Tylko u wRealu24- Żebrowski- Lisiak i Karoń o tym jak walczyć z szerzącym się Antypolonizmem- LIVE-.mp4

ANTY P O L O N I Z M

Zaczerpnięto z Wielkiej Ilustrowanej Encyklopedii Powszechnej (Suplement Współczesny) t.23/1 Wydanej przez Wydawnictwo Gutenberg Print w 1997 r.
Hasło "antypolonizm"



ANTYPOLONIZM - wrogość wobec Polski i Polaków,

działania mające na celu zniszczenie polskiego państwa i narodu;


anty polonizm wystąpił już w początkach państwowości polskiej w niemieckiej kronice biskupa Merseburga, Thietmara (975-1018), piętnowano Bolesława Chrobrego (nazwano go "jadowitym wężem"); średniowieczna propaganda krzyżacka próbowała zniesławiać naród polski, poddając w wątpliwość prawdziwość jego wiary chrześcijańskiej;

cesarz Zygmunt Luksemburski wysunął w 1392 roku pierwszy w historii projekt rozbioru Polski, wg którego całość ziem ówczesnego Królestwa Polskiego miała być podzielona między zakon krzyżacki, Węgry, Wacława IV Czeskiego, margrabiego brandenburskiego Josta i Jana Zgorzelskiego z Nowej Marchii; pierwszy traktat przewidujący rozbiór Rzeczypospolitej Obojga Narodów między Szwecją, Brandenburgią, Siedmiogrod, Kozaków oraz Bogusława Radziwiłła zawarto 6 XII 1656 w Radnót (Siedmiogrod), jednak upadek koalicji uniemożliwił wprowadzenie tej umowy w życie;

za jednego z czołowych przedstawicieli antypolonizmu w XVII w. uważany jest czeski pedagog J.A. Komensky (1592-1670), który popierał najazd szwedzki na Polskę, mimo że uzyskał w niej długoletnie schronienie (z przerwami przebywał w Lesznie 1628-1655).

Początki antypolonizmu zorganizowanego na szeroka skale i będącego wyrazem państwowej polityki wiążą się z rządami króla Prus Fryderyka II i carycy Rosji Katarzyny II; swoje dążenia do rozbioru ziem polskich starali się uzasadniać poprzez upowszechnianie "czarnej legendy" o Polsce jako kraju wyjątkowej anarchii i fanatyzmu religijnego; korzystali przy tym z wystąpień niektórych czołowych postaci życia intelektualnego ówczesnej Europy (np. mason [red. polonica.net] Wolter, odpowiednio przez nich wynagradzany, cynicznie wysławiał rozbiór Polski jako "pomysł geniusza");

antypolonizm cechował także niektórych poetów rosyjskich - Aleksander Puszkin w liście do J. Chitrowa (1830) sugerował, że wojna z Polakami powinna być walką na wyniszczenie, a były dekabrysta A. Bestuzew (opiewany w wierszu A. Mickiewicza Do przyjaciół Moskali) piętnował "zdradę warszawską" (powstanie listopadowe) i wyrażał nadzieję, że "krew zaleje na zawsze polskich panów"; antypolonizm państw zaborczych znajdował wyraz w próbach odpowiedniego kształtowania świadomości Polaków w poszczególnych zaborach, w fałszowaniu i oczernianiu polskiej historii i tradycji;

swoisty typ antypolonizmu uzasadnianego racjami postępu zaprezentował Fryderyk Engels w liście do Karola Marksa: "[...] im więcej rozmyślam nad historią, tym jaśniej widzę, że Polacy są narodem skazanym na zagładę, którym można tylko dopóty posługiwać się jako narzędziem, dopóki sama Rosja nie zostanie wciągnięta w wir rewolucji agrarnej. Od tej chwili Polska nie będzie miała żadnej racji bytu";
angielski historyk i pisarz T. Carlyle przedstawiał rozbiory Polski jako akt, "boskiej sprawiedliwości", a "zanarchizowanej" Polsce przeciwstawiał Rosjan, którzy potrafią rozkazywać i słuchać rozkazów.

Kampania antypolska prowadzona przez zaborców napotykała silne i nierzadko skuteczne działania ze strony polskich środowisk na Zachodzie, m.in. wykłady i publicystyka Adama Mickiewicza, wielostronna działalność dyplomatyczno-polityczna Hotelu Lambert pod kierownictwem księcia A. Czartoryskiego, publicystyka L. Klaczki.

