-
21501 -
444110 -
585009 -
59280
1147224 plików
157209,93 GB
Foldery
Ostatnio pobierane pliki
Pisarz Miguel de Cervantes (O'Toole) uwięziony przez his ...
| 1. Ogniem i mieczem 1884 czyta Marek Konopczak | 2. Potop 1886 czyta Marek Walczak | 3. Pan Wołodyjowski 1888 czyta Janusz Gajos |
| Akwarium | Bez Dogmatu | Cień zwycięstwa 1 |
| Cień zwycięstwa 2 | Dzień M | Iwan IV Groźny |
| Katarzyna Druga | Kontrola | Krzyżacy 1900 |
| Lodołamacz | Na płonącej Ukrainie Dzieje Kozaczyzny 1648-1651 | Na Polu Chwaly |
| Ostatnia defilada | Pan Wołodyjowski (czyta Janusz Gajos) | Piotr I Wielki |
| Quo vadis 1896 | Scenki małżeńskie | Stary Testament |
| Trylogia tom 1, 2, 3 zapakowane | W pustyni i w puszczy 1911 | Wiry |
| Wybór | Złoty eszelon | Żmijojad |
| Żołnierze wolności |
- sortuj według:
Dawno temu marzyłem o Drakuli. Znałem filmy z Bélą Lugosim i Christopherem Lee, zdobyte jakimś cudem na kasetach wideo, ale sama powieść pozostawała niedostępna. Cenzorzy w PRL niechętnie patrzyli na wampira, który boi się krzyża. Plotka głosi, że wydanie powieści Stokera zatrzymano wskutek protestu rumuńskiej ambasady.
Zabiłem moich najbliższych przyjaciół – rzekł wolno. – Jaki człowiek robi coś takiego?
Grzeczne dzieci oddają książki w terminie.
Supernowoczesna broń biologiczna przynosi całkowitą zagładę. Bez wybuchów, bez terrorystycznych ataków, bez zapowiedzi - ludzkość umiera. Zaczyna się niewinnie, od zwykłego przeziębienia. Ktoś kichnął, ktoś umarł i nagle Ziemia stała się masowym grobem.
Jedyna w swoim rodzaju zwariowana opowieść, w której może zdarzyć się naprawdę wszystko. Jej bohater, Artur, jest chłopcem, który lata za pomocą specjalnej machiny, a z ukochanym Dziadkiem porozumiewa się przez laleczkę działającą jak telefon. Świat, w którym żyje, pełen jest osobliwości, jak trolle pudełkowe, krowy morskie czy kapuściane głowy, mieszkające pod ziemią. Pewnego dnia Artur staje się świadkiem straszliwego, zakazanego polowania na dzikie żółte sery i grozi mu niebezpieczeństwo...
Kartagina pogrzebała w swoich ruinach wizerunek najsłynniejszego ze swych synów. Starożytność nie obchodziła się delikatnie z pokonanymi. Owo szczególne damnatio memoriae wymazanie z pamięci, które dotknęło zrównaną z ziemią rywalkę Rzymu, rzuciło swój cień także na wielką postać Hannibala. Pominąwszy kilka stron raczej pośledniej wartości u Korneliusza Neposa, nie ma żywotu Hannibala, który można by umieścić w galerii portretów wielkich wodzów świata antycznego, między Aleksandrem a Cezarem. Nie ma również marmurowej ani brązowej podobizny, która zachowałaby (w sposób nie budzący wątpliwości) rysy jego twarzy. Cała nasza wiedza o losach tego wielkiego człowieka jest jak niepełne odbicie, które dostrzec można w kawałkach rozbitego lustra z przedmowy.
„- Jestem zdziwiony, że ktoś o nich pamięta – odezwał się po chwili gospodarz i mówiąc pogodnym głosem, ciągnął dalej: - Nie miałem okazji poznać osobiście członków owej formacji, ale tak jak większość legionistów, którzy walczyli w Afryce na frontach II wojny światowej, słyszałem o ich brawurowych wyczynach. Tak na marginesie, to powiem wam, że zawsze, ale to zawsze uważałem, iż Polacy, są najbardziej walecznym plemieniem spośród wszystkich Słowian. Opowieści o kapitanie Frantzu i jego ludziach, swojego czasu urosły do wielkości heroicznych mitów. Nie przeczę, jako aspekt motywujący i kształtujący umysły młodych rekrutów, były idealnym narzędziem edukacyjnym.”
