Reżyser nakręcił utrzymany w melodramatycznym tonie film nawiązujący do biografii Sorayi Esfandiary Bachtiari, drugiej z trzech żon ostatniego szacha Iranu, Mohammada Rezy Pahlawiego. To historia prawdziwej miłości i wielkiej namiętności, wobec których wszystko inne wydaje się nieważne. Wszechpotężne uczucie, jakie połączyło tych dwoje i doprowadziło ich do ołtarza, nie miało jednak szczęśliwego zakończenia.

.......................................................................

Romantyczna opowieść rozgrywa się w latach 50. XX wieku, na tle ówczesnych wydarzeń politycznych i ekonomicznych w Iranie. Ojciec Sorayi pochodził z ludu Bachtiarów, matka była Niemką. Rodzina opuściła Iran i wyemigrowała do Niemiec, gdy przyszła cesarzowa miała kilka lat. Otrzymała staranne wychowanie, podróżowała wraz z matką po całej Europie. Poznajemy ją w 1950 r. , jako 18 - letnią studentkę literatury na uniwersytecie w Bonn, rozmiłowaną w teatrze. Śliczna dziewczyna ma duże powodzenie u płci odmiennej, ale nie interesują jej młodzieńcze podboje, wierzy tylko w prawdziwą miłość. Na razie koncentruje swoją uwagę na zajęciach w kółku teatralnym, a marzą się jej studia aktorskie w Ameryce. Tymczasem w pałacu w Teheranie trwa wielka mobilizacja. Żeńska połowa cesarskiego dworu wzięła sobie za punkt honoru jak najszybsze znalezienie dla rozwiedzionego niedawno szacha odpowiedniej żony, która wyda mu wreszcie na świat męskiego potomka. Przez ich ręce przechodzą setki zdjęć kandydatek na przyszłą cesarzową, ale żadna z nich nie wydaje się godna Jego Królewskiej Mości. W pałacu pojawia się ciotka Sorayi, która przedstawia szachowi fotografię swojej krewnej. Soraya wraz z rodzicami i bratem zostaje zaproszona na oficjalne przyjęcie do ambasady irańskiej w Bonn, aby siostra szacha, księżniczka Szams Pahlawi, mogła się jej przyjrzeć z bliska. Inteligentna i ładna młoda dama od razu wzbudza sympatię Szams, która proponuje Sorayi wspólną podróż do Rzymu, co pomoże im dobrze się poznać i zacieśnić stosunki.