adwcleaner_6.040.exe

Opis.txt

Kodex IV 2012.jpg

Legendarny Wrocławski duet WHITE HOUSE RECORDS, czyli Ma ...

Legendarny Wrocławski duet WHITE HOUSE RECORDS, czyli Magiera & L.A powracają do gry wydając kolejną, najbardziej rozpoznawalną płytę producencką ostatnich lat pt 'KODEX 4' Trzy pierwsze części Kodexu zyskały popularność zarówno u krytyków jak i u publiczności, a utwory promujące albumy takie jak „Oczy otwarte” Pezeta z Flexxipem, „Na raz” Ostrego, „Każdy ponad Każdym” WWO weszły do kanonu polskiego hip-hopu i staly się 'klasykami gatunku'. Płyta KODEX 4 zapowiada się również bardzo dobrze, ponieważ jest to zbiór niepowtarzalnych mocnych i starannie wyselekcjonowanych bitów, a także czołówka najlepszych polskich artystów hip hopowych którzy czynią ten album wyjątkowym. Na płycie pojawiają się m.in. Sokół, Mes, Fokus, Małpa, O.s.t.r, Gural, Peja, Pih, Chada i wielu innych. Pierwszym singlem i klipem promującym kompilację jest nagranie Gural/VNM – W górę jadę windą/Do jutra

DJ 600V - Prosto Mixtape 600V 2010.jpg

Ostatnimi czasy na temat Prosto krążyły bardzo różne opi ...

Ostatnimi czasy na temat Prosto krążyły bardzo różne opinie. Przez politykę labelu i posunięcia czołowych wykonawców na przestrzeni kilku lat wstecz, wielu fanów zarzucało im zaprzedanie pierwotnie reprezentowanych przez siebie wartości i w konsekwencji odwróciło się od nich. Jakiś czas temu pojawiły się zapowiedzi drugiego mixtapu sygnowanego logiem wytwórni, tym razem w ścisłej kooperacji z DJ’em 600V. W miarę ujawniania kolejnych informacji apetyty słuchaczy na hucznie zapowiadaną produkcję rosły. Pojawia się pierwszy klip do kawałka „I żeby było normalnie”, z miejsca odnosi sukces (swoją drogą zasłużony), jest nawet emitowany w telewizji. I tak oto 26 kwietnia następuje premiera jednej z najbardziej oczekiwanych rapowych pozycji tego roku. W tworzeniu tego dwupłytowego wydawnictwa (prawie 3h muzyki!) brało udział 77 wykonawców, całość prowadzi Sokół i VNM. Już sama długość i ilość zaangażowanych osób świadczy o nieprzeciętności tego albumu. W mojej recenzji postaram się rozstrzygnąć, czy aby Prosto nie przełożyło w tym wypadku ilości ponad jakość. Zapraszam do lektury!

DJ 600V - Prosto Mixtape 600V 2010.jpg

Brachu - Chaos 2011.jpg

Już na wejściu witają nas mocne trąby, bujające pianina ...