"- Wiele lat temu pewien człowiek, chciał się na nim zemścić. Wiecie jak skończyły się jego plany? - zapytał i po chwili rzekł: - Wiktor przetrwał do dziś, a tamten pożegnał się z życiem i zabrał z sobą na drugi świat całą familię. Żonę, dwójkę dzieci, oboje rodziców i dwóch braci. Bracia byli dorośli i mieli własne rodziny, ale one również udały się w nieznaną podróż w zaświaty. Swego czasu krążyło powiedzenie, że ten kto szuka zemsty na Kozłowie, znajdzie tylko własną śmierć." "Karmazynowy kniaź" to opowieść o Polaku, który kierowany niepohamowaną ambicją oraz głęboką wiarą w komunistyczne ideały, otrzymał od losu szansę i nie zmarnował tej okazji. W swoim życiu nigdy nie łaknął sławy i bogactwa, nie gonił za przepychem i uznaniem, nie szukał poklasku i wygodnej egzystencji.
"Każdy, kto miałby okazję zerknąć w treść ideologicznego manifestu autorstwa Wiktora Kozłowskiego, natychmiast odniósłby wrażenie, że ma do czynienia z podręcznikiem bojownika. Syn kaliskiego magnata był święcie przekonany, że tylko idąc za przykładem bolszewików można wyrwać uciemiężone, proletariackie masy ze szponów zniewolenia społecznego, ekonomicznego i duchowego. W pierwszej kolejności dowodził, iż należy bezwzględnie rozprawić się z klasami rządzącymi oraz stworzyć prawo, które pozwoli przejąć i upaństwowić majątki kapitalistów. W jego mniemaniu wspólne dobra produkcyjne i rolnicze, mogły zagwarantować potęgę społeczeństwa opartego na równości i braterstwie. "
"Nie potrafię wytłumaczyć mojej nostalgii. Sądzę, że większość emigrantów, którzy opuścili swą ojczyznę jako dorośli ludzie i wyjechali w świat, aby szukać lepszego życia, w miarę upływu czasu zaczynają tęsknić za rodzinną ziemią. Noszą w sercach zbyt wiele wspomnień i zdają sobie sprawę, że na obczyźnie nigdy nie będą u siebie. W pewnym sensie to brzmi banalnie, ale tak właśnie jest.(...) Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo bym chciała pospacerować ulicami Kalisza, pójść do parku, odwiedzić znajome miejsca i słyszeć dookoła siebie polski język. Wiele razy zadawałam sobie pytanie, czy warto było wyjeżdżać?"
Samotność. O tym parszywym uczuciu mógłbym napisać obszerny poemat, mógłbym wyłuskać tysiące słów, ale i tak nie jestem pewien, czy byłbym w stanie odzwierciedlić trwogę, czającą się za tym określeniem. Doskonale znam każde oblicze samotności. Wiem jak to jest, kiedy zapada zmierzch, a ty nie masz do kogo otworzyć gęby. Siedzisz przy stole, sączysz herbatę, palisz szluga i borykasz się z własnymi myślami. Po chwili orientujesz się, że w tej głuchej ciszy, która jeszcze kilka chwil temu uporczywie dzwoniła w twoich uszach, słyszysz swój własny głos. (…) Zapewne słowa, które za chwilę napiszę, niektórym z was mogą wydać się niedorzeczne lub dziwne, ale wyobraźcie sobie, że kiedy nastała dżdżysta jesień, zacząłem tęsknić za więzieniem.
