Titania Hardie - Dom wiatru.pdf

Ponura historia domu zamieszkanego przez wściekłych rodziców, samotne dzieci i tajemnice, od zwykłych aż po katastrofalne w skutkach. Siri i Jon kochają się, ale ich małżeństwo jest trudne, bolesne i pełne niepokojących sekretów. Do tego dochodzą napięte stosunki ze starszą córką, która nie może odnaleźć się w rodzinnej konstelacji. Zatrudnienie Milli jako niani miało odciążyć małżonków, jednak pojawienie się młodej opiekunki wprowadza w niespokojną atmosferę domu dodatkowe rozdrażnienie. Pewnej lipcowej nocy dziewczyna znika. Po kilku latach jej ciało zostaje odnalezione i zidentyfikowane, a mieszkańców ponurej rezydencji dopada poczucie winy. Ciężar z przeszłości sprawi, że w rodzinnej układance nic nie będzie proste i klarowne.

Jesień 1957 roku. Ciechocinek. Opustoszały polski kurort, sypiące się pensjonaty, bieda i szarzyzna. Do Wandy – przed wojną lwowskiej dentystki i śpiewaczki jazzowej – która po powrocie z zesłania osiadła w Ciechocinku, przyjeżdża z Anglii starszy brat, Fabian, emigrant wojenny, puzonista jazzowy i znakomity tancerz. Przed wojną grał na transatlantykach. Zakłada swingowy big band i zaskakująco szybko znajdują się ludzie, którzy chcą grać razem z nim – młodzi bikiniarze z przygrywającego na potańcówkach zespołu, gardzący muzyką stroiciel fortepianów, który w każdym pisarzu widzi pederastę, dystyngowany doktor Vogt – klarnecista-amator, milicjant, który przed wojną był trębaczem… Do złożonego z miejscowych dziwaków big bandu dołączają Wanda i tajemnicza femme fatale Modesta. Fabian i Modesta zostają kochankami. „Król i królowa swingu”, dwa barwne ptaki, żyją razem, zmagając się z trudną rzeczywistością tamtych lat. Pewnego dnia Modesta nagle znika, a historia miłosna zmienia się w opowieść z wątkiem szpiegowskim.

Dlaczego lepiej być baranem niż świnią? Dlaczego w Polsce do braku forsy jeszcze trudniej się przyznać niż do braku seksu? Jak żyć w świecie, w którym niemal wszystko stało się zakazane, od noszenia futer po łowienie ryb? Dlaczego należy jeść dużo niezdrowej żywności, którą niepotrzebnie straszą nas w mediach? Gdy czyta się Agatę Passent w zbiorze tekstów, a nie „pojedynczo”, widać jak wiele różnych kwestii ją interesuje i jak ciekawie potrafi o nich pisać. Autorka, dosłownie i w przenośni kobieta światowa w najlepszym tego słowa znaczeniu, jest bystrym obserwatorem i wyraziście potrafi opisać zarówno to, co widzi, jak i co czuje. Dawniej a dziś, kobiety a mężczyźni, Polacy wobec siebie nawzajem i wobec innych – to główne tematy tej książki, mówiącej o nas i naszych czasach w sposób, z którym trudno się nie zgodzić. Jeśli kto chce, może polemizować – Passent się nie obraża (ba, przestrzega nas przed zbyt częstym obrażaniem się) i nie szydzi, bo idiotyczne aspekty naszej rzeczywistości szydzą tu z siebie same.

Dwie frapujące historie, których pozornie nic nie łączy… Jest rok 1964. Maggie budzi się w szpitalu psychiatrycznym. Nie wie, kim jest i niczego nie pamięta, a więc musi odtworzyć swoje dawne życie i rozpocząć nowe. 44 lata później Jonathan dowiaduje się, że zostanie ojcem. Bardzo tego pragnie, ale ma podstawy wątpić, czy odnajdzie się w tej nowej życiowej roli. Te dwie, na pozór zupełnie różne historie splatają się w jedną, z wolna odsłaniającą wszystkie tytułowe, wzajemne przemilczenia.

Wieś, południe kraju, połowa lat sześćdziesiątych XX wieku. Na świat przychodzi Joachim. Pięć lat później rodzi się Hubert. Surowa dyscyplina w domu i ogrom prac w gospodarstwie rolnym każą Joachimowi Kamieniowi szukać ucieczki od nienawidzonych robót w polu czy wokół chałupy. Wobec poleceń ojca Joachim jest ciągle niesubordynowany, omija wszelkie obowiązki jak tylko może i na ile okoliczności pozwalają. Obaj bracia dorastają, a niechęć starszego do młodszego rośnie z każdym dniem. Podpatrując i podsłuchując matkę, Joachim wpada na genialny – jego zdaniem – pomysł. „Abel, brat mój” to oparta na biblijnym wątku opowieść o nikczemności, która bezlitośnie depcze tradycję i obwieszcza tryumf zła.