Gdzie mój starszy syn Kain (1999).avi

Żyjący w Izraelu Ariel Chazan był chłopcem, kiedy z rodzicami i braćmi znalazł kryjówkę u rodziny Białych we wsi Zawisty. Latem z chłopskich zabudowań przenieśli się w zboże. Pewnego dnia matka z najstarszym synem poszła do wsi po żywność. Ariel pobiegł za nimi, zatrzymał go jednak pastuch i dla zabawy związał, by pociągnąć za koniem. Chłopcu udało się uwolnić z więzów. Schował się w snopku i stamtąd zobaczył śmierć matki, a potem brata, zastrzelonych przez jakichś ludzi, dla prowiantu, który nieśli. Ariel wcześniej stracił już ojca. Po śmierci matki, z drugim bratem wrócił do Białych. Ukrywało się tam 16 osób. Ostatecznie ocaleli tylko oni dwaj. Po latach Ariel odnalazł Jadwigę Siekierko, córkę swego wybawiciela, żyjącą we wsi Boguty Milczki. Zaprosił ją do siebie. Dla pani Jadwigi podróż do Ziemi Świętej staje się najważniejszym wydarzeniem w życiu. Wędrując śladami Chrystusa doznaje przeżyć, z którymi nie może sobie poradzić. W ciągu zdarzeń prowadzących ją pod Ścianę Płaczu dopatruje się nawet siły wyższej, skłonna przypuszczać, że jej ojciec przechował żydowskiego chłopca właśnie po to, by po latach stało się to, co się stało. Z rozważań pani Jadwigi na Ziemi Świętej Agnieszka Arnold czyni nić przewodnią filmu o ofiarach i katach, bezmiarze śmierci i próbach ocalenia, okrucieństwie i bezinteresownej pomocy, lęku i odwadze, obojętności i rozpaczy, wzajemnych oskarżeniach i próbach zrozumienia, działaniach politycznych, które miały ocalić, i tych, które odbierały nadzieję. Pani Jadwiga z rodziny Białych nie może pojąć, jak to się stało, że znalazła się w kolorowym tłumie ludzi modlących się we wszystkich językach świata. Natomiast to, co zrobił ojciec, jest dla niej zupełnie oczywiste. Mówi: nasza wiara nakazuje, że trzeba ubogiego przyjąć w dom, nagiego przyodziać, głodnego nakarmić. Tatuś tak postępował. Proste? Gdybyż było tak proste! Agnieszka Arnold od opisu pojedynczych wydarzeń przechodzi do zjawisk ogólniejszych, od postaw jednostek do postaw społeczności, od stanowiska jednego rządu, do stanowisk ogółu rządów państw wciągniętych w machinę wojny. Stara się obraz holocaustu przedstawić możliwie wszechstronnie. Konfrontuje fakty, opinie, oskarżenia.