"Pisząc swoje wyznania, dochodzę do wniosku, że muszę opowiedzieć wam o mało znanych rewirach więziennego życia. Ukrytych w cieniu, zepchniętych na margines, obwarowanych zmową milczenia i regułach owianych tajemnicą. Gdybym miał skupić się na sprawach związanych tylko z grypserką, musiałbym na to poświęcić setki stron, albo i jeszcze więcej. Natomiast moim celem jest ukazanie, jaką ewolucję przeszło to środowisko we wronieckim więzieniu począwszy od chwili swojego rozkwitu w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych, aż do dnia mojego wyjścia na wolność. Chyba zdajecie sobie sprawę, że w dalszej części tego pamiętnika, ta sprawa bezustannie będzie przewijać się w moich słowach. Czasami odejdzie, ukryje się w tle, a innym razem wkroczy na pierwszy plan i obnaży brutalną arenę krwawych wydarzeń."
"Dziś sięgam do moich wspomnień z trzech, zupełnie różnych powodów. Pierwszy jest bardzo oczywisty i ma być dowodem na to, że moje świadectwo prawdy, które wyznaję w tych skoroszytach, musi mieć czysty i klarowny obraz. Nie mogę pozostawić żadnych niedomówień lub niejasności. Drugi powód, motywujący mnie do tego wyzwania, jest bardziej wzniosły i uduchowiony. Robię to w hołdzie dla ludzi, którzy byli bliscy mojemu sercu. Tylko w ten sposób mogę uczcić ich pamięć i chwałę tamtych dni. Natomiast trzeci jest taki, że w głębi duszy pragnę to przeżyć raz jeszcze. Udać się w daleką podróż do moich najszczęśliwszych lat, poddać się magii wspomnień, zamknąć oczy i w wyobraźni powołać do życia świat, który przeminął"
"Tutaj szybko umiera w człowieku to, co w nim dobre i najlepsze. Życzliwość? Ona budzi się wtedy, kiedy masz jakiś interes. Współczucie? Zapominasz co to takiego. Bezinteresowność w stosunku do bliźniego? Szybko pozbywasz się złudzeń, że coś takiego istnieje.
Kontynuacja bestsellerowej powieści Krzysztof Spadło "Skazaniec". "Z bestią w sercu" to obraz życia za murami więzienia, relacji panujących pomiędzy osadzonymi a służbą więzienną. Historia bohatera wzbogacona o prawdziwe wydarzenia z okresu przedwojennej Polski. Wciągająca akcja, barwny język i żywe dialogi pozwalają przenieść się czytelnikowi w ten nieznany, bezwzględny świat.
Nikt mi tego nie powiedział i nikt mnie nie ostrzegł, że pierwsza noc w więzieniu jest najgorsza. Zanim zapadnie zmierzch, siedzisz zamknięty w celi, widzisz, jak z każdą minutą gaśnie światło dnia, i czujesz, że skrada się mrok. Prawie go słyszysz. Otula świat, przenika przez twoją skórę, wchodzi w głąb ciebie i wypełnia duszę. Czujesz się porzucony, bezbronny i samotny. Modlisz się w myślach, klepiesz pacierze, składasz przyrzeczenia i obietnice, błagasz o łaskę i nagle zdajesz sobie sprawę, że Bóg cię nie słyszy, bo dawno temu opuścił to miejsce. Zostałeś sam. Pierwszej nocy cela zaczyna cię przerażać. Uświadamiasz sobie, że twój cały świat skurczył się do jej rozmiarów. Być może wszyscy ci, którzy mają przed sobą wyrok kilku miesięcy lub lat, przyjmują to inaczej. Może potrafią sobie powiedzieć – dam radę, wytrzymam, to tylko tymczasowa klatka, to miejsce mnie nie zniszczy, bo pewnego dnia opuszczę mury. A co może sobie pomyśleć skazany na dożywocie? Z takim wyrokiem nie dumasz o przyszłości, nie patrzysz w przód, ale bezustannie oglądasz się za siebie. Liczy się tylko to, co dzieje się dzisiaj, wczoraj, kilka dni temu. Nie snujesz planów, na nic nie czekasz. Wydaje się to cholernie proste i oczywiste, ale zapewniam was, że wcale takie nie jest.
