zarejestrował w przeddzień śmierci. Kazik wraz z zespołem Kult ocalili przed zapomnieniem piosenki barda odległej epoki. Film przedstawia historię życia Stanisława Staszewskiego, architekta z zawodu, artysty z powołania. Jest zarazem historią dwóch pokoleń: zmieniających się form zabawy, osadzony w realiach PRL-u. Praca nad filmem trwała kilka lat. Jerzy Zalewski absolwent Wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej PWST i Wydziału Reżyserii łódzkiej szkoły filmowej, materiały o Stanisławie Staszewskim zbierał od końca lat osiemdziesiątych. Film powstał jednak dopiero wówczas, gdy Zalewski dowiedział się, że Kazik, lider jego ulubionej grupy, jest synem Stanisława.

Zwyczajny bohater (2005).mkv

Ksiądz Ignacy Skorupka szczególnie zasłużył się podczas wojny polsko-bolszewickiej. 31 lipca 1920 roku duchowny otrzymał nominację na kapelana wojskowego. W sierpniu jego batalion wyruszył na front. W bitwie pod Ossowem ksiądz wykazał się niezwykłym bohaterstwem i poległ na polu chwały. W filmie pokazano miejsca związane z życiem kapelana Ignacego Skorupki oraz relację z jego pogrzebu. Usłyszymy również wypowiedzi historyków na temat tej szczególnej postaci w naszych dziejach.

Roman Dmowski - współtwórca niepodleglej (2009).avi

Film poświęcony Romanowi Dmowskiemu, twórcy największego ...

Film poświęcony Romanowi Dmowskiemu, twórcy największego polskiego obozu politycznego w I poł. XX w. - Narodowej Demokracji, wybitnemu ideologowi i współtwórcy niepodległego Państwa Polskiego. To jego podpis, obok Ignacego Paderewskiego, widnieje pod Traktatem Wersalskim, który przywrócił Polskę na mapę Europy.

Ostatni partyzant Powstania Styczniowego (2013).avi

Opowieść o ks. Stanisławie Brzósce (1832 1865) – ostatni ...

Opowieść o ks. Stanisławie Brzósce (1832 1865) – ostatnim partyzancie Powstania Styczniowego. Schwytany wiosną 1865 r. został wyrokiem sądu polowego skazany na śmierć i powieszony 23 maja tegoż roku na rynku w Sokołowie Podlaskim w obecności 10 tys. ludzi. Niezwykła ta postać, związana z Lubelszczyzną i Podlasiem, weszła do panteonu narodowej pamięci, ale też przetrwała w pamięci pokoleń mieszkańców terenów, na których działał i walczył.

Władysław Szpilman 1911 - 2000. Własnymi słowami (2004).avi

Jeszcze na dwa dni przed kapitulacją Warszawy w tragiczn ...

Jeszcze na dwa dni przed kapitulacją Warszawy w tragicznym wrześniu 1939 roku Władysław Szpilman, wówczas już znany polski kompozytor i pianista, grał utwory Chopina w Polskim Radiu. Wraz z kapitulacją stolicy i katastrofą polskiego państwa rozpoczął się ciężki okres niemieckiej okupacji. Z dnia na dzień Szpilman pozostał bez środków do życia. Za namową ojca, wraz z resztą swojej rodziny, rozpoczął poszukiwania zajęcia. Przez krótki czas grał w kawiarni "Nowoczesna", ale artyście nie odpowiadała złożona głównie z handlowców publiczność. Znacznie dłużej Władysław występował w kawiarni "Sienna 16" oraz w położonej na terenie getta "Sztuce". Zwłaszcza angaż w tym ostatnim miejscu utkwił Szpilmanowi w pamięci. W "Sztuce" było bardzo mało Niemców, którzy unikali getta. Władysław często jednak widział tragedie rozgrywające się w wydzielonej dla ludności żydowskiej części Warszawy. Wkrótce i jego rodzinę miał dosięgnąć cios. Dokument powstał na podstawie wywiadu przeprowadzonego w roku 1997 z Władysławem Szpilmanem przez Jerzego Diatłowickiego i A. Marka Drążewskiego. Wybitny kompozytor i pianista cofnął się w nim między innymi do czasów swoich dramatycznych przeżyć w okupowanej Warszawie. Do dziś Szpilman z wielkim żalem wspomina ostateczne rozstanie z rodziną na Umschlagplatz. Ojca, matki, brata i sióstr nie zobaczył już nigdy więcej. Jemu życie ocalił żydowski policjant, który, rozpoznawszy Władysława, wypchnął go z wagonu pociagu zabierającego ludzi na śmierć do Treblinki. Szpilman przywołuje w pamięci długie lata i miesiące, przez które potem się ukrywał. Bez dokumentów, domu i dobytku zginąłby, gdyby nie przyszli mu z pomocą przyjaciele i znajomi. Wielokrotnie zmieniał miejsce pobytu: Noakowskiego 10, Puławska 83, Narbutta 17, Al. Niepodległości 223 - do dziś pamięta adresy i ludzi, którzy ocalili mu wówczas życie. Szpilman wspomina także i straszne dni powstania warszawskiego, poszukiwanie kryjówki w wypalonych domach, spotkanie z niemieckim oficerem, który pomógł mu przetrwać i któremu zagrał Nokturn Chopina. Opowiada także o zimie przełomu lat 1944 i 1945, którą spędził w ruinach Warszawy, wreszcie też o wkroczeniu wojsk sowieckich i polskich do zniszczonej stolicy. Nie zabrakło także opowieści o latach powojennych, twórczości, występach w Kwintecie Warszawskim w latach 1962-1987. W historii Władysława Szpilmana, opowiedzianej przez niego samego niedługo przed śmiercią w 2000 roku, wykorzystano wiele materiałów archiwalnych, filmowych, ikonograficznych, a także muzycznych.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin