Sezon niewinnych - S. Bjørk.rar

Spustoszona przez zmiany klimatyczne XXIII-wieczna Ziemia chce powrócić do przedwiecznego, przedindustrialnego raju. Władzę przejęła na niej garstka potężnych rodzin i ich zieloni święci. Miliony ludzi tkwią jak w więzieniach w przeludnionych miastach, inne miliony trudzą się przy iście faraońskich przedsięwzięciach odbudowy zniszczonych ekosystemów. Tymczasem, na księżycach Jowisza i Saturna powstała przeogromna rozmaitość samowystarczalnych miast i osad, założonych przez potomków uchodźców z ziemskich represyjnych reżimów. Kwitną w nich naukowe utopie pełne wymyślnych wytworów sztuki genetycznej. Są ostatnim bastionem jakiejkolwiek tradycji demokratycznej. Coraz większe ambicje nowego pokolenia Zewnętrznych, chcących wydostać się ze swoich przytulnych, wsobnych, kieszonkowych rajów, skolonizować resztę Układu Słonecznego i popchnąć ewolucję człowieka na sto nowych torów, zagrażają kruchemu pokojowi między ich miastami, a potężnymi ziemskimi rodami. Na Ziemi liczne głosy domagają się wyprzedzającego ataku na Zewnętrznych, póki nie jest za późno; inni z kolei chcą wykorzystać zdolności ich uczonych i guru genetycznych. Trwają kampanie na rzecz pokoju i pojednania, manewry polityczne, prostackie demonstracje wojskowej siły oraz szpiegostwo. Dwie odnogi ludzkości zmierzają ku wojnie...

Gigantyczny, zbudowany z trzech dwunastokilometrowych kadłubów statek przemierza przestrzeń kosmiczną. Cel podróży — nieznany. Misja — otoczona tajemnicą. Historia — utracona. Czy jest współczesną arką, która ma przetransportować ludzką rasę do innego, odległego układu planetar­nego? W jednym z tysięcy pomieszczeń budzi się człowiek. Początkowo nie wie, kim jest ani gdzie się znajduje. Przed chwilą śnił o nowej planecie, bardzo podobnej do Ziemi, o kobiecie, która wkrótce znajdzie się w jego ramionach. Teraz, obudzony przedwcześnie do życia, osamotniony, prze­marznięty i głodny, próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości, odkryć jej sens. On i inni nagle wybudzeni ludzie zmierzają do siebie ciągnącymi się setkami metrów pustymi korytarzami, uciekając przed zabójczym zimnem. Mężczyzna powoli odzyskuje strzępy pamięci, przypomina sobie, że jest nauczycielem, że przeszedł szkolenie na Ziemi, że miał uczyć kolonistów, którzy zostali zamrożeni na dziesiątki lat. Kim jest? Gdzie znajduje się kobieta, którą kochał? Kto naprawdę steruje promem kosmicznym zero trzy? Dokąd zmierzają? Co stało się z marzeniami o nowym życiu? Aby otrzymać odpowiedź na te pytania, mężczyzna musi przeżyć i naprawić statek. Tylko wtedy znajdzie drogę do domu.

Nowela wydana jako klubówka w 1988r, drukowana później również w "Fenix'ie" w 1994. Jak zwykle u Tiptree, lektura wymagająca, obfita w rozważania psychologiczne - miłośnikom kosmicznej strzelaniny zdecydowanie odradzam. Utwór nominowany do Locus Award Novella w 1976r.

Tym razem to nie arabscy terroryści, tylko angielska klasa średnia, która - udręczona nowymi podatkami parkingowymi, dopłatami do szkół swoich dzieci, prywatnymi ubezpieczeniami medycznymi - nie wytrzymała napięcia. Kultura konsumpcji odkryła, że sama się pożera, i postanowiła wszcząć społeczną rewoltę. Z dzielnicy Chelsea Marina rusza niszczycielski pochód posiadaczy, którzy z przesytu postanowili zostać nowym proletariatem. [...] Przywódcy społecznego przewrotu ludzi, którym nigdy nie wyłączono centralnego ogrzewania, są przekonani, że dobrobyt jest ich największą krzywdą. "Nigdzie nie jest powiedziane, że ludzie mają wieść wygodne życie. Potrzebne są nam napięcie, stres, niepewność" - mówi w powieści szalony kaznodzieja Dexter. Ta propozycja zachwyciła zachodnich krytyków, którzy uznali Ballardowską wizję autodestrukcyjnego buntu klasy średniej za proroczą. Czy jednak wyobrażamy sobie londyńskich urzędników podpalających w akcie rozpaczy nowe modele volvo? Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75517,2029695.html#ixzz4226qPzAZ