W książce opublikowane zostały obszerne fragmenty dzienników Zdzisława Beksińskiego z lat 1993 - 2005, w których artysta bardzo szczerze, z charakterystycznym dla siebie poczuciem humoru i ironią opisuje otaczającą go rzeczywistość – ludzi, którzy przy nim byli i sprawy, które go zajmowały. Nie ucieka także od spraw trudnych i bolesnych - pisze o śmierci, przemijaniu, samotności, chorobie. Niejako uzupełnieniem dzienników jest rozmowa z wieloletnim przyjacielem artysty, Wiesławem Banachem, który ze swojej perspektywy, ale z ogromną dozą zrozumienia i empatii, opowiada o życiu, twórczości, rodzinie, rozterkach, światopoglądzie malarza. To właśnie jemu Zdzisław Beksiński powierzył cały dorobek swojego życia – zarówno artystycznego jak i prywatnego. Dorobek, dzięki któremu chciał trwać jak najdłużej, długo po swojej śmierci. Wiesław Banach był dla niego gwarantem, że świat o nim nie zapomni ...
Czas honoru. Pożegnanie z Warszawą to trzeci tom znakomitego cyklu powieściowego, którego bohaterami są czterej cichociemni. Janek Markiewicz, Bronek Woyciechowski oraz bracia Michał i Władek Konarscy ponownie zmierzą się ze starymi wrogami, wśród których najgroźniejsi są szef Gestapo Lars Rainer oraz sowiecki oficer – Sorokin. W tym tomie będą ukazane ich losy w trakcie przygotowań Armii Krajowej do powstania przeciwko okupantowi i podczas samego powstania warszawskiego. Walka z komunistyczną agenturą, euforia pierwszych dni powstania, rzeź Woli, tragiczny koniec polskiej stolicy – wątki te nie znalazły się w telewizyjnym serialu.
Rok 1943. W okupowanej Polsce nasila się bezwzględny terror. Jednocześnie napływ świetnie wyszkolonych w Anglii „cichociemnych” – specjalistów od dywersji i sabotażu umacnia polskie podziemie.
Opowieść o czterech cichociemnych, których pokochały miliony PolakówPierwsza część epickiej sagi o losach czterech młodych ludzi, których wojna połączyła i wystawiła na ciężką próbę. Arystokrata Bronek, praski rzemieślnik Janek oraz synowie przedwojennego oficera Władek i Michał wygnani przez obcą inwazję we wrześniu 1939 roku, po wielu trudach trafiają do szkoły Oficerów Wywiadu w Anglii. Powrócą do ojczyzny jako wszechstronnie wyszkoleni "cichociemni" - spadochroniarze i dywersanci.Powieść, napisana przez autora telewizyjnego serialu pod tym samym tytułem, z rozmachem kreśli wojenne losy bohaterów od wrześniowej klęski, przez wojnę we Francji, sowieckie łagry, po codzienne życie w okupowanej Warszawie, rozbudowując świat serialu o zupełnie nowe wątki i postacie.Pierwsze wydanie książki zebrało entuzjastyczne recenzje. Określano ją jako "znakomitą, wciągającą", taką którą "czyta się z zapartym tchem". Polecamy z pełnym przekonaniem zarówno wielbicielom serialu, jak i osobom, które go jeszcze nie oglądały.Jarosław Sokół - ur. w 1960 w Świnoujściu. Prozaik i scenarzysta. Autor licznych scenariuszy filmowych i telewizyjnych, zbioru opowiadań Wielkie rzeczy oraz cyklu powieściowego Czas Honoru.
Nowa seria dla wielbicieli "Spirit Animals".
4.0 1 głos
-
0 -
0 -
30 -
0
348 plików
121,12 GB
Chomikowe rozmowy
Pokaż wszystkie
Pokaż ostatnie
NOWOŚCI FILMOWE ZAPRASZAM
ss_argus napisano 29.06.2024 06:53
Zapraszam serdecznie *
Zaprzyjaźnione i polecane chomiki (151)
