Hammer House of Horror Sezon 1

Pracownik przyszpitalnej kostnicy zaczyna nabierać przekonania, że jest ofiarą spisku obmyślonego przez grupę wyznawców Szatana, do której zaliczają się zarówno jego współpracownicy, jak i osoby z najbliższego otoczenia w życiu prywatnym. Czy to objaw niebezpiecznej paranoi czy też zagrożenie jest rzeczywiście realne...
Całkiem nieźle, tym razem daje się zauważyć pewne nawiązania do "Dziecka Rosemary", choć są one raczej powierzchowne. Historia pomyślana ciekawie, a ciągła niepewność: wytwór to wyobraźni czy też prawda, skutecznie broni ów odcinek przed popadaniem w śmieszność.

Małżeństwo z dzieckiem wybiera się na wypoczynek na wsi. Po drodze zabierają autostopowicza. Zaraz po tym, jak wsiada do samochodu, atakuje prowadzącego pojazd ojca rodziny. Dochodzi do wypadku, z którego szczęśliwie wszyscy członkowie familii uchodzą z życiem. Jednak, czy aby na pewno...
Klimatyczny, intrygujący epizod, który, niestety, "psuje" nieco jego zakończenie. Rozwiązanie głównej zagadki pojawiającej się w tym odcinku wyraźnie nawiązuje do pewnego klasyka kina sci-fi z lat 50-ych (nie chcę spoilerować, dlatego nie powiem, którego) - na tyle wyraźnie, że po czterdziestu minutach siedzenia w ciągłym napięciu poczułem się nieco rozczarowany takim pójściem na łatwiznę. Mimo tego: jest tu parę momentów, które zahaczają o autentyczną grozę.

Niezrównoważona emocjonalnie kobieta zabija napastnika, który nocą wtargnął do jej domu i usiłował ją zgwałcić. Za namową swego partnera nie zgłasza zdarzenia na policję i wspólnie pozbywają się wszelkich śladów. Wkrótce potem zaczyna ją nawiedzać duch zamordowanego mężczyzny...
Znowuż średnio. Historia jest mało zajmująca, tricki, którymi usiłują nas straszyć twórcy - ograne. Ponadto osoba głównej bohaterki wyjątkowo działała mi na nerwy: wiecznie znerwicowana szajbuska z przyklejonym do twarzy wyrazem niekończącego się przerażenia. Nie pomaga nawet finałowy "zwrot", który zresztą wcale nie tak trudno było przewidzieć.

Sprzedawca antyków ma zająć się wyceną ozdobnego lustra, które - co niebawem odkryje - najprawdopodobniej należało do słynnego elżbietańskiego astrologa i maga. Lustrem owym wielce zainteresowane jest pewne towarzystwo okultystyczne...
Średni odcinek, pozbawiony w zasadzie napięcia i mocno sztampowy. Finałowy zwrot akcji bynajmniej nie zaskakuje, a wątki "satanistyczne" obudzić mogą raczej rozbawienie, niż grozę.

Seryjny morderca grasuje po mieście, wycinając swym ofiarom serca za pomocą sierpa. Inspektor prowadzący śledztwo w tej sprawie odkrywa, że zabójca wzoruje się na żyjącej przed wiekami hrabinie, która w ten sposób pozbawiała życia swych kochanków. Aby schwytać psychopatę, policjant nawiązuje kontakt z pisarką, która właśnie ukończyła prace nad książką opowiadającą o krwawej arystokratce...
Intryga jest wciągająca, pomimo, że tożsamość mordercy staje się jasna jeszcze na długo przed chwilą, gdy twórcy decydują się ją ujawnić. Osoba okrutnej hrabiny wyraźnie wzorowana jest na postaci Elżbiecie Batory, co dodaje pewnego smaczku, zaś sama fabuła bez wątpienia posłużyć musiała jako inspiracja dla Joe Eszterhasa przy tworzeniu scenariusza do "Nagiego instynktu" (ja bym wręcz powiedział, że pod wieloma względami jest to plagiat). Plus ciekawostka: w drobnym epizodzie, jako jedna z ofiar pojawia się tu Pierce Brosnan.

Rabuś specjalizujący się w obrabianiu sejfów wychodzi na wolność po kilkuletniej odsiadce. W czasie, gdy siedział w więzieniu, regularnie odwiedzał go starszy mężczyzna, człowiek po traumatycznych doświadczeniach z obozu koncentracyjnego, obecnie prowadzący sklep zoologiczny. Recydywista postanawia spotkać się z nim i podziękować za poświęcony czas oraz pewne wsparcie materialne, jakie od niego otrzymał. Kiedy zjawia się w jego mini-biznesie, dobroczyńca z miejsca proponuje mu pracę...
Odcinek, w którym występuje Peter Cushing nie mógł być zły. I nie był. Historia jest tu naprawdę intrygująca i praktycznie przez cały czas trzyma w napięciu. Po drodze dostajemy kilka zaskakujących zwrotów akcji. A gdy jeszcze dodać, że oprócz weterana "hammerowskich" produkcji pojawia się tu Brian Cox, to staje się jasne, że mamy do czynienia z jednym z najciekawszych epizodów serii.

