Constantine_Pavlovich.jpg

Konstanty Pawłowicz Romanow (ur. 8 maja 1779 w Carskim Siole (obecnie Puszkino), zm. 27 czerwca 1831 koło Witebska) – wielki książę rosyjski z dynastii Romanowów, następca tronu rosyjskiego w latach 1801-1823; w 1814 naczelny dowódca Wojsk Polskich i faktyczny namiestnik cara w Polsce. W 1823 roku zrezygnował z praw do tronu rosyjskiego, przysługujących mu na wypadek śmierci starszego brata. Przyczyną rezygnacji był ślub w 1820 z polską hrabiną Joanną Grudzińską. Niemniej w 1825, po śmierci Aleksandra I, Mikołaj wysłał jednak do niego wiadomość wzywającą do wstąpienia na tron, tytułując go cesarzem Konstantym I . Konstanty odmówił wtedy ponownie pozostając w Warszawie. Formalnie od 27 listopada do 14 grudnia 1825 był carem Rosji. Nie wiedzieli jednak o tym dekabryści, którzy wywołali w grudniu 1825 powstanie przeciwko Mikołajowi w obronie praw do tronu Konstantego. W latach 1815-1830 był wodzem naczelnym Wojska Polskiego i faktycznym wielkorządcą Królestwa Polskiego. Podlegały mu także garnizony wojsk rosyjskich w zachodnich guberniach Rosji. Zasłynął zaprowadzeniem w armii patologicznej dyscypliny, dawał przykłady sadyzmu, będącego przyczyną wielu samobójstw unoszących się honorem polskich oficerów. Zwalczał polskie ruchy wolnościowe, rozbudował siatkę tajnej policji rosyjskiej w Polsce. Odmówił wysłania wojsk polskich na wojnę z Turcją 1828-29
W nocy 29 listopada 1830, jego osoba była głównym celem ataku spiskowców. Jednak udało mu się uciec z warszawskiego Belwederu w przebraniu kobiety. Po wybuchu powstania listopadowego na czele korpusu rosyjskiego uszedł do Rosji, wkrótce zmarł na przywleczoną przez wojska rosyjskie cholerę.