Już na wejściu witają nas mocne trąby, bujające pianina i pulsujące bity. Kalifornijski vibe najlepszego sortu, choć nie tylko słoneczny, bo trafiają się też brudniejsze i cięższe, bardziej mroczne produkcje (takie jak singlowe "Szybkie Życie"). "Jedno Niebo" czy "Dobre Życie" przynoszą lekkość i pozytywny nastrój, "Mimo Wszystko" nasuwa skojarzenia z najlepszymi produkcjami Doctora Dre a "Drugi Dom" to przykład, że i z crunkowymi klimatami Brahu Brat jest za pan... brat. Zmieniając nastroje potrafi zarazem utrzymać spójność i klimat oraz ustrzec się słabszych momentów, bo słabego bitu tu nie uświadczymy. Natomiast brzmienie, rozbudowanie, przestrzenność i masa smaczków tylko potwierdzają, że to czołowy polski producent. Brahu na bitach to mocniejsza marka niż Brahu na mikrofonie, ale nieprawdą byłoby stwierdzenie, że poza bitami nic tu ciekawego nie ma. Przede wszystkim - tak jak nowy nabytek Prosto doskonale czuje kalifornijski vibe jako beatmaker, tak samo czuje go jako raper. Wyczucie, naturalność i to, że takie bity siedzą mu po prostu najlepiej słychać od początku do końca. Leniwe, trochę zmanierowane flow, pełne przeciągnięć i luźnej, ale pewnej siebie nawijki (w której słychać inspiracje Tupakiem) oraz umiejętnie podśpiewywanych fragmentów to coś, co do takich soczystych westside'owych produkcji pasuje idealnie. Mimo nietypowego jak na Polskę brzmienia tematyka jest już dość przyziemna, miejska, momentami uliczna. Szarości życia, wszechobecne problemy, kace, ból, ludzka zawiść. A na drugim biegunie melanże, parcie po swoje, luz, dobre życie. Tekściarzem Brahu jest po prostu niezłym, nie odkrywa Ameryki, nie powala rozkminami, a raczej trzyma się dobrze znanych tematów i prostym życiowym zasadom, ale dzięki nietypowemu flow i bitom słucha się go naprawdę dobrze. Natomiast umiejętnie i z głową dobrani goście ubarwiają całość i dodają jej smaczku, ale trzeba przyznać, że gospodarz nie daje się zdominować i to raczej inni dopasowują się do stylistyki albumu (poza PTP i crunkowym "Drugim Domu"). Chada jedzie ostro i po bandzie, Peja doradza a ZIP-y (na szczęście bez Jędkera) fajnie wpasowują się w rozkminkowo-wspominkową konwencję numeru, którego vibe najbardziej kojarzy się z "Moim Rapem" z debiutu. Dochodzimy w końcu do najważniejszego pytania. Czy "Chaos" to lepszy materiał niż "Wchodzę Do Gry". Tu jednak - przynajmniej na świeżo - nie jestem pewien i mam duże wątpliwości. Z jednej strony wydaje mi się trochę słabszy przez brak takich kozaków jak "Mój Rap", "Dom" czy "Lamusy Się Prują" (całość jest równa, jednak nic nie powala aż tak jak 3 powyższe tracki), ale z drugiej plejada pierwszoligowych gości to coś, czego na debiucie nie było. Tak czy tak - jeśli jaraliście się "Wchodzę Do Gry" to zajaracie się pewnie i "Chaosem" a jeśli nie czuliście płyty z 2007 to bardzo możliwe, że nie poczujecie i tej. Na pewno jest to płyta jakich w Polsce mało, świetnie wyprodukowana, fajnie zarapowana i klimatyczna. Ode mnie mocna czwórka z małym plusikiem, ale jeśli jaracie się kalifornijskim vibe'em i czujecie niedosyt takich produkcji na rodzimym rynku to możecie podnieść ją do piątki z minusem.

Shellerini - PDG Gawrosz 2011.jpg

Przede wszystkim, od początku do końca albumu widać, że ...