Stanowczy głos w obronie praw Polski zabierali liczni, wybitni twórcy i uczeni (P.J. Béranger, G.G. Byron, W. Hugo, J. Michelet, A. Musset), także w społeczeństwach państw zaborczych, ale tu należeli oni do wyraźnej mniejszości (m.in. A. Odojewski, A. Hercen, R. Wagner, F. Raurner); w końcowych dziesięcioleciach XIX w., zwłaszcza po klęsce Francji w wojnie z Prusami 1871, sympatie propolskie na Zachodzie znacznie przygasły, a do wybuchu I wojny światowej zdecydowanie panowały tezy antypolonijne, lansowane przez państwa zaborcze;

I wojna światowa przyniosła ożywienie sympatii propolskich i polemiki z antypolonizmem w krajach zachodnich (m.in. liczne wystąpienia I. J. Paderewskiego, J. Conrada); sprawę niepodległości Polski poparł prezydent USA T.W. Wilson;

równocześnie jednak pojawił się tzw. antypolonizm żydowski - część żydów niemieckich i amerykańskich, zaniepokojona możliwością powstania niepodległego państwa polskiego, zdominowanego przez katolicką większość, rozpoczęła gwałtowną kampanię antypolską, upowszechniając kłamstwa o rzekomych pogromach żydów w Polsce; kampania prowadzona w czasie I wojny światowej, była w różnych formach kontynuowana w następnych latach;

nie pomogły otwarte sprzeciwy wyrażane na forum międzynarodowym przez niektórych polskich patriotów pochodzenia żydowskiego lub żydów - polonofilów (S. Askenazy, W. Feldman, B. Lauer, E. Deiches, H. Feldstein, B. Segel).

Powstanie Polski w 1918 i zakończenie kształtowania jej granic po zwycięskiej wojnie z Rosja Sowiecka w 1920 zdecydowały o charakterze antypolonizmu w następnych dziesięcioleciach; był on integralnie związany z antypolskimi, rewizjonistycznymi działaniami ZSRR i Niemiec weimarskich, a później III Rzeszy; ZSRR pozostawał wierny ukształtowanej przez W. Lenina maksymie: "Polska Niepodległa - Polska Niebezpieczna";

weimarskie Niemcy realizowały politykę wytyczoną w 1922 przez kanclerza Rzeszy J. Wirtha i szefa sztabu Reichswehry H. von Seeckta; jej głównym celem było znikniecie Polski z mapy; w kwestii antypolonizmu rząd Niemiec mógł liczyć na poparcie większości narodu nastawionego rewizjonistycznie, gdyż w publicystyce niemieckiej tego okresu Polska była konsekwentnie przedstawiana jako "państwo sezonowe" (Saison Staat).


W latach dwudziestych do działań antypolskich dołączyła Komunistyczna Partia Polski.

Jesienią 1939 została uformowana główna baza kolaborantów (m.in. W. Wasilewska, Jerzy Borejsza - Beniamin Goldberg, Józef Różański - Goldberg, brat Borejszy, Stanisław Jerzy Lec - Letz de Tusch), którzy mimo antypolskiej polityki ZSRR (wywózki polskiej ludności na Sybir, zbiorowe mordy - Katyń, Starobielsk, Ostaszków, Miednoje) podjęli współpracę z okupacyjną władzą sowiecką; w 1943 doszło do wyraźnego nasilenia antypolonizmu na Zachodzie, rozwijanego głównie poprzez lewicowe środowiska intelektualne, infiltrowane przez radzieckie agentury; po wykryciu zbrodni katyńskiej dyplomacja i wywiad radziecki starały się kreować obraz Polski jako "anachronicznego kraju feudalnego", pełnego reakcjonistów, nacjonalistów, faszystów i antysemitów; konsekwentnie fałszowano obraz Powstania Warszawskiego;


wśród intelektualistów zachodnich pojawiły się głosy ostrzegające przed kłamstwami o Polsce, m.in. George Orwell we wrześniu 1944 protestował przeciwko "podłej i tchórzowskiej postawie" prasy brytyjskiej wobec powstania w Warszawie i pisał o upadku moralnym brytyjskich dziennikarzy, którzy stali się "liżącymi buty propagandystami sowieckiego reżimu"; wśród popularyzatorów antypolonizmu znaleźli się tacy twórcy, jak G.B. Shaw oraz H.G. Wells.

