ABP MARCELI LEFEBVRE - KOŚCIÓŁ PRZESIĄKNIĘTY MODERNIZMEM.pdf

(Viktoria -Świadectwo) Weszliśmy z Jezusem przez bramę Piekła. Nie potrafię opisać grozy tego miejsca. Jestem przekonana, że w całym wszechświecie nie ma tak złego miejsca jak to miejsce. Miejsce było niezwykle duże i miałam wrażenie, że cały czas się rozrasta. Było to miejsce, w którym panowała absolutna ciemność, a jego ciepła nie można było zmierzyć: było gorętsze niż najgorętsze pożary.

Nie widziałam żadnych płomieni ani źródła ciepła, ale było GORĄCO. Miejsce było wypełnione muchami wszystkich rozmiarów - muchami zielonymi, czarnymi i szarymi. Były tam wszelkie możliwe muchy. Poza tym wszędzie były też krótkie, grube, czarne robaki, wspinające się po wszystkim. Robaki zaczęły się na wyjących Potępieńców wspinać, a muchy też były wokół nich i na nich. Miejsce było wypełnione najbardziej obrzydliwym smrodem; nie ma słów, by opisać intensywność smrodu w tym miejscu. ZAPACH BYŁ PRAWIE JAK ZGNIŁE MIĘSO, ALE BYŁ STO RAZY GORSZY NIŻ NAJBARDZIEJ ROZKŁADAJĄCE SIĘ MIĘSO, JAKIE KIEDYKOLWIEK WĄCHAŁAM W CAŁYM MOIM ŻYCIU. Miejsce wypełniał ludzki odgłos płaczu i zgrzytania zębami, a także demoniczny, złowrogi śmiech.

Najgorsze w tym miejscu jest to, że było wypełnione ludźmi. BYŁO TAK WIELU LUDZI, ŻE NIE MOŻNA ICH BYŁO POLICZYĆ. Ludzie byli w postaci szkieletów. Mogę śmiało powiedzieć, że te szkielety były ludźmi, ponieważ rozpoznałam niektórych z moich bardzo bliskich krewnych i ludzi z mojej miejscowości. Ich kości były ciemnoszare i wyjątkowo suche. Mieli długie ostre zęby jak dzikie zwierzęta. Ich usta były duże i szerokie, a języki długie i jaskrawoczerwone. Ich dłonie i stopy miały długie, cienkie palce u nóg i długie, ostre paznokcie.

Były tam demony mieszające się z ludźmi: demony z wyglądu wyglądały jak aligatory i szły na czterech nogach. Czuli się dobrze w tym środowisku i nieustannie drażnili się i dręczyli ludzi a szczególnie rabinów żydowskich. Hałas, jaki wydawały demony, przypominał bardziej świętowanie, ponieważ wydawały się szczęśliwe i beztroskie; oni też cały czas tańczyli i skakali.
Z drugiej strony ludzie wyglądali na nieszczęśliwych i przygnębionych; byli w stanie bezradności i beznadziejności. Hałas ludzi spowodowany był bólem; płakali, krzyczeli i zgrzytali zębami, i wyli bo znajdowali się w rozpaczliwej sytuacji niewyobrażalnego bólu i agonii.

Ludzie w tym miejscu byli niezliczeni, ale wyraźnie widziałam, że zdecydowana większość z nich to kobiety. Byli podzieleni na wiele różnych grup. Nawet jeśli byli w grupach, nie było możliwe oszacowanie liczby osób w żadnej grupie, ponieważ grupy były niezwykle duże.