Przede wszystkim, od początku do końca albumu widać, że Shellerini jest kumatym gościem. Korzystając z usług różnych producentów dobiera bity wg własnego klucza, dbając o spójność i utrzymanie jednej linii. Wie, jakie brzmienie chce osiągnąć na debiutanckim legalu i trzyma się tego, w czym czuje się najlepiej i do czego najlepiej nawiązuje - brudnego, klasycznego rapu, którego autorzy pojawiają się tu wielokrotnie - czy to w porównaniach, czy w cutach. Płyta brzmi więc jak dojrzała całość a nie zbiór singli, podciągniętych pod najświeższe trendy i za to na wstępie duży plus. Sheller wie też, jak klimat utrzymać i dobrze wykorzystać. Na dobranych bitach siedzi dobrze, nawija po swojemu, wyrobionym i solidnym stylem, nie stroniąc od lokalnej poznańskiej gwary i od klimatu starych produkcji z WLKP. Podkręcają to jeszcze dobrze dobrani goście, wśród których znajdziemy przede wszystkim Poznaniaków (oraz Onara i Piha), nadających na podobnych falach co Sheller. To wszystko sprawia, że jeśli puścicie krążek w tle to na pewno nie będzie wybijał was z rytmu a raczej pomoże zbudować nastrój. Stawianie na klimat i spójność kosztem rozchwiania stylistycznego, napakowania na siłę punchy, gości, chwytliwych refrenów czy innych "efektów specjalnych" spotykamy dziś coraz rzadziej i na tym tle "PDG Gawrosz" bardzo zyskuje. Jest jednak coś, co nie wychodzi Shellmie jeszcze idealnie - umiejętność dokładnego zebrania myśli tak, by można łatwo je odczytać. Zdarza mu się wiele dygresji, odejść od tematu lub zawiłych linijek, w których gubimy gdzieś główną myśl. Wiele numerów pokrywa się treścią między sobą, a mało jest takich, przy których na szybko w paru słowach możemy powiedzieć o czym są. Niektóre tematy ujęte są zbyt powierzchownie i chciałoby się usłyszeć mocniejsze zagłębienie się w nie. Ale może po prostu przy tak równym poziomie trochę za dużo numerów? Myślę, że skrócenie do jakichś 13-14 numerów wyszłoby płycie raczej na dobre. Najlepiej tę płytę podsumował sam Sheller. To "całkiem niezły solo debiut". Bez błysków i rewolucji, ale i bez wpadek i słabszych momentów. Równo, solidnie, z dobrym widokiem na przyszłość. Czwórka z minusem.

Pasjonaci - Pasjonaci 2006.jpg

52 Dębiec - T.R.I.P. 2009.jpg

"TRIP" to najnowszy projekt poznańskiej formacji Pięć Dw ...

"TRIP" to najnowszy projekt poznańskiej formacji Pięć Dwa. W swych utworach muzycy robią krok w kierunku trip-hopu, zahaczają o elektroniczne brzmienia, kłaniają się muzyce filmowej, próbują romansować z jazzem i swingiem a także uśmiechają się do chilloutu. Warstwa tekstowa również nie należy do tych prostych, przez co całość wymaga od odbiorcy większego zaangażowania - uważnego słuchania, głębszego zastanowienia i interpretacji. "Płyta T.R.I.P. to coś pomiędzy" – pojawiające się na niej żywe instrumenty, kwartet jazzowy, kobiece i męskie wokale nie pozwalają jednoznacznie jej określić, ani tym bardziej zaszufladkować. Album jest propozycją dla tych wszystkich, którzy nie zamykają się na muzykę i cały czas gotowi są szukać czegoś więcej, właśnie "czegoś po między". 1.t.r.i.p. 2.Spadłem 3.odBLOKuj 4.S.N.K. (Siła Nocnych Koszmarów) 5.Grawitacja 6.Gdzie ty jesteś? 7.Zbyt dużo 8.Bellissimo 9.Uciekamy 10.To miasto 11.Bezsenność 12.Papieros cz. 2

Grubson - O.R.S 2009.jpg

Z radością prezentujemy długo wyczekiwany debiutancki al ...

Z radością prezentujemy długo wyczekiwany debiutancki album GrubSona p.t. "O.R.S.". Płyta zawiera 18 kawałków, które ciężko sprowadzić do wspólnego mianownika. Jedyne słowo, które pcha się na usta to energia! Na płycie gościnnie pojawiają się m.in.: Emilia i Majkel (Bzzzt), Bu i Metrowy (3oda Kru), donGURALesko, Junior Stress, Cheeba i Grizzlee (EWR), Skorup i inni.

Non Koneksja - Eksplozja 2009 (7).jpg

adwcleaner_6.040.exe

sietrzentewiczowski