Zajęcie Polski w 1944 przez wojska sowieckie sprzyjało dalszemu rozwijaniu na skalę międzynarodową propagandy antypolonizmu; Polaków znów ukazywano jako reakcjonistów, antysemitów i nacjonalistów, którzy chcą za wszelką cenę skłócić aliantów dla swych egoistycznych i anachronicznych interesów (zob. kielecki pogrom); po wejściu w życie w 1953 porozumienia RFN - Izrael o odszkodowaniach dla żydów coraz częściej podejmowano działania dla "przyczernienia" obrazu Polaków (w stosunku do żydów w czasie II wojny światowej) i równoczesnego wybielenia Niemców, a w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych coraz częściej upowszechniano oszczerstwa "o polskich obozach koncentracyjnych", w których zginęły miliony żydów;

Popularyzacji antypolonizmu sprzyjał fakt, że Polska przez kilka dziesięcioleci nie miała własnych, suwerennych rządów, zainteresowanych obrona polskiej godności i polskich interesów narodowych, a uzależnieni od ZSRR, komunistyczni politycy partycypowali w piętnowaniu własnego narodu ["własnego narodu" (?) co za niedorzeczność i totalna bzdura - w Polsce przed II wojną św. nie było polskich komunistów, a po wojnie ponad 90% to byli żydzi, u wladzy, w partii, w aparacie represji i terroru, ... poza bardzo nielicznymi przypadkami, żydostwo nigdy nie utożsamialo się z Polską ani z polskim narodem, wręcz przeciwnie, zawsze od wieków, pasożytowało, kolaborowało z okupantami i wrogami, szkodziło i niszczyło Polskę - red. polonica.net];
przez kilkadziesiąt lat w imię prosowieckiego i prorosyjskiego serwilizmu fałszowano historię Polski, osłabiano świadomość narodowa kolejnych pokoleń, manipulowano treścią podręczników historii, książek historycznych i publicystyki.

Od kampanii po marcowej w 1968 doszło do znacznego pogorszenia stosunków polsko-żydowskich; szczególnie drastyczne rozmiary przybrał antypolonizm w niektórych środowiskach żydowskich w Ameryce, gdzie wydano wiele publikacji deformujących obraz Polaków, przedstawiających ich jako "naród szmalcowników", przemilczających prawdę o pomocy Polaków dla żydów w czasie wojny.

Towarzyszyły im kłamstwa w licznych filmach i serialach telewizyjnych (m.in. "Holocaust", "Shoah", "Wybór Zofii", "Wichry Wojny", "Lista Schindlera", "Shtetl"); obecnie niewiele zmieniło się w obrazie Polski i Polaków także w państwach ościennych, zwłaszcza w Rosji i pozostałych krajach dawnego ZSRR; w Rosji przejawia się antypolonizm kompensacyjny (antypolonizm nieczystego sumienia) - świadomość krzywd wyrządzonych Polakom skłania liczne wpływowe postacie rosyjskiego życia do poszukiwania możliwości oskarżania Polaków o ich domniemane zbrodnie z przeszłości (np. M. Gorbaczow zalecał szukanie kontr-Katynia); dochodzi do skrajnych przejawów antypolonizmu (m.in. w wystąpieniach A. Zyrinowskiego [faszyzujacy żyd rosyjski - red. polonica.net]), który także staje się główną bronią przeciwko mniejszościom polskim na Litwie, Białorusi i Ukrainie;,


Kwestie związane z antypolonizmem omawiają m.in.:

S. Buszczyński (Obraz spotwarzonego narodu, t. I, 1888)
W. Konopczyński (Fryderyk Wielki a Polska, 1881)
M. Berg (Zapiski o polskich spiskach i powstaniach, t.I-III, 1906)
J. Unszlicht (Social-litwactwo w Polsce. Z teorii i praktyki Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy, 1911)
J. Unszlicht (O pogromy ludu polskiego, 1912)
K. Sarolea (Listy o Polsce,1923)
J. Feldman (Bismarck a Polska, 1947)
M.H. Serejski (Europa a rozbiory Polski, 1970)
R.H. Lord (Drugi rozbiór Polski, 1973)
W.W. Hagen (Germans, Poles and Jews. The Nationality Conflict in the Prussian East, 1772-1914, 1981)
J. Orłowski (Z dziejów antypolskiej obsesji w literaturze rosyjskiej, 1992)
J.J. Sieviers (Jak doprowadziłem do drugiego rozbioru Polski, 1992)
J.R. Nowak (Myśl o Polsce i Polakach, 1994)
B. Urbankowski (Czerwona msza albo uśmiech Stalina, 1995)
L. Zebrowski (Paszkwil Wyborczej,1995)
M. Dabrowska (Dzienniki powojenne, t.I-II,1996).


