Poczuj PL.zip

Colin Thubron

ZIP ♦ MOBI

Syberia opisana przez Thubrona okazuje się kwintesencją Rosji – na powierzchni resztki obozowych baraków sprzed 50 lat, a pod lodem mamuty zachowane tak, że można policzyć liście z ich ostatniego posiłku. I na przemian: jedno odmarza, a drugie zamarza. Thubron podróżuje po paradoksalnej krainie, która jednocześnie umiera i się odradza. Spod lodu wychodzi Kościół prawosławny, lokalne kultury, które miały stać się częścią jednego radzieckiego ludu, ale nie dały się do końca podporządkować, a zamarzają resztki sowieckiego imperium, stare obozy, instytuty badawcze i komunistyczne utopie budowane na wiecznej zmarzlinie. Gdzieś pod lodem i pod Rosją kryje się jednak coś potężnego, jednolitego, co kolejne ustroje chcą pokonać lub przeobrazić, ale w końcu zawsze stają się tylko jego częścią. Thubron stara się to opisać, pokazując fascynujące miejsca, bardziej i mniej znane. Podróż rozpoczyna w Jekaterynburgu, wspominając egzekucję rodziny carskiej, potem odwiedza m. in. Workutę (gdzie uczestniczy w prawosławnym nabożeństwie upamiętniającym ofiary łagrów), Akademgorodok pod Irkuckiem (miasto uczonych, dziś pozbawionych państwowych funduszy), jezioro Bajkał, syberyjski klasztor buddyjski, wreszcie Kołymę.

Agnieszka Kamińska

Podróż przez raj wymyślony

ZIP ♦ MOBI

Dlaczego w szwajcarskich domach nie ma pralek? Co bardziej dzieli Szwajcarów, „rów polenty” czy „granica z ziemniaka”? Gdzie kupić świeże alpejskie powietrze na wynos? Etykieta światowej prymuski przylgnęła do Szwajcarii niczym przekonanie, że po alpejskich łąkach naprawdę hasają fioletowe krowy. Tu bez obaw można zostawić na ulicy niezapięty rower czy napić się wody prosto z ulicznej fontanny. Kiedyś „szwajcarskość” reklamowała produkty wysokiej jakości, dziś to zbiór walorów, takich jak punktualność, innowacyjność czy bezpieczeństwo. Ilość pozytywnych skojarzeń, jakie budzi Szwajcaria, nie dziwi, lecz warto je zweryfikować. Autorka przemierza alpejskie szlaki, trasy kolejowe oraz wybrukowane uliczki helweckich miast. Odkrywa przed nami ten raj wymyślony; państwo, którego nie ma, choć według legendy zaczęło się… na łące.

Tomek Michniewicz

Na drogach, których nie ma

♦ MOBI

Książka podróżnicza, jakiej jeszcze nie było! Przedziera się przez dżunglę, łapie jadowite węże, zakrada się do obozu partyzantów, tropi przemytników dzieł sztuki i... świętych mężów, którzy potrafią cofnąć czas. Nie omija też utartych szlaków – zwiedza azjatyckie metropolie i ruiny dawnych królestw albo wyleguje się pod palmami, popijając sok z kokosa. Świat można oglądać przez przyciemnione szyby limuzyny albo z dachu rozklekotanego autobusu. Tomek Michniewicz woli to drugie – pakuje plecak, kupuje bilet i rusza w nieznane, by przeżyć niesamowitą przygodę! "Samsara. Na drogach, których nie ma" to fascynująca opowieść Tomka o jego podróży po Azji – pełnej niebezpieczeństw, zaskakujących zdarzeń i ciekawych ludzi. Opowieść napisana ze swadą, rozbrajającym humorem, ale i dystansem do siebie. A także poradnik, jak w taką wyprawę wyruszyć samemu.

Badkhen, Anna

♦ MOBI

Z rodziną pasterzy z rodu Fulanów przemierza Afrykę wzdłuż południowych obrzeży Sahary. Migracja, choć praktykowana od wieków, z roku na rok staje się coraz trudniejsza – pielgrzymom zagrażają bojówki islamskie, zmiany klimatyczne oraz nowoczesność, która kusi młodych do porzucenia tradycji swoich przodków. Ale Fulanie są przyzwyczajeni do niestabilności: znają głód, suszę i wojny. „Anna Ba” – jak nazywają ją wędrowcy ⎼ opisuje podróż z zacięciem i wnikliwością zaangażowanego obserwatora. Swoją opowieść wzbogaca o historię i zwyczaje plemion neolitycznej Sahary, dzięki czemu czytelnicy mogą prześledzić, jak zmieniało się życie koczowniczego ludu na przestrzeni dziejów.

To książka przede wszystkim dla podróżników, wędrowców marzących o odległych wyprawach w egzotyczne i odludne miejsca. Jest to niezwykle precyzyjny opis zdobycia bieguna, niemal dzień po dniu. Autor jeszcze przed wyprawą szczegółowo przedstawia problemy, jakie będzie musiał napotkać podczas wyprawy, i pomysły, jak je rozwiązać; gromadzi, nie bez trudności, potrzebny sprzęt i ludzi. Od czasu lądowania na Antarktydzie opisuje swoje zmagania z zimnem, śniegiem, psami i ekwipunkiem. Nie pozbawiony poczucia humoru, ciepły i koleżeński, wrażliwy na antarktyczne piękno, do wszystkich uczestników wyprawy ma bardzo ojcowski stosunek. Ale równocześnie jest stanowczy i choć dopuszcza dyskusję, wymaga absolutnego posłuszeństwa względem podjętej decyzji. Świetny organizator i jednocześnie archetyp ojca. Chyba te dwie cechy pozwoliły mu osiągnąć sukces. Wyprawa idzie tak sprawnie, że kiedy Norwegowie docierają na biegun, czytelnik zadaje sobie pytanie: co? już? tak łatwo? Wszyscy przeżyli i nikt nie nabawił się nawet poważnych odmrożeń. Tymczasem zupełnie niedaleko umierał kapitan Scott nie osiągnąwszy wymarzonego celu...