04.Tętno pierwotnej puszczy - Nie tylko kły i pazury.avi

sol2020 / FILMY DOKUMENTALNE RÓŻNE / Tętno pierwotnej puszczy (1995) / 04.Tętno pierwotnej puszczy - Nie tylko kły i pazury.avi

Download: 04.Tętno pierwotnej puszczy - Nie tylko kły i pazury.avi

Pobierz plik

699,95 MB

Czas trwania: 29 min 40 s

Drapieżniki, trzecie, po roślinach i roślinożercach, ogniwo łańcucha przemiany materii. Typowe ich cechy to dobry węch, silne mięśnie, pazury, kły lub zakrzywiony dziób. Tymczasem w pierwotnej puszczy świat drapieżników nie przystaje do stereotypu. Najmniejszy ssak drapieżny Białowieży, ryjówka, musi jeść niemal bez przerwy - parogodzinny post grozi jej śmiercią. Latem łatwo wyszperać potencjalną ofiarę, kiedy owadów jest w bród. Na zimowe miesiące maleńkie zwierzątko zmniejsza masę ciała - to jego sposób na przetrwanie. Niewątpliwie drapieżnikiem jest krewny ryjówki, rzęsorek oraz wydra, ryś, krogulec, puchacz. Siłą pasożytów, w swej masie o wiele bardziej drapieżnych od rysia czy wilka, jest ich niesamowita liczebność. Puszczańskie błota są gigantyczną wylęgarnią komarów. Ci dokuczliwi krwiopijcy nie popuszczą nawet dużym drapieżnikom. Ale komary też mają swoich wrogów - same padają łupem owadożerców, spora część ich larw jest zarażona pasożytniczymi nicieniami, rozpuszczającymi przy pomocy enzymów tkanki ofiar. Drapieżnikiem może okazać się również roślina - jak na przykład rosiczka, zwabiająca do pułapki i liści owady. Przeważająca część drobnych ptaków, zwłaszcza wiosną i latem żywi się białkiem zwierzęcym. Prawdziwą potęgą drapieżników, dzięki liczebności i aktywności są właśnie ptaki i drobne zwierzęta. W walce o przetrwanie decydują nie tylko kły i pazury.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

sol2020

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

05.Tętno pierwotnej puszczy - Żywa sieć.avi

Puszcza Białowieska - w tym lesie można zobaczyć Europę, ...

Puszcza Białowieska - w tym lesie można zobaczyć Europę, jaka istniała przed tysiącami lat. Jedyne miejsce na świecie, gdzie wciąż jeszcze żubr żyje wespół z rysiem, wilkiem, bobrem i jeleniem. Ostatnia część filmu opowiada o przemijaniu. Jej bohaterami są padlinożercy, próchnojady, te wszystkie drobne organizmy, które powodują, że "dno" puszczy to wielkie, pracujące bez przerwy laboratorium. Tutaj nic się nie zmarnuje. To z materii organicznej, czego nie wykorzystają większe zwierzęta, bakterie rozkładają na proste związki organiczne, spływające z wodą do gleby. Będą żywić nowe pokolenie puszczańskich roślin. Każda śmierć niesie zalążek nowego życia. Materia organiczna dziś jest ściółką, jutro przylaszczką czy motylem, pojutrze orłem. Nasi pradziadowie rozumieli i czcili puszczę jak umieli. Tak było długie lata, ale powoli człowiek zaczął brać od lasu coraz więcej, nie dając nic w zamian. Wycinanie drzew, zabijanie zwierząt spowodowało nieodwracalne skutki. Blisko pięć stuleci, od czasu Jagiellonów do początku naszego wieku chroniono puszczę przed kolonizacją, wyrębem i kłusownictwem. Eksploatowano las z umiarem, rabunkowa gospodarka zaczęła się z początkiem naszego wieku. Na naszych oczach ginie wiekowa knieja. Czy znajdzie się dla niej ratunek?

Kanibalizm albo śmierć (PL).avi