--------------------------------------------------------------------------------


ENCYKLOPEDIA BIAŁYCH PLAM /wielotomowa /
- niezakłamana historia, ...jeszcze nie zakazana!


Hasło: ANTYPOLONIZM /fragmenty/

Jednym z głównych animatorów kampanii antypolonizmu jest L. Uris, żydowski pisarz z USA, autor licznych - pełnych nienawiści do Polaków - książek, w tym kilku bestsellerów; zyskały one miliony czytelników, mimo bardzo miernej formy artystycznej; w najsłynniejszej z jego książek (Exodus, New York 1958) znalazła się informacja, że "Przez siedemset lat Żydzi w Polsce byli poddawani prześladowaniom najróżniejszego rodzaju, począwszy od maltretowania po masowe mordy"; wg Urisa nawet po uwolnieniu ziem polskich 1945 od resztek wojsk hitlerowskich żydzi, którzy ocaleli z zagłady, niedawni więźniowie Oświęcimia, woleli wrócić za obozowe druty aniżeli żyć wśród Polaków, którzy czynili wszystko, co było w ich mocy, aby dokończyć dzieło eksterminacji zaplanowane przez nazistów; w USA w ciągu roku sprzedano kilka milionów egzemplarzy Exodusu, a jego ekranizacja filmowa była przebojem kasowym (...) [w USA żyje żydów najwięcej - okł. 7 mil., więcej niż w Izraelu - red. polonica.net]


W książce rabina H.M. Shonfelda The Holocaust Victims Accuse (New York 1977) znajduje sie stwierdzenie: "U Żydów w Polsce przyjęło się powiedzenie: jeśli Polak spotka mnie na brzegu drogi i nie zabije, to zrobi tak tylko przez lenistwo" (...)
W "naukowej" książce The Holocaust Years (New York 1978) znajduje się zapewnienie: "To nie przez przypadek naziści wybrali Polskę na miejsce eksterminacji Żydów z Europy. Polska była najbardziej dogodnym regionem dla obozów koncentracyjnych, ponieważ trwający od stuleci klimat antysemityzmu w tym kraju prowadził do terroru wobec Żydów."

(...) .... jednym z najskrajniejszych antypolskich oszczerców był uratowany przez polskiego chłopa, O. Pinkus; w książce House of Ashes pisał: "w krótki czas później mordowanie Żydów stało się regularną polityką Armii Krajowej (...) wszyscy lokalni członkowie Podziemia, których znaliśmy osobiście przyznawali, że mordowali Żydów i powiedzieli nam, ze Organizacja ta miała tajne instrukcje, aby nas [Żydów - J.R.N.] likwidować (J. Modrzejewski, Genocide of the National Charakter, "The Kosciuszko Foundation Monthly News Letter", 1974, May) (...)


... znamienny był fakt, że jednym z najskrajniejszych rzeczników antypolonizmu w Anglii lat 80 był znany brytyjski potentat prasowy, z pochodzenia czeski żyd, R. Maxwell, jak obecnie wiadomo podwójny agent wywiadu sowieckiego i izraelskiego; będąc wydawcą panegirycznej biografii-albumu gen. W. Jaruzelskiego, równocześnie wyróżniał się skrajnymi negatywnymi uogólnieniami na temat Polaków jako narodu, m.in. podczas organizowanej 10 -13 lipca 1988 wielkiej konferencji na temat zagłady Żydów podczas II wojny świat. Maxwell powiedział: "Polacy byli i nadal w pewnej mierze są najwścieklejszymi antysemitami - jest faktem, że byli obecni wokół owych obozów, widzieli i aprobowali wszystko, co się w nich działo, żyli w ich pobliżu i nie uczynili nic, bądź dosłownie nic, aby to powstrzymać";
w bardzo popularnym brytyjskim czasopismie młodzieżowym "The Face" wkrótce po ogłoszeniu stanu wojennego w Polsce napisano, że w czasie II wojny światowej Polacy walnie pomagali hitlerowcom, tworząc oddziały "Polskich Niebieskich", "szczególnie gustujących w niszczeniu getta", (słowa te ukazały się w tekście współpracowniczki "The Face", zadeklarowanej komunistki J. Burchill).