Głupki z kosmosu

Francuski serial animowany „Space Goofs”, który na ekranach telewizorów zadebiutował w 1996 roku, szybko zdobył uznanie nie tylko w swojej ojczyźnie. Miliony widzów śmiało się do rozpuku z absurdalnych, niewybrednych a często wręcz makabrycznych żartów. Powstanie gry wideo na motywach kreskówki stanowiło więc tylko kwestię czasu. Jej wydania podjął się koncern Ubisoft. Prace nad projektem powierzono firmie Xilam, która wyprodukowała serial.

Zebranie wszystkich wątków z ponad stu epizodów „Space Goofs” w jednej grze byłoby zadaniem niewykonalnym. Fabuła Głupków z Kosmosu koncentruje się więc na przewodnich motywach serialu. Na skutek awarii latającego spodka piątka kosmitów trafia na Ziemię. Ludzie nie są jednak specjalnie życzliwi obcym. Szalony naukowiec doktor Sakarine najchętniej widziałby przybyszów z innych planet w charakterze obiektów badań anatomicznych lub w najlepszym przypadku okazów kolekcjonerskich. Za pomocą wynajętego zbira Boloka, próbuje on pojmać gwiezdnych rozbitków.

Grę Głupki z Kosmosu trudno uznać za klasyczną przygodówkę. W wielu miejscach przypomina ona interaktywny film, dający graczom stosunkowo niewielką swobodę działania. Rozgrywka polega głównie na odnajdywaniu różnorakich przedmiotów, które sprytnie wykorzystane mogą ułatwić kosmitom ucieczkę i ułatwić powrót na rodzimą planetę.

W trakcie zabawy gracz steruje poczynaniami piątki bohaterów, doskonale znanych z serialu. Każdy z nich różni się nie tylko wyglądem, ale również pewnymi cechami i umiejętnościami. Etno Polino to naukowy geniusz o fioletowej barwie skóry i czerwonych ustach. Wysoki, pomarańczowy Bud Budiovitch to z kolei typowy kosmiczny nastolatek, uzależniony od telewizji i lekkich drinków. Candy Caramella najbardziej przypomina obcego – jest mały, zielony i z dużą głową, a spośród reszty rozbitków wyróżnia się pedantyzmem. Jego przeciwieństwem jest Gorgious Klatoo - gruby, niebieski kosmita, który słynie z chciwości i zamiłowania do obżarstwa. Stereo Monovici to ostatni członek ekipy, który może pochwalić się dwiema głowami.

Poszczególne zagadki w grze wymagają wykorzystania nieco innych umiejętności, stąd często daną czynność musi wykonać konkretny kosmita. W przeciwieństwie do większości przygodówek typu point & click w Głupkach z Kosmosu dotykanie przedmiotów czy uruchamianie mechanizmów „na ślepo” bywa bardzo ryzykowne. Twórcy gry nie zostawili graczom specjalnie dużego pola manewru i niemal każda czynność niezgodna ze scenariuszem kończy się uśmierceniem postaci.

Poziom absurdu i czarnego humoru w Głupkach z Kosmosu bliski jest temu, co prezentował serial. Niektóre dowcipy śmieszą, inne wręcz wydają się odpychające i żałosne. Grę trudno więc uznać za propozycję, która spodoba się każdemu.

Niewątpliwy atut produkcji studia Xilam stanowi oprawa graficzna. Ponad 500 lokacji, w jakich toczy się opowiadana historia, jest bardzo kolorowych. Niestety, nie są one specjalnie dopracowane pod względem ilości detali, stąd wrażenie sztucznie wykreowanego świata. Warto też wspomnieć o znakomitej polonizacji gry. Głupki z Kosmosu mówią głosami znanych polskich aktorów, w tym Jarosława Boberka („Rodzina zastępcza”) i Dariusza Gnatowskiego („Świat wg Kiepskich”).

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder