A.Strug_Monodia Pol_ Pieśni pasyjne.mp3

Na koncert Monodii Polskiej składają się pieśni pasyjne w wariantach melodycznych przekazywanych od pokoleń w tradycji ustnej na północno-wschodnim Mazowszu. Pieśni średniowieczne, renesansowe, barokowe i dziewiętnastowieczne przetrwały w tych stronach za sprawą zbiorowej pamięci i umiłowania tej muzyki przez drobną tamtejszą szlachtę, oraz mieszkających za rzeką Kurpiów Zielonych.

Łomżyńskie to bogaty w dawne pieśni region, w który odnajdujemy pięć muzycznych wyrazów: drobnoszlachecki, dwa kurpiowskie (biały i zielony), podlaski, oraz "pojaćwieski" (na północ od Narwi, na wschód od Biebrzy). Jako, że nie sposób opanować wszystkich wariantów i muzycznych wspaniałości niemal do wczoraj tam praktykowanych, zespół koncentruje się na pieśniach z dwóch, sąsiadujących ze sobą parafii: nowogrodzkiej (jedyna, kurpiowska po południowej stronie Narwi) i szczepankowskiej (drobnoszlachecka).

W koncercie towarzyszyą śpiewakom instrumenty z epoki: Janusz Prusinowski gra na lirze korbowej (pieśni barokowe), Adam Strug na fisharmonii (dziewiętnastowieczne). Ostatni odnotowany w łomżyńskiem lirnik pojawił się pod kościołem w Śniadowie w 1902 roku (za: Bohdan Winiarski "Nad brzegiem Wissy, Pissy i Narwi").

Zespół występuje w składzie:

Wawrzyniec Dąbrowski - śpiew

Mateusz Kowalski - śpiew

Grzegorz Pawłowski śpiew

Piotr Piszczatowski śpiew

Szczepan Pospieszalski śpiew,

Janusz Prusinowski śpiew, lira korbowa

Adam Strug - prowadzenie, śpiew, fisharmonia

Jacek Zembrowski - śpiew

Monodia Polska to zespół praktykujący polskie pieśni religijne i świeckie, w wariantach melodycznych zebranych przez A.Struga na płn.-wsch. Mazowszu (Łomżyńskie, Kurpie Zielone). Zespół posługuje się skalami muzycznymi wcześniejszymi, niż używana dziś powszechnie skala dur-moll., zachowując dawny strój, emisję i maniery wykonawcze.

W ustnej tradycji kontynuowanej przez Monodię odnajdujemy: pieśni rycerstwa, barokowe piety, śpiewane moralitety XVIII wieku, romantyczne pieśni dewocyjne, oraz utwory nieskodyfikowane będące wyrazem pobożności ludowej. Teksty pochodzą ze Śpiewnika Pelplińskiego (1861), liczącego 1102 pieśni na cały rok liturgiczny. Średniowieczne anonimy, sąsiadują tu z wierszami Kochanowskiego, Wujka, Bolesławiusza, Trembeckiego, Żabczyca, Naborowskiego, Krasickiego i Karpińskiego. Świecką część repertuaru Monodii Polskiej stanowią pieśni Kurpiowszczyzny Zielonej i historyczne.