Praca bez sensu.zip

Randy Pausch

ZIP ♦ MOBI

To miał być zwykły, pożegnalny wykład nieznanego szerzej profesora kończącego pracę na prestiżowym amerykańskim uniwersytecie Carnegie Mellon w Pittsburghu. I pewnie przemówienie zapamiętałaby jedynie grupka najwierniejszych studentów, gdyby nie to, że zostało ono umieszczone w Internecie. Ostatni wykład pod tytułem "Jak spełniłem swoje marzenia z dzieciństwa" błyskawicznie stał się jednym z najchętniej oglądanych nagrań w serwisie YouTube. Bo wykład, który uczynił ze skromnego specjalisty od programów komputerowych osobę znaną i podziwianą, nie był jednak całkiem zwykły. "Okoliczności naszego spotkania są dość niezwykłe. Od półtora roku walczę z rakiem trzustki, ale popatrzcie: tu są najnowsze zdjęcia USG, na których widać kilkanaście guzków atakujących moją wątrobę" - zaczął swój wykład 47-letni Randy Pausch, uśmiechając się do zdumionej publiczności. A potem dodał, że przeprasza wszystkich, którzy uważają, że powinien być bardziej przygnębiony i... dziarsko wykonał kilkanaście pompek. "Ci, którzy nadal mi współczują, niech wskoczą na scenę i pokażą, czy potrafią mnie przebić" - oświadczył i zebrał lawinę oklasków. Przez kolejne 74 minuty Randy Pausch tłumaczył zasłuchanym studentom, jak należy żyć. "Okazuj ludziom wdzięczność za to, co dla ciebie zrobili. Kiedy coś spieprzysz, przeproś. Nigdy nie narzekaj, po prostu pracuj jeszcze ciężej. A przede wszystkim nie rezygnuj z dziecięcych marzeń" - mówił profesor, okraszając wykład licznymi dygresjami, wspomnieniami z młodości i dowcipami. "Większość nas miało w dzieciństwie marzenia: miejsca, które chcieliśmy zwiedzić, ludzi, których chcieliśmy spotkać, pracę, która chcieliśmy wykonywać. To wszystko to nasze marzenia, które mogą się stać potężnym źródłem motywacji. Niektórzy z czasem rezygnują z nich. Zachowanie ich to podstawowa wartość, która świadczy o naszym człowieczeństwie". Randy Pausch w wieku 46 lat zrealizował większość ze swoich marzeń, i o tym, jak je zrealizował jest też jego wykład. Dał on wszystkim słuchaczom więcej niż jakiekolwiek podręczniki motywacji. Zachwycona publiczność wielokrotnie przerywała mu wybuchami śmiechu i owacjami. "Umieram, ale nadal dobrze się bawię i zamierzam cieszyć się życiem do końca dni, jakie mi jeszcze pozostały" - oświadczył Pausch na zakończenie, a sala wręcz eksplodowała oklaskami.

Marta Mazuś

i inne zderzenia polsko-obce

♦ MOBI

Ukrainka sprząta bazar i płacze, król kebabów tłumaczy, czym jest polski kebab i dlaczego jest w nim kapusta, przedsiębiorca budowlany - święty człowiek, chciałby dać mieszkania wszystkim uchodźcom w Polsce, Cygan z Andrychowa planuje zostać polskim superbohaterem, rodzina z małego miasta idzie do sądu w sprawie Murzyna-Muzułmanina. Polacy i cudzoziemcy - patrzą na siebie, choć nie zawsze się widzą, próbują żyć razem, choć nie zawsze im wychodzi, mówią o sobie w rozmówkach murzyńskich, bo przecież wiadomo, że każdy obcy w Polsce to Murzyn. Marta Mazuś wyłapuje uchem sprawnego reportera historie imigrantów, którzy od lat próbują "ułożyć sobie życie" w Polsce. Nie udają, że są obywatelami świata i potrafią doskonale wtopić się w polski krajobraz, ale przynajmniej starają się przystosować. Mimo wszystko nadal żyją, jakby ich tu nie było. Obcy, niewidzialni, albo niechciani, ciągle sprawiający kłopoty.

Tiziano Terzani

♦ PDF

Azja zawsze była miłością i fascynacją Terzaniego. W połowie lat 60. pierwszy raz postawił stopę na tym kontynencie. Nauczył się chińskiego oraz japońskiego, a wkrótce porzucił ustabilizowane życie we Włoszech i osiedlił się z rodziną w Singapurze. Jako korespondent wojenny był wszędzie tam, gdzie na kontynencie rozgrywała się historia. Ryzykując życie, jeździł do krajów ogarniętych wojną, opisywał i komentował, nie unikając osobistego zaangażowania. Jego artykuły ukazywały się regularnie w prasie włoskiej i niemieckiej. Co tak urzekło przybysza z Zachodu w azjatyckiej rzeczywistości? \- Pojechałem tam w poszukiwaniu "innego", wszystkiego, czego nie znałem, w pogoni za ideałami - napisał. Azja stała się dla niego lustrem, w którym mogła przejrzeć się Europa. Ta klasyczna już książka przedstawia czytelnikowi kulisy wszystkich konfliktów zbrojnych, które rozegrały się w Azji w latach 1965-1997, ale także - co szczególnie cenne - pokazuje życie codzienne i pozwala zbliżyć się do zrozumienia jakże fascynującej odmienności kulturowej.

Milewski, Piotr

RAR ♦ MOBI

Piotr Milewski dotarł do Japonii w roku Królika. Akurat zaczęła się pora deszczowa i nad Wyspami na półtora miesiąca zawisła szara zasłona z chmur. W powietrzu unosił się gorzki zapach gnijących wodorostów. Japończycy uznają ten okres za piątą porę roku o nazwie tsuyu, co znaczy – śliwkowy deszcz. Bogowie są wtedy bliżej, ale czy sprzyjają wędrowcom? Wybrał najbardziej wymagający rodzaj podróżowania. Japonię poznawał samotnie, bez planu, pieniędzy, jeżdżąc autostopem i śpiąc pod gołym niebem. Próbował uchwycić ducha archipelagu i zrozumieć mieszkających tam ludzi, którzy - mimo że gościnni i serdeczni – pozostali dla niego zagadką. "Dzienniki japońskie" to nie tylko zapis zdarzeń czy spotkań, ale i opowieść o podróżowaniu jako takim: o jego filozofii i sensie, a także piętnie, jakie odciska na świadomości wędrowca.