Mężczyzna dziedziczy w spadku po zmarłym wuju kolekcję dzieł sztuki. W jej skład wchodzi dość upiornie wyglądająca afrykańska figurka służąca ponoć do odprawiania rytuałów podobnych obrządkom voodoo. Co się stanie, gdy trafi w ręce nierozważnego niedowiarka...
Postawione przeze mnie pytanie jest, rzecz jasna, czysto retoryczne. Rozwój wydarzeń jest tu bowiem raczej łatwy do przewidzenia. Co gorsza, sama historia jest mocno naciągana i z tego też powodu niespecjalnie wciąga. Najbardziej zaś chyba drażniła mnie postać czarnoskórej dziewczyny głównego bohatera - nie mam bladego pojęcia, kto zdecydował się zatrudnić tak szpetną aktorkę do tej roli.

Młoda para wybiera się na wypoczynek do domku na wsi. Po drodze psuje im się wóz i zmuszeni są szukać pomocy w pobliskiej rezydencji. Zamieszkuje ją starsza kobieta z ośmiorgiem dzieci. Zdecydowanie dziwnych dzieci, należy nadmienić...
Już sam tytuł tego epizodu wskazuje, jaka tematyka zostanie poruszona tym razem. Pomimo jednak, że fabuła nie należy do specjalnie odkrywczych, ani zaskakujących, "Children" ogląda się w sporym napięciu - twórcy nie poskąpili na klimacie i wybrali świetne lokacje dla tego typu historii. Z satysfakcją.

Małżeństwo z dzieckiem kupuje podniszczony dom. Dopiero po wprowadzeniu się do niego, dowiadują się o tragicznych wydarzeniach, jakie się tu rozegrały...
Zdecydowanie średnia historyjka, którą tylko w nieznacznym stopniu ratuje finałowa "przewrotka". Opowieści o nawiedzonych domach powstało na pęczki, ta bynajmniej nic nowego nie wnosi. W sumie w całym odcinku najlepsza jest scena urodzinowego przyjęcia, zakończona niespodziewanym "prysznicem".

Małżeństwo, które w tragicznym wypadku straciło syna, adoptuje chłopca-sierotę. Od momentu jego przybycia do domu zaczynają mieć w nim miejsce dziwne, niewytłumaczalne zdarzenia...
Pierwsza połowa zdaje się nakierowywać na zgoła inny rozwój akcji (przypomniał mi się jeden z odcinków "Strefy mroku"), może dlatego ciąg dalszy nieco mnie rozczarował. Jest tutaj jednak kilka niezłych pomysłów i scen, a i na nudę też nie narzekałem, bo - tak jak w przypadku wcześniejszych epizodów - liczy się przede wszystkim klimat.

Pośrednik od nieruchomości jedzie obejrzeć posiadłość, której sprzedażą ma się zająć. Na miejscu, w jednym z pokoi przemawia nagle do niego tajemniczy głos, który oskarża go o zamordowanie własnej żony. W chwilę potem starą windą kuchenną nadjeżdżają zwłoki...
Totalnie pokręcony odcinek i, jak na mój gust, nieco przekombinowany. Z początku ciężko się połapać w jakim kierunku zmierza akcja, potem jednak wszystko staje się aż nazbyt oczywiste. Zastosowana tu "szkatułkowa" kompozycja może byłaby intrygująca, gdyby nie to, że jest ona bardzo słabo umotywowana. Słowem: zbyt chaotyczne.

Reporterka z działu dla kobiet pewnej gazety ma napisać artykuł na temat kliniki dla otyłych stosującej dosyć kontrowersyjne metody motywowania swych rezydentów. Kobieta zgłasza się na kurs odchudzania, by niebawem odkryć, że mają tu miejsce wydarzenia co najmniej niepokojące...
Świetna, sprawnie poprowadzona historia. Przez blisko godzinę utrzymywani jesteśmy w nieustającym napięciu, i kiedy już wydaje się, że domyślamy się rozwiązania zagadki, twórcy serwują nam prawdziwe zaskoczenie. Atmosfera, nuta makabry i czarny humor - palce lizać!

Spędzający samotnie wieczór w domu położonym na wsi mężczyzna zostaje nawiedzony przez niezwykłego gościa. Specyficznie wyglądająca kobieta twierdzi, że jest siedemnastowieczną wiedźmą i właśnie uniknęła spalenia na stosie dzięki przeniesieniu się w czasie. Skonfundowany gospodarz z początku nie daje rzecz jasna wiary tym rewelacjom, jednak już wkrótce będzie zmuszony zweryfikować swoje racjonalne podejście...
Klimat - to, co zawsze było znakiem firmowym wytwórni Hammer, tutaj także odgrywa pierwszoplanową rolę. Sama historia może nie zachwyca, ale i tak ogląda się z dużą przyjemnością. W końcu Brytyjczycy znali się wówczas na efektywnym straszeniu